Γιατί πρέπει να διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση

Μετά και την τελευταία συνοδο του Γιούρογκρουπ –όπου κυριάρχησαν τα «γαλλικά» και οι λογομαχίες μεταξύ υπουργών οικονομικών και κυβερνώντων– κατανοείται όλο και περισσότερο από τη συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων σε όλο τον γεωγραφικό χώρο της Ευρώπης, ότι η πολυδιασπασμένη ΕΕ έχει ήδη χρεοκοπήσει, όχι μόνο ηθικά αλλά και πολιτικά. 

Μπορεί ο χθεσινός συμβιβασμός να μην την οδήγησε σε μια ακόμα διάσπαση, αλλά δεν την κατέστησε ικανή –τουναντίον αυξησε τους όρους– να αποφύγει τη διάλυση. Γιατί τι άλλο από πορεία προς τη διάλυση αποτελεί η γνωστή δημόσια ρήση του Κόντε «η ΕΕ να πάει να γ..»; Το επόμενο ερώτημα βεβαίως θα είναι με ποιους όρους και με ποιο ταξικό πρόσημο θα γίνει η όποια νέα διάσπαση ή η ολοκληρωτική διάλυση.

Γιατί όμως η ΕΕ πρέπει να διαλυθεί;

1) Γιατί για πολλοστή φορά καταγράφτηκε η ΕΕ των πολλών ταχυτήτων, των πολλών συμφερόντων και των πολλών αντίθετων πόλων. 

Στο χθεσινό επαναληπτικό Γιούρογκρουπ η ΕΕ εμφανίστηκε με τρεις πόλους: 

πρώτος ο άγριος πόλος του βορρά με τις ισχυρές οικονομίες και τη σκληρή γραμμή για ισχυρό ευρώ,

 δεύτερος ο πόλος των νοτίων, καθημαγμένων από την κρίση και το ξεζούμισμα των «βορείων», 

και τρίτος ο «ημιπόλος» των «ειρηνοποιών» πέριξ της Γαλλίας που πασχίζει να εκφράζει τους νότιους αλλά πάντα στο τέλος ακολουθεί τους Γερμανούς. 

Δεν αποτελούν αντιθετικό πόλο χώρες σαν την Ελλάδα των Τσίπρα-Μητσοτάκη γιατί και δεδομένες είναι, και προβλέψιμες, και χρόνια υποταγμένες στο δόγμα της «ευρωπαϊκής οικογένειας», έχοντας το σύνδρομο της ψωροκώσταινας. 

Η ΕΕ δεν μπόρεσε όχι μόνο να ομοσπονδιοποιηθεί (κάτι σαν το αλήστου μνήμης σύνθημα-αυταπάτη της «Ευρώπης των λαών») λόγω ανταγωνιστικών συμφερόντων, αλλά δεν μπόρεσε καν να αντιμετωπίσει από κοινού μια πανδημία. 

Απέτυχε σαν ενιαία, σαν Ευρώπη της αλληλεγγύης, του διαφωτισμού και του πολιτισμού, όταν μάλιστα υπήρξαν παραδείγματα από τους οικονομικούς «νάνους» Κούβα και Βενεζουέλα.

2) Γιατί στα οικονομικά μέτρα που πήραν χθες, για άλλη μια φορά δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ αμοιβαιοποίηση του χρέους (ο καθένας μόνος του ξανά) μιας και οι Σόιμπλε-Μέρκελ εκβίαζαν δηλώνοντας ότι κάτι τέτοιο δεν περναει από το κοινοβούλιό τους και δεν το δέχεται και η κεντρική τους τράπεζα. 

Τα χθεσινά μέτρα των 240 δις που αφορούν τον ESM σημαίνουν δάνεια αποκλειστικά για τα υγειονομικά συστήματα, μέχρι 2% του ΑΕΠ ανά κράτος, χωρίς μνημόνια, αλλά με όρους μακροοικονομικής προσαρμογής σε δεύτερη φάση, μετά την υποχώρηση της πανδημίας.

 Τα υπόλοιπα οικονομικά μέτρα κατευθύνονται κυρίως στην επιχειρηματικότητα και όχι στην εργασία, με τους γνωστούς όρους των ευρωπαϊκών προγραμμάτων. 

Στη χθεσινή απόφαση δεν τους απασχόλησε καθόλου η χρόνια και συστηματική διάλυση των δημόσιων συστημάτων υγείας που άφησαν την Ευρώπη υγειονομικά ανοχύρωτη. Δεν διευκρινίζεται επίσης ούτε ο προσανατολισμός ούτε ο χαρακτήρας των συστημάτων υγείας της επόμενης μέρας, ώστε να μπορεί η πανδημία να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά και η υγεία να είναι κοινωνικό αγαθό και όχι χώρος κερδοφορίας για το ιδιωτικό κεφάλαιο.

3) Γιατί η επόμενη μέρα απαιτεί μεγάλη ρευστότητα, πολύ και ζεστό χρήμα, τεράστιες κρατικοοικονομικές  παρεμβάσεις, με στόχο την ανάταξη της οικονομίας, την αποτροπή περαιτέρω υποβάθμισης των μικροαστικών στρωμάτων και μικροεπιχειρήσεων, την αναστροφή της μεγένθυσης της ανεργίας, της οικονομικής διάλυσης και της ακόμα περισσότερης φτωχοποίησης των εργαζομένων. Όλο αυτό σημαίνει και ελλείματα, και αυξηση χρέους, πράγματα απαγορευμένα απο τα θεμέλια, την μορφή και τη δομή του ευρώ και της ΕΕ. Όλες οι συνθήκες, ξεκινώντας απο το Μάαστριχτ  έχουν δημιουργήσει το πλαίσιο που σήμερα είναι απαγορευτικό ακόμα και για απλές κευνσιανού τύπου πολιτικές. Τα κράτη μέλη σήμερα παρεμβαίνουν μερικώς και ελλιπώς για να αμβλύνουν την ύφεση. Όμως η δομή του ευρώ και τα σύμφωνα της ΕΕ εγγυώνται ότι την επόμενη μέρα, οι παρεμβάσεις αυτές θα πληρωθούν με λιτότητα, επέκταση μερικής απασχόλησης, μείωση μισθών και συντάξεων.

4) Γιατί  επιπλέον  αποδείχτηκε, και στην υγειονομική κρίση, πως χρειάζονται άλλοι προσανατολισμοί στην παραγωγική βάση και στον χαρακτήρα της κάθε οικονομίας, πράγμα που σημαίνει άλλη αρχιτεκτονική και αντιστροφή των ειδικεύσεων και της μονοκαλλιέργειας των οικονομιών, που έχει επιβληθεί από την ΕΕ. 

Στην Ελλάδα που η οικονομία της αποδιαρθρώθηκε και αποσυγκροτήθηκε παραγωγικά, ζούμε ακόμα τις σκληρές συνέπειες απο τις άγριες πολιτικές των «μεταρρυθμίσεων» που επέβαλλε η συμμορία του ευρω και της ΕΕ και εφάρμοσαν και εφαρμόζουν  πειθήνια οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ. 

Η οικονομική κρίση ως συνέπεια της υγειονομικής κρίσης αποδεικνύει για μια φορά ακόμα πως καμία χώρα δεν μπορεί να σταθεί ως μία οικονομία υπηρεσιών ούτε να αναπαράγει την ανοησία για τον τουρισμό ως βαριά βιομηχανία. Στην Ελλάδα συνεχίζεται η ειδίκευση και ο προσανατολισμός της οικονομίας σε χώρα υπηρεσιών και τουρισμού, που προϋπέθετε τη διάλυση του αγροτικού και βιομηχανικού τομέα της. Χώρα τουρισμού που διαλύει η πανδημία του ιού και την οδηγεί σε χώρα παρία και επαίτη των δήθεν εταίρων της. Η επόμενη μέρα δυστυχώς θα βρει την Ελλάδα σε ακόμα χειρότερη θέση. Είναι γνωστοί οι υπεύθυνοι…

5) Γιατί έχει ήδη χρεωκοπήσει πολλαπλώς η έννοια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Της αλληλεγγύης, που στην πανδημία πήρε την μορφή της αεροπειρατείας από ορισμένες χώρες (πχ Γερμανία) μασκών και αναπνευστήρων, ή της κατάσχεσης ιατρικού υλικού που προοριζόταν για συγκεκριμένες χώρες της ΕΕ (Ιταλία). 

Είναι η ίδια ποιότητα αλληλεγγύης που επέδειξαν στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, ακόμα και στην Ιταλία τη δεκαετία της κρίσης. 

Που φόρτωσε τη χώρα μας (με εκτελεστές τους κοινοβουλευτικούς προθύμους της παράταξης του ευρώ), με μνημόνια και ακόμα μεγαλύτερο χρέος, που «μετέφερε» ανέξοδα χιλιάδες επιστήμονές μας (γιατρούς, βιολόγους, μηχανικούς κ.ά.) σε Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο. Είναι εκείνη η «αλληλεγγύη» που συνεχώς φρόντιζε να χαθεί και η ελάχιστη ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία προς όφελος του γερμανικού άξονα.

6) Γιατί ήταν και είναι τουλάχιστον υποκριτική η ανησυχία που επέδειξαν επικοινωνιακά οι υπουργοί οικονομικών και οι κυβερνώντες για να πάρουν «μέτρα κατά της πανδημίας» την επόμενη μέρα. 

Αυτό που κυρίως και πρωτίστως απασχολεί την «ατμομηχανή της ΕΕ» (τον άξονα των βορείων Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία, Δανία…) είναι να μην βρεθούν περισσότερο υποβαθμισμένοι στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό που θα γίνει ακόμα οξύτερος και πιο άγριος την επομένη μέρα της πανδημίας. 

Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι όλος ο κόσμος θα είναι διαφορετικός με τις ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις, τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς, τις εθνικιστικές αντιπαραθέσεις να εντείνονται. Γνωρίζουν ότι σ’ αυτόν τον θαυμαστό κόσμο του καπιταλισμού ο ανταγωνισμός για την ηγεμονία είναι η πρώτη και ίσως η μοναδική προτεραιότητα. 

Δυστυχώς για τους λαούς το καλύτερο πλασάρισμα σε αυτούς τους ανταγωνισμούς γίνεται με τον γνωστό δίδυμο τρόπο της εκμετάλλευσης και καταπίεσης του κόσμου της εργασίας, αλλά και με την εκμετάλλευση και την καταπίεση λαών και εθνών. Αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός, και  δεν είναι καθόλου ξύλινη έννοια και λέξη, αλλά πραγματικότητα μέσα στην ΕΕ.

7) Γιατί έχει χρεωκοπήσει πολλαπλώς η «ιδέα» της ενιαίας Ευρώπης σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα. Δεν ήταν και δεν είναι ενιαία οικονομικά, δεν ήταν ενιαία ούτε στην πρόληψη, ούτε στην αντιμετώπιση της πανδημίας, δεν ήταν ενιαία στην οικονομική κρίση του 2008, δεν βγήκαμε όλοι το ίδιο από την κρίση, γιατί η Γερμανία ωφελήθηκε ενώ οι νότιες χώρες υποβαθμίστηκαν και υποτιμήθηκαν ακόμα περισσότερο, δεν ήταν και δεν είναι ενιαία απέναντι στο μετανευστικό και το προσφυγικό, δεν ήταν ενιαία απέναντι στους υπερατλαντικούς σταυροφόρους ιμπεριαλιστές όταν επέβαλλαν κυρώσεις σε χώρες ή όταν εξαπέλυαν πολεμικές συγκρούσεις. 

Μια ΕΕ που είτε θα εμφανιζόταν αμερικανικότερη των ΗΠΑ, είτε θα κουκουλωνόταν από το σύγχρονο οικονομικό γερμανικό Ράιχ. 

Στο μόνο που ήταν ενιαία εδώ και δεκαετίες ήταν στην προστασία των τραπεζών, στην προώθηση της λιτότητας, στη συρρίκνωση των πάλαι ποτέ κρατών πρόνοιας, στην επίθεση στην εργατική τάξη. Αυτή είναι η «Ευρώπη των λαών»; Στα αλήθεια υπήρξε ποτέ Ευρώπη των λαών;

8) Γιατί η διάλυση της ΕΕ θα ανοίξει το δρόμο και θα δώσει χώρο σε μια πραγματική προσπάθεια για μια Ευρώπη της συνεργασίας και της πραγματικής αλληλεγγύης που θα εγγυάται τον πολιτισμό, την υγεία, την προκοπή και την αξιοπρέπεια των λαών της. 

Γιατί όσο κι αν φαίνεται ουτοπία τόσο εμφανίζεται ολοένα και περισσότερο και σε περισσσότερους σαν ανάγκη. 

Γιατί δεν υπάρχει κανένα ρεύμα υποστήριξης της ΕΕ σε καμια χώρα και από κανέναν λαό. 

Γιατί οι “ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ αλλά είμαστε και κολαούζοι των Αμερικανών”, τρομαγμένοι μπροστά στο θάνατο –έστω και προσωρινά– κατάλαβαν και ορισμένοι ομολόγησαν τη χρεοκοπία της ΕΕ και των ΗΠΑ, τη χρεοκοπία των δογμάτων που εμφανίστηκαν σαν μονόδρομοι της «αγοράς που όλα τα ρυθμίζει», του δόγματος «δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα», του κοσμοπολίτη ατόμου-ανθρώπου και του αντίστοιχου τρόπου ζωής και πολιτισμού. 

Αυτή την Ευρώπη τους την χαρίζουμε. 

Αυτή  η ΕΕ ήταν πολύ άσχημη και είναι ήδη νεκρή. 

Το ζήτημα είναι οι λαοί και οι εργαζόμενοι σε μια νέα διεθνή γραμμή να απαιτήσουν και να επιβάλουν τη διάλυσή της. 

Οι νέες μορφές συνεργασίας, διεθνισμού απέναντι σε εθνικιστικούς παροξυσμούς, και αλληλεγγύης, θα προκύψουν στην κοινή πάλη των λαών για διάλυση αυτής της Ένωσης και για την αποδέσμευση κάθε χώρας ξεχωριστά.

πηγή