Ειμαστε αχαριστοι.....

Aχάριστοι, αστοιχείωτοι, ανόητοι....

Οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων ημερών, δείχνουν ότι τελείωσε ο αρχικός ενθουσιασμός των ελλήνων προς την κυβέρνηση Παπαδήμου, τα ποσοστά εμπιστοσύνης της οποίας, κατρακυλούν. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω την αντίδραση αυτή, των Eλλήνων, οι οποίοι δηλώνουν ότι δεν εμπιστεύονται, τα μέλη της τριφασικής κατοχικής ακροδεξιάς, κυβέρνησης εγκάθετων, υπαλλήλων της τρόικας. Οι έλληνες πολίτες, στην πλειοψηφία τους, είναι αχάριστοι, αστοιχείωτοι, ανόητοι, αφού δεν εμπιστεύονται: Έναν Ευάγγελο Βενιζέλο, έναν πολιτικό, δηλαδή, που θα ζήλευε κάθε κυβέρνηση, σε κάθε χώρα. Τόσο επιτυχημένο, τόσο αποτελεσματικό, με αγνές προθέσεις, και μοναδικό κριτήριο την απέραντη αγάπη προς την πατρίδα. Σωστό αγέρι, σε καλοκαιρινό καύσωνα. Έναν Μάκη Βορίδη, πολιτικό με δημοκρατικές ευαισθησίες, ανοιχτόμυαλο, προοδευτικό, υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην πράξη. Ένα παιδί, ευαίσθητο και γι αυτό εκμεταλλεύσιμο. Μια Άννα Διαμαντοπούλου, πολιτικό, που σε μόλις δύο χρόνια αναμόρφωσε την παιδεία, εισάγοντας νέες μεθόδους στην εκπαιδευτική διαδικασία, αφήνοντας στο παρελθόν, παρωχημένες ιδέες και πρακτικές (πχ βιβλία). Νιφάδα χιονιού, σε απάτητη βουνοκορφή. Έναν Θόδωρο Πάγκαλο, δημιουργικό μυαλό, δραστήριο πολιτικό, μειλίχιο συνομιλητή, προοδευτικό άνθρωπο, που από όποιο υπουργείο έχει περάσει έχει να επιδείξει, τεράστιο έργο. Ένα σπουργιτάκι, στο τζάμι  της κοινωνίας. Έναν Άδωνη Γεωργιάδη, έναν διανοούμενο πολιτικό, ακριβοθώρητο, εκλεκτικό, ορισμό της μετριοπάθειας, της πνευματικότητας και της πραότητας. Το μόνο που δίνει απλόχερα, είναι η αγάπη. Έναν Ανδρέα Λοβέρδο, έναν πολιτικό με το Ψ κεφαλαίο. Έναν πολιτικό ευαίσθητο, εύθραυστο, αέρινο, ανυπεράσπιστο κεράκι αναμμένο στον δυνατό βοριά, της στέπας. Μια Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου. Έναν πραγματικό ογκόλιθο της διπλωματίας, χωρίς την οποία η Ευρώπη δεν θα είχε φτάσει εδώ που έφτασε. Αυστηρή, πειθαρχημένη, σωστή σιδηρά κυρία, με ανοιχτούς λογαριασμούς με την Μέρκελ. Έναν Γιώργο Κουτρουμάνη, έναν πολιτικό, για τον οποίο, όσοι τόμοι και αν έχουν γραφτεί, πάλι θα είναι λίγοι, για να περιγράψουν το πολιτικό του μέγεθος. Έναν Γιώργο Παπακωνσταντίνου, τον πολιτικό των επιτυχιών, των σωστών προβλέψεων, και των καίριων παρεμβάσεων. Πολύτιμος λίθος, σε μια Ελλάδα που μάλλον δεν τον κατάλαβε. Μια Εύη Χριστοφιλοπούλου… Έναν Παύλο Γερουλάνο, ένα στολίδι, ένα πραγματικό μαργαριτάρι στα σκουπίδια. Ένα Χρήστο Παππουτσή, έναν πραγματικά αριστερό, έναν αγωνιστή, ένα σύμβολο επανάστασης, λίγο κάτω από αυτό του Τσέ. Έναν Σαχινίδη, μια Φώφη, ένα Ξυνίδη, έναν Μαγκριώτη, έναν Δριβελέγκα, έναν Μπόλαρη, έναν Ροντούλη. Είμαι σίγουρος, ότι αυτή η υποτυπώδης απαρίθμηση, των ΑΞΙΩΝ, θα λειτουργήσει, ως υπενθύμιση, ως προειδοποίηση, ως καμπάνα για όλους μας. Και θα μας αναγκάσει να αναθεωρήσουμε απόψεις. Η κυβέρνηση Παπαδήμου, είναι ότι καλύτερο, μπορούσε να μας συμβεί. Θύμιος Κ.