Η ΕΕ δεν είναι το «απάνεμο λιμάνι» που περιέγραφαν οι αστοί πολιτικοί στον ελληνικό λαό...

Για την ΕΕ

Η ΕΕ δεν είναι το «απάνεμο λιμάνι» που περιέγραφαν οι αστοί πολιτικοί στον ελληνικό λαό.

ούτε έχει καμία σχέση με τα φληναφήματα περί της λέσχης των «ισότιμων εταίρων», της αγάπης και της συναλληλίας μεταξύ «φίλων».

Αντίθετα, μέσα στην ΕΕ εκείνο που ευδοκιμεί νομοτελειακά είναι

η ανισομετρία και οι αντιθέσεις.

*

Στην ΕΕ

«παρά τη διαπλοκή των κεφαλαίων, παρά την ενιαία στρατηγική απέναντι στην εργατική τάξη, παραμένει το έθνος - κράτος ως όργανο που εξασφαλίζει την οικονομική κυριαρχία των μονοπωλίων, που εξυπηρετεί τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σε ανταγωνισμό με αντίστοιχες διαδικασίες σε άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ. Οπως στη φάση της διευρυμένης αναπαραγωγής έτσι και στη φάση της ύφεσης, υφίσταται καπιταλιστική ανισομετρία. Παραμένουν οι ανισομετρίες (...).

Ολες αυτές οι ανισομετρίες αντανακλώνται στη δημοσιονομική κατάσταση του κάθε κράτους, στα διαφορετικά μεγέθη δημοσίου χρέους και ελλειμμάτων, στα διαφορετικά επιτόκια δανεισμού των κρατών που διαμορφώνει η διεθνής αγορά ανάλογα με τη θέση του κάθε κράτους μέσα στην Ευρωζώνη αλλά και στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Στις σημερινές συνθήκες της ύφεσης, αυτές οι ανισομετρίες εκδηλώθηκαν πιο οξυμένα (...)».¹

*

Να μια χαρακτηριστική πλευρά αυτής της ανισομετρίας:

«Οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου καταγράφουν την τελευταία 5ετία συνεχή ελλείμματα, τόσο στο εξωτερικό εμπόριο, όσο και στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Από την άλλη, βρίσκονται οι "κερδισμένοι" της ΕΕ, οι χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά, που καταγράφουν συνεχή πλεονάσματα, τόσο στο εξωτερικό εμπορικό όσο και στις τρέχουσες συναλλαγές.

Το χρονικό διάστημα από το 2000 μέχρι το 2012, το συνολικό πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας ήταν 1,28 τρισ. ευρώ, της Ολλανδίας 473 δισ. ευρώ, της Αυστρίας 80 δισ. ευρώ, της Σουηδίας 271 δισ. ευρώ, της Φινλανδίας 96 δισ. ευρώ».²

*

Ο ελληνικός λαός και η χώρα έχουν πληρώσει ακριβά την ενσωμάτωση στον ευρωενωσιακό ιμπεριαλιστικό οργανισμό και την ένταξη σε μια λυκοσυμμαχία όπου κυριαρχεί ακριβώς ο νόμος της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Εξέλιξη, η οποία προβλεπόταν από το ΚΚΕ μια ολόκληρη εικοσαετία πριν από την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ.

Με αφορμή τη συμφωνία σύνδεσης της Ελλάδας, το ΚΚΕ ήδη από το 1961, τόνιζε όσον αφορά την τότε λεγόμενη Κοινή Αγορά και κατοπινή ΕΕ ότι επρόκειτο για

«διακρατική ένωση των μεγαλύτερων μονοπωλίων της Δυτικής Ευρώπης για την ανακατανομή της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς, των πηγών πρώτων υλών και των σφαιρών εξαγωγής κεφαλαίου, για τη μεγαλύτερη διείσδυσή τους στην οικονομία των πιο αδύναμων συνεταίρων τους και την αρπαγή του εθνικού τους πλούτου, για την εντατικότερη εκμετάλλευση των εργαζομένων (...)».³

*

Στο μισό αιώνα των σχέσεων της Ελλάδας με την ΕΕ έχει από κάθε άποψη αποδειχτεί ότι δεν μπορεί να υπάρξει μια τάχα «καλύτερη διαπραγμάτευση», που θα επιφέρει μια δήθεν «καλύτερη αναδιανομή των εισροών - εκροών προς όφελος της Ελλάδας» εντός της ΕΕ,

η οποία με τη σειρά της θα συμβάλει - τάχα - σε μια «φιλολαϊκή» επίλυση του χρέους κ.λπ.

Είναι πλέον πολιτικά και ιστορικά οφθαλμοφανές:

*

«Η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση, σε όλη την ιστορική της πορεία, από την ΕΟΚ στην ΕΕ και στην ΟΝΕ - Ευρωζώνη, έχει ως βασικό στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και τη μεγέθυνση των μονοπωλίων των κρατών - μελών της σε συνθήκες όξυνσης του ανταγωνισμού και ανακατατάξεων στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Αυτό το βασικό κίνητρο συγκρότησης της ΕΕ ως διακρατικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας καθόρισε και εξακολουθεί να καθορίζει ως κύρια συνεκτικά στοιχεία της τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης σε σχέση με το εκάστοτε επίπεδο παραγωγικότητας της εργασίας και την προώθηση της "απελευθέρωσης" των αγορών (ιδιαίτερα σε τομείς στρατηγικής σημασίας), ώστε να ανασχεθεί η τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους για ένα μέρος του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου.

Η ενιαία στόχευση των μονοπωλίων που εδρεύουν στα κράτη της ΕΕ ενάντια στην εργατική τάξη και στο λαό αποτελεί μέσα στον ιστορικό χρόνο το καθοριστικό κοινό στοιχείο που διαπερνά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη στρατηγική της Λισαβόνας και στη συνέχεια τη στρατηγική "Ευρώπη 2020 για την απασχόληση και την ανάπτυξη".

Πρόκειται για την αστική στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που εξυπηρετεί την τάση σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης της εργατικής τάξης με πολιτικές που προωθούν αρνητικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, μείωση των μισθών σε σχέση με την παραγωγικότητα της εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις στους τομείς ενέργειας, τηλεπικοινωνιών και μεταφορών, εμπορευματοποίηση των απαιτούμενων υπηρεσιών για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης στην παιδεία, στην υγεία, στην ασφάλιση.⁴

^*

Τα παραπάνω κάθε άλλο παρά οδηγούν στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι ο δρόμος που έχει να διανύσει ο λαός για την υπεράσπιση των συμφερόντων του περνά απλά ή πολύ περισσότερο ότι σταματά μέσα από την υλοποίηση του αιτήματος για αποδέσμευση από την ΕΕ.

Η θέση που αναπτύσσουν ορισμένες αυτοαποκαλούμενες αριστερές, ριζοσπαστικές, ανανεωτικές πολιτικές δυνάμεις, ένα οπορτουνιστικό συνονθύλευμα που

- χωρίς να θίγει κατ' ελάχιστο το ζήτημα της εξουσίας των μονοπωλίων και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας -

μιλά για έξοδο από την Ευρωζώνη, για «επανίδρυση» της ΕΕ ή για εξέλιξη της ΕΕ σε καθαρή ομοσπονδία με ευρωπαϊκή κυβέρνηση, δεν περιέχουν ίχνος προοδευτικής ελπίδας για το λαό. Το ίδιο ακριβώς ισχύει με τα «αντικατοχικά» τους κηρύγματα για το ΔΝΤ ή την τρόικα,

αφού:

1) Ενας καπιταλισμός χωρίς ΕΕ, χωρίς Ευρωζώνη ή χωρίς ΔΝΤ δεν είναι «λιγότερο» καπιταλισμός, δηλαδή λιγότερο απάνθρωπος, λιγότερο εκμεταλλευτικός, λιγότερο ανισόμετρος, λιγότερο ταξικός.

2) Η αστική τάξη της Ελλάδας, η εξουσία των μονοπωλίων, δεν είναι αδίστακτη ενάντια στον εργαζόμενο λαό λόγω των «κακών συναναστροφών» της με την αστική τάξη της Γερμανίας ή της Γαλλίας στα πλαίσια της ΕΕ και δεν θα πάψει να είναι αδίστακτη ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι θα έκοβε ποτέ αυτές τις «κακές συναναστροφές».

*

Για παράδειγμα:

Η αστική τάξη της Τουρκίας, η οποία δεν ανήκει στην ΕΕ, δεν έχει ανάγκη την ένταξη στην ΕΕ για να είναι αδίστακτη απέναντι στον τουρκικό λαό.

Η αστική τάξη της Βρετανίας, η οποία δεν συμμετέχει στην Ευρωζώνη και στην οποία δεν δραστηριοποιείται το ΔΝΤ, δεν έχει ανάγκη το ΔΝΤ ή την Ευρωζώνη για να είναι αδίστακτη απέναντι στο βρετανικό λαό.

*

Γι' αυτό και η πολιτική που στην πράξη - και όχι στα λόγια - εκπροσωπεί τα ταξικά συμφέροντα του εργαζόμενου λαού

α) οφείλει να επισημαίνει ότι είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων ο «αναγκαίος όρος για να λειτουργήσει η αποδέσμευση από την ΕΕ ή η διαγραφή του δημόσιου χρέους υπέρ του λαού»,

β) οφείλει να καθιστά εύληπτη τη «συνευθύνη όλων των αστικών τάξεων στην κλιμάκωση της επίθεσης στην εργατική τάξη» και να αντιμάχεται το ρόλο των οπορτουνιστικών αντιλήψεων «που στοχοποιούν αποκλειστικά μόνο το ΔΝΤ, την τρόικα, τη Γερμανία κ.λπ.»,

γ) οφείλει να μη δείχνει καμία υποχώρηση στο «να διαλυθεί η αυταπάτη ότι μια καπιταλιστική Ελλάδα ή άλλη καπιταλιστική χώρα εκτός Ευρωζώνης μπορεί να διασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία. Τα παραδείγματα της Βρετανίας, της Δανίας, της Σουηδίας δείχνουν ότι παντού εντείνεται η καπιταλιστική επίθεση».⁵

*

Το ζήτημα, τελικά, από τη σκοπιά των συμφερόντων του λαού, ο πραγματικός μονόδρομος για τους εργάτες και τα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα είναι:

Αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση και διαγραφή του χρέους, με λαϊκή εξουσία.

*

Παραπομπές:

1. Από την κεντρική εισήγηση της Ελένης Μπέλλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην ημερίδα «Η διεθνής οικονομική κρίση, η θέση της Ελλάδας και οι θέσεις του ΚΚΕ», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

2. «Για την κυβερνητική οικονομική πολιτική διαχείριση της κρίσης», ΚΟΜΕΠ, τεύχος 6, 2011.

3. Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα, Απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ «Για τη σύνδεση της Ελλάδας με την Κοινή Αγορά», τόμος 9, σελ. 145- 148, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

4 .«Το αβέβαιο μέλλον της Ευρωζώνης», ΚΟΜΕΠ, τεύχος 1, 2011.

5. Ο.π.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ