ΤΑ ΟΡΝΙΑ ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΟΥΦΑΡΙ ΤΗΣ ΛΙΒΥΗΣ

 

 

Πίσω από τη δημόσια επίδειξη συμφωνίας στη συνάντηση κορυφής του Παρισιού με τίτλο «Φίλοι της Λιβύης», κρύβεται ένας σκληρός αγώνας δρόμου μεταξύ Αγγλίας, Ιταλίας, και Γαλλίας, για την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της Λιβύης.

Πίσω από την συνάντηση, στην οποία συμμετέχουν κυβερνήσεις, ΜΚΟ, το λιβυκό Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο, και διεθνείς οργανισμοί, και που το θέμα της είναι υποτίθεται η μεταπολεμική μετάβαση της Λιβύης, κρύβεται απλά η διάθεση των πρωταγωνιστών για περισσότερο πετρέλαιο.

Η γαλλική Liberation μιλάει για τη πρωτοκαθεδρία της Γαλλίας σε αυτόν τον αγώνα δρόμου, και για ένα διπλωματικό μπλίτζκριγκ που ακολουθεί το στρατιωτικό στοίχημα που έπαιξε η χώρα.

 ‘Ένα στοίχημα που είχε σκοπό τα οικονομικά και μόνο οφέλη για τις γαλλικές επιχειρήσεις πετρελαίου.

Μάλιστα, η εφημερίδα έχει στα χέρια της ένα έγγραφο, υπογεγραμμένο από το Μεταβατικό Συμβούλιο (NTC).
Όλοι γνώριζαν από καιρό, ότι οι αντικαθεστωτικοί θα προτιμούσαν να συναλλαγούν με εταιρίες τα κράτη των οποίων τους βοήθησαν στρατιωτικά.

 Πιο συγκεκριμένα, θα τους έδιναν τα άκρως κερδοφόρα συμβόλαια εκμετάλλευσης του λιβυκού πετρελαίου.

Το έγγραφο που έχει η Liberation, αποδεικνύει ότι τέτοιες συμφωνίες οριστικοποιήθηκαν πριν από αρκετούς μήνες.

 Μάλιστα, όπως διευκρινίζει η εφημερίδα, υπάρχουν συμφωνίες από την 3/4/11, δυο μόλις εβδομάδες μετά την απόφαση Νο1973 του Σ.Α. του ΟΗΕ. Το NTC φαίνεται να απέστειλε επιστολή στον Εμίρη του Κατάρ, ως ενδιάμεσου με τη Γαλλία, όπου σημειώνεται ότι αν η Γαλλία αναγνωρίσει επίσημα το Συμβούλιο, τότε θα της δοθεί το 35% του λιβυκού αργού πετρελαίου. Άρα, ο  πόλεμος της Λιβύης, έγινε βασικά για το Παρίσι!

Αυτή η διπλωματική και ενεργειακή νίκη της Γαλλίας έχει ανησυχήσει την... Ιταλία, η οποία συμμετείχε τρίτη και καταϊδρωμένη στη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη, πίσω από τη Γαλλία και τη Βρετανία.

 Τώρα, οι Ιταλοί φοβούνται μη τυχόν και μείνουν έξω από το μοίρασμα της πίτας του λιβυκού πετρελαίου.
«Τι θα γίνει λοιπόν με εμάς»; Αναρωτιέται η ιταλικήLa Stampa.
Και συνεχίζει: «Ο μαϊμού πόλεμος έγινε για χάρη της Γαλλίας, και της Αγγλίας.

 Άρα ο Σαρκοζί θα δρέψει τους καρπούς της νίκης, οδηγώντας τις προσπάθειες ανοικοδόμησης της χώρας.

 Η ιταλική παρουσία στη Λιβύη θα μειωθεί… Η χώρα μας είχε πολλά να χάσει από αυτόν τον ψεύτικο πόλεμο, αλλά ακόμη δεν έχασε.

 Η εταιρία ΕΝΙ είναι ικανή να διαφυλάξει τα συμφέροντά της στη Βεγγάζη. Οι ψευδαισθήσεις συγκυριαρχίας των Γάλλων και των Άγγλων στη Μεσόγειο έχουν αποτύχει πολλές φορές στο παρελθόν.

 Το ίδιο θα συμβεί και τώρα, αν οι Ευρωπαίοι δεν πάψουν να μαλώνουν για τη λιβυκή πίτα…. Δεν πρέπει να μαλώνουμε, ούτε να μετανιώνουμε που έφυγε ο Καντάφι.

 Όσοι είναι ικανοί θα πάρουν τις δουλειές. Αυτός θα είναι ο μόνος αποδεκτός ανταγωνισμός μεταξύ των δημοκρατιών της Ευρώπης…».

Από βρετανικής πλευράς, δεν φαίνεται να υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Όπως αναφέρει η εφημερίδαIndependent: «Όλοι θα πάνε στο Παρίσι, για να δουν τι μπορούν να κερδίσουν».

 Υπάρχουν συμβόλαια για νερό, για αποκομιδή σκουπιδιών, και κυρίως για πετρέλαιο. Οι ευκαιρίες για τις εταιρίες της Δύσης είναι άπειρες, για αυτό και οι περισσότεροι Λίβυοι και Άραβες, παραμένουν κυνικοί όσον αφορά στην ανθρωπιστική χροιά της πρωτοβουλίας της Δύσης.

Τέλος, στη Γερμανία, η νίκη των αντικαθεστωτικών έχει προκαλέσει αμηχανία στη κυβέρνηση, αφού δεν τους είχε υποστηρίξει.

 Μάλιστα όλοι δείχνουν το δάχτυλο στον υπουργό Εξωτερικών Guido Westerwelle, σύμφωνα με την SüddeutscheZeitung. 
Μετά τη τελική νίκη του ΝΑΤΟ, ο Westerwelle απέδωσε την επιτυχία της πτώσης του Καντάφι στο διεθνές εμπάργκο εναντίον του, που στήριξε η Γερμανία, και όχι στις αεροπορικές επιδρομές και στους αντάρτες, που δεν στήριξε.

 Αν και άλλαξε κάπως τις θέσεις του μετά από πιέσεις της καγκελαρίου, τώρα βλέπει να απομονώνεται από τους υπόλοιπους πολιτικούς, άσχετα με τις θέσεις που είχε ο καθένας απ αυτούς απέναντι στη στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ.

Από τότε που έπεσε ο Καντάφι, όλα έχουν αλλάξει. «Όλοι πλέον σέβονται το ΝΑΤΟ. Και υπάρχει μια ανακούφιση με τη πτώση του δικτάτορα, που δίνει στήριξη σε έναν πόλεμο, ο οποίος όμως, ποτέ δεν είχε ως σκοπό του τη πτώση του Καντάφι».

Presseurop
http://www.presseurop.eu