Ο ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΑΛΛΑ ΒΑΡΕΙΑ ΨΥΧΙΚΗ ΝΟΣΟΣ

                                  

 

                                                                                                                                           H  ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΤΗ

Ο ναζισμός μπορεί να παρουσιάζεται σαν ιδεολογία – από τους ίδιους τους ναζιστές αλλά και από διάφορους άλλους που θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν για να εξυπηρετήσουν το ολιγαρχικό σύστημα του καπιταλισμού- όμως καμιά σχέση δεν έχει με αυτή.

Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, με την έννοια της νοητικής και πρακτικής προσήλωσης σε μια ιδέα (ή σε ένα ενιαίο σύνολο ιδεών ) ή σε ηθική αρχή, για το ΔΕΟΝ της κοινωνικής λειτουργίας, άνευ ιδιοτέλειας και φιλαυτίας, δεν έχει καμιά σχέση με το ναζισμό και το φασισμό.

Θα πέσει όμως κάποιος σε πολύ μεγάλη παγίδα, αν διαχωρίσει εντελώς το δήθεν προτεινόμενο ( στα λόγια) από τους ναζιστές οικονομικοκοινωνικό σύστημα από την ουσία του ψυχικού τους χαρακτήρα.
Ποιος είναι όμως η ουσία του ψυχικού χαρακτήρα του πραγματικού ναζιστή ή 

του φασίστα ;


Πολλοί μεγάλοι επιστήμονες ψυχολόγοι που έχουν ασχοληθεί με το θέμα, έχουν φθάσει σε συγκεκριμένα συμπεράσματα. Πχ ο μεγάλος ψυχολόγος Έριχ Φρομ, σχετικά με το ναζιστή και στο έργο του «ο φόβος μπροστά στην ελευθερία», μιλά για άρρωστο χαρακτήρα νεκρόφιλου και σαδομαζοχιστή και του ολοκληρωτικού χαρακτήρα (σαδομαζοχιστή δηλαδή μαζοχιστή ως προς τους ανωτέρους του και σαδιστή ως προς του θεωρητικά κατωτέρους του) .
Οι περισσότεροι όμως επιστήμονες αποδέχονται σαν κεντρικό πυρήνα του ψυχισμού του την ασυγκράτητη τάση του για έγκλημα. Κεντρικός στόχος της ζωής των ναζιστών είναι η πραγματοποίηση όσο το δυνατόν περισσότερων εγκλημάτων σαν μέσον για τον έλεγχο της ζωής των άλλων και όλα αυτά σαν μέσον για αποκόμιση προσωπικής ψυχολογικής ηδονής.
Στη ζωή του ο ναζιστής και ο φασίστας έχει σαν βασική επιδίωξη την αποκόμιση ηδονής δια μέσου της αίσθησής του ότι έχει  τον απόλυτο έλεγχο και την απόλυτη κυριαρχία επί της ζωής των άλλων, τον απόλυτο καθορισμό της ζωής και του θανάτου των άλλων (αποκόμιση ηδονής με διεστραμμένο τρόπο). Δηλαδή θέλει να καθορίζει το πώς θα σκέπτεται ο άλλος, τι θα διαβάζει, τι θεατρικό ή κινηματογραφικό έργο θα βλέπει, τι θα λέει, πως θα ντύνεται (να υπακούει δηλαδή σε όλες τις εντολές του) και τελικά ΑΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΕΙ. 

Συμπυκνωμένα μπορούμε να πούμε ότι έχει την ψυχική ανάγκη (μεγάλη ψυχασθένεια) να ορίζει δια της βίας τη ΣΚΕΨΗ, τηνΕΚΦΡΑΣΗ, τη ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ και τη ΖΩΗ των άλλων ανθρώπων.
Για να ελέγξει όμως τη ζωή των άλλων θα χρησιμοποιήσει το φόβο των απειλών και αν δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα θα προχωρήσει, αν μπορεί, στις βαριές σωματικές βλάβες και στις μαζικές δολοφονίες. 


Η «θρησκευτικοποίηση- ιδεολογικοποίηση» της εγκληματικής συνείδησης.

                    ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ

1) Η «απλή» εγκληματική συνείδηση
Κάποιοι άνθρωποι για να ικανοποιήσουν κάποιες συγκεκριμένες υλικές ή ψυχολογικές επιθυμίες τους μπορούν να εγκληματήσουν κατά κάποιων - κυρίως κοντινών τους- ανθρώπων. Χρησιμοποιούν το έγκλημα σαν μέσον για την επίτευξη κάποιου πολύ συγκεκριμένου ιδιοτελούς στόχου τους όπως πχ αποκόμιση χρημάτων, ερωτικό αρρωστημένο πάθος κλπ. Κατά κανόνα αυτός ο τύπος εγκληματικής συνείδησης έχει σχετικά «προσωρινό», «πρόσκαιρο» χαρακτήρα και η τάση αυτών των ανθρώπων για διάπραξη εγκλημάτων διαρκεί όσο διαρκεί μέσα τους ο συγκεκριμένος στόχος. Χρησιμοποιούν δηλαδή το έγκλημα σαν σχετικά προσωρινό ΜΕΣΟΝ!!! 
Και ποτέ δεν ισχυρίζονται ότι οι πράξεις τους στοχεύουν σε κάποιο καλό κοινό σκοπό, σε κάποιο σκοπό έξω απ το ατομικό τους συμφέρον.

2) Η μόνιμη ή «θρησκευτικοποιημένη- πολιτικοποιημένη» εγκληματική συνείδηση.
Κάποιες όμως απ τις εγκληματικές συνειδήσεις φετιχοποιούν το μέσον. Δηλαδή το ΜΕΣΟΝ το μετατρέπουν σε βασικό ΣΚΟΠΟτης ζωής τους. Δηλαδή «Εγκληματούν για να εγκληματούν». Δεν υπάρχει στο βάθος κάποιος άλλος συνειδητά επιδιωκόμενος σκοπός αλλά η πρόφαση-δικαιολογία κάποιου άλλου σκοπού . Πχ η θρησκευτικοποιημένη εγκληματική συνείδηση του σατανιστή που σκοτώνει ανθρώπους, δεν έχει σαν σκοπό την ληστεία των άγνωστων θυμάτων του ή άλλο υλικό κίνητρο αλλάΜΟΝΟ την αποκόμιση ηδονής δια μέσου της αντίληψής του ότι μπορεί να είναι καθοριστής της ζωής των άλλων. Και αυτή η ψυχολογική του ανάγκη για τέτοιου είδους διεστραμμένη ηδονή έχει μόνιμο χαρακτήρα δηλαδή διαρκεί όσο διαρκεί η ψυχασθένειά του. Όμως για να δικαιολογηθεί στην όποια συνείδηση του έχει απομείνει και να βγάλει από πάνω του την ευθύνη των εγκλημάτων του, βρίσκει την δικαιολογία ότι τον καλεί ή ότι τον διατάζει ο σατανάς δηλαδή ότι τον διατάζει μια ανώτερη δύναμη.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους διάφορους φανατικούς θρησκόληπτους ταλιμπάν οποιασδήποτε θρησκείας, οι οποίοι σκοτώνουν ή είναι έτοιμοι να σκοτώσουν στο όνομα του Θεού τους ενώ στο βάθος τους σπρώχνει η ψυχική τους αρρώστια. 
Ακριβώς ο ίδιος ψυχολογικός μηχανισμός λειτουργεί και για τους «πολιτικοποιημένους» εγκληματίες ναζιστές ή φασίστες ή εθνικιστές. Η μόνη διαφορά τους απ τους «θρησκευτικοποιημένους» σατανιστικού τύπου εγκληματίες βρίσκεται μόνο στη δικαιολογία. Οι μεν θρησκευτικοποιημένοι εγκληματίες προβάλουν τη δικαιολογία ότι τις πράξεις τους τις υπαγορεύει ο Θεός ή ο σατανάς, οι δε ναζιστές , οι φασίστες και οι εθνικιστές προβάλουν τη δικαιολογία ότι για τα εγκλήματα που διαπράττουν τους καλεί το καλό του Έθνους, της φυλής, της κοινωνίας, της ράτσας ή άλλου τέτοιου είδους βλακείες που στο βάθος δεν έχουν καμιά λογική βάση. 

(Ο Νορβηγός ναζιστής Μπρέιβικ, «συναγωνιστής» των εδώ ναζιστών, που δολοφόνησε πριν δύο χρόνια 70 Νορβηγάκια παιδιά, επικαλέστηκε την καθαρότητα της ράτσας του, της φυλής του - δολοφονώντας παιδάκια της φυλής του !!!- και γενικά επικαλέστηκε τα ίδια που επικαλούνται οι εδώ και οι απανταχού ναζιστές.) 

Έτσι, κατ’ αυτό τον τρόπο οι «πολιτικοποιημένοι» δολοφόνοι επιτυγχάνουν ένα διπλό στόχο τους.
α) Κοροϊδεύουν τον εαυτό τους, επικαλύπτοντας με κάποιον άσχετο και δήθεν κοινωνικό σκοπό την ελάχιστη-μηδαμινή ανθρώπινη συνείδηση που τους έχει απομείνει και άρα αποφεύγουν τον προσωπικό έλεγχο της συνείδησης και β) και το πιο σημαντικό, δια μέσου της πολιτικοποίησης της εγκληματικής ψυχοσύνθεσής τους και της συλλογικής οργάνωσής τους, επιτυγχάνουν μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στις εγκληματικές τους ενέργειες (περισσότερο αίμα) και ταυτόχρονα μπορούν να πετύχουν μεγαλύτερη ατιμωρησία. 
Και αυτό το (β) είναι το πιο σημαντικό κίνητρο για να «πολιτικοποιηθεί» μια βαριά άρρωστη εγκληματική συνείδηση.

Η κάθε εγκληματική συνείδηση ψάχνει με αγωνία διάφορους συγκεκριμένους τρόπους για να εκδηλωθεί για να «εκφραστεί» στην πράξη. Άλλη εκδηλώνεται αποκλειστικά δια μέσου του κοινού ποινικού εγκλήματος (δηλαδή δεν αυτοδικαιολογείται με το ότι σκοπεύει σε ένα καλό έξω από το ατομικό), άλλη προτιμά να γίνει φανατικός οπαδός μιας ποδοσφαιρικής ομάδας για να αιτιολογήσει τα μαχαιρώματα κατά του αντιπάλου οπαδού, άλλη εκδηλώνεται μέσα από τη σατανοποίηση ή Θεοποίηση και άλλη εκδηλώνεται μέσα απ την «πολιτικοποίηση». 
Σε αυτή την τελευταία ανήκει η συνείδηση του ψυχασθενή εγκληματία Χρυσαυγίτη.
             

                   Πως διαμορφώνονται οι εγκληματικές συνειδήσεις;

Οι επιστημονικές εξηγήσεις μέχρι στιγμής είναι κυρίως δύο (και η τρίτη είναι συνδυασμός των πρώτων).

α) Αρνητικά τραυματικά παιδικά βιώματα και διαπαιδαγώγηση.
Αναδρομή στην παιδική ηλικία του εγκληματία για να επεξηγηθεί η συμπεριφορά του κάνει κυρίως η Φροϋδική σχολή.
Πχ για να εξηγήσουν τον εγκληματικό χαρακτήρα του Χίτλερ οι επιστήμονες έκαναν φύλο και  φτερό την παιδική του ηλικία και συμπεριφορά. Ερευνώντας βρήκαν ότι ο Χίτλερ ήταν το τέταρτο κατά σειρά παιδί μιας οικογένειας. Τα τρία πρώτα πέθαναν. Επέζησε αυτός και κατόπιν μια αδελφή του. Ο Πατέρας του ήταν μέθυσος και έδερνε καθημερινά άγρια τη μάνα του. Ο Χίτλερ προσκολλήθηκε στη μητέρα του τόσο πολύ που ανέπτυξε το αρρωστημένο οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Δηλαδή ερωτεύτηκε τη μάνα του. Έκτοτε δεν μπορούσε να έχει σεξουαλική σχέση με καμιά γυναίκα. Την ερωμένη του Εύα Μπράουν την είχε για τα μάτια του κόσμου αφού διαπιστώθηκε ότι ποτέ δεν ήρθε σε επαφή μαζί της. Όμως είχε μια διεστραμμένη σεξουαλική ικανοποίηση. Είχε αποπλανήσει την ανεψιά του, την κόρη της αδελφής του, απ την οποία ζητούσε να κάθεται γυμνή στο πρόσωπό του και όταν αυτός θα έφθανε στη στιγμή της κορύφωσή του δια μέσου του αυνανισμού του, της ζητούσε να τον ουρήσει στο πρόσωπο. (αυτά τα στοιχεία αναφέρθηκαν και σε σχετικό ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε το Νοέμβρη του 2012 από κρατικό μας κανάλι).

Αυτός λοιπόν ο πανδύστυχος άνθρωπος για νοηματοδοτήσει την πανδύστυχη ζωή του επέλεξε να δολοφονήσει και να βασανίσει δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Αφού αυτός δεν μπορούσε να γίνει ευτυχισμένος δεν θα έπρεπε να είναι κανείς ευτυχισμένος, σύμφωνα με τη διεστραμμένη υποσυνείδητη αντίληψή του. Οι δε Θεωρίες του περί φυλών κλπ ήταν οι δικαιολογίες των οπισθίων δια μέσου των οποίων θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις επιταγές της εγκληματικής του συνείδησης. (Φαίνεται και στο βιβλίο του -«το πιστεύω μου»- ο παραληρηματικός χαρακτήρας του και η ψυχολογική απόλυτη νοητική ανικανότητα του να κατανοήσει ακόμα και την πιο απλή θεωρία του Δαρβίνου)

Φυσικά όλοι οι ναζιστές, οι σατανιστές , οι κάθε είδους ταλιμπάν, οι κάθε είδους χρυσαυγίτες δεν έχουν ακριβώς τα ίδια παιδικά τραυματικά βιώματα ή τις ίδιες παιδικές νοητικές συγχύσεις και ακριβώς την ίδια διαπαιδαγώγηση. Ο καθένας φθάνει απ τον δικό του ατομικό δρόμο στη διαμόρφωση της ψυχασθενικής εγκληματικής του συνείδησης. Ο καθένας έχει διαφορετικά παιδικά τραυματικά βιώματα και αρνητική διαπαιδαγώγηση.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα περισσότερα μέλη τους τα στρατολογούν από τα πιο αμόρφωτα τμήματα της κοινωνίας, από το χώρο των νταβατζήδων και πορτιέρηδων των μπουρδέλων, από το χώρο των εμπόρων ναρκωτικών, των πληρωμένων δολοφόνων (οι φασίστες της Ιταλίας πλήρωναν μαφιόζους για δολοφονίες αντιπάλων τους) κλπ, πράγμα που δείχνει τη σημαντική δυνατότητα και πραγματικότητα για δίαυλους επικοινωνίας και τροφοδοσίας μεταξύ «απλής» εγκληματικής συνείδησης και «πολιτικοποιημένης» εγκληματικής συνείδησης.

Ο κάθε άνθρωπος πονάει ψυχολογικά όταν αντιλαμβάνεται οριστική ΑΠΩΛΕΙΑ ή πιθανότητα απώλειας μιας κάποιας επιθυμητής γι αυτόν κατάστασης. (Όσο πιο μεγάλη είναι η υποκειμενική αξιολόγηση της κατάστασης που πιθανόν να απολέσει ή που απώλεσε,  τόσο πιο μεγάλος είναι και ο ψυχολογικός του πόνος.) Ιδιαίτερα στο μεγάλο ψυχολογικό πόνο , στην μεγάλη απώλεια,ψάχνει την ΔΥΝΑΜΗ και τα μέσα για να την ξεπεράσει. Κατά κανόνα η κατάλληλη  δύναμη για την υπέρβαση αυτών των αρνητικών καταστάσεων βρίσκεται στην  δύναμη της ορθής σκέψης, στη δύναμη των σωστών αξιών και ιδεών  καθώς και στη δύναμη των κατάλληλων υλικών μέσων.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο έγινε κάποτε η ζημιά στον εγκέφαλο του ναζιστή. Στο σημείο της παιδικής κυρίως ηλικίας όπου κάποιος μεγάλος ψυχολογικός πόνος, δηλαδή σε κάποια στιγμή μεγάλης ψυχολογικής αδυναμίας του προκάλεσε την αντίληψη ότι για να την ξεπεράσει ή για να μην ξαναβρεθεί σε μια τέτοια θέση, θα πρέπει να κατέχει μεγάλη ΔΥΝΑΜΗ. (μέχρι εδώ οι νοητικές διαδικασίες του ήταν νορμάλ.) Όμως έκανε ένα μεγάλο λάθος. Ο νους του διέστρεψε πλήρως την ποιότητα της πραγματικής κατάλληλης δύναμης την οποία θα έπρεπε να αποκτήσει. Έτσι αντί  να αποκτήσει τη δύναμη των εσωτερικών αξιών αναζήτησε τη δύναμη της βίας, τη δύναμη επιβολής του στη ζωή των άλλων, τη δύναμη του εγκλήματος. 

Και επειδή αυτή η δύναμη είναι εντελώς άσχετη, επειδή  δηλαδή δεν μπορεί με τίποτα να λειτουργήσει σαν αιτία για το ξεπέρασμα του βαθύτερου υπαρξιακού προβλήματος της μεγάλης απώλειας και επειδή ταυτόχρονα δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί απ  την πίστη του  ότι αυτή η ποιότητα δύναμης του λείπει, τόσο ακόρεστη γίνεται η συνείδησή του για περισσότερο έγκλημα.
Έτσι διαμορφώθηκε η συνείδηση των στελεχών της χρυσής αυγής.

Και αν κάποιος ορίσει σωστά τις διαφορετικές έννοιες της μόρφωσης και της εκπαίδευσης τότε το μεγαλύτερο ανέκδοτο στην ιστορία της ανθρωπότητας θα ήταν το –μορφωμένος ναζιστής- ή διαφορετικά – μορφωμένος χρυσαυγίτης-.


2) Εγκεφαλική νευρολογική κατασκευή.
Ένα άλλο μέρος της επιστήμης ψάχνοντας την εξήγηση της εγκληματικότητας με όρους νευρολογίας, βρήκε ότι η δομή του εγκεφάλου των πιο μεγάλων εγκληματιών ήταν διαφορετική απ αυτή των άλλων ανθρώπων. Βρήκε ότι κάποια τμήματα του εγκεφάλου ήταν πιο μικρά και δεν υπήρχε επικοινωνία μεταξύ αμυγδαλής με το τμήμα του εγκεφάλου που συνδέεται κανονικά. Αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης επικοινωνίας είναι η έλλειψη της συναίσθησης. Δηλαδή η ανικανότητα αυτών των ανθρώπων να μπαίνουν νοητικά και συναισθηματικά στη ψυχολογική θέση των άλλων ανθρώπων όπως μπορούν οι υπόλοιποι.

Τα άτομα αυτά από άποψη διανοητικής νοημοσύνης (IQ) είναι στα φυσιολογικά επίπεδα αλλά από άποψη συναισθηματικής νοημοσύνης (EQ) δηλαδή από ικανότητα να γνωρίζουν σωστά τα δικά τους συναισθήματα καθώς και τα συναισθήματα των συνανθρώπων τους βρίσκονται στα χαμηλότερα επίπεδα που μπορεί να βρεθεί άνθρωπος. Έτσι η συνολική νοημοσύνη (συνισταμένη) - το IQ με το EQ τους- βρίσκεται πολύ χαμηλά σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους πράγμα που εξηγεί την έλξη που νοιώθει ο υπόκοσμος προς αυτούς (όπως η μύγα με τα κόπρανα).
( Επομένως αν κάποιος, υποθετικά, έπεφτε ποτέ στο επίπεδό τους και κατηγοριοποιούσε ρατσιστικά τους ανθρώπους ανάλογα με την συνολική νοημοσύνη τους τότε και με επιστημονική βούλα θα έπρεπε να κατατάξει τους χρυσαυγίτες στο κατώτερο επίπεδο ανθρώπων, στην κατώτερη, ράτσα λίγο πάνω απ το επίπεδο του χιμπατζή. Αν λοιπόν κάποιος μιλούσε με αυτούς τους ίδιους ρατσιστικούς όρους τότε θα έπρεπε ταυτόχρονα να ζητήσει και την αφαίρεση της εθνικότητας, υπηκοότητας των ναζιστών, φασιστών, εθνικιστών,  λόγω απύθμενης βλακείας και απύθμενης εγκληματικής  συνείδησης που εξευτελίζουν τον πολιτισμό της Χώρας.)

Φυσικά όπως ο κάθε διανοητικά καθυστερημένος άνθρωπος δεν μπορεί να έχει συνείδηση της νοητικής του καθυστέρησης έτσι και ο ναζιστής δεν  μπορεί να έχει συνείδηση της βαριάς ψυχικής του ασθένειας. Με όσα επιστημονικά και λογικά επιχειρήματα και να του το εξηγήσεις θα είναι αδύνατο να το καταλάβει και στη βάση αυτού του δεδομένου η κοινωνία θα πρέπει να λάβει τα μέτρα της  για να προστατευτεί απ αυτή την ακραίας μορφής εγκληματικότητα.


Όποια όμως και να είναι η μέχρι τώρα επιστημονική εξήγηση για τις αιτίες της διαμόρφωσης της εγκληματικής συνείδησης και όποια καλύτερη και λεπτομερέστερη εξήγηση και να βρεθεί στο μέλλον, δεδομένο είναι ότι μία μορφή εγκληματικής συνείδησης είναι η «πολιτικοποιημένη» εγκληματική συνείδηση.
Οι άνθρωποι αυτοί ή αυτά τα ανθρωποειδή εγκληματούν για να εγκληματούν. Ψάχνουν και θα ψάχνουν διαρκώς, ανάλογα με τις συνθήκες, νέες δικαιολογίες και νέες κοινωνικές κατηγορίες ή ομάδες ανθρώπων πάνω στις οποίες θα εγκληματούν για να ικανοποιούν τις ακραία διεστραμμένες ψυχολογικά υπάρξεις τους. Άμα δεν υπάρχουν αριστεροί θα βρουν τους Εβραίους και αν δεν υπάρχουν και αυτοί θα βρουν τους τσιγγάνους, τους μετανάστες, τους κεντρώους, τους δεξιούς, τους ομοφυλόφιλους και αν πάλι θα έχουν άμεση έλλειψη όλων αυτών τότε θα δολοφονούνται μεταξύ τους.





Για το «οικονομικοπολιτικό» πρόγραμμα των άρρωστων μισάνθρωπων και η ανάγκη για απάντηση στην «επιχειρηματολογία» τους

Ποιο είναι το εκφρασμένο οικονομικό πρόταγμά τους;
Το εκφρασμένο οικονομικό σχέδιό τους δεν έχει καμιά ουσιαστική αντανάκλαση στην πραγματικότητα. Συνολικά αυτό που βγαίνει είναι μια απόλυτη ανοησία που αποτελείται από μια εντελώς παρανοϊκή συρραφή – σαλατοποίηση αλά πουτανέσκα, φιλοκαπιταλιστικών έως αντικαπιταλιστικών απόψεων . (Μερικές φορές αν ακούσει κάποιος αμύητος τις ανακοινώσεις τους χωρίς να ξέρει ότι είναι δικές τους, το πιο πιθανό είναι να νομίζει ότι είναι ανακοινώσεις κάποιου αντικαπιταλιστικού κόμματος). Τις δε «αντικαπιταλιστικές» απόψεις τις πετάνε στα κεφάλια των εργαζομένων για να τους προκαλέσουν σύγχυση και βασικά για να εμφανίζονται σαν αντισυστημικοί. 

Το δε «κρυφό» ή κρυφό οικονομικό τους πρόταγμα είναι φυσικά η απόλυτη εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου.
Εδώ το μεγάλο κεφάλαιο, σε καταστάσεις κρίσης και κινδύνων για τη συνέχιση της ύπαρξής του, παίζει πάντα το χαρτί της πιο ακραίας και πιο βάρβαρης μορφής εγκληματικότητας, προσπαθώντας να την χρησιμοποιήσει ενάντια στο όποιο λαϊκό κίνημα ανατροπής τους.
Οι ναζιστές ξέρουν ότι για να ικανοποιήσουν την ψυχασθενική φύση τους θα πρέπει να συμμαχήσουν με μια οικονομική τάξη. Η ακόρεστη δίψα τους για δύναμη-εξουσία τους οδηγεί στην συμμαχία τους με το μεγάλο κεφάλαιο στο οποίο παρουσιάζονται σαν καλύτεροι υπηρέτες του απ ότι άλλοι υποψήφιοι υπηρέτες του.

Φυσικά αν οι ναζιστές ανέρχονταν στην εξουσία, θα υπήρχε το χειρότερο μείγμα ενάντια στην κοινωνία. Δηλαδή θα υπήρχε απόλυτη εξαθλίωση εξ αιτίας των αξεπέραστων αντιφάσεων του καπιταλισμού και ταυτόχρονα θα υπήρχε η πιο άγρια βία, καταπίεση και απανθρωπιά πάνω στους εξαθλιωμένους εργαζόμενους. 

Τώρα γιατί θα πρέπει να απαντάμε σε κάθε ανόητο επιχείρημα των ναζιστών είτε αυτό αφορά στον οικονομικό είτε στον κοινωνικό τομέα;
Ένα τμήμα της κοινωνίας μας που δεν ξέρει τι είναι ναζισμός και που για διάφορους λόγους δεν έχει ούτε τις πιο απλές γνώσεις οικονομίας, κοινωνιολογίας ή και ψυχολογίας, μπορεί να παρασυρθεί από τα παραπλανητικά απλοϊκά συνθήματα των ψυχασθενών, χωρίς οι ίδιοι να έχουν εγκληματική συνείδηση. Μπορεί να παρασυρθούν και κατόπιν να γίνουν συμμέτοχοι και συνένοχοι στα πιο αποτρόπαια εγκλήματα που τώρα ούτε και αυτοί οι ίδιοι μπορούν να φανταστούν. Πρέπει λοιπόν να απαντάμε απλά και κατανοητά για αυτούς τους ανθρώπους για να μην χαθούν τους αφήσουμε να χαθούν και να γίνουν όργανα των ψυχασθενών ναζιστών χρυσαυγιτών.

                                                                      Παναγιώτης Μποτίνος


https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1440771
Μας έστειλε το άρθρο ο Αλ. Μαυρόπουλος