Θέλεις σύγκρουση μωρό μου;

Πόσα χρόνια ακόμη θα βλέπω το ίδιο ρεπορτάζ σε διακαναλικές διασκευές; Μεσήλικες στη λαϊκή να απευθύνονται οργισμένοι στις κάμερες λέγοντας πως «θα μπούμε στη Βουλή», υπάλληλοι γραφείων που συνωμοτούν την ώρα του καφέ κάτω από τη μύτη του προϊστάμενου, μιλώντας για την απεργία που θα ήθελαν να κάνουν αλλά δεν μπορούν λόγω δανείων και πιστωτικών καρτών, χιλιάδες διαδηλωτών να στρέφουν τις ανοιχτές παλάμες στο κοινοβούλιο ελπίζοντας σε «μια νύχτα μαγική, σαν την Αργεντινή» και άλλοι, εργάτες οργισμένοι, να την περιφρουρούν γιατί αυτοί μόνο ξέρουν να διαμαρτύρονται όπως πρέπει.

Οι επαναστάτες του facebook, εγκλωβισμένοι στο μικρόκοσμο της διαδικτυακής εκτόνωσης να εξυβρίζουν νύχτα-μέρα πολιτικούς, δημοσιογράφους και «αντίπαλους» bloggers… 

Διανοούμενοι της ξύλινης γλώσσας να γράφουν νέα μανιφέστο αναμασώντας σαν τσίχλα νεκρές κουβέντες, σκονισμένες από την πολυετή κι ανέξοδη χρήση. 

Το κεντρικό δελτίο των ειδήσεων να μιλά για «τεμπέληδες και ανεύθυνους πολίτες», για τον εθνικό διασυρμό και την «αμαύρωση της εικόνας της χώρας μας στο εξωτερικό» ενώ η απάθεια φουντώνει κάθε μέρα όλο και περισσότερο, φουντώνει κάτω από τα σενάρια θεωριών συνωμοσίας που μεταδίδουν εκπομπές που ξαφνικά ανακάλυψαν τα μυστικά των κυβερνήσεων που δεν τα έβλεπε ούτε ο ήλιος, πως για όλα φταίνε οι Εβραίοι και οι μετανάστες (αμέτρητες στρατιές να καταριούνται τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, που σαν μια πανούκλα χειρότερη και από εκείνη του 14ου αιώνα, απειλεί να αφανίσει το έθνος, τα έθνη και ολόκληρη την ανθρωπότητα), και ο Λαζόπουλος να κατευνάζει τα πλήθη που «επιθυμούν εξέγερση». 

Έτσι αποχαυνωμένοι όλοι στον ηδονισμό της τηλεκατανάλωσης, αναζητούν διεξόδους, αλλά ανοίγουν την ίδια στιγμή νέους λαβυρίνθους, δίχως εναισθησία. Άλλοι, τέλος, συμβιβάζονται με την ιδέα της «κινεζοποίησης» και ψάχνουν λύσεις ώστε να εξασφαλίσουν τα παιδιά τους, στέλνοντάς τα είτε στην Ευρώπη, είτε στην Αυστραλία. Στ’ αλήθεια, θέλεις σύγκρουση μωρό μου;

Όταν έρχεται η ώρα της σύγκρουσης, όμως… τότε γίνεσαι «πράος», σκεπτικιστής και «καθώς πρέπει». Τότε οι συγκρουσιακοί γίνονται είτε κουκουλοφόροι, παρακρατικοί και υποκινούμενοι, είτε απλώς πλιατσικολόγοι και καταστροφικοί για το «κίνημα» που θέλεις, το «κίνημα» που ονειρεύεσαι, που μπορεί να μπει στη Βαστίλη χωρίς να ρισκάρει απολύτως τίποτα. 

Νοσταλγείς το 2004 με την πολυχρωμία της εορταστικής πρωτεύουσας, τους χαζεμένους τουρίστες και το ξένοιαστο καλοκαίρι – εκείνες τις 24 ημέρες αδείας μετ’ επιδόματος που χάθηκαν για πάντα.

Στ’ αλήθεια, πόσο πολύ φοβάσαι τελικά; 

Ζητάς ένα «στέρεο έδαφος», έστω κι αν αυτό σημαίνει εκμετάλλευση, στέρηση, περιορισμό της δημοκρατίας, ιδιώτευση και (αυτο)λογοκρισία. Κι αν ξεβολευτείς απ’ τον καναπέ, θα είναι για μια ειρηνική βόλτα στους δρόμους της πόλης, ώστε να κάνεις τι; 

Να δείξεις πως αντιδράς και διαμαρτύρεσαι… Σε ποιούς; 

Σ’ αυτούς που δεν δίστασαν να δώσουν εντολή επίθεσης στην κοινωνία την 15η και την 29η του Ιούνη; Ώστε να κάνουν τι; Να σε λυπηθούν ή να δώσουν σημασία στα δίκαια αιτήματα σου; 

Εκτός κι αν το κάνεις για να λες πως ήσουν εκεί, πίσω, έτοιμος ν’ αντισταθείς αλλά όχι και συγκρουόμενος ! – προς θεού – το κίνημα δεν πρέπει να αμυνθεί γιατί θα διώξει αυτούς που μόλις ήρθαν: «κάντε καθιστική διαμαρτυρία – εγώ πάω για καφέ και έρχομαι να πιάσω θέση» ή «ας φτιάξουμε ένα κόμμα για ν’ αλώσουμε το σύστημα από τα μέσα» ή «καλύτερα να μην κλείνουμε τους δρόμους και εμποδίζουμε την κυκλοφορία, ζημιώνεται και η αγορά, καταστρέφεται και η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό». Περιμένεις λες «τον θεό να μας σώσει»… 

Πού ήταν ο θεός να βοηθήσει τους Κομμουνάρους, τους Κρονστανδιώτες, τους Ισπανούς; Ο θεός πέθανε! Γιατί πέθανες κι εσύ! Δεν ζεις πλέον, παρά μόνο επιβιώνεις!

Σου έχουν κηρύξει πόλεμο και σου ζητάνε να τηρήσεις την ειρήνη. Θα συνεχίσεις, λοιπόν, ν’ αναζητάς την τέλεια θεωρία για την επόμενη ημέρα, ή θα επιδιώξεις να φτιάξεις εσύ τη μέρα, ώρα προς ώρα, μέσα από τη δράση; 

Πες μας τον τρόπο, πες μας πώς το σκέφτεσαι εσύ, έλα μαζί μας ή να ‘ ρθουμε εμείς, αλλά μην μας ζητάς μια συνδρομή για την οργάνωση, μην έρχεσαι και φεύγεις συνέχεια, μην σιωπάς και μην μιλάς ασταμάτητα. Μην περιμένεις ότι θα μας συγκινήσεις δημοσιεύοντας το δράμα των θυμάτων της καταστολής. Σκέψου μόνο ότι μπορεί να’ ρθει η σειρά σου.

Για πες μας εσύ: πώς θα υπάρξει ειρήνη χωρίς ισότητα, ελευθερία και δικαιοσύνη; (Αλλά αυτός ο καθρέφτης ποτέ δεν απαντά – μας κοιτάζει ένα αμήχανο είδωλο και μοιάζουμε και οι δυο με μαριονέτες).

πηγη