Ο Μήτσος η Κατίνα και η … Λάβρα

Χρήστος Κυργιάκης

Ο κυρ Μήτσος (Μ) και η κυρά Κατίνα (Κ) ήταν πολύ αγαπητοί στο χωριό. Φτωχοί άνθρωποι με πατημένα τα 60 καλλιεργούσαν τα λίγα χωραφάκια που είχαν και φρόντιζαν με πολύ αγάπη τη Μαριγούλα την κατσίκα τους και τη Φλώρα την αγελάδα τους.

Σήμερα ήταν μες στην καλή χαρά γιατί θα ερχόταν στο χωριό ο κανακάρης τους, ο μονάκριβος Βαλάντης (Β) τους που σπούδαζε στο τμήμα γλωσσολογίας στο πανεπιστήμιο τα τελευταία 7 χρόνια. Η χαρά τους ήταν διπλή γιατί τους μήνυσε πως θα έφερνε μαζί του και μια κοπέλα τη Λάουρα (Λ).

Μ : Πώς σίπι το πιδί ότι τη λεν την κουπέλα;

Κ : Δεν κατάλαβα Μήτσίου. Δεν άκγα κι καλά. Σα να μίπι ότι τη λένι Λάβρα.

Μ : Λιες να κρατάει η σκούφκιατς απ’ την Αγία Λάβρα;

Κ : Δεν ξιέρω. Θαρθεί το πιδί κι θα μας πει.

Κόκορα κοκκινιστό με μακαρόνια μαγείρεψε η κυρά Κατίνα για να τους φιλέψει. Δεν πέρασε πολύ ώρα και εμφανίστηκε και ο μονάκριβός τους συνοδευόμενος από τη...

Λάουρα. Μια ξανθιά όμορφη κοπέλα που φόραγε μια μίνι φούστα τζιν και ήταν λιγότερα αυτά που έκρυβε από αυτά που άφηνε να δεις και μπλουζάκι με ντεκολτέ που έφτανε μέχρι τα γόνατα.

Λαχτάρησε ο κυρ Μήτσος σαν την είδε.

Μ : Καταραμένη κρίση. Αχ κορτσάκι μου! Σι θέρσι η φτώχια. Δεν σιέφταναν τα λιπτά να παρς λίγου ύφασμα ακόμα. Μη σι νοιάζει. Έχει η Κατίνα ένα κομμάτι να του μπουλιάσουμι.

Λ : Βαλ, τι λέγει ο παππούς;

Β : Έλα βρε πατέρα! Τι είναι αυτά που λες; Έτσι είναι η μόδα στην Αθήνα για τους νέους.

Κ : Άσι τα πιδιά ήσυχα Μήτσιου μ τώρα, θα τα κουπεί η όριξι. Σας έκανα έναν κόκορα κοκκινιστό, άλλου να σας λέου κι άλλου να τρώτι.

Β : Ποιον εκείνο το φασαριόζο που μας ξυπνάει από τα χαράματα;

Κ : Όχι εκείνουν. Τουν άλλουν τουν νταμαρλή που πάεινι στις κότις τς Απουστόλους δίπλα.

Αφού έφαγαν «τα παιδιά» μέχρι σκασμού και δεν άφησαν ούτε κοκαλάκι για δείγμα, κάθησαν για λίγο αναπαυτικά στις καρέκλες και άρχισαν τις περιπτύξεις. Και να τα χαϊδέματα και να τα γλωσσόφιλα και να τα μάτσα μούτσα. Στραβοκατάπιε ο κυρ Μήτσος σαν τα είδε και πήγε να πνιγεί.

Κ : Α ρε Μήτσιου! Μια ζουή βιάζισι στου φαΐ. Σιγά-σιγά να μασάς κι να του ξαναμασάς, όπους η Φλώρα. Τα ζα έχουν πιρισσότιρο μυαλό μη φαίνιτι.

Β : Καλά σου λέει η μάνα βρε πατέρα. Μάσα αργά για να κερδίζεις σε γεύση.

Μ : Σαν κι σιένα πιδίμ, που παραλίγου να σι φύγουν τα τσιαούλια απ’ την πουλλή βιασύνη;

Β : Πατέρα μας παρεξήγησες. Η Λάουρα ένα έτος μεγαλύτερη από μένα και με βοηθάει να περάσω ένα δύσκολο μάθημα στο πανεπιστήμιο. Πρέπει να εκπαιδεύσω τη γλώσσα κατάλληλα για να μπορέσω να αρθρώσω κάτι δύσκολους φθόγγους.

Μ : Ιγώ είδα ότι σιέκανι τη γλώσσα φιόγγου. Τώρα τι φθόγγους μι λιες ισί δεν ξέρου.

Με την κουβέντα πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβουν, είχαν φτάσει και αργά στο χωριό και με τα στομάχια γεμάτα «τα παιδιά», ζήτησαν να πάνε για ύπνο. Η κυρά Κατίνα είχε το κρεβάτι έτοιμο στρωμένο, με τα «καλά» σεντόνια για να τους ευχαριστήσει.

Κ : Άντι Μήτσιου, να γύρουμι κι μεις γιατί αύριου έχει ξύπνημα απ΄τα χαράματα πάλι.

Κι ενώ η νύχτα ήσυχη και δροσερή έριξε το μαύρο της πέπλο και ο ύπνος είχε αγκαλιάσει το Μήτσο και την Κατίνα, ξαφνικά…

Κ : Μήτσιουμ, σήκου γλήγουρα.

Μ : Τι έπαθις μαρή κι μι λαχτάρσις;

Κ : Σήκου. Δεν ακούς του πιδί που γκοσουμανάει κι βουγκάει σα να του σφάζουν;

Μ : Ε, μι τόσου που έφαγι τι θα πάθινι; Μπα, αυτό βουγκάει πουλύ. Κι η Λάβρα του ίδιου. Πάει, τα δηλητήριασις τα πιδιά. Πάμι να δούμι.

Κ : Στέκα λίγου να βάλου τη μαντίλα, μη μι δει κι η Λάβρα ξιμαντήλωτη και τι θα πει του κουρίτσι.

Μ : Άσι τη μαντίλα τώρα κι πάμι.

Τρέχοντας έφτασαν έξω από το δωμάτιο των αλλά τα αγκομαχητά όλο και δυνάμωναν. Μπαίνουν και οι δυο τους μέσα και βλέπουν τη Λάουρα να κάθεται… πάνω στον ξαπλωμένο Βαλάντη.

Μ : Ούι! Σήκου μαρή σκύλα πάνου απ’ το παιδί κι είσι κι ξιβράκωτη. Έτσι όπους έκατσις πάνου στου στουμάχι του πιδιού, θα του βγει ου κόκορας που έφαγι. Δεν τουν ακούς τόση ώρα που βουγγάει;

Κ : Πάει, του ξέκανι του πιδί!

Β : Τι είναι αυτά που λέτε και οι δυο σας; Τρελαθήκατε; Η Λάουρα μου κάνει μασάζ στο στομάχι για να μου διευκολύνει τη χώνεψη. Έφαγα πολύ και μ’ έπιασε βαρυστομαχιά. Αυτό είναι όλο.

Μ : Πουλύ μαναχά. Έναν τέλου έφαγις, όχι πουλί.

Κ : Αχ, παιδάκι μου. Να σι φλαν οι αγίοι κι ούλα τα μαναστήρια.

Λ : Χα, χα, χα. «Μαναστήρια», χα, χα, χα. Ξενέρωσα τώρα!

Β : Ναι βρε μάνα. Μοναστήρια τα λένε όχι μαναστήρια.

Κ : Αλήθεια; Μαναστήρια τα λεν κι ξέρς γιατί; Ιπιδή γιμίζουν απού τάματα που παένουν οι μανάδις για τα πιδιά τς. Ρώτα κι μένα πόσα πήγα;

Με τα πολλά κίνησε το ηλικιωμένο ζευγάρι να πάει να συνεχίσει τον ύπνο του. Ρίχνοντας, βιαστικά κάτι πάνω του, τους ακολούθησε και ο Βαλάντης.

Β : Πατέρα, έλα λίγο έξω γιατί θέλω να σου μιλήσω.

Μ : Τι είνι πιδίμ; Δεν σιέπιασι του μασάζ τς Λάβρας;

Β : Έλα ρε πατέρα τώρα, άσε τα αστεία. Θέλω να σου μιλήσω σοβαρά. Χρειάζομαι επειγόντως 10 χιλιάδες ευρώ.

Μ : Πόσα; 10 χιλιάδες είπις ή κφάθκα ντιπ; Για τι τα πέρασις τα ευρά για πλτανόφλλα;

Β : Πατέρα είναι για καλό σκοπό.

Μ : Δε μπα νάνι και για σκουπό απού κλαρίνου. Που να τα βρου πιδάκι μ κι τι σκουπός καλός είνι αυτός κι ίνι τόσου ακριβός;

Β : Να, πρόκειται για τη Λάουρα. Παίρνει το πτυχίο της το Σεπτέμβριο και θέλει να κάνει μεταπτυχιακό στη γλωσσολογία και στην ανωτάτη μασαζική. Αν δεν ήταν αυτή πριν να μου κάνει μασάζ στο στομάχι μου, θα είχα σκάσει. Θα τον έχανες το γιο σου.

Προβληματίστηκε ο κυρ Μήτσος αλλά κουβέντα δεν θα έλεγε στην κυρά Κατίνα.

Μ : Σύρι να κοιμθείς τώρα κι τα λέμι αύριο.

Την άλλη μέρα το πρωί, ο Βαλάντης και η Λάουρα απολάμβαναν στη βεράντα του σπιτιού τον καφέ που τους ετοίμασε με μοναδική μαστοριά η κυρά Κατίνα. Να΄σου και ο κυρ Μήτσος κάθεται στη συντροφιά και παραγγέλνει στη γυναίκα του να του φτιάξει και κείνου έναν καφέ.

Κ : Κι άλλουν θα πιεις Μήτσιου; Θα σι πειράξει στα νεύρα.

Έφυγε η κυρά Κατίνα και ο κυρ Μήτσος βρήκε την ευκαιρία να τα πει λίγο με «τα παιδιά».

Μ : Λοιπόν Βαλάντιμ. Θα στα δώσου τα λιφτά.

Β : Μπράβο πατέρα. Το΄ξερα ότι είσαι μεγάλη καρδιά.

Λ : Αχ, ναι κύριε Μήτσε. Αυτό μου έλεγε ο Βαλ μου. Το παραδάκι το έχουμε στο τσεπάκι μου έλεγε!

Μ : Στέκα να μι ακούσεις πρώτα. Θα στα δώκου τα λεφτά αλλά θέλου πρώτα να βιβιουθού ότι θα πιάσουν τόπου κι ότι αξίζει τουν κόπου να πλήσου τη Μαριγούλαμ, τη Φλώραμ κι τα λίγα χωραφάκια που έχουμι.

Β : Και πώς θα γίνει αυτό;

Μ : Εύκολου είναι. Θα ΄ρθει η Λάβρα να λύσι κι τη δικιάμ τη γλώσσα όπως έλυνι χθες τη δικιάς κι να μη κάνει κι μένα μασάζ στου στομάχι όπως έκανι κι σι σένα για να δυο την τέχνητς. Έχου κάτι καούρις τώρα τιλιτεύα. Ένα μασαζάκι τς Λάβρας θα μι κάνει πιρδίκι αν είνι τόσου καλή όσου λιες.

Λ : Κύριε Μήτσε με προσβέλνετε;

Β : Πατέρα τι είναι αυτά που λες; Δεν ντρέπεσαι;

Μ : Ιγώ ρε λουπουδύτη ή ισί πρέπει να ντρέπισι; Έλα δω συ κουρίτσιμ. Πάρι αυτά τα 100 ευρώ για τα εισιτήρια στο λιουφουρείου κι άντι να βρεις κανιέναν άλλουν χαλβά να μαδήσεις. Ου Βαλάντς τιλίουσι. Όσου για σιένα κανακάρημ, απαρατάς απού σήμιρα τη γλωσσουλουγία κι αρχνάς τη βαμπακουλουγία;

Β : Τι είναι αυτό;

Μ : Θα στου μάθου ιγώ από αύριου στου χουράφι, μη σκας.

Φτάνοντας η κυρά Κατίνα με τον καφέ στο χέρι, βλέπει τη Λάουρα να φεύγει κλαίγοντας και τα βάζει με τον άντρα της.

Κ : Τι έκανες πάλι Μήτσιου. Γιατί το΄διουξις του κορίτσι. Γιατί φεύγει κλαμένη η Λάβρα;

Μ : Άντι κι συ χαζομψόχαζη. Δεν έδιωξα τ΄Λάβρα. Τ΄Μαριγούλα κι τ΄Φλώρα γλύτουσα. Άντι, όπουτι καταλάβς πέστου κι σι μας.

Έτσι, η καημένη η Μαριγούλα με τη φίλη της τη Φλώρα συνέχισαν να απολαμβάνουν τη φροντίδα του Μήτσου και της Κατίνας προσφέροντας το γάλα τους για αντάλλαγμα. Όσο για το Βαλάντη… Κάπου βρίσκεται χωμένος μέσα στις βαμβακιές. Αύγουστος βλέπετε. Τώρα πέφτουν τα τελευταία ποτίσματα

http://seisaxthia.wordpress.com/