Μια πρόταση για την πλατεία...

Αργά το βράδυ της περασμένης Τετάρτης –και αφού είχα περάσει όλη την ημέρα στο Σύνταγμα και πέριξ αυτού-, πήγα κι εγώ στο Γκάζι.
Μετά τη φοβερή επίθεση των ΜΑΤ που κατάφεραν τελικά να διώξουν τους διαδηλωτές από την πλατεία Συντάγματος, ένα μέρος των διαδηλωτών μαζεύτηκε στο Μοναστηράκι και αποφάσισε να κάνει πορεία στο Γκάζι και συμβολική κατάληψη στον 9,84, ώστε να απευθύνουν ένα μήνυμα στο λαό της Αθήνας.
Προσωπικά, θα προτιμούσα να παραμείνουμε κοντά στο Σύνταγμα –στους γύρω δρόμους- και να ξαναμπούμε στην πλατεία, όταν θα τελείωνε το πολύωρο παιχνίδι των ανδρών των ΜΑΤ με εκείνα τα παιδιά που μεγάλωσαν αλλά μυαλό δεν έβαλαν. Ή να προσπαθούσαμε να μπούμε πάλι στην πλατεία με παλαμάκια και τύμπανα – αν και η ρίψη χημικών συνεχιζόταν.
Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία τι θα ήθελα εγώ• έφυγα από το Σύνταγμα και πήγα και βρήκα τους άλλους διαδηλωτές στο Γκάζι – είχαν κάνει την πορεία και ήταν στο προαύλιο του 9,84, όπου δεν τους επιτράπηκε τελικά η είσοδος.
Μου φαίνεται εντελώς ανόητο –και να με συγχωρήσουν οι φίλοι συναγωνιστές- να θέλεις να κάνεις κατάληψη στον 9,84, για να απευθυνθείς στο λαό της Αθήνας. Έχεις το διαδίκτυο, έχεις χιλιάδες μπλογκ και σάιτ, έχεις τα social media, έχεις εκατομμύρια ανθρώπους απ’ όλον τον κόσμο που διψάνε για ενημέρωση –ειδικά τη συγκεκριμένη στιγμή και με όσα απίστευτα έχουν προηγηθεί στο κέντρο της Αθήνας-, έχεις τη δυνατότητα live streaming που θα φτάσει στα πέρατα της οικουμένης, και εσύ πας να κάνεις κατάληψη στον 9,84 που δεν τον ακούει άνθρωπος και πάει για λουκέτο; Κι όλα αυτά στη 1 μετά τα μεσάνυχτα; Πραγματικά, απορώ. Παιδιά, είμαστε στο 2011, όχι στο 1990!
Το βράδυ της περασμένης Τετάρτης μίλησε το συναίσθημα και όχι η λογική. Το καταλαβαίνω. Ήταν τόσες οι κακουχίες των δυο ημερών –ειδικά της δεύτερης- που όλοι ήθελαν να παραμείνουν στο δρόμο και, κυρίως, να είναι μαζί. Έπρεπε να φωνάξουμε και να αποδείξουμε πως –παρ’ όλη την απίστευτη βαρβαρότητα των αστυνομικών δυνάμεων και της κυβέρνησης- δεν το βάζουμε κάτω και συνεχίζουμε ενωμένοι. Αυτός ήταν ο λόγος που έκανε κι εμένα να πάω στο Γκάζι.
Σήμερα είναι 5 Ιουλίου. Είναι σχεδόν σίγουρο πως –από τα μέσα Ιουλίου και μετά- το κίνημα της πλατείας θα αποδυναμωθεί. Βέβαια, μπορεί οι εξελίξεις να με διαψεύσουν -και μακάρι-, αλλά γράφω αυτό που σκέφτομαι.
Όπως είπε μια κοπέλα στη χτεσινή συνέλευση, ο Ιούλιος και ο Αύγουστος είναι δυο μαγικοί ...
μήνες για την Ελλάδα – είτε είσαι φτωχός, είτε είσαι πλούσιος. Είναι λογικό ότι και οι διαδηλωτές θέλουν να κάνουν τα μπάνια τους, ενώ κάποιοι θα δουλέψουν, ως εποχιακοί εργαζόμενοι, σε θέρετρα. Αλλά, όπως είπε ένας κύριος στη χτεσινή συνέλευση, και οι παραλίες είναι δημόσιος χώρος – θα βρεθούμε κι εκεί και θα συνεχίσουμε τις «συνελεύσεις» μας.
Άλλωστε, έχουμε πολύ και μακρόχρονο αγώνα μπροστά μας. Το κίνημα και ο αγώνας της πλατείας είναι μαραθώνιος – όποιοι πίστευαν πως θα κατέβουν τη μια μέρα στο Σύνταγμα και την επόμενη θα έχουν αλλάξει τα πάντα στη χώρα δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
Η ταπεινή μου γνώμη είναι πως –αν φύγουμε προσωρινά από την πλατεία Συντάγματος- θα ήταν καλό να φύγουμε με μια γιορτή. Να φύγουμε με μια μεγάλη συναυλία, να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, να καλέσουμε όλους τους πολίτες της Αθήνας και να δώσουμε ξανά ραντεβού στο Σύνταγμα στο τέλος του καλοκαιριού. Πάλι με μια γιορτή.
Βέβαια, δεν θα αποφασίσω εγώ τι θα γίνει – η συνέλευση θα αποφασίσει, αν θα φύγουμε από το Σύνταγμα και θα επιστρέψουμε ή αν θα παραμείνουμε εκεί όλο το καλοκαίρι. Έχω μιλήσει με αρκετούς διαδηλωτές στην πλατεία και οι γνώμες διίστανται. Κάποιοι λένε πως, αν φύγουμε, δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στο Σύνταγμα και κάποιοι πως πρέπει να φύγουμε και να επιστρέψουμε στο τέλος του καλοκαιριού, για να μην δοθεί η εικόνα παρακμής και διάλυσης.
Ό,τι κι αν γίνει τελικά, το κίνημα της πλατείας χρειάζεται μια νίκη. Η πρώτη νίκη –και, ως πρώτη, πολύ μεγάλη- ήταν ότι δεν φύγαμε από την πλατεία, αν και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μας διαλύσουν. Τώρα χρειαζόμαστε και άλλες νίκες. Μια νίκη –έστω και μικρή- δίνει κουράγιο στον κόσμο. Πολλοί συνάνθρωποί μας δεν κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις επειδή πιστεύουν πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Αν δουν μια νίκη, θα πάρουν θάρρος και θα κατέβουν στον δρόμο.
Είτε μείνουμε, είτε φύγουμε από την πλατεία Συντάγματος, υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να πετύχουμε. Ωραίες είναι οι διαδηλώσεις, οι χειρονομίες, οι φωνές, τα συνθήματα, οι συνελεύσεις, η αλληλεγγύη, ο χορός, το τραγούδι –και όλα αυτά που συμβαίνουν στο Σύνταγμα-, αλλά χρειάζονται και αποτελέσματα. Σε διαφορετική περίπτωση, οι Αγανακτισμένοι ή –σωστότερα- Αποφασισμένοι θα αποδειχτούν, απλώς, ακίνδυνοι.
Η δική μου πρόταση είναι να μην αγοράζει κανείς τις εφημερίδες των μεγαλοεκδοτών που στηρίζουν το σάπιο πολιτικό σύστημα. Ας μην κοροϊδευόμαστε – εμείς μπορεί να βρίζουμε τους πολιτικούς αλλά ξέρουμε πως αυτοί είναι μόνο οι μαριονέτες. Πίσω τους –και σχεδόν πάντα αόρατοι- είναι οι μεγαλοεκδότες, οι μεγαλοεργολάβοι, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες. Κατά έναν περίεργο τρόπο, όλοι αυτοί έχουν σχέση με τα ΜΜΕ. Και είναι τα δικά τους ονόματα που θα έρθουν στο φως, αν δημιουργηθεί τελικά μια ανεξάρτητη επιτροπή για τον Έλεγχο του Λογιστικού Χρέους της χώρας.
Επί 40 ημέρες, μιλάμε στο Σύνταγμα για τον ρόλο των ΜΜΕ. Και τι κάναμε γι’ αυτό; Ακόμα κι αν διαδηλώσουμε έξω από όλα τα ΜΜΕ της Αθήνας, τι θα αλλάξει; Θα γίνουν καλύτερα; Άσε που πάλι τα ΜΑΤ θα βρούμε μπροστά μας. Το θέμα είναι να τους χτυπήσουμε. Εκεί που πονάνε. Στο χρήμα.
Προσωπικά, γράφω να μην αγοράζει κανείς τις εφημερίδες τους από πέρσι. Το γράφουν και πολλοί άλλοι μπλόγκερ. Αν, από τη συνέλευση της πλατείας Συντάγματος, βγει το μήνυμα «μην αγοράζετε τις εφημερίδες τους» και απλωθεί σε όλη τη χώρα, οι εφημερίδες τους θα καταρρεύσουν αμέσως – άλλωστε, είναι έτοιμες από καιρό. Αυτή θα είναι μια μεγάλη νίκη. Οι άνδρες των ΜΑΤ –που ουσιαστικά είναι ο στρατός της μεγαλοαστικής τάξης- δεν θα τους φανούν καθόλου χρήσιμοι, αν οι πολίτες αποφασίσουν μαζικά να μην αγοράζουν το Βήμα, τα Νέα, το Έθνος, την Καθημερινή κλπ.
Ωραία είναι τα λόγια και οι διαδηλώσεις αλλά είναι ωραίο και να φέρεσαι έξυπνα. Να ξέρεις ποια είναι τα δικά σου όπλα, να τα αξιοποιείς και –παράλληλα- να αποφεύγεις τα ισχυρά όπλα των αντιπάλων σου. Να παίζεις με τα δικά σου χαρτιά. Ο καθείς και τα όπλα του.
Η δική μου πρόταση –μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό μου- είναι να μην αγοράζουμε τις εφημερίδες τους και να τους γονατίσουμε. Δεν θα γονατίσουμε μόνο τους μεγαλοεκδότες – θα γονατίσουμε και τους πολιτικούς και πολλούς άλλους. Θα τους πονέσουμε.
Από την πλατεία Συντάγματος μπορούν να βγουν πολλές ακόμα προτάσεις, τις οποίες θα διαδώσουμε σε όλη τη χώρα και θα υλοποιήσουμε, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού – όπου κι αν βρισκόμαστε. Μπορούμε να είμαστε μαχητικοί και επικίνδυνοι, ακόμα και στη Μύκονο και στη Σαντορίνη.
Μπορεί να είναι προτάσεις που δεν απαιτούν να είμαστε στο δρόμο και να κάνουμε συγκεντρώσεις, πορείες ή αποκλεισμούς κτιρίων. Αλλά μπορεί –κάποιες από αυτές- να είναι πολύ πιο αποτελεσματικές και επώδυνες για το τέρας που αγωνιζόμαστε να νικήσουμε.
Βγήκαμε στο δρόμο, συναντηθήκαμε, γνωριστήκαμε, συζητήσαμε, αγωνιστήκαμε, αντέξαμε. Τώρα ήρθε η ώρα να φερθούμε έξυπνα. Προτάσεις λοιπόν. Νέες προτάσεις. Με τα ΜΑΤ και τα χημικά απέναντι, πάντα θα χάνουμε. Έχουν όπλα και είμαστε άοπλοι. Μυαλό έχουμε;
(Νομίζω πως αυτό είναι το πρώτο κείμενό μου στο οποίο υπάρχει και κριτική για το κίνημα της πλατείας. Είναι καλόπιστη κριτική – διαφορετικά, δεν θα ήμουν κάθε βράδυ στο Σύνταγμα Το σωστό θα ήταν να σταθώ στη μέση της πλατείας και να τα πω –όπως όλοι- εκεί. Βέβαια, κάποιοι θα το θεωρούσαν καπέλωμα κάτι τέτοιο – δυστυχώς, η καχυποψία είναι ακόμα ισχυρή. Οπότε, τα έγραψα εδώ, πολύς κόσμος διαβάζει, όποιος θέλει ας κρατήσει κάτι από αυτό το κείμενο, όποιος δεν θέλει ας το προσπεράσει. Ευχαριστώ.)

Pitsirikos