# #

19 Ιουν 2011

η κυβέρνηση ψά­χνει τρόπους για να συγκαλύψει εκ των προτέρων τις ποινικές ευθύνες όσων πρόκειται να εκτελέσουν το πρόγραμμα της εκποίησης...


Σκηνικό κατάρρευσης...

thumb
Η δημοσκοπική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, την οποία λίγο έως πολύ προανήγγειλαν εμ­μέσως οι προηγούμενες δημοσκο­πήσεις, αποτυπώθηκε με τον πιο εύγλωττο τρόπο το Σαββατοκύρια­κο από την Public Issue.
Προφανώς η πολιτική δεν είναι μόνο αριθμοί. Όμως η σημασία των ευρημάτων αυ­τής της έρευνας αυξάνεται όσο πε­ρισσότερο εξετάζουμε το πολιτικό περιβάλλον του τελευταίου μήνα.
Αυτές τις μέρες:

Το ΠΑΣΟΚ καλείται να επικυρώ­σει στη Βουλή ένα κυβερνητικό εισπρακτικό πρόγραμμα τεράστιου με­γέθους (28,5 δισ. ευρώ) και πρωτοφανούς αγριότητας και αδικίας.

Βρισκόμαστε στα πρόθυρα της εκκίνησης ενός προγράμματος πλή­ρους εκποίησης του συνόλου της εθνικής περιουσίας, το οποίο ανα­μένεται να γίνει η μήτρα πολλών και τρανταχτών σκανδάλων. Ήδη είναι ενδεικτικό το ότι η κυβέρνηση ψά­χνει τρόπους για να συγκαλύψει εκ των προτέρων τις ποινικές ευθύνες όσων πρόκειται να εκτελέσουν το πρόγραμμα της εκποίησης, ώστε, εκτός από τους εντεταλμένους εκ­προσώπους της τρόικας που θα το ελέγξουν πλήρως, να προσελκύσει και τους εγχώριους «πρόθυμους» που θα ...
το υλοποιήσουν.


Ένα νέο πρόγραμμα δανεισμού έρχεται την επόμενη περίοδο, σύμ­φωνα με όλες τις ενδείξεις, να αλλάξει τον νομικό χα­ρακτήρα ενός ακόμη μεγά­λου μέρους του δημόσιου χρέους, μετατρέποντας κοι­νούς τοκογλύφους σε «προ­τιμώμενους δανειστές». Με την   Ελλάδα   παραιτημένη «οικειοθελώς» από όλα τα νομικά της δικαιώματα.

Παράλληλα, ού­τε το μεσοπρόθεσμο ούτε το ξεπούλημα είναι σε θέ­ση να γλιτώσουν την Ελλά­δα από την προδιαγεγραμ­μένη ελεγχόμενη πτώχευ­ση, η οποία άλλωστε από το 2013 θα αποτελεί προ­ϋπόθεση ώστε η Ελλά­δα, με το δυσθεώρη­το χρέος της, να μπει στον μόνιμο μηχανισμό «στήριξης». Αν μπει...

Αναζητούνται συνένοχοι


Όμως όλα αυτά συνιστούν ένα πο­λύ βαρύ «πακέτο». Τόσο η κυβέρ­νηση όσο και ο ίδιος ο πρωθυπουρ­γός δηλώνουν ποικιλοτρόπως εκ των προτέρων ότι είναι αδύναμοι να φέ­ρουν όλα αυτά εις πέρας.

Ήδη εκλιπαρούν συναίνεση από την αντιπολίτευση και ειδικότερα από τη Ν.Δ., εμπλέκοντάς τη μάλιστα στο εσωτερικό πολιτικό «παίγνιο».
Ήδη μας έκανε γνωστό ο ίδιος ο πρωθυπουργός, κατόπιν συνάντησης με τον Γιούνκερ, ότι, επειδή το Ελλη­νικό Δημόσιο –  και η... κυβέρνησή του –  δεν έχει την ικανότητα να προ­χωρήσει τις «μεταρρυθμίσεις», θα κληθούν ξένοι «τεχνοκράτες» που θα το συνδράμουν.
Ήδη μας έχουν προϊδεάσει για τη «συνδρομή» των «ξένων ειδικών» όχι μόνο στο ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας, αλλά και σε πολλούς άλ­λους επιμέρους τομείς πολιτικής. Ο πλέον «ύποπτος» τομέας είναι η συλ­λογή των φόρων.


Όλα αυτά, στη σεναριολογία των τελευταίων ημερών, πασπαλίζονται και με μια άχνη από ανασχηματι­σμό με συμμετοχή «τεχνοκρατών», οι οποίοι θα προσδώσουν στην κυβέρνηση όχι μό­νο κύρος έναντι των δανειστών και επιτηρητών, αλλά και μια υπόσχεση «απο­τελεσματικότητας» στο εσωτερικό, ώστε να δοθεί μια αίσθηση στον κό­σμο ότι δεν θα υποφέρει χωρίς λόγο και ότι οι θυσίες του μακροπρόθεσμα θα αποδώσουν καρπούς.

Είναι αργά για… δάκρυα


Είναι όμως λίγο αργά για υποσχέ­σεις και μάλιστα εν μέσω καταιγίδας, με την οικονομία να βυθίζεται όλο και βαθύτερα στην ύφεση, όλους τους (πραγματικούς και υποτιθέμε­νους, αλλά πάντως διακηρυγμένους) στόχους του Μνημονίου να κινούνται εκτός προγραμματισμού, με την Ευ­ρώπη να μας έχει περίπου ξεγραμμέ­νους και το ΔΝΤ να καραδοκεί περι­μένοντας μια οικονομική κατάρρευ­ση που θα καταστήσει την Ελλάδα έρμαιο στα δικά του χέρια.

Ήδη, στη διάρκεια αυτών των 18 μηνών, η κυβέρνηση, καθώς πέφτει από τη μια αντίφαση στην άλλη, έχει εξαντλήσει όλους τους δυνατούς εκ­βιασμούς και έχει φτάσει στον έσχα­το: «Εγώ ή η χρεοκοπία», «Εμείς ή η δραχμή».

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να φα­νταστεί κάποιος γιατί μια κυβέρνη­ση «τεχνοκρατών» ή απλώς εμπλου­τισμένη με «ειδικούς» του τραπεζι­κού ή/και επιχειρηματικού κλάδου θα εφαρμόσει «σωστά» μια πολιτι­κή της οποίας και μόνον ο πρόλογος έχει βυθίσει την οικονομία στην ύφε­ση και τη διάλυση. Πόσο μάλλον όταν η διεθνής πείρα λέει πως όπου αλλού εφαρμόστηκαν τέτοια μοντέλα, το αποτέλεσμα ήταν εξ ίσου καταστρο­φικό και η κατάληξη ήταν η ίδια.

Η κοινωνία, έχοντας ζήσει μέχρι στιγμής μόνο τον «πρόλογο» έχει σπάσει το αόρατο «φράγμα» μεταξύ καναπέ και πλατείας και δηλώνει δυναμικά «παρούσα» σε όλη τη χώρα. Η αμφισβήτηση του πο­λιτικού συστήματος στο σύνο­λό του έχει λάβει καταιγιστικά χαρακτηριστικά.

Οι συνεχείς εκβιασμοί του εί­δους «καθίστε ήσυχοι για να μην πτωχεύσετε» δεν μπορούν να λει­τουργούν επ’  αόριστον, όταν μάλιστα η πορεία προς την πτώχευση είναι αναπόφευκτη.

Η ελληνική κοινωνία, εκτός από πολιτικά, δεν έχει ούτε «πνευματικά κρατήματα». Κρατικοδίαιτοι διανο­ούμενοι, σταθερά επιχορηγούμενοι από το κράτος και τις παραφυάδες του, τρόφιμοι εκδοτικών κ.λπ. συ­γκροτημάτων, βγαίνουν στο μεϊντάνι και απειλούν υποτιμώντας τη νοημο­σύνη του κάποτε «δικού τους» κοι­νού.

Η έλλειψη εμπιστοσύνης προς το πολιτικό προσωπικό, η αμφισβήτηση και η απόρριψή  του είναι σαφής. Γι’ αυτό η ανεξέλεγκτη κατρακύλα της κυβέρνησης δεν μετατρέπεται σε τροφοδότηση άλλων πολιτικών δυνά­μεων και το πολιτικό σύστημα μοιά­ζει μπλοκαρισμένο.

Η κοινωνία, σ’ αυτό το φοβερό ξέ­σπασμά  της, κατηγορείται ως «απολίτικη». Πώς όμως μπορεί να λέγεται απολίτικος ένας λαός που κατά εκα­τοντάδες χιλιάδες βγαίνει στον δρό­μο για να βάλει στοπ στη λεηλασία του; Από πότε η συμμετοχή σε κινη­τοποιήσεις είναι απολίτικη; Ίσως από τότε που οι οργανωμένοι πολιτικοί σχηματισμοί ξέμαθαν να ακούν και να βλέπουν τι γίνεται λίγο πέρα από τη μύτη τους.

Η αναπηρία τους τούς εμποδίζει να αντιληφθούν ότι η κραυγή της κοινω­νίας δεν εκφράζει οργή, αλλά από­γνωση. Ότι αυτοί που δεν έχουν να χάσουν και πολλά έχουν αυξηθεί γεωμετρικά τα τελευταία χρόνια. Κι ότι, είτε τώρα είτε λίγο αργό­τερα, θα σαρώσουν ό,τι θυμίζει ένα πολιτικό σύστημα που είτε έγινε μέρος της κρίσης για να κερδοσκοπήσει είτε απλώς δεν εμπόδισε το «πάρτι».

Σε αυτό το σκηνικό κα­τάρρευσης αν υπάρχει κά­ποιο   αισιόδοξο   μήνυμα, αυτό αρχίζει να ακούγεται από τη φωνή της κοινωνί­ας.
Ολοένα και μεγαλύτε­ρα τμήματά της καθώς συ­νειδητοποιούν το αδιέξο­δο στο οποίο οδηγούνται αντιλαμβάνονται πως δεν έχουν παρά μια και μόνο επι­λογή:


  Να αντισταθούν…




πηγη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.