"Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι"

Δημόσιοι υπάλληλοι

Εδώ και κάμποσο καιρό δύο συνάδελφοι, ο υπεύθυνος προσωπικού κι ο υπεύθυνος λογιστηρίου, έμεναν και δούλευαν ως αργά, αφού σχολάγαμε όλοι οι άλλοι. Ο διευθυντής τους επαινούσε για την αποδοτικότητά τους κι εγώ σκεφτόμουνα πως θα ήταν καλή ιδέα ν ακολουθήσω το παράδειγμά τους , προπαντός που γινόταν λόγος και για παροχές.

Έμεινα λοιπόν κι εγώ. Καθίσαμε δίπλα στη λάμπα, μα η συμπεριφορά τους ήταν αλλόκοτη. Έμοιαζαν ανήσυχοι και μου έριχναν λοξές ματιές. Κάποτε, μετά από χαμηλόφωνη συζήτηση, ο λογιστής μου λέει:

«Κοίτα δω, καλέ μου άνθρωπε, στη θέση σου δεν θα το άφηνα να βγει παραέξω, μα εδώ μέσα παίζουν ένα μικρό παιχνίδι, κάτι σαν κούρσες. Το παίζουμε έτσι: Σβήνουμε το φως για λίγο κι αφήνουμε τις κατσαρίδες να βγουν. Μετά το ξανανάβουμε κι αυτές το βάζουν στα πόδια. Βάζουμε χρήματα σε ορισμένες, όχι πολλά , δέκα και είκοσι ζλότι, κι όποια φτάσει στην κρυψώνα της πρώτη, κερδίζει. Θες να παίξεις κι εσύ?»

Δέχτηκα με προθυμία. Σβήσαμε το φως κι ο λογιστής μέτρησε ως τα είκοσι και το άναψε ξανά. Έβαλα δέκα ζλότι σε μια μεγάλη κατσαρίδα που μου φάνηκε αθλητική. Μα μου έλειπε η πείρα κι έχασα. Η κατσαρίδα μπορεί να ήταν αθλητική, μα δεν είχε γερά πνευμόνια.

Μετά απ αυτό, έγινα τακτικός. Τώρα οι τρεις μας μέναμε μετά τις ώρες του γραφείου κάθε νύχτα ως τα ξημερώματα. Ο διευθυντής δε έκρυβε την έκπληξή του. Υποσχέθηκε να μας δώσει και μετάλλιο.

Οι υπόλοιποι στο γραφείο άρχισαν να ζηλεύουν. Σύντομα ο αποθηκάριος προσφέρθηκε κι αυτός για εθελοντική εργασία το βράδυ – για να ξαναχτιστεί πιο γρήγορα η χώρα, όπως είπε. Δεν υπήρχε άλλη λύση από το να τον δεχτούμε. Ευτυχώς, κι αυτός αποδείχτηκε από τζογαδόρικη στόφα. Μέχρι που έμαθε να παροτρύνει τις κατσαρίδες με το πλατάγιασμα των χειλιών, μια κι οι κανόνες απαγόρευαν τη χρήση οποιουδήποτε αντικειμένου.

Όλα πήγαιναν καλά. Ο διευθυντής έγραψε ένα συστατικό γράμμα στις αρχές και μας παρακαλούσε μόνο να μην το παρακάνουμε. Αλίμονο όμως, αυτό ενθάρρυνε κι άλλους να προσφέρουν εθελοντική νυχτερινή εργασία. Μα τα βολεύαμε. Ένας- ένας μυούνταν στο παιχνίδι. Αρχίσαμε να τρέφουμε τις κατσαρίδες μας επιστημονικά, αφήνοντας τα υπολείμματα των γευμάτων μας κάτω απ τα γραφεία μας. Μερικές γίναν πράγματι καλές και τους βγάλαμε παρατσούκλια. Οι καλύτεροι δρομείς ήταν Κεραυνός, Βολίδα και Ιππότης.

Ένα βράδυ, ο προιστάμενος του τμήματος αγορών είχε μεγάλη γκίνια: πριν ξημερώσει είχε χάσει όλα του τα χρήματα και κατέληξε να μας χρωστάει πολλά.

Δυστυχώς, ο προιστάμενος του τμήματος αγορών δεν ήταν έντιμος άνθρωπος. Την επόμενη μέρα ανέφερε την παρουσία κατσαρίδων στον υπεύθυνο για τον έλεγχο των ζωυφίων και επέμενε να εξοντωθούν.

Τώρα δεν μένουμε πια για δουλειά μετά τις ώρες γραφείου. Δεν έχουμε καμιά πιθανότητα να πάρουμε μετάλλια και παροχές.

Οι ανέντιμοι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι για δουλειά, ούτε καν εθελοντική και μετά τις ώρες γραφείου.

  ~ Σλαβομιρ Μροζεκ 

  Από το βιβλίο "Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι - Εκδόσεις παρά πέντε"

Αντικλείδι