Ο κορονοϊός έπληξε τους κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού που ζητούν σωσίβιο από το κράτος!

Οταν ακόμη και οι Financial Times, η ναυαρχίδα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου σε όλον τον κόσμο, απευθύνει έκκληση για «ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις… αντιστρέφοντας την επικρατούσα πολιτική κατεύθυνση των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών», είναι αναμφίβολα άσχημα τα πράγματα για τους Νεοφιλελεύθερους απανταχού της γης και φυσικά στην χώρα μας.
Τέλος στα νεοφιλελεύθερα δόγματα που επέβαλαν στη δεκαετία του 80 Μάργκαρετ Θάτσερ και Ρόναλντ Ρήγκαν και επιστροφή στον Κέινς και τον κρατικό παρεμβατισμό για «να σωθούμε», λέει ουσιαστικά η βρετανική εφημερίδα γράφοντας ότι απαιτείται ένας «πιο ενεργός ρόλος από τις κυβερνήσεις στην οικονομία, τους τρόπους για να κάνουν τις αγορές εργασίας λιγότερο ανασφαλείς»… 

Με αυτά και με αυτά ,θα τρίζουν σίγουρα  τα κόκκαλα του Φρίντριχ Χάγιεκ και του Μίλτον Φρίντμαν που θεωρούσαν τον νεοφιλελευθερισμό ως τον «ρεαλιστικό καπιταλισμό» μετά τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο…

Το τραγικό είναι βέβαια ότι οι κήρυκες του Νεοφιλελευθερισμού όλα αυτά τα χρόνια αφού επέτρεψαν να λεηλατηθεί το κράτος και κακοποίησαν τον δημόσιο τομέα ,τώρα ...

ικετεύουν για μια ουσιαστική κρατική παρέμβαση στην οικονομία για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων από τον κορονοϊό. Οχι για να «σωθούμε», αλλά για να σωθούν αυτοί…
Να τους πιστέψουμε τώρα; Να τους σώσει ξανά το κράτος, όπως ευλαβικά έκανε μετά από κάθε μεγάλη κρίση;

Θα είναι σαν να θέλουμε να σώσουμε αυτούς που σάρωσαν ανάλγητα  τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα με τις δραματικές περικοπές δαπανών στην υγεία, την παιδεία ,τον πολιτισμό…Παντού όπου οι ιδιώτες μύριζαν κέρδος και ήθελαν να κερδίσουν ακόμη περισσότερα… Όλος ο πόνος, η ταλαιπωρία και η δυστυχία που επιβλήθηκαν σε εκατομμύρια ανθρώπους ως αποτέλεσμα της λιτότητας ήταν εξ ολοκλήρου η πολιτική επιλογή τους. Όλες οι κραυγές τους “Πώς θα πληρώσουμε για αυτό;” ήταν απλώς ένας τρόπος για να διατηρήσουν τις βαθιά άνισες σχέσεις εξουσίας στις κοινωνίες μας.

Ο κορονοιός απέδειξε την αναντικατάστατη λειτουργία και του κράτους στην παροχή υγειονομικής περίθαλψης ,αλλά και τις ανεπάρκειες της ιδιωτικής υγειονομικής περίθαλψης κατά τη διάρκεια μιας κρίσης. Στη Βρετανία, ο συντηρητικός Μπόρις Τζόνσον έχει αναγκαστεί να θεοποιήσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας και να μιλάει επανειλημμένα για την ανάγκη προστασίας του, Αναγκάστηκε μάλιστα για πρώτη φορά να παραδεχτεί ότι «υπάρχει πραγματικά ένα τέτοιο πράγμα …η κοινωνία… ».Πετώντας στον κάλαθο της ιστορίας την διάσημη φράση της Μάργκαρετ Θάτσερ το 1987 ότι «Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα , η κοινωνία», όταν ιδιωτικοποιούσε τα πάντα στη Βρετανία. Φυσικά σήμερα , η βρετανική κυβέρνηση ανακαλύπτει τι σημαίνει σε περιπτώσεις κρίσης να χρησιμοποιεί το δημόσιο  ιδιωτικές υποδομές υγείας! Το βρετανικό  Εθνικό Σύστημα Υγείας  καταβάλει ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ  2,4 εκατομμύρια λίρες  ως ενοίκιο σε ιδιωτικά νοσοκομεία για 8.000 κρεβάτια.

Αλλά και στην Αμερική ο Τραμπ αναγκάζεται να ενισχύσει με  δύο τρισεκατομμύρια δολάρια από τον δημόσιο κορβανά την μάχη κατά του κορονοϊού ,καθώς η κατάσταση είναι εφιαλτική: Και πως να μην είναι όταν με  το ιδιωτικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης το κόστος των δοκιμών και της θεραπείας παραμένει απαγορευτικό για τα 30 εκατομμύρια των ανασφάλιστων Αμερικανών και τα  44 εκατομμύρια των  υποασφαλισμένων.

Το τραγικό βέβαια είναι ότι στο σύστημα που ζούμε, ακόμη και όταν το κράτος προσπαθεί να διαδραματίσει πιο ενεργό ρόλο, οι προσπάθειές αυτές υπονομεύονται πολλές φορές από ιδιωτικές εταιρείες που ενεργούν για το δικό τους συμφέρον για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη. Στις Ηνωμένες Πολιτείες κάποιες ιδιωτικές εταιρείες διέθεταν στην αγορά  μάσκες  που συνήθως πωλούνται για 85 σεντς για 7  δολάρια, με αποτέλεσμα  ο κυβερνήτης της Νέας Υόρκης να καλέσει την κυβέρνηση να εθνικοποιήσει την παραγωγή ιατρικών προμηθειών!

Στην Ευρώπη βέβαια, η Βρετανία και πολλές άλλες χώρες είχαν σχετικά ισχυρά συστήματα δημόσιας υγείας. Σε πολλές από αυτές τις χώρες όμως, όπως η Ιταλία, η Ισπανία αλλά και η Βρετανία, τα δημόσια συστήματα υγειονομικής περίθαλψης υπέφεραν την τελευταία δεκαετία  λόγω περικοπών δαπανών και των ιδιωτικοποιήσεων δημόσιων νοσοκομείων και υποδομών. Εκτός από το νεοφιλελεύθερο όραμα των συντηρητικών ηγετών αυτών των χωρών, τα πράγματα πήγαν από το κακό στο χειρότερο γιατί οι τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής  Ενωσης πίεζαν αφόρητα για περικοπές δαπανών στους ευαίσθητους για την κοινωνία τομείς του δημόσιου τομέα. Και η χώρα μας γνώρισε για τα καλά αυτό το εφιαλτικό πρόσωπο στα χρόνια των μνημονίων! Δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι από το 2011 έως το 2018 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπέβαλε 63 μεμονωμένα αιτήματα στα κράτη μέλη  να μειώσουν τις δαπάνες για την παροχή υγειονομικής περίθαλψης ή και να ιδιωτικοποιήσουν ή να αναθέσουν σε τρίτους δημόσιες υπηρεσίες υγείας , προκειμένου να μειώσουν το χρέος και τα ελλείμματα  με βάση τους δημοσιονομικούς κανόνες της ΕΕ, όπως αποκάλυψε  η οικονομολόγος Εμμα Κλάνσι σε έκθεσή της στο Ευρωκοινοβούλιο.

Τώρα φυσικά, βλέπουμε τους Νεοφιλελεύθερους ηγέτες ,που αντιμετωπίζουν  την κρατική παρέμβαση όπως ο διάβολος το λιβάνι, να αναγκάζονται να ζητούν από τους ιδιώτες να προσαρμόσουν την παραγωγή τους σε υλικά αντιμετώπισης του κορονοιού.

Ο  Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος αρχικά αντιστάθηκε στην πίεση να χρησιμοποιήσει τον νόμο για την Αμυντική Παραγωγή σε καιρό πολέμου για να  κινητοποιήσει την ιδιωτική βιομηχανία στην μάχη κατά του κορονοιού ,τώρα να χρησιμοποιεί αυτόν τον νόμο για να  υποχρεώσει την General Motors να παράγει αναπνευστικές συσκευές.

Η κυβέρνηση της Ιταλίας έδωσε επίσης εντολή  στην εταιρία Siare Engineering- στον μοναδικό παραγωγό τέτοιων συσκευών-να αυξήσει  την παραγωγή, στέλνοντας μάλιστα μηχανικούς και μέλη του προσωπικού από το Υπουργείο Άμυνας για να βοηθήσουν.

Μήπως όμως όλες αυτές οι κινήσεις υπέρ της δημόσιας  παρέμβασης πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων από τους νεοφιλελεύθερους ηγέτες μόλις η πανδημία περιοριστεί; 

Το δίχως άλλο. 

Το 2007, πριν από την παγκόσμια οικονομική κρίση, ο μέσος δείκτης χρέους προς το ΑΕΠ της ευρωζώνης ήταν 65%.Σήμερα είναι 84%. Μετά την πανδημία  τα κράτη μέλη της ευρωζώνης εισέρχονται σε μια νέα  κρίση με πολύ υψηλότερα επίπεδα δημόσιου χρέους και έναν δραστικά εξασθενημένο δημόσιο τομέα, μετά από μια δεκαετία λιτότητας που επέβαλε η ΕΕ. Ολοι φοβούνται πλέον ότι ο στόχος είναι να καταδικαστούν οι λαοί της Ευρωπαικής Ενωσης σε μια ακόμη μεγαλύτερη λιτότητα και φτώχεια. 

Οπως λέει ο σοφός λαός ,ο λύκος όσο και αν καλύπτεται από την προβιά προβάτου παραμένει πάντα λύκος…

Του Μιχάλου Ψύλου

από την εφημερίδα Δημοκρατία