ΑΛΕΞΗ, ΣΕ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ...

Αλέξη, είσαι προετοιμασμένος να δεις και πάλι αμέτρητα αφιερώματα για σένα, στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο, στα blogs;

Προχώρησε πολύ η τεχνολογία βλέπεις. Προχώρησε και η μάχη της "επισκεψιμότητας"...

Πονάω όσο πάω και λιγότερο Αλέξη, οι απώλειες έρχονται και πέφτουν επάνω μου, η μια μετά την άλλη, σαν δυνατά κύματα.

Μέμφομαι τον εαυτό μου, γιατί υπάρχουν μέρες, πολλές μέρες, που δεν σε θυμάμαι καθόλου. 

Όμως, αν θες πίστεψε το, κάθε χρονιά, όταν πλησιάζει η 6 του Δεκέμβρη,

δεν σκέφτομαι πως είναι του Αγίου Νικολάου,

αλλά πως μια τέτοια μέρα ένας κακός μπάτσος

ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ,

ΕΣΕΝΑ...

Ε, ναι λοιπόν, μόνο το αίμα μάς βγάζει πια από την αδράνεια μας

αλλά εσύ το ξέρεις καλά, πως το αίμα απλά σκοτώνει...

Έφυγες

κι έπρεπε να κινήσουμε Γη και Ουρανό

για να μετουσιώσουμε την δολοφονία σου

σε επαναστατική πράξη.

Έπρεπε να ήσουνα

Η ΣΤΑΓΟΝΑ ΠΟΥ ΞΕΧΕΙΛΗΣΕ ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΜΑΣ

κι απλά,

σε αναλώσαμε μέχρις εσχάτων.

Τι να ζητήσω κι από ποιον λοιπόν σήμερα...

Και τι να πω στο παιδί μου,

που περίμενε από τους γονείς του,

την κοινωνία, την πολιτεία,

την αστυνομία, το κράτος,

να το προστατεύσουν και να του εξασφαλίσουν

ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ...

Όταν, εγώ πρώτα, δείλιασα

και κρύφτηκα στο καβούκι μου

κι...έκανα πως σε ξεχνάω

και πως ήσουν "τυχαίο γεγονός"

έτσι, για να κοιμίσω το λιοντάρι μέσα μου

και να αποδεχτώ τη μοίρα,

που υπέγραψα φαρδιά-πλατιά

την καταδίκη μου, με την σιωπή μου...

ΑΛΕΞΗ

αδίκως περιμένεις

μετουσιωμένους αγώνες.

ΕΠΕΛΕΞΑ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ ΜΟΥ

κι εκεί κάτω είναι τόσο σκοτεινά

που το βλέμμα σου δεν θα διαπεράσει ποτέ τόσο σκοτάδι

(ελπίζω...)

ΜΗΝ ΜΕ ΑΝΑΖΗΤΑΣ.

ΣΕ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ.

ΕΧΑΣΑ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΜΟΥ,

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΕΤΑΞΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

ΜΙΑ ΚΡΥΑ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

ΚΙ ΕΙΠΑ ΠΩΣ

ΗΤΑΝ ΑΠΛΑ, ΜΙΑ ΤΟΣΟ ΔΥΝΑΤΗ 

ΚΡΟΤΙΔΑ ΚΡΟΤΟΥ-ΛΑΜΨΗΣ,

ΠΟΥ ΜΕ ΤΥΦΛΩΣΕ...

Και μετά, γύρισα ξανά στην "ασφάλεια" μου.

Ξέχνα με...

Σιγά μην απαρνηθείς

Το Απέραντο Γαλάζιο του Ουρανού

για να καρτεράς αιωνίως για μια στιγμιαία αναλαμπή

του θάρρους μου...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"