Αποδοχη κληρονομιας....!!!

Κυριακή στην Ακρόπολη

Κυριακή πρωί, στις 27 Νοεμβρίου, πήρα τυχαία το μετρό και κατέβηκα στη στάση Ακρόπολη. 

Καθώς βγήκα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, είπα να μπω στο θέατρο του Διονύσου. Στάθηκα μπροστά στην πινακίδα με τα σχεδιαγράμματα των ιστορικών φάσεων του θε­άτρου, με την πλάτη στραμμένη στο θέατρο.

 Όλα τα σχεδιαγράμματα, τέσσερα τον αριθμό, ήταν φτιαγμένα από Γερμανούς.

 Μόνο το ένα είχε εκ­πονηθεί από Έλληνα, τον σπουδαίο κύριο Μανόλη Κορρέ.

 Αμέσως σκέφτηκα την τεράστια – εθνικής και παγκόσμιας σημασίας – προσφορά του στην αναστήλωση των διαφόρων μνημείων της Ακρό­πολης, συμπεριλαμβανόμενου και του Παρθενώ­να.

 Πρόκειται για έναν σπουδαίο Έλληνα, ελάχι­στα γνωστό στους συμπατριώτες μας, μια και δεν διαθέτει δική του εκπομπή στην τηλεόραση, όπως προσωπικότητες υψηλού κύρους και επιβεβαιω­μένης πνευματικότητας σαν τον κύριο Τρύφωνα Σαμαρά, τον κύριο Ψινάκη ή τον κύριο Κωστόπουλο και τόσους άλλους λαμπρούς επωνύμους σύγχρονους Έλληνες.

Αυτόματα και με μελαγχολική διάθεση σκέφτη­κα πως εδώ που στέκομαι, στάθηκε ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης, ο Αριστοφάνης, ο Μέναν­δρος αργότερα, αυτοί οι διαχρονικοί διαμορφω­τές των ανθρωπίνων συνειδήσεων.

 Κάθισα στις μαρμάρινες θέσεις του θεάτρου και στον νου μου ήρθε η πρόσφατη δήλωση ενός Γερμανού που έλεγε ότι το πρόβλημα των σύγχρονων Ελλήνων είναι οι...

αρχαίοι Έλληνες!

 «Μας έχουν πάρει φα­λάγγι οι Γερμανοί τελευταία» παραδέχτηκα μέσα μου. Είχα πάρει τον δρόμο που οδηγεί από το θέατρο στην Ακρόπολη.

 Παντού, σε όλα τα κατατο­πιστικά σχεδιαγράμματα και τις αναπλάσεις, οι υπογραφές είναι ευρωπαϊκές και τα μνημεία ελ­ληνικά.

Καθώς ανέβαινα, αναλογιζόμουν, όχι δίχως βα­θιά θλίψη, ότι τη σχετική βιβλιογραφία για την αρ­χαία ελληνική γραμματεία – το παρελθόν μας δη­λαδή, την ίδια μας τη γλώσσα άρα, τη συνείδησή μας, την πεμπτουσία της ύπαρξής μας – τη χειρίζο­νται κατά κύριο λόγο Γερμανοί, Άγγλοι και Γάλλοι, ελληνολάτρες Ευρωπαίοι γενικώς.

 Κατά κάποιο τρόπο, είναι κάτοχοι της δικής μας κληρονομιάς. Έχουν εκδώσει τα άπαντα των αρχαίων στις εκδό­σεις Λειψίας και Οξφόρδης και έχουν θεμελιώσει την πνευματική τους υπόσταση μέσα από την ου­σιαστική γνώση της αρχαιοελληνικής φιλολογίας και φιλοσοφίας – σε αντίθεση με εμάς... 

Τα πανεπιστήμιά τους αποτελούν υπόδειγμα κλασικών και φιλοσοφικών σπουδών, με κορυφαίες επιδόσεις στην αρχαιοελληνική γραμματεία, την οποία άλ­λωστε αυτά συγκρότησαν, διαφύλαξαν… και μας κληροδότησαν!

 Η ευρωπαϊκή κουλτούρα συνεπώς είναι γεμάτη Ελλάδα.

Μπροστά στον Παρθενώνα αναρωτήθηκα μετα­ξύ πολλών άλλων – με τη θλίψη πάντα σύντροφο – πώς είναι δυνατόν πολίτες με υποτυπώδη παι­δεία και νοημοσύνη να καταλαμβάνουν αυτό το μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, το κορυφαίο επίτευγμα της ανθρώπινης δημιουργικότητας, που αποτελεί ύψιστο ύμνο στο ωραίο και τη δημοκρα­τία, και να αναρτούν από αυτό πανό με συνδικα­λιστικό περιεχόμενο…

 Κάτι τέτοιο, σε οποιαδήπο­τε χώρα, θα ήταν απλώς αδιανόητο. Ακόμα, ήρθε στο μυαλό μου η δήλωση του προέδρου των εργα­ζομένων στα αρχαιολογικά μνημεία, ο οποίος ευθαρσώς - πριν από λίγους μήνες; έναν χρόνο; -, υπό την επήρεια της αγωνιστικής του μέθης, είπε ότι τα συνδικαλιστικά αιτήματα των εργαζομένων υπερέχουν των απλών μαρμάρων. Αυτή η απίθανη δήλωση, επίσης, σε μια ευνομούμενη χώρα έπρεπε να προκαλέσει κατακλυσμιαίες εντυπώσεις.

Αυτά τα γράφω γιατί τελευταία γίνεται λόγος για εθνική αξιοπρέπεια και για εθνική μειοδοσία ή παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας στους δανει­στές μας.

Εδώ, θα ήθελα απλώς να θυμίσω ότι το πέρασμα απεχθών «επιτρόπων» από τη χώρα μας στο πα­ρελθόν, εκτός από αυτά που πήραν, καταχράστηκαν, καταλήστεψαν και μας είναι γνωστά, άφησε και πίσω του μια Αθήνα - κόσμημα αρχιτεκτονικό στη διάρκεια του 19ου αιώνα ώς τις πρώτες μόλις δεκαετίες του 20ού, οπότε και την… παρέλαβαν οι εγχώριοι εθνάρχες και την παρέδωσαν στην ασυ­δοσία της αντιπαροχής και της άνευ ορίων κατα­στροφής, ώστε να καταλήξει μια σύγχρονη, εθνι­κά υπερήφανη τερατούπολη, όπου το κάθε κτίσμα αποτελεί μνημείο ατασθαλιών για τις διεφθαρ­μένες νεοελληνικές και νεόπλουτες συνειδήσεις μας.

Γι’ αυτό, όταν ακούω πατριωτικές κορόνες ένθεν κακείθεν, τρέμω από τον φόβο μου, μια και γνωρί­ζω καλά τι σημαίνει για τον Νεοέλληνα εθνική υπε­ρηφάνεια...

 Κατά τα άλλα, όλοι μας προσπαθούμε να γαντζωθούμε από ένα εν αποσυνθέσει πολιτικό σύστημα, παραβλέποντας την ουσία και λαϊκίζο­ντας απύθμενα - ανοήτως ή εκ του πονηρού.

xenofonb@gmail.com