Το’πε και το «Μέγκα», Ντε: Θα μας σώσει το Ες-Πε-Ντε…

Δεν τα μάθατε; Όσα δεν έκανε ο πληρεξούσιος δικηγόρος μας Ολάντ, θα τα αναλάβει τώρα ο μέγας Στάινμπρουκ.

Καρβουνιασμένο είναι! Εάν το καλοκαιράκι του 2012 κληθήκαμε να καταπιούμε την ιδέα ότι το θηρίο της άγριας λιτότητας «μετρούσε μέρες», επειδή ο Φρανσουά Ολάντ θα το καμάκωνε με το καμάκι του σοσιαλιστικού ήλιου (άντε, να συγκινηθούν λίγο και οι εναπομείναντες οπαδοί του ΠΑΣΟΚ),

το φθινόπωρο του 2013 αλλιώς σερβίρεται η κατακαμένη μερίδα στην κατακαημένη ελληνική κοινωνία…

«Να ευχόμαστε η Μέρκελ να συγκυβερνήσει με τους σοσιαλδημοκράτες του SPD, διότι θα της βάλουν κάποιο φρένο», διατείνονταν ορισμένοι εγχώριοι «κολοσοί» της ενημέρωσης, προτού ακόμη διεξαχθούν οι εκλογές στη Γερμανία. 

Εξόχως ένθερμη πλασιέ της εν λόγω θεωρίας αποδείχθηκε η επικοινωνιακή τρόικα του Μέγκα, η ομάδα ΓΟΠ – Γιάννης, Όλγα, Παύλος. Στις αρχές της εβδομάδας μάλιστα, κατά τη διάρκεια ενός (μετεκλογικού) δελτίου τους, Πρετεντέρης και Τρέμη «φούντωσαν» τόσο, ώστε νόμιζες ότι ίσως τερμάτιζαν την εκπομπή εξ αιτίας μιας σοβαρής «παρενέργειας»: Όσα έλεγε ο ρεπόρτερ του καναλιού από το Βερολίνο κονιορτοποιούσαν τον σουρεαλιστικό ισχυρισμό τους ότι στη Γερμανία έπνεε τα λοίσθια η «γραμμή» Σόιμπλε… (Ναι, στα σοβαρά το έλεγαν!).

Σαφής, λοιπόν, η προτροπή προς τους εγχώριους ιθαγενείς: Ανεχθείτε, για «λίγο» ακόμη, την εξελισσόμενη οικονομική και κοινωνική ισοπέδωση. Κάντε υπομονή, μην προκαλείτε «εντάσεις», ιδίως τώρα που διεξάγεται και το ντέρμπι «ομαλότητα – Χρυσή Αυγή». 

Ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός, διότι άμα λάχει υπάρχει και γαλλογερμανικός άξονας «φιλολαϊκός». Σύμφωνοι, δεν μας έπεσε το λαχείο στο πρώτο τμήμα του άξονα, με τον Ολάντ. Τώρα όμως, να τη, πετιέται η «κοινωνική συνείδηση» της σοσιαλδημοκρατίας μέσα στην ίδια τη φωλιά του θηρίου. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, διότι η εισαγόμενη «σωτηρία» μας θα αφιχθεί κατ’ ευθείαν από το Βερολίνο, δίχως να προηγηθούν διεργασίες και γραφειοκρατικές διατυπώσεις, όπως θα συνέβαινε αν διεκπεραίωνε πέρσι τη δουλειά ο πληρεξούσιος δικηγόρος μας, ο Φρανσουά ο Συριο-φάγος. Κάθε εμπόδιο για καλό…

Συνεπώς: 

και συ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς το Γερμανό. 

Ποιον Γερμανό; Τον Πέερ Στάινμπρουκ, βεβαίως. 

Τον αρχηγό του SPD. Τον άνθρωπο που σύμφωνα με τα φούμαρα της ΓΟΠ-ας, εάν συγκροτηθεί ο πολυσυζητημένος (και κατά το παρελθόν δοκιμασμένος) «μεγάλος συνασπισμός», θα αντιπαραθέσει ένα περισσότερο ή λιγότερο ηχηρό, αλλά πάντως αποτελεσματικό «ως εδώ» στη μονεταριστική πολιτική της Μέρκελ και στις ευκρινέστατες επιλογές της πολιτικής, οικονομικής και χρηματοπιστωτικής γερμανικής ελίτ.

Απλή υπενθύμιση: Κατά την τετραετία της συγκυβέρνησης 2005-09 το SPD ενσωματώθηκε πλήρως στη «γραμμή» των χριστιανοδημοκρατών (CDU) κάτι το οποίο ασφαλώς δεν αποτέλεσε καμία εκπληκτική κοσμογονία, εάν ληφθεί υπόψη η προηγηθείσα κοινωνικοοικονομική πολιτική του «σοσιαλιστή» Σρέντερ (μόνο την «Ατζέντα 2010» να θυμηθούμε, αρκεί). Το SPD έγινε πειθήνια «συνιστώσα» της Μέρκελ την εποχή που υστερούσε του CDU μόνο κατά μία ποσοστιαία μονάδα. 

Τώρα θα μετατραπεί σε τολμηρό –και μάλιστα κυβερνητικό– πολέμιο της ευρωπαϊκής λιτότητας; 

Τώρα που «βλέπει με τα κιάλια» τους χριστιανοδημοκράτες, έχοντας καταγράψει το δεύτερο χειρότερο εκλογικό ποσοστό της μεταπολεμικής ιστορίας του;

Τώρα είναι λοιπόν που το …ηρωικό στράτευμα του Στάινμπρουκ θα «σηκώσει μπαϊράκι» για να αλλάξει ρότα η ευρωπαϊκή πολιτική του Βερολίνου και να τιθασευτούν κάπως τα αρπακτικά της Φρανκφούρτης; 

Κι αν (εικάζαμε ότι) αυτό προτίθεται να κάνει ο Στάινμπρουκ, γιατί προτίμησε να δώσει τα σκήπτρα στη Μέρκελ, ωσάν να μην υπήρχε κεντροαριστερή κοινοβουλευτική πλειοψηφία;

Ουφ, «σωζόμαστε»: 

Όσο αποτελεσματικά το ΠΑΣΟΚ «αναχαίτισε» στην Ελλάδα τον όλεθρο των μνημονίων, τόσο μπορούμε να περιμένουμε από το SPD ότι θα «μπλοκάρει» το κακό. Η μεγαλειώδης εμπειρία του «πειράματος Μπένι» τώρα βγαίνει στο εξωτερικό. Εμπνέει και ξυπνά το «ριζοσπαστισμό» των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών. Έχει και συνέχεια το παραμύθι; Μήπως είναι θέμα χρόνου να αρχίσει να πνέει κι αυτός ο –νυν ξεχασμένος– «άνεμος αλλαγής» στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για τον οποίον μας είχαν πρήξει αφτιά και συκώτια οι ημέτεροι μετεωρολόγοι –δημοσιολόγοι– κήρυκες της καρτερικότητας, πέρσι το καλοκαίρι;

Είπαμε: τώρα η μερίδα είναι καρβουνιασμένη. Η προσποιητή εναπόθεση ελπίδων στον Στάινμπρουκ φαντάζει απείρως φαιδρότερη της ιδέας του 2012, πως ο Ολάντ θα κόμιζε το σπόρο μιας Ευρώπης περισσότερο «κοινωνικής και αναπτυξιακής» και «λιγότερο γερμανικής».

Ναι, ο Ολάντ, που όταν άνοιξε το στόμα του για την Ελλάδα, τον Αύγουστο του 2012, είπε –α λα Μέρκελ– πως η χώρα θα έπρεπε να τηρήσει όλες τις δεσμεύσεις της. Δηλαδή να εφαρμόσει πλήρως το Μνημόνιο. Πάλι καλά που οι Έλληνες σκιτσογράφοι δεν τον είχαν φανταστεί ακριβώς με φουστανέλα, όπως κάποτε τον Αμερικανό πρόεδρο Τζίμι Κάρτερ. 

Αν είχε συμβεί αυτό, όλο και κάποιος «ακραίος» επιθεωρησιογράφος θα υπέθετε πως η «αλληλεγγύη» προς τον ελληνικό λαό και το μοντέλο της «πιο ανθρώπινης ΕΕ» ήταν κρυμμένα σε πτυχές της φουστανέλας του Ολάντ ή γραμμένα κάπου στα ενδότερά της.

«Γραμμένη» έχουν βεβαίως τη νοημοσύνη του κόσμου οι καθεστωτικοί προπαγανδιστές. Το προσφιλές τους δόγμα δείχνει να είναι «λέμε τα πάντα κι ό,τι πιάσει, όσο πιάσει». Η πραγματικότητα συνθλίβει το κωμικοτραγικό «success story», άρα χρειάζεται επειγόντως νέα βερσιόν του παλιού καραμανλικού «έξω, τουλάχιστον, πάμε καλά». Έξω, βεβαίως, καιροφυλακτεί ο Ντράγκι που λέει με σαφήνεια πως η Ελλάδα οδεύει προς τρίτο Μνημόνιο.

του Διονύση Ελευθεράτου

prin.gr
από δω