Αν το θεατρικό ήταν γροθιά στο στομάχι, το κινηματογραφικό είναι χαστούκι στο πρόσωπο.
Για το «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη ο λόγος, φαινόμενο πια του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου που έχει απασχολήσει εκατοντάδες χιλιάδες θεατές ως σήμερα _ και όχι μόνο εν Ελλάδι.
Εκείνη η συγκλονιστική οικογενειακή ιστορία με τη μάνα και τα δύο αγόρια της, το μεγάλο και σθεναρό, το μικρότερο και «προβληματικό», επειδή όλη τη δύναμη από το γάλα της πρώτης την πήρε ο πρωτότοκος, με αποτέλεσμα το δεύτερο παιδί να μείνει στεγνό από χυμούς και πνεύμα…
Μετανάστες από την Τιφλίδα μέσα στη χαβούζα της σύγχρονης Αθήνας, προσπαθούν να βρουν τρόπους για να καλυτερεύσουν την άθλια ζωή τους, να βρουν ένα κάποιο νόημα, αν και μέσα τους ξέρουν καλά ότι κάτι τέτοιο μόνο με θαύμα θα μπορούσε να επιτευχθεί και θαύματα δεν γίνονται. Βλέποντας το κινηματογραφικό «Γάλα» θα περίμενες ότι η πρώτη ταινία μυθοπλασίας τού ως τώρα τηλεοπτικού Γιώργου Σιούγα κάπου θα χώλαινε. Ελα όμως που δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Πρώτον, ο σεβασμός προς το κείμενο είναι τεράστιος, πράγμα όμως και κάπως λογικό, αφού ο ίδιος ο Κατσικονούρης συνεργάστηκε στο σενάριο με τον σκηνοθέτη Σιούγα.
Δεύτερον, οι ερμηνείες.
Μένεις άφωνος.
Απίστευτο!
Οχι μόνον ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος που παίρνει με κλειστά μάτια το βραβείο α’ ανδρικού ρόλου στα επόμενα βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου, αλλά και η σπαρακτική μάνα της Ιωάννας Τσιριγκούλη, ο μεγάλος αδελφός του Ομηρου Πουλάκη (που έχει όλο το βάρος του κόσμου στο κεφάλι του), μα και η κοπέλα του τελευταίου, η Ηρώ Μπέζου, αμήχανη ανάμεσα στον έρωτα και στο πρόβλημα. Τέτοια χημεία στο ευρύτερο σύνολο, πρωτοφανής. Αν μπορούσε να δοθεί Οσκαρ σε κάστινγκ, αυτή η ταινία θα το έπαιρνε.
Τρίτον, η σκηνοθεσία.
Το έργο έχει ψυχή θεατρική, αλλά η ανάσα του είναι πέρα για πέρα κινηματογραφική, όπως δηλαδή οφείλει να είναι μια ταινία.
Είναι σαν να βλέπεις Τσέχοφ σκηνοθετημένο από Σκορσέζε. Βοηθά μεν το γεγονός ότι ο Σιούγας βγάζει την κάμερα στον δρόμο, προσθέτοντας όλα όσα βλέποντας το θεατρικό ο θεατής φανταζόταν, αλλά τα εσωτερικά στην παράγκα της οικογένειας σε κρατούν ακίνητο στην καρέκλα, παρασυρμένο συν τοις άλλοις από τη φωτογραφία του Γιάννη Δρακουλαράκου, σκληρή και τρυφερή ταυτόχρονα.
Το «Γάλα» λοιπόν που άγγιξε τόσο κόσμο από το σανίδι και που ταυτίστηκε με τον αδικοχαμένο ηθοποιό Κωνσταντίνο Παπαχρόνη στον ρόλο του μικρότερου αδελφού δεν έγινε απλώς μια ταινία. Εγινε η ταινία που του άξιζε να γίνει, μια υπέροχη ταινία η οποία μακάρι να ανοίξει τον δρόμο ώστε και άλλα ελληνικά θεατρικά έργα να περνούν συχνότερα στον κινηματογράφο (διαβάστε συνέντευξη του Γιώργου Σιούγα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.