Οι Έλληνες ξαφνικά έγιναν λαπάδες.... χέστηδες...

Σκιάξου, αυτό σου ταιριάζει!

Μάς άξιζε καλύτερη αντιμετώπιση από τους πολίτες της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου που συμφωνούν ότι οι Έλληνες είναι ένας λαός που δεν μπορείς να του εμπιστευτείς ούτε ένα σεντ του ευρώ. 

Μάς άξιζε μια καθαρή απειλή που θα μπορούσαν να την διαχειριστούν άντρες και όχι τα τσουτσέκια του κοινοβουλίου.

Δεν πρόκειται για κανένα μιλιταριστικό παραλήρημα αλλά τελικά μόνο στα κράτη που κηρύσσουν εναντίον τους πόλεμο είναι αποδεδειγμένα εκείνα που είναι ικανά να φέρουν τα πάνω κάτω στην απάνθρωπη ισορροπία που φέρνει η καταπιεστική ειρήνη τα αποτελέσματά της οποίας τα λούζεται ο λαός.

Οι Έλληνες έπαψαν να είναι ένας επικίνδυνος για τον ολοκληρωτισμό λαός, έπαψαν να είναι ένας ανεξέλεγκτος λαός και ένας λαός που...
την ώρα που γελά μπορεί να γυρίσει το τραπέζι ανάποδα για ένα βλέμμα ή μια προσβολή που του γίνεται. 

Οι Έλληνες ξαφνικά έγιναν λαπάδες. 
Δεν τους φοβάται κανείς και αυτοί για κανέναν απολύτως λόγο φοβισμένοι από την ίδια τους την σκιά κάνουν τις κινήσεις πανικού που βλέπουμε κάθε φορά μετά την καταμέτρηση των ψηφοδελτίων. 
Επιλέγουν τον πιο φοβητσιάρη από τους ίδιους να τα βάλει με το θηρίο που ξέρει μόνο να απειλεί, να εισβάλλει και να κατακτά με όλους τους τρόπους τα πάντα.

Μόνο ένας χέστης θα μπορούσε να κλείσει συμφωνίες και μνημόνια τέτοιου είδους. 

Μόνο ένας κιοτής θα εκχωρούσε όλο τον πλούτο της χώρας. 

Μόνο κάποιος που μισούσε την ταυτότητά του θα συμφωνούσε ότι είναι ανίκανος να προστατέψει τους νόμους τους Κράτους, τα σύνορα της χώρας και βέβαια να δώσει βορά στα θηρία την εστία, την εργασία, την παραγωγή στα χέρια λιμοκοντόρων προερχόμενων από την Αμερική μέχρι την Κίνα.

Η πολιτική στάση όλων των δουλοευρωπαϊστών είναι να κάνουν τους Έλληνες ανθρώπους διότι πρόκειται για ζώα που δεν ξέρουν να κάνουν τίποτε άλλο από το να μισθώνονται με δανεικά για να το βουλώνουν. 

Οι εκπρόσωποί σας έχουν διαχωρίσει την δικιά τους τάξη και φυλή και όταν αναφέρονται στο σύνολο του λαού μιλούν λες και είναι πρόβατα που τα δίνουν στον έμπορο αντί πινακίου φακής.

Είναι θλιβερό να μην σε φοβάται ως λαό ο ξένος αλλά είναι τραγικότερο του τραγικού να μην σε φοβάται ο εκπρόσωπός σου. 

Η δημοκρατία για έναν άγνωστο λόγο έγινε το καντάρι του εκπροσώπου του λαού που πάνω σε αυτό βάζει τον λαό και τον ζυγίζει όπως ο δερματέμπορος ζύγιζε τα τομάρια. 

Εν μέσω δημοκρατίας ο λαός έγινε εμπόρευμα και μάλιστα χείριστης ποιότητας που πρέπει να καταστραφεί διότι μολύνει τον υγιέστατο πλανήτη της Ευρώπης και όπως δείχνουν τα πράγματα αρχίζουμε να μολύνουμε και τους λαούς του υπόλοιπου πλανήτη. Βλέπετε οι πολυεθνικές, τα funts, οι τράπεζες και οι κυβερνήσεις είναι μέρος του παγκόσμιου χρηματιστηρίου. 

 Αυτό που ρίχνει τους δείκτες της αξίας του εθνικού προϊόντος της Ελλάδας είναι οι ίδιοι οι Έλληνες. Μπαίνουμε οι ίδιοι στο κρεματόριο και βγάζουμε μόνοι μας τα χρυσά δόντια για τα έξοδα καύσης.

Ακούς τον επικεφαλής του ESM να σου λέει "θα χρειαστεί μια γενιά Ελλήνων προκειμένου να φτάσουμε στην ευρωπαϊκή κανονικότητα" και ουδείς εκλεγμένος εκπρόσωπος αυτού του λαού δεν του λέει ξεκάθαρα και δημοσίως: "Άντε γαμήσου, παλιοναζίστα, που ξεστομίζεις ότι πρέπει να εξαϋλωθεί μία γενιά ανθρώπων για να φτάσουν τα νούμερα του χρηματιστηρίου σου στα επίπεδα που θα κονομάτε άπαντες ως κοράκια".

Τίποτε. 
Ησυχία απόλυτη και λαμπιόνια χριστουγεννιάτικα του ενός ευρώ made in China να αναβοσβήνουν θυμίζοντας μας ότι κάποτε τα "λαμπάκια" των Ελλήνων αναβόσβηναν όταν καταπατούνταν η προσωπική τους αξιοπρέπεια και περηφάνια.

Χέζουμε τα σώβρακά μας γιατί φοβόμαστε μην τυχόν και ο δίκαιος εκνευρισμός μας γίνει αντιληπτός και τότε θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα με την δημοκρατία και την ευρωπαϊκή προοπτική.

Μάς άξιζε κάτι καλύτερο, όπως ένας πόλεμος και όχι τούτη εδώ η μιζέρια, η κακομοιριά και το "έχει ο θεός". Ίσως τελικά η ποιότητα αυτού του λαού να ήταν πάντα στον πάτο και όλα αυτά που έχουμε στο μυαλό μας να είναι ιστορίες για να κοιμίζουμε την εκ γενετής υποτέλειά μας.

Ίσως τελικά να ήμαστε πάντα χέστηδες, "πολίτες του κόσμου" με ανάπηρη αξιοπρέπεια αντί επιδόματος, ένας λαός όπως χιλιάδες λαοί του κόσμου. 

Ίσως το να είσαι Έλληνας δεν ήταν ποτέ προσδιορισμός εθνικής ταυτότητας αλλά ένας στόχος ζωής που τον φτάνεις μόνο όταν ο άλλος τολμά να σηκώσει ανάστημα πιο πάνω από την υπερηφάνεια σου. Όταν το μπόι σου ξεπερνά την σκιά σου και όταν ο απάνθρωπος σε αντιμετωπίζει ως ισότιμο εχθρό του κηρύσσοντάς  σου έναν πόλεμο με πραγματικά πυρά κάνοντάς σε παράδειγμα για την παγκόσμια ιστορία των Ανθρώπων.

της Κατερίνας Γκαράνη