Είναι δύσκολο να περάσει απαρατήρητο ότι η εσωκομματική κρίση στους Ανεξάρτητους Έλληνες ξεσπά την ώρα που σκληραίνει μια γεωπολιτική αντιπαράθεση μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας...

Βουβάλια και βατράχια

Τα όσα συμβαίνουν στο κόμμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων δείχνουν να το υπερβαίνουν. Η εσωκομματική διαίρεση που συνοδεύτηκε με αποχωρήσεις και παραιτήσεις στελεχών μπορεί να κωδικοποιηθεί σε τρία πολιτικά ζητήματα: 

Στην ιδεολογική ταυτότητα του κόμματος, στη θέση που παίρνει έναντι του ευρώ και της ΕΕ και στις σχέσεις του με το ΣΥΡΙΖΑ.

Κεντρικό στοιχείο των θέσεων του Πάνου Καμένου είναι η αντίθεση σε μια ομοσπονδιακή ΕΕ και μάλιστα υπό γερμανική επικυριαρχία, ενώ για όσους παρακολουθούν την ειδησεογραφία δεν περνάει απαρατήρητο ότι πρόσφατα προχώρησε και σε επαφές για την προσχώρηση των Ανεξαρτήτων Ελλήνων στο κόμμα των Ευρωσκεπτικιστών στο ευρωκοινοβούλιο.

Πάνω ακριβώς στο θέμα ...

της στάσης του έναντι της ΕΕ συμπυκνώθηκαν οι διαφωνίες και επήλθαν οι αποχωρήσεις στελεχών απ’ το κόμμα. Και συναφές μ’ αυτό είναι και το θέμα των σχέσεων με το ΣΥΡΙΖΑ που επίσης τάσσεται κατά της ηγεμονίας της Γερμανίας στην ΕΕ.

Είναι δύσκολο να περάσει απαρατήρητο ότι η εσωκομματική κρίση στους Ανεξάρτητους Έλληνες ξεσπά την ώρα που σκληραίνει μια γεωπολιτική αντιπαράθεση μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας, η οποία εκφράζεται μέσω της κόντρας ΔΝΤ και Βερολίνου με αφορμή τη διαχείριση του ελληνικού δημόσιου χρέους με εμφανή την προσπάθεια της Ουάσινγκτον να μεταφέρει το κόστος στις πλάτες της Γερμανίας. 

Η ταμπακέρα του προβλήματος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αντίθεση των Αμερικανών στην πολιτική του Βερολίνου που διαταράσσει τις παγκόσμιες ισορροπίες θέτοντας υπό την αποκλειστική του επιρροή όλη την Ευρώπη. 

Ταυτόχρονα το γεγονός αυτό συμπίπτει και με κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό. 

Η ελίτ της χώρας έχει επί της ουσίας χάσει το κράτος της και τώρα χάνει και τις τράπεζές της μέσω της ανακεφαλαιοποίησης από ξένα πιο ισχυρά κεφάλαια. Η παράδοση στους δανειστές είναι πλήρης και η υποτέλεια στο γερμανικό ιμπεριαλισμό απόλυτη.

Η «πλατφόρμα» Καμένου δεν εκφράζει παρά την αγωνία αυτή και θέλει να εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις ΗΠΑ-Γερμανίας για να «διασώσει» το αστικό σύστημα. 

Από εδώ προκύπτει και ο κοινός βηματισμός και τα από κοινού χτυπήματα με το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση όπως εκφράστηκαν και μέσα στη βουλή τις μέρες που ψηφίζονταν το πακέτο μέτρων και ο προϋπολογισμός. 

Γιατί και ο ΣΥΡΙΖΑ στρατηγικά δεν μπορεί να υπερβεί το αστικό σύστημα και αυτό προκύπτει απ’ τη στάση του έναντι του ευρώ το οποίο δεν αμφισβητεί. Έτσι και οι δύο αυτές δυνάμεις στρέφονται στην αγκαλιά του Ομπάμα αναζητώντας συμμάχους κατά της Μέρκελ.

Ο προσεκτικός παρατηρητής με ευκολία διαβλέπει ειδικά το τελευταίο διάστημα ότι τα, «παραδομένα» στη Μέρκελ, κυβερνητικά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) προσπαθούν να στερήσουν εν δυνάμει συμμάχους απ’ το ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα τον καλούν ανοιχτά να αποκηρύξει ένα ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας με τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

Στην πραγματικότητα αυτό που γίνεται σαφές είναι ότι οι προσκείμενοι στη Γερμανία ελληνικοί οικονομικοί και πολιτικοί κύκλοι θεωρούν εκ των ων ουκ άνευ το χτύπημα και τη περιθωριοποίηση ενός κόμματος του αστικού χώρου όπως είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες για να ανασυντάξουν το αστικό «φιλοευρωπαϊκό στρατόπεδο», ειδικά απ’ τη στιγμή που αυτό συγγενεύει ιδεολογικά με το βασικό πόλο του συστήματος αυτή την ώρα τη ΝΔ. Μ’ αυτό τον τρόπο προσδοκούν ότι θα ενισχύσουν το κλίμα της εσωτερικής πολιτικής απομόνωσης του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην πραγματικότητα οδηγούμαστε να βιώσουμε αυτό που βίωσε η χώρα την περίοδο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Ένα διχασμό, που επέβαλλε η άρχουσα τάξη στον ελληνικό λαό όπου απ’ τη μια πλευρά ο Βασιλιάς τασσόταν στο πλευρό του Κάιζερ και απ’ την άλλη ο Ελευθέριος Βενιζέλος τασσόταν με το μέρος της Αντάντ. 

Κοινός παρονομαστής πάντως και των δύο ήταν η συμμετοχή στον πρώτο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Έναν πόλεμο για την μοιρασιά της παγκόσμιας αγοράς. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Η Γερμανία ηττήθηκε ενώ και το γεγονός ότι η Ελλάδα τάχθηκε με τη νικήτρια Αντάντ δεν απέτρεψε μια εθνική τραγωδία όπως ήταν η μικρασιατική εκστρατεία-καταστροφή.

Έτσι λοιπόν και σήμερα οι οξείς τόνοι για αποστασίες κλπ μέσα στο αστικό στρατόπεδο έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Τη συμμετοχή της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ. Η σημερινή διαίρεση βρίσκεται στο εξής: Με την ηγεμονία της Γερμανίας ή με τους ανταγωνιστές της που θέλουν και «μπορούν» να βάλλουν φρένο στην επικυριαρχία της Γερμανίας στην ΕΕ;

Αν έρχεται να μας αποδείξει κάτι το γεγονός αυτό είναι ότι η άρχουσα τάξη ούτε θέλει ούτε και μπορεί να υπερασπιστεί την εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, πολύ περισσότερο την κοινωνική δικαιοσύνη γιατί πολύ απλά δεν αισθάνεται ότι μπορεί να κόψει τον ομφάλιο λώρο με τον ιμπεριαλισμό. Και αυτός ακούει στο όνομα έξοδος απ’ το ευρώ και την ΕΕ.

ΥΓ: Η αντίθεση των ΗΠΑ στη Γερμανία δε σημαίνει ότι οι Αμερικανοί θέλουν τη διάλυση του ευρώ και της ΕΕ. Θέλουν τη διατήρησή τους γιατί έτσι βάζουν εμπόδια στην επέκταση πρωτίστως της Κίνας. Ωστόσο δεν θέλουν και την ανεξέλεγκτη ενδυνάμωση των Γερμανών γιατί εκτοπίζονται και χάνουν ζωτικό χώρο στην Ευρώπη και κατ’ επέκταση στις παγκόσμιες αγορές. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο ότι οι πολιτικές δυνάμεις που προσβλέπουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού μπορούν κάλλιστα να τάσσονται υπέρ του ευρώ.

inprecor