Ερχοτανε τα Σαββατα. Καθε Σαββατο. Οχι για να θρηνησει.
Ουτε ενα δακρυ δεν ειχα δει ποτε να κυλαει στα μαγουλα της. Ισως και να χαμογελουσε...
Ηταν παντα πολυ αισθησιακα ντυμενη, με εντονο μακιγιαζ, γοβες, ψηλα τακουνια
κι ενα ...
ματσακι κοκκινα, κατακοκκινα τριανταφυλλα,
που τα χε πρωτα ζεστανει στο στηθος της, στο μερος της καρδιας.
Κι αυτα τοποθετουσε στο μαρμαρινο βαζακι στα πλαϊνα του ταφου.
Σαν να τα κραταγε για να του τα προσφερει σε καποιο απο τα μυστικα τους ραντεβου,
οπου εφθανε παντα πρωτη, με την καρδια της να χτυπαει σαν αναστασιμη καμπανα
κι ενα ημιθανες μουδιασμα σ' ολοκληρο το κορμι της,
υγρη ως τα πιο σκοτεινα σημεια της ψυχης της, λαιμαργη κι απροστατευτη
στην επωδυνη προσμονη του Ερωτα.
Τα Σαββατα. Καθε Σαββατο.
Κι υστερα ξαπλωνε απανω στη γη, απανω στο σωμα του κι ανοιγε τα μεγαλα της φτερα
σαν να ηθελε να του δειξει πως κι αυτη ηταν ετοιμη πια να πεταξει, να φτασει κοντα του
Ετσι αναγαλλιαζαν κι οι αλλες ψυχες, που πια δεν αντεχαν στα λιβανια και στους θρηνους
και που τοσο νοσταλγουσαν τα κοκκινα φορεματα και τις ψηλοτακουνες γοβες
και προσευχονταν εκει, μεσα στα βαριεια σκοταδια τους
μηπως και γι αυτες εφτανε ενα τοσο δα κομματακι αρωμα τριανταφυλλου,
μια αχτιδα ηλιου,
ενα χαδι στο κρυο τους μαρμαρο
μια καυτη μνημη απο καποια παλαια ραντεβου
που ισως για παντα θα εμενε μυστικο το περασμα τους
Σαββατα. Τα Σαββατα των ψυχων.
Γιατι ποιος ξερει, αν οι μονες ψυχες που θα δικαιουνται μιαν Ανασταση να μην ειναι αυτες,
που τις κρατησε στη Ζωη ενας μεγαλος Ερωτας.
Μια Μνημη που δεν θα της αξιζει ποτε ο Θρηνος,
ενα βαζακι που θα γιομιζει κοκκινα-κατακοκκινα τριανταφυλα και κρυφους ψιθυρους ηδονικους,
οπως εκεινα τα αλλα Σαββατα, που μυστικα συναντιοντουσαν στις παρυφες της Ζωης
και του Θανατου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.