Λιβύη: Το τελευταίο (μεχρι στιγμης) θύμα της αρπακτικότητας της Δύσης

Την 1η Σεπτεμβρίου, δεκάδες χώρες θηρευτές μαζεύτηκαν στο Παρίσι για να ξεκοκαλίσουν την ετοιμοθάνατη Λιβύη.

 Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί και στη περίπτωση του Ιράκ, που μετατράπηκε σε καπιταλιστικό πειραματικό εργαστήριο.
 Η Βαγδάτη άνοιξε το 2003 για τις επιχειρήσεις, προσφέροντας τα πάντα σε σκοτωμένες τιμές, και με τις αμερικανικές φίρμες να έχουν τον πρώτο λόγο στο πλιάτσικο. Η κοιτίδα του πολιτισμού μετατράπηκε σε Ιράκ Α.Ε. μια θυγατρική των πολυεθνικών. Η χώρα όπως τη ξέραμε πριν το 2003, δεν υπάρχει πια.

 Η φορολόγηση των επιχειρήσεων από το 45% πήγε στο 15%. Οι ξένες εταιρίες απέκτησαν τον πλήρη έλεγχο όλων των ιρακινών περιουσιακών στοιχείων, με δυνατότητα επαναπατρισμού όλων των κερδών τους.
 Έπαψε να υπάρχει περιορισμός στις εισαγωγές, ενώ οι επενδυτές μπορούν και υπογράφουν εμπορικές συμφωνίες με διάρκεια ισχύος τα 40 χρόνια, χωρίς καμιά μελλοντική κυβέρνηση να μπορεί να τις ακυρώσει.
Η καταστροφή, η εισβολή, η κατοχή, και η ανοικοδόμηση έχουν μετατρέψει το Ιράκ σε ένα πείραμα, μεταμορφώνοντας μια πρώην ανεξάρτητη χώρα σε...
 ιδιωτική επιχείρηση, με πάρα πολλά κέρδη, από τα οποία όμως αποκλείονται οι ντόπιοι.

 Πρόκειται για μια κλασική περίπτωση λεηλασίας, όπου οι νικητές τα παίρνουν όλα, εκμεταλλευόμενοι την ισχύ τους για να συντρίψουν την όποια αντίδραση στο πλιάτσικο.
 Το Ιράκ σβήστηκε, και ξαναπήρε μπρος, ως μια επιχειρηματική ουτοπία. Για τους Ιρακινούς όμως είναι μια κόλαση. Τους βασανίζει η καταπίεση, η φτώχια, η ανεργία, και η ανθρώπινη στέρηση σε μεγάλη έκταση.
 Δεν υπάρχουν κρατικές επιχειρήσεις. Ούτε τοπικές. Δεν υπάρχει καμία υποδομή που να μην ανήκει πλέον στα συμφέροντα της Δύσης. Δεν υπάρχει παρά μόνο ιδιωτικό ρεύμα, ιδιωτικά σχολεία, ιδιωτικά νοσοκομεία, και σπίτια.
 Οι Ιρακινοί δεν συμμετείχαν καν στον σχεδιασμό αυτό. Οι τοπικές επιχειρήσεις δεν πήραν συμβόλαια έργου. Οι θέσεις εργασίας εξαφανίστηκαν, χωρίς να δημιουργηθούν νέες. Εισήχθησαν μάλιστα χιλιάδες ξένοι εργάτες για να δουλέψουν σε συνθήκες δουλείας.
 Οι κοινωνικές υπηρεσίες έσβησαν.
 Εκτός των παραπάνω, μολύνθηκε και η γη. Το οικοσύστημα καταστράφηκε, ενώ επικράτησε ξηρασία στα περισσότερα καλλιεργήσιμα εδάφη. Η χλωρίδα πέθανε. Ο κήπος της Εδέμ ερημοποιήθηκε, και δύσκολα θα επανέλθει.
 Όπου καταφτάνουν η Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ, ακολουθεί το χάος.
 Κάτι ανάλογο βλέπουμε και στη σημερινή Λιβύη. Παντού καταστροφή. Η οποία συνεχίζεται όσο συνεχίζονται οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί. Ομάδες θανάτου των ανταρτών περιπολούν παντού, δολοφονώντας όποιον θεωρούν οπαδό του Καντάφι.
 Για να καταπνίξει την αντίσταση, το ΝΑΤΟ έσβησε το ηλεκτρικό ρεύμα, και διέκοψε τη παροχή νερού σε μεγάλο μέρος της χώρας. Παράλληλα, μπλοκάρει τις απαραίτητες υπηρεσίες, όπως τη διανομή τροφίμων και την υγειονομική περίθαλψη. Εν ολίγοις, καθημερινά διαπράττονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Και έπονται τα χειρότερα.
 Το μεγάλο βραβείο για τους νικητές είναι η ενέργεια. Ο αγώνας δρόμου ξεκίνησε από τον περασμένο Απρίλιο, με την ιταλική ΕΝΙ να συζητά με το Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο (TNC) των αντικαθεστωτικών. Το ίδιο έκαναν τον Ιούνιο, μεγάλες αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρίες, όπως η ConocoPhillips.
 Αν και αποδίδει μόλις το 2% της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου, η Λιβύη είναι η πρώτη πετρελαιοπαραγωγός χώρα της Αφρικής. Το πετρέλαιό της είναι υψηλής ποιότητας και λέγεται ότι υπάρχουν απεριόριστα και ανεκμετάλλευτα ακόμη κοιτάσματα.
 Οι εταιρίες που έχουν δείξει ενεργό ενδιαφέρον είναι οι ΒΡ, Total, Repsol YPF, OMV, Hess, Marathon, ExxonMobil, ENI και ConocoPhillips. (Οι εταιρίες της Ρωσίας, της Κίνας και της Βραζιλίας, μάλλον θα αποκλειστούν).
Το TNC αναγνωρίστηκε από τη Δύση, ως κυβέρνηση μαριονέτα, εξαρτώμενη από το διεθνές κεφάλαιο, και αποκλείοντας εκατομμύρια Λίβυους από την εξουσία.
Το μοίρασμα των περιουσιακών στοιχείων της Λιβύης ξεκίνησε ήδη. Η περίφημη απόφαση του Καντάφι από το 1999 δεν ισχύει πια. Με την απόφαση εκείνη οι Λίβυοι απολάμβαναν δημόσια και δωρεάν περίθαλψη, μόρφωση, εκπαίδευση, στέγη, ασφαλιστικά δικαιώματα και παροχές, άτοκα δάνεια, υποτροφίες, και για τα νιόπαντρα ζευγάρια υπήρχε δωρεάν νερό, ρεύμα, και σχεδόν δωρεάν βενζίνη.
Πολλοί χρησιμοποιούσαν δωρεάν τη γη για να καλλιεργούν, έτσι ώστε να υπάρχει αυτάρκεια τροφίμων. Εξάλλου τα περισσότερα είδη τροφίμων επιχορηγούνταν, και διανέμονταν μέσω κοινοπραξιών. Οι γυναίκες απολάμβαναν πλήρους ισότητας, και το δικαίωμα να έχουν ή να αγοράζουν και να πουλάνε περιουσιακά στοιχεία, χωρίς την έγκριση του συζύγου τους.
Την 4/1/2011, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ ανακοίνωσε πως «Η Λιβύη δεν προστατεύει μόνο τα πολιτικά δικαιώματα, αλλά και τα οικονομικά, εκπαιδευτικά, κοινωνικά, και πολιτισμικά δικαιώματα». Παράλληλα, το Συμβούλιο επαίνεσε τον Καντάφι όσον αφορά στη μεταχείριση των θρησκευτικών μειονοτήτων, αλλά και στην εκπαίδευση των δυνάμεων ασφαλείας του σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η δημοσίευση της εν λόγω αναφοράς αναβλήθηκε μόλις άρχισε η επέμβαση του ΝΑΤΟ εναντίον της χώρας. Σήμερα, η αναφορά αυτή είναι καταχωνιασμένη κάπου, μαζεύοντας σκόνη.
Η Λιβύη ήταν η πιο αναπτυγμένη χώρα της Αφρικής. Σήμερα είναι η τελευταία. Και οι συζητήσεις στο Παρίσι σίγουρα δεν αφορούσαν στην επανόρθωση όσων κατέστρεψε το ΝΑΤΟ. Οι λεγόμενοι «φίλοι» μαζεύτηκαν για να μοιραστούν τα κέρδη, ξεκινώντας από τον τομέα της ενέργειας, και του τεράστιου τεχνητού ποταμού (υδραγωγείου) που κατασκεύασε ο Καντάφι, και που ίσως να είναι πολύ πιο πολύτιμος από το πετρέλαιο.
Στο Παρίσι, η Αμερική εκπροσωπήθηκε από την εγκληματία πολέμου, που όμως δεν έχει διωχθεί ακόμη, Hillary Clinton. Όπως είπε: «Πρέπει να βοηθήσουμε το λαό της Λιβύης να φτιάξει ένα καλύτερο μέλλον… όλοι μας έχουμε εμπνευσθεί από όσα συμβαίνουν στη Λιβύη».
Ο Gideon Polya διατηρεί τον ιστότοπο the Body Count, και το 2007 εξέδωσε ένα βιβλίο με θέμα το πόσοι θάνατοι μπορούσαν να αποφευχθούν από το 1950. Το 2010 σημείωσε πως μετά την 9/11 ακολούθησαν περίπου 8 εκατομμύρια θάνατοι (σχετικοί με τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας) κυρίως στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Κάθε φορά που επεμβαίνει κάπου το ΝΑΤΟ, οι θάνατοι αυξάνονται. Το ίδιο βλέπουμε και στη Λιβύη.
Κι όμως η Hillary εμπνέεται! Να δούμε πόσοι θα μείνουν από τον πληθυσμό των 6 εκατομμυρίων της Λιβύης, για να φτιάξουν το μέλλον τους. Δυστυχώς δεν είναι η αγάπη που κάνει τη γη να γυρίζει, αλλά τα κέρδη. Οι νικητές των πολέμων τα παίρνουν όλα. Και η Λιβύη δεν είναι παρά το τελευταίο θύμα τους.
Του Stephen Lendman
Blacklistednews.com