Οι καλύτερες μέρες που υποσχέθηκε κάθε πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα έχουν μετατραπεί εδώ και χρόνια σε σφαίρες οι οποίες δεν τραυμάτισαν την σάρκα του λαού αλλά το μυαλό του. Δεν εξηγείται αλλιώς το φαινόμενο ομάδες της κοινωνίας αυτής να συμπεριφέρονται ανάλογα με το συμφέρον τους. Αυτό μπορείς να το πεις και φιλοτομαρισμό αλλά ξεπερνάει τα όρια του ατομικού συμφέροντος. Από την στιγμή που στις πορείες σήμερα, που η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι μία και όχι πολλές όπως σε άλλες εποχές, βλέπεις ομαδοποιημένους με ταμπέλες, να δηλώνουν ατομικά το δικό τους πρόβλημα και όχι του συνόλου, είναι αναμενόμενο στόχοι να γίνονται αυτοί που δεν έχουν ανάγκη από πολιτική ή «συνδικαλιστική» προστασία. Έχουν γίνει οι λίγοι ένας τεράστιος στόχος που επάνω του θα καρφωθούν οι σφαίρες που φεύγουν από τις κάννες των καλολαδωμένων όπλων της πολιτικής ηγεσίας. Είναι τραγικό το φαινόμενο που παρατηρείται «κατεβαίνουμε στην πορεία κάνουμε την δουλειά μας και φεύγουμε». Σε όποια πλευρά και αν ανήκει η ομάδα. Στους υπερασπιστές του καθεστώτος και στους αντιπάλους του, το μένος έχει ξεπεράσει το όριο του απάνθρωπου.
Η τραυματισμένη από τις πολιτικές σφαίρες ψυχή των ...ομαδοποιημένων συμφεροντολόγων δεν αφήνει χώρο στην κοινωνική δικαιοσύνη. Διότι δεν υπάρχουν δίκαια αιτήματα χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη. Η ασπίδα που θα σταματούσε τις ριπές των σφαιρών απέναντι στο σύνολο έχει συρρικνωθεί και καλύπτει μόνο το σώμα του ενός ή της ομάδας που ανήκει. Το πυρ ομαδόν της πολιτικής στα μυαλά και στις ψυχές μας διέλυσε το πατροπαράδοτο «Αριστεροί εναντίον Δεξιών» και το μετέτρεψε σε «Συμφέροντα της ομάδας εναντίον Λαού», διότι λαός νοείται αυτός που βάζει την κοινωνική δικαιοσύνη πάνω από το ομαδικό-οπαδικό συμφέρον ακόμα και πάνω από το προσωπικό δίκαιο. Οι χειριστές των όπλων της πολιτικής που ξερνάνε τις σφαίρες, τους οποίους λόγω συνήθειας αποκαλούν δημοσιογράφους, απεργούσαν και αυτοί για τα προσωπικά τους συμφέροντα καταστρατηγώντας όλους τους άγραφους και ηθικούς κανόνες του επαγγέλματός τους. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να απουσιάζεις ακόμα και αν δεν έχεις ψωμί να φας όταν πρόκειται να δώσεις την αλήθεια με οποιοδήποτε κόστος. Επειδή λοιπόν στην δημοσιογραφία δεν υπάρχει σύμπτωση, η θέση που επέλεξαν να πάρουν τούς κατατάσσει σε χειριστές των όπλων της εξουσίας. Πριν ένα χρόνο σε ανάλογη πορεία είχαμε τρεις νεκρούς και στην πορεία της ενδεκάτης Μαΐου 2011 βαριά τραυματισμένους. Και οι δημοσιογράφοι απουσίαζαν για να καλύψουν την Αλήθεια. Λες και γνώριζαν, αφού ξέρουν ότι η απευθείας μετάδοση εν ψυχρώ εκτελέσεων μπορεί να κάνει τον τηλεθεατή- ακροατή-αναγνώστη ανεξέλεγκτο απέναντι σε κάθε εξουσία. Γνωρίζουν καλά τους κανόνες των εκτελέσεων της πολιτικής επικοινωνίας, πως για τον μπαγιάτικο νεκρό η μάζα (από εκεί και ο τίτλος Μέσα ΜΑΖΙΚΗΣ Ενημέρωσης) κλαίει αλλά δεν οργίζεται. Λες και το μήνυμα για το τι θα συνέβαινε ήταν ήδη γραμμένο στα επόμενα πρωτοσέλιδά τους.
Έρχονται καλύτερες σφαίρες για το λαό αφού πρόθυμα βρίσκονται υποτακτικοί να τις γυαλίσουν και να χειριστούν τα όπλα της πολιτικής. Το μόνο αλεξίσφαιρο που θα κουβαλάει πάνω του ο λαός, όπως έκανε πάντα, θα είναι η συνείδησή του. Είναι αυτό που τον διαχωρίζει και τον κάνει άνθρωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.