Ποίηση ή Βαρβαρότητα;

   "Κι άξαφνα έγινε μια παράξενη ησυχία, όπως όταν κατεβάζεις την κουρτίνα για μια πράξη ανομολόγητη- στάθηκα στη μέση της κάμαρας και κοίταξα όλο το ανεκπλήρωτο της ζωής μου,
   μόλις είχα γυρίσει νικημένος, ζέστανα λίγο φαί στη γκαζιέρα, φόρεσα και το παλιό γιλέκο του παππού, κρύωνα, στο συρτάρι σωρός τα κιτρινισμένα γράμματα σαν ένα ιδιόκτητο κοιμητήρι.
Κι όμως υπήρξαμε κάποτε βασιλιάδες του πρωινού και το βράδυ αιχμαλωτίζαμε το άπειρο στ αδέξια λόγια της προσευχής μας κι ύστερα, καθώς μεγαλώναμε, εκείνες οι μυστηριώδεις φιλίες σε τόσα βράδια λησμονιάς, με ποιους;  άγνωστο, πράγματα ανεξήγητα που είναι αδύνατο να γίνουν παρελθόν  και στέκουν εκει σαν αίνιγμα ( όταν είχαμε τη νεότητα ήμασταν πολύ νέοι για να επωφεληθούμε) - κι ίσως, σκέφτομαι, απο κει να ξεκίνησε ο θάνατος: απ το όνειρο κάποιου που δεν του φτανε ο κόσμος...." - από το ποίημα "Ταξίδι Χωρίς Τέλος",

"Βιολέτες για μια εποχή" του Τάσου Λειβαδίτη.

 Η αξία ενος πολιτισμού κρίνεται απο τη θεση που δίνει στη φωνή των  ποιητών...Δεν έχουν οι βάρβαροι θρησκεία; δεν εχουν τεχνολογία;....Οι βάρβαροι δεν έχουν ποίηση.
Και κανένα  δίλημμα ("σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" κλπ) δεν μπορεί να τεθεί αν πρώτα δεν απαντήσουμε στο ουσιαστικό ερώτημα: Ποίηση ή Βαρβαρότητα;
Ελένη Π.