Όλη η ψυχή μου, ένας ζεϊμπέκικος...
Και όχι "όλη η ζωή μου", όπως θα περίμεναν ίσως κάποιοι στον τίτλο του σημερινού κειμένου. "Ένας ζεϊμπέκικος", αρσενικός χορός φίλοι μου, λεβέντικος, μάγκικος, παλικαρίσιος. Τόσο απλός στα βήματα, αλλά συνάμα τόσο δύσκολος στην έκφραση.
Τον έχω δει να τον χορεύουν χορευτές μαυροφορεμένοι για χάρη εντυπωσιασμού. Τον έχω δει σε παλιές ταινίες να τον χορεύουν "μάγκες" βαριοί ρε παιδάκι μου, με το σακάκι κρεμασμένο στον ένα ώμο και το κομπολόι, μεγαλύτερο από το χέρι τους, κρεμασμένο στον δείκτη του. Τον έχω δει να τον χορεύουν μουστακαλήδες με παραδοσιακές βράκες συντονισμένα και αρμονικά.
Τον χορεύω κι εγώ προσωπικά από την ηλικία των 5. Πιστεύω ότι είναι και η μοναδική τέχνη, στην οποία μπορώ να θεωρηθώ Μάστορας, όσο κι αν ακούγεται ψωνίστικο αυτό. Οπότε, σκέφτηκα, ας γράψω τη σκέψη μου για το θεματάκι, κινδυνεύοντας να παρεξηγηθώ για ορισμένα από τα γραφόμενά μου, αλλά πάντοτε πιστεύοντας και την τελευταία τελεία τους.
Όπως προείπα λοιπόν, ο ζεϊμπέκικος είναι χορός αρσενικός, άσχετα αν οι περισσότεροι που προσπαθούν να κινηθούν στο ρυθμό του μόνο ως άντρες δε θα χαρακτηρίζονταν. Γι' αυτό και τσαντίζομαι όταν σηκώνεται η κυρία με το 12ποντο τακούνι της στην πίστα (παραλείποντας το 1% των εξαιρέσεων). Που πας κυρά μου;
Χορός μοναχικός. Είναι η ώρα της ενδοεπικοινωνίας με το μέσα σου ρε αδερφέ, μην τον κάνεις ομαδικό ή κυκλωτικό, κρίμα!
Πάνω απ' όλα, χορός ψυχικός. Πρέπει να το λέει η περδικούλα σου. Να ξέρεις να ζεις και να νιώθεις στα γεμάτα. Τότε, είτε από χαρά, είτε από λύπη θα τη φέρεις τη βόλτα σου αξιοπρεπώς...
Δε γίνεται, όποιος μπορεί να "νιώσει" στη ζωή του, όσο άρρυθμος κι αν είναι να μην μπορεί να τον χορέψει. Άλλωστε, είναι και η στάση του σώματος τέτοια που δικαιολογεί τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Τα πόδια βαριά, καρφωμένα στο έδαφος, θυμίζουν τις ρίζες ψηλού δέντρου. Τα χέρια ανοιχτά, σηκωμένα, θαρρείς και θέλουν να δώσουν ώθηση απογείωσης, θυμίζουν αετό. Το μέτωπο και το στήθος εκτεθειμένα, θαρραλέα, να κοιτούν μπροστά χωρίς φόβο.
Δεν έχει για μένα τόση σημασία, τουλάχιστον στο παρόν άρθρο, να αναφερθεί ποιοί ήταν οι ζεϊμπέκιδες, πότε χρονολογείται η ύπαρξή τους, τι παρίστανε ο χορός τους κ.λπ. Θυμάμαι, και είναι από τις παλιότερες αναμνήσεις του εαυτού μου, να χορεύω με ένα σβηστό τσιγάρο στο στόμα, εκεί γύρω στα 5, ένα τραγούδι του Στράτου με καλή μπουκαδούρα και τον παππού να φωνάζει..."Παλικαρά μου"! Ποιός νοιαζόταν για την ιστορία!
Ψυχή θέλει ρεεε!!! Κάνε την παραγγελιά σου, σήκω ΜΟΝΟΣ σου στην πίστα και νιώσε.
Τον έχω δει να τον χορεύουν χορευτές μαυροφορεμένοι για χάρη εντυπωσιασμού. Τον έχω δει σε παλιές ταινίες να τον χορεύουν "μάγκες" βαριοί ρε παιδάκι μου, με το σακάκι κρεμασμένο στον ένα ώμο και το κομπολόι, μεγαλύτερο από το χέρι τους, κρεμασμένο στον δείκτη του. Τον έχω δει να τον χορεύουν μουστακαλήδες με παραδοσιακές βράκες συντονισμένα και αρμονικά.
Τον χορεύω κι εγώ προσωπικά από την ηλικία των 5. Πιστεύω ότι είναι και η μοναδική τέχνη, στην οποία μπορώ να θεωρηθώ Μάστορας, όσο κι αν ακούγεται ψωνίστικο αυτό. Οπότε, σκέφτηκα, ας γράψω τη σκέψη μου για το θεματάκι, κινδυνεύοντας να παρεξηγηθώ για ορισμένα από τα γραφόμενά μου, αλλά πάντοτε πιστεύοντας και την τελευταία τελεία τους.
Όπως προείπα λοιπόν, ο ζεϊμπέκικος είναι χορός αρσενικός, άσχετα αν οι περισσότεροι που προσπαθούν να κινηθούν στο ρυθμό του μόνο ως άντρες δε θα χαρακτηρίζονταν. Γι' αυτό και τσαντίζομαι όταν σηκώνεται η κυρία με το 12ποντο τακούνι της στην πίστα (παραλείποντας το 1% των εξαιρέσεων). Που πας κυρά μου;
Χορός μοναχικός. Είναι η ώρα της ενδοεπικοινωνίας με το μέσα σου ρε αδερφέ, μην τον κάνεις ομαδικό ή κυκλωτικό, κρίμα!
Πάνω απ' όλα, χορός ψυχικός. Πρέπει να το λέει η περδικούλα σου. Να ξέρεις να ζεις και να νιώθεις στα γεμάτα. Τότε, είτε από χαρά, είτε από λύπη θα τη φέρεις τη βόλτα σου αξιοπρεπώς...
Δε γίνεται, όποιος μπορεί να "νιώσει" στη ζωή του, όσο άρρυθμος κι αν είναι να μην μπορεί να τον χορέψει. Άλλωστε, είναι και η στάση του σώματος τέτοια που δικαιολογεί τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Τα πόδια βαριά, καρφωμένα στο έδαφος, θυμίζουν τις ρίζες ψηλού δέντρου. Τα χέρια ανοιχτά, σηκωμένα, θαρρείς και θέλουν να δώσουν ώθηση απογείωσης, θυμίζουν αετό. Το μέτωπο και το στήθος εκτεθειμένα, θαρραλέα, να κοιτούν μπροστά χωρίς φόβο.
Δεν έχει για μένα τόση σημασία, τουλάχιστον στο παρόν άρθρο, να αναφερθεί ποιοί ήταν οι ζεϊμπέκιδες, πότε χρονολογείται η ύπαρξή τους, τι παρίστανε ο χορός τους κ.λπ. Θυμάμαι, και είναι από τις παλιότερες αναμνήσεις του εαυτού μου, να χορεύω με ένα σβηστό τσιγάρο στο στόμα, εκεί γύρω στα 5, ένα τραγούδι του Στράτου με καλή μπουκαδούρα και τον παππού να φωνάζει..."Παλικαρά μου"! Ποιός νοιαζόταν για την ιστορία!
Ψυχή θέλει ρεεε!!! Κάνε την παραγγελιά σου, σήκω ΜΟΝΟΣ σου στην πίστα και νιώσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.