# #

5 Ιουλ 2011

H επιστροφή του Ανδρέα . . .



thumb
Tου ανώνυμου Πασόκου...
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥΟ Ανδρέας ζητάει«άδεια εξόδου» από τον ΠαράδεισοΘέλει ναγυρίσειέστω και για λίγοστην ΕλλάδαΕίναιπερίεργος να δει τι συμβαίνει... Ο Άγιος ΠέτροςδιστάζειΖητάει τη γνώμη του Κωνσταντίνου ΚαραμανλήΑυτός του λέει«Αστον να επιστρέψειγια λίγες ημέρεςΘα είναι η μεγαλύτερη τιμωρίατου...».

Ο Αντρέας τέντωσε τα πόδια του στο ευρύχωρο σαλόνι της πρώτης θέσης του διαστημοπλοίου «Παράδεισος». Ήταν ευχαρι­στημένος. Επιτέλους θα επέστρεφε... 
Έστω και για λίγο. Δεν εί­χε σημασία, δεκαέξι χρόνια μετά τον θάνατό του. Αυτό που τον ερέθιζε να δει και να κατανοήσει ήταν το «μετά». Όχι η επιστρο­φή, αλλά αυτό που είχε γίνει, είτε στο... όνομα του είτε εναντίον του. 
Δεν τον συνάρπαζε η «ανάσταση». Σ' αυτήν, εξάλλου, δεν πίστευε. Η γοητεία της επιστροφής βρισκόταν στην ανάκτηση, έστω και για λίγο, των πλεονεκτημάτων και των μειονεκτημάτων της ανθρώπινης φύσης. Ο «Παράδεισος» ήταν ωραίος, αλλά πληκτικός.
Τους συλλογισμούς του διέκοψε η φωνή του Κυβερνήτη, που από την καμπίνα του προανήγγειλε την απογείωση του διαστη­μοπλοίου με προορισμό τη Γη.
Μετά εμφανίστηκε η αεροσυνοδός. 
Ψηλή, ξανθιά, νταρντάνα, με γαλάζια μάτια και μακριά μαλλιά. Της έμοιαζε... Ήταν όπως εκείνη την καλή εποχή. Είχε καιρό να δει αεροσυνοδό και του «άναψαν τα λαμπάκια...».
«Κύριε Πρόεδρε, να ...
δέσετε τη ζώνη σας» είπε χαρίζοντας του ένα όμορφο χαμόγελο.
Ο Αντρέας της ανταπέδωσε το χαμόγελο. «Τώρα θα έπρεπε να τη λύ­σω... » της πέταξε πονηρά, καθώς έδενε τη ζώνη.
«Αργότερα, κύριε Πρόεδρε, μετά την απογείωση... Έχουμε καιρό -θέλετε κάτι άλλο; του 'πε τσαχπίνικα.
«Ευχαριστώ, προς το παρόν είμαι μια χαρά» ανταπάντησε ο Αντρέας σε στιλ αυτή τη φορά τζέντλεμαν. Η αεροσυνοδός απεσύρθη.
Ο Αντρέας ακούμπησε το κεφάλι του στο «μαξιλάρι» του καθίσματος και έκλεισε τα μάτια του. Ήθελε να αυτοσυγκεντρωθεί.
Ήταν ευχαριστημένος. Τα είχε καταφέρει. Στην αρχή, ο Άγιος Πέτρος δεν ήθελε ν' ακούσει ούτε κουβέντα για επιστροφή στη Γη με «άδεια εξόδου». Έλεγε ότι το απαγορεύουν οι άγιοι κανόνες.
Στο «κόλπο» όμως, αργότερα, έβαλε και τον Καραμανλή. Στην αρχή ήταν κι αυτός αρνητικός. «Ρε, Αντρέα, κάνεις σαν τον άρρωστο που απέδρασε από το φρενοκομείο και, ύστερα από λίγο, θέλει να ξαναγυρίσει οικειοθελώς»! 
Ο Αντρέας δεν πίστευε ότι η Ελλάδα είναι «φρενοκο­μείο». Και εν πάση περιπτώσει, ακόμα κι αν ήταν ως παλιός τροτσκιστής, ήθελε να την αλλάξει «από τα μέσα»... Όμως το επιχείρημα που διαφο­ροποίησε τη στάση του Καραμανλή, ήταν συναισθηματικό: «δεν θέλεις να μάθεις ότι ο Λιάπης ή ο Κωστάκης έγιναν πρωθυπουργοί και τι έκα­ναν;» του πέταξε.
Ο Καραμανλής δάκρυσε... Όλος ο καλός κρυμμένος συναισθηματι­σμός του ξεχείλισε. Από τότε που είχε έρθει στον «Παράδεισο» δεν το έκρυβε, όσο παλιά.
Με τον καιρό, συνηγόρησε στην επιστροφή του Αντρέα, παρ' όλο που δεν έκρυβε την ανησυχία του. «Ελπίζω να μην κάνεις, Αντρέα, τίποτα τρέλες» - του 'λεγε και του ξανάλεγε.
«Παιδιά είμαστε, Κώστα;...» του απαντούσε εκείνος.
Τελικά ο Καραμανλής, προσποιούμενος πάντα δημοσίως, και κυρίως προς τον Άγιο Πέτρο, ότι είναι κατά της επιστροφής του Αντρέα στην Ελ­λάδα, με τον τρόπο του τη διευκόλυνε... Ο Αντρέας βέβαια πάντα αμφέ­βαλλε αν τελικά τον βοήθησε γιατί ήθελε να τον διευκολύνει ή να τον τιμωρήσει... Πάντως, εκείνο που επιδίωκε, το είχε πετύχει! Αυτό πρωτί­στως μέτραγε για τον Ανδρέα. Το «κόστος» απέφευγε πάντα να το σκέ­φτεται. Αυτό ήταν ένα «αδύνατο» στοιχείο του και το 'ξερε...

Ο ξερακιανός «Γιάνκη» τον κοίταζε βλοσυρά. «Κύριε πρωθυπουργέ, θα χρεοκοπή­σετε! Οι αγορές δεν σας δανείζουν πια. Η προ­σφυγή σας στο ΔΝΤ είναι υποχρεωτική. Εμείς θέλουμε να σας βοηθήσουμε...»
Ο Αντρέας σηκώνεται από την πολυθρόνα του γραφείου του. Τα μάτια του έχουν αγριέψει. Τον «καρφώνει» με εκείνο το ανεπανάληπτο καθη­λωτικό βλέμμα του.
«Κύριε, η Ελλάδα, όσο μικρή κι αν είναι, δεν πωλείται. Ανήκει στους Έλληνες. Και όχι στα "μαύρα κοράκια" του ΔΝΤ και της "παρέας" των λαίμαργων κερδοσκόπων. Σε λίγο θα μάθετε και επισήμως την απάντη­ση της χώρας μου σ' αυτό το επαίσχυντο τελεσίγραφο...» σφύριξε στον ξερακιανό τύπο του ΔΝΤ και του 'δειξε την πόρτα εξόδου...
Μετά σήκωσε το εσωτερικό τηλέφωνο. «Αγγέλα, πάρε τον Αντώνη, τον Άκη, τον Γεράσιμο και τον Γιάννο, σε μια ώρα να 'ναι όλοι εδώ!»
Μπήκαν όλοι στο γραφείο του σκυθρωποί. Η Αγγέλα τους είχε προε­τοιμάσει. «Τα 'χει πάρει» τους είπε στα γρήγορα.
Ο Αντρέας ήταν σκεφτικός. Τους ενημέρωσε για το τηλεσίγραφο. Αναστατώθηκαν. Μετά άναψε την πίπα του. 
«Όταν σου κάνουν έναν εκβιασμό, η μόνη απάντηση που πιάνει είναι ένας μεγαλύτερος εκβι­ασμός!» πέταξε. Μετά στράφηκε στον Γιάννο: «Θα τους πεις ότι δεχό­μαστε ένα συμφωνημένο 7ετές πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρ­μογής, με τους εξής όρους: 
πρώτον, εξασφάλιση μιας ομαλής ροής δα­νεισμού με την εγγύηση της ΕΚΤ και, δεύτερον, ένα ευρωπαϊκό αναπτυ­ξιακό πρόγραμμα επενδυτών της τάξης των 30 δισ. για την Ελλάδα. Το ΔΝΤ δεν το συζητώ - πρέπει να καταλάβουν ότι ο πλεονασματικός Βορ­ράς έχει υποχρέωση να στηρίξει τον ελλειμματικό Νότο. 
Πληρώνουμε τις ατέλειες του ευρώ, που ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των Γερμανών, και την άδικη ισοτιμία δραχμής - ευρώ που μπήκαμε... Μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε! Εάν σου κάνουν τους δύσκολους, πες τους ότι η Ελλάδα θα κάνει παύση πληρωμών και θα τιναχθεί όχι μόνο η Ευρώπη, αλλά η παγκόσμια οικονομία στον αέρα! Το κραχτης Leahman Brothers θα μοιάζει με γρατζουνιά...»
Μετά  απευθύνθηκε  στον Λιβάνη: «Αντώνη, προετοίμασε την Κοινοβου­λευτική Ομάδα και τους υπουργούς, ξέρεις. Έτσι...» «Πρέπει να κάνεις, πρόεδρε, και διάγγελμα» είπε. «Εντάξει, πες στον Κώστα να ετοιμάσει ένα σχέδιο στη γραμμή της καταγγελίας των κερδοσκόπων και όσων μας εκβιάζουν και συνωμο­τούν κατά της χώρας. Με "μότο" η Ελλάδα δεν εκβιάζεται ούτε πω­λείται!
Χρειάζεται λαϊκός συναγερμός. Ο κόσμος πρέπει να μπει μπροστά. Αυτά τα πράγματα δεν αντιμετωπίζονται με τεχνοκρατικές μόνο διαβουλεύσεις...»
Ο Άκης είπε, όπως πάντα, «Συμφωνούμε πρόεδρε...». Ο Αρσένης ρώτησε εάν πρέπει να μπει και ο στρατός σε επιφυλακή. «Δεν εί­ναι άσχημη ιδέα...» απάντησε ο Αντρέας και συνέχισε: «Η μάχη τώρα αρχίζει. Θα είναι δύ­σκολη, αλλά θα νικήσουμε!»
Τη στιγμή που σηκώθηκαν οι υπουργοί για να φύγουν, ο πρόεδρος έκανε νόημα στον Λι­βάνη να μείνει.
Όταν έκλεισε η πόρτα και έμειναν μόνοι, ο Αντρέας χαμήλωσε τους τόνους. «Τι λες, Αντώνη;» «Πρόεδρε, παίρνεις μεγάλο ρίσκο. Η ζαριά είναι πολύ μεγάλη. Τα βάζεις σχεδόν με όλους». «Το ξέρω, αλλά δεν υπάρχει άλ­λος δρόμος. Εάν μας ρίξουν στον δρόμο του ΔΝΤ, θα κάνουμε δέκα χρόνια να βγούμε, κι αν βγούμε... θα μας πολτοποιήσουν πρώτα και μετά θα εξαγοράσουν τζάμπα ό,τι πλου­τοπαραγωγική πηγή έχει η Ελλάδα. Αντώνη, εγώ δεν το κάνω αυτό με τίποτα. Είναι σαν να αναιρώ τον εαυτό μου... Δεν γίνεται!»
Ο Λιβάνης κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Ο Αντρέας είχε δί­κιο. «Τι πιθανότητες έχουμε, πρόεδρε;» 
Ο Αντρέας σηκώθηκε σιωπη­λός. Έκανε μερικά βήματα σκεφτικός. Μετά είπε: «Πολλές, Αντώνη, πολύ περισσότερες απ' ό,τι μπορούμε να δούμε τώρα. Το πρόβλημα, σε τελευταία ανάλυση, είναι συστημικό και το ξέρουν. Επιπλέον είναι απροετοίμαστοι να το αντιμετωπίσουν. Ρισκάρουν πολύ περισσότερα απ' ό,τι εμείς. Οι τράπεζές τους έχουν πολλούς "σκελετούς" στα ντου­λάπια τους. Έχουν μετατρέψει το χρηματοπιστωτικό σύστημα σε "κα­ζίνο". Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί εσαεί. Και σ' αυτό το "καζίνο" δεν μπορεί να παραμείνει "πειραματόζωο" η Ελλάδα...»
Ο Αντώνης σηκώθηκε. Είχε δίκιο ο Αντρέας, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι όλα αυτά δεν ήταν ένα μεγάλο ρίσκο. «Πρόεδρε, εάν δεν με θέλεις τίποτε άλλο, φεύγω για να προλάβω...»
«Εντάξει, Αντώνη, α, μην ξεχάσω, συνεννοήσου με το υπουργείο Εξωτερικών να μου κλείσουν όσο πιο σύντομα γίνεται συνάντηση με τους Ρώσους και τους Κινέζους. Το παιχνίδι θέλει "σκληρό" μαρκάρι­σμα από την αρχή!»
Όταν ο Αντρέας έμεινε μόνος στο γραφείο, «βούλιαξε» στην πολυ­θρόνα του εξαντλημένος...
Συνεχίζεται...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.