Η κοινωνική δυναμική των αυτοοργανωμένων κινημάτων πολιτικής ανυπακοής και η αμηχανία των επαγγελματιών εθνοσωτήρων

ΟΙ

«ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΟΙ»

     Φαίνεται, πως κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει από τα κάτω στη συλλογική πολιτική νοοτροπία τής Τουρκοβυζαντινορωμιοσύνης. Η εκδήλωση αυτοοργανούμενων κινήσεων (όπως το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΑΣ, ο… ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΩΝ κ.ά.), που προσπερνούν αφήνοντας χιλιόμετρα πίσω τούς γνωστούς «επίσημους» ψευτοεκφραστές τού «λαού» (κόμματα, συνδικαλιστικές κομματοοργανώσεις κ.λπ.) είναι κάτι, που εμφανίζεται για πρώτη φορά στη νεοελλάδα σε τόσο ευρεία έκταση.

Η φαντασία και το χιούμορ, που δείχνουν τα λεγόμενα Κινήματα Από Τα Κάτω (χαρακτηριστικά, τα οποία μέχρι σήμερα αποτελούσαν «μονοπώλιο» τού αριθμητικά περιορισμένου και κατασυκοφαντημένου  αντιεξουσιαστικού χώρου) έχουν αρχίσει να βρίσκουν πολύ περισσότερη απήχηση στην κοινωνία από ό,τι η προπαγάνδα τών προκλητικά υψηλόμισθων μπατσοδημοσιο- γράφων και των κομματικών εκπροσώπων τύπου.

Ο «αποσπασματικός» (όπως τον αποκαλούν υπεροπτικά οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες, κυρίως της αριστεράς) χαρακτήρας των διεκδικήσεων αυτών των κινημάτων, ....φαίνεται να απειλεί πολύ περισσότερο τη κυβέρνηση, από όσο την «απειλούν» οι αντιπολιτευτικοί λεονταρισμοί και οι -ιστορικά απαχθείσες εις άτοπον- «συνολιστικές» κοσμοθεωρίες τών διαφόρων αριστεριτζήδων χειραγωγών.

     Π.χ., όταν μια «αποσπασματική» μαζική απαίτηση κατάργησης των διοδίων («θεσμού» δημοσιονομικώς ακατανόητου σε μια χώρα, όπου ταυτόχρονα εισπράττονται και -υπέρογκα- τέλη κυκλοφορίας και -επαχθέστατος έμμεσος- φόρος στα καύσιμα) κάνει την κυβέρνηση να νιώθει τόσο απειλημένη, ώστε να σπεύδει να την ποινικοποιήσει με τέτοια ασυνήθιστη ταχύτητα, τότε αποδεικνύεται πανηγυρικά, ότι δεν πρόκειται παρά για  μια τριτοκοσμική χούντα, που διαπλέκεται ολοφάνερα με τους μεγαλοεργολάβους.

     Όταν μια «αποσπασματική» μαζική άρνηση πληρωμής υπέρογκων κομίστρων στις αστικές συγκοινωνίες (τα οποία επιβλήθηκαν, για να καλυφθούν κουτοπόνηρα οι λογιστικές μαύρες τρύπες από τα όργια των «προμηθειών»), αναγκάζει  τον αντίστοιχο ψευτοϋπουργό να αφρίζει με σεμνότυφα κηρύγματα περί φαινομένων «ανομίας», την οποία η «νόμιμη» κυβέρνηση θα «πατάξει», τότε δεν πρόκειται παρά για μια συμμορία ευτελών δικτατορίσκων στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, η οποία πασχίζει να διαφυλάξει τα «φαγωμένα» στις τσέπες, που ήδη βρίσκονται και να νομιμοποιήσει την κλοπή τής δημόσιας περιουσίας από τη  (διαπλεκόμενη με τούς πολιτικάντηδες) «ιδιωτική πρωτοβουλία».  

   Όταν ασφαλισμένοι (με κρατήσεις από το μισθό τους) πολίτες αρνούνται να πληρώσουν …εισιτήριο στα δημόσια νοσοκομεία, για να καλύψουν τα ελλείμματα, που έχει προκαλέσει στο Ε.Σ.Υ. η  συμπαιγνία  πολιτικάντηδων, μεγαλογιατρών, και φαρμακευτικών εταιρειών, τότε η βρωμερή παράγκα τής θεσμοποιημένης παραοικονομίας δέχεται ένα θανάσιμο χτύπημα.

Από την άλλη, όταν «αποσπασματικά» και κυρίως αυτοοργανωμένα κινήματα πολιτικής ανυπακοής (διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Ανυπακοή - Μια ηθική και πολιτική αντίδραση στην ανομία τής Εξουσίας) κατηγορούνται υπεροπτικά από την -κυρίως αριστερόστροφη- ψευτοαντιπολίτευση ως… μή έχοντα «συνολικούς» στόχους, τότε είναι φανερό, ότι οι επαγγελματίες αριστεριτζήδες εθνοσωτήρες, που αδυνατούν (κατά τη γνωστή προσφιλή τους τακτική) να τα καπελώσουν και να τα καρπωθούν, έχουν μεταβληθεί σε παθητικούς παρακολουθητές μιας κοινωνικής δυναμικής, που (επιτέλους) τούς προσπερνάει επιδεικτικά.        Είναι φανερό, ότι η (εκλεγμένη με χιλιάδες θρασύτατα ψέματα) χουντοκυβέρνηση των εργολάβων, τζαμπατζήδων, κοπριτών, ανόμων, διαπλεκομένων κ.λπ., που απειλείται από «απλές αποσπασματικές» κινηματικές διεκδικήσεις πολιτών, μοιάζει εξόφθαλμα με  τραμπούκο, που ανακαλύπτει έκπληκτος, ότι  τού έχουν κλέψει το σουγιαδάκι, στο οποίο βάσιζε το νταηλίκι του.

     Είναι εξ ίσου φανερό, ότι η ψευτοαντιπολίτευση (υπερήφανη μεταξύ άλλων για το δεδηλωμένο φασιστοσταλινικό παρελθόν της), έχει δείξει όλη την υποκρισία και τη γύμνια της, αφού αντιμετωπίζει με τέτοια αφ΄ υψηλού αμηχανία τούς πολίτες εκείνους, που ήδη τραβούν το δικό τους πολιτικό δρόμο, αγνοώντας την επιδεικτικά.

     Πολίτες των κινημάτων από τα κάτω, οι οποίοι ήδη (αυτo)διαπαιδαγωγούνται στις διαδικασίες τής αυθεντικής (=άμεσης) δημοκρατίας, ανακτούν τον πολιτικό αυτοσεβασμό τους, ανακαλύπτουν, ότι δεν έχουν ανάγκη πολιτικών μεσιτών και «εκπροσώπων», οικοδομούν τη συλλογική (αυτο)εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, χτίζουν τη συλλογική αυτοπεποίθησή τους χωρίς εμβατήρια, αρχηγίσκους, ιερές γραφές και άλλα αγελαία σημεία αναφοράς. Πολίτες, που, αν επιμείνουν να λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο, θα φτάσουν εύκολα και με ασφάλεια από το «μερικό» στο γενικό. Και τότε δεν θα τούς σταματάει καμμία αστυνομία και καμμία ποινικοποίηση.

*     *     *

     Είναι φανερό όχι μόνο στη χουντοκυβέρνηση, αλλά και στη χουντοαντιπολίτευση (και στην τριτοκοσμική συλλογική πολιτική κουλτούρα, που αμοιβαία εξέθρεψαν), ότι κινδυνεύουν να καταρρεύσουν από ένα «απλό» και «αποσπασματικό» κινηματικό φυσηματάκι.

     Ο μόνος, που μένει ακόμα να τού  γίνει φανερό, είναι ο κόσμος, που τούς υφίσταται.

Θεόδωρος Λαμπρόπουλος

http://freeinquiry.gr