Φόροι: Αρπάζουν ό,τι βρουν κι όποιον πάρει ο Χάρος…

Μια οικογένεια διαθέτει ένα φούρνο όπου παρασκευάζεται και πωλείται ψωμί. 

Ο πατέρας φούρναρης διευθύνει την επιχείρηση όπου εργάζονται ζυμωτές, ψήστες και πωλητές καρβελιών.

Αν κάθε μέρα στο ταμείο μπαίνουν π.χ. 1.000 ευρώ, το μήνα θα έχει έσοδα περί τις 30.000 ευρώ. Με αυτά ο φούρναρης αγοράζει αλεύρι, μαγιές, αλάτι, ζάχαρη και κάθε μήνα πληρώνει το νερό, το ηλεκτρικό και τους εργαζόμενους.

Αν για όλα τα έξοδα λειτουργίας της επιχείρησης χρειάζονται ...

28.000 ευρώ, του μένουν και 2.000 για να ζήσει η οικογένεια. Η οικογένεια αποτελείται από τους παππούδες, τη σύζυγο που ασχολείται με τα οικιακά, τα τέσσερα παιδιά εκ των οποίων τα δυο είναι φοιτητές και τα δυο αργόσχολοι και δυο αδερφές άγαμες θυγατέρες…

Ως είθισται στην Ελλάδα τα περισσότερα μέλη της οικογένειας διαθέτουν αριστερές πεποιθήσεις, περί εργατική εκμετάλλευση και της συνήθους σε αυτές τις περιπτώσεις αποστροφής στο ζύμωμα, το εμπόριο καρβελιών και θεωρητικώς στο κέρδος. Παράλληλα, κρίνοντας πως 2.000 ευρώ δεν επαρκούν για να διαβιεί η οικογένεια απαιτούν την αύξηση των δαπανών σε 5.000 ευρώ το μήνα…

Αν ο φούρναρης αντί για 2.000 ευρώ το μήνα αρχίζει να κρατά 5.000 ευρώ από τον κύκλο του χρήματος του φούρνου, θα αναγκαστεί να αγοράζει λιγότερα άλευρα, να απολύσει παραγωγικούς υπαλλήλους κλπ. Με τον τρόπο αυτό θα έχει λιγότερες πωλήσεις και αν συνεχίσει να λαμβάνει 5.000 από το ταμείο, το σπιράλ της μείωσης των προμηθειών θα συνεχιστεί μέχρι εκμηδενισμού της επιχείρησης και εξαθλίωσης εργαζομένων και οικογενείας. Αν αντί για 5.000 ευρώ το μήνα για τα έξοδα του σπιτιού αρχίζει να παίρνει 3.000 ευρώ, απλά επιβραδύνει την πτώση.

Όταν λόγω, της κακή διαχείρισης και υπεράντλησης ο τζίρος από 30.000 που είναι οι δυνατότητες έχει πέσει στις 15.000, το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να μειώσει τις προμήθειες και το κόστος λειτουργίας της επιχείρησης, αλλά και τις απολήψεις για τα έξοδα της οικογένειας…

Αναδιάρθρωση το λέμε αυτό…

Στοιχειωδώς σοβαρός αν είναι ο φούρναρης θα επιβάλει στα δυο τέκνα και όσα μέλη της οικογένειας μπορούν να εργαστούν να πιάσουν δουλειά στην επιχείρηση και να αφήσουν τα «οικιακά». Έτσι στην επιχείρηση θα μειωθεί το κόστος λειτουργίας αλλά θα αυξηθούν οι εισροές στον οικογενειακό προϋπολογισμό.

Αν ο φούρναρης της ιστορίας είναι η κυβέρνηση μείωσε μεν με οριζόντιες περικοπές τις 5.000 στις 3.000 αλλά στην επιχείρηση ο κύκλος εργασιών συνεχίζει να μειώνεται και από τις 30.000 έχει πέσει στις 10.000, ενώ δεν έχει μεταφέρει τους αργόσχολους καταναλωτές σε παραγωγικές θέσεις στο φούρνο…

Το νέο φορολογικό συνεχίζει να μεταφέρει πόρους από το φούρνο στην πολυπληθή οικογένεια. Η κατάρρευση του φούρνου και της οικογένειας είναι θέμα χρόνου.

Η φορολογία…

Η πολιτική της κυβέρνησης χαρακτηρίζεται από τη φράση, ό,τι αρπάξουμε από όποιον βρούμε μπροστά. Δεν διαφέρει σε τίποτα από όλες όσες προηγήθηκαν και μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί είναι άνδρα διαφθοράς με την φοροδιαφυγή να οργιάζει και φόρους να πληρώνουν μόνο όσοι δεν μπορούν να τους αποφύγουν.

Η διάλυση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, όπως και όλου του πελατοκρατούμενου δημοσίου κάνει αδύνατη οποιαδήποτε αναδιοργάνωση. Η λύση να επιστρατευτούν οι συνταξιούχοι Γερμανοί εφοριακοί «κόλλησε» στις αντιδράσεις των συνδικαλιστών και των πελατών τους στο υπουργείο των οικονομικών. Την ανησυχία τους μη χάσουν την «αγελάδα» που αρμέγουν την καλύπτουν πίσω από διάφορες περήφανες εθνικοπατριωτικές ιαχές. Ποτέ ο πατριωτισμός και ο σοσιαλισμός δεν αποτέλεσαν τέτοιου μεγέθους καταφύγιο απατεώνων.

Τα κόμματα, πρωτοστατούντων των αντιμνημονιακών, τους συμπαρίστανται επειδή φοβούνται μην χάσουν τους πελάτες.

Καθώς η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής χρειάζεται χρόνια για να αποδώσει και οι τροϊκανοί για να εκταμιεύσουν τις δόσεις απαιτούν πρωτογενές πλεόνασμα, οι φωστήρες τεχνοκράτες έριξαν στο τραπέζι φορολόγηση με 45% από τα 29.000 ευρώ και όποιον πάρει ο Χάρος…

Όλα αυτά γιατί δεν υπάρχει η πολιτική βούληση και τόλμη να μειώσουν τις κρατικές δαπάνες δραστικά. Να φτιάξουν ένα φορολογικό που θα βοηθά όσους θέλουν να δουλεύουν και να αμείβονται περισσότερο και όχι να εξασφαλίζει όπως-όπως την ήδη μειούμενη σίτιση των αργόσχολων πελατών… Δραστική μείωση των κρατικών δαπανών σημαίνει πρώτα απ’ όλα, απολύσεις στο δημόσιο και το ευρύτερο δημόσιο χθες…

Αντ’ αυτού «αρμέγουν» τις τελευταίες σταγόνες του ιδιωτικού τομέα και περιμένουν το μοιραίο για όλους. Την κατάρρευση των εσόδων και της χώρας…

Πηγή :  capital.gr

από δω