Ας μην παραπονούνται οι δικοί μας. Ούτε για τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας του κόσμου, ούτε για την απαξίωση, ούτε για την περιφρόνηση. Είναι χειρότεροι κι’ από τον Μπερλουσκόνι!

Κλειστά στόματα στην Ιαπωνία, στο εδώλιο ο Μπερλουσκόνι. Αλλά υπάρχουν και χειρότερα…

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Φαίνεται ότι πρόκειται για τον νέο παγκοσμιοποιημένο τρόπο διακυβέρνησης. Όσοι κρατούν τις τύχες της χώρας τους στα χέρια τους έχουν μεταβληθεί σε ένα είδος «επιτήδειων ουδέτερων», «ανεξάρτητων παρατηρητών», «σχολιαστών της τρέχουσας επικαιρότητας».

Δούλοι συμφερόντων και της προσωπικής τους πολιτικής καριέρας, παραμένουν απλοί θεατές και περιορίζονται σε διαπιστώσεις, βελούδινες κριτικές, αλληλογραφία με τους αρμόδιους.

Το βλέπουμε καθημερινά στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται το θέμα του πυρηνικού ολέθρου η ιαπωνική κυβέρνηση. Χθες, μετά το «λάθος» της εταιρίας Tepco που διαχειρίζεται τις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Φουκουσίμα, ο εκπρόσωπος της ιαπωνικής κυβέρνησης χαρακτήρισε «απαράδεκτη» την λανθασμένη «ανακοίνωση των τριών μηδενικών» (ότι δηλαδή το επίπεδο της ραδιενέργειας στο νερό που διέρρευσε από το εργοστάσιο ήταν 10 εκατομμύρια φορές πάνω από το φυσιολογικό, ενώ επρόκειτο για 10 χιλιάδες).

Αποδίδοντας το «λάθος» ...(που οδήγησε στην άμεση απομάκρυνση όλων όσων εργάζονταν για την αποτροπή περαιτέρω καταστροφής, με αποτέλεσμα καθυστέρηση που μελλοντικά μπορεί να αποβεί μοιραία για όλον τον πλανήτη) στην υπερκόπωση «που μπορεί να δικαιολογήσει το λάθος», ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είπε πως η κυβέρνηση… έδωσε εντολή στην εταιρία να μην ξανακάνει λάθος!

Σας θυμίζει τίποτε αυτό; Ας πούμε την αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης στις υποβαθμίσεις από τους οίκους αξιολόγησης; «Απαράδεκτο» χαρακτήρισαν το «λάθος» της Tepco ο Ιάπωνες, «αδικαιολόγητη» χαρακτήρισαν την υποβάθμιση οι Έλληνες. Χλιαρά πράγματα, απόδειξη απώλειας ελέγχου – οπότε η μεν Tepco μπορεί να συνεχίσει να κάνει λάθη, ο δε Moody’s να μας υποβαθμίζει. Ας αφήσουμε που η Ιαπωνία δεν πολυκινδυνεύει από τον Moody’s, καθώς ο γνωστός οίκος έσπευσε μετά τον σεισμό να μας ενημερώσει ότι η χώρα του ανατέλλοντος ηλίου (και της ραδιενέργειας) δεν απειλείται με δημοσιονομική κρίση. Έκτοτε, ξέσπασε ακόμη και πυρηνική κρίση, αλλά ο Moody’s παραμένει σιωπηλός.

Φυσικό, αφού μετά τον σεισμό ο Moody’s ανακοίνωσε ότι ανησυχεί για τις μετοχές των εταιριών πυρηνικής ενέργειας, όπως η Tepco, των εταιριών των διυλιστηρίων, των ασφαλιστικών και μιας εταιρίας σιδηροδρόμων.

Υπάρχει τίποτε στην Ελλάδα που να κάνει τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης να ανησυχούν; Όχι, βέβαια. Επομένως, γιατί να ασχοληθούν μαζί μας και να φοβηθούν μήπως μας υποβαθμίσουν και χάσουν τους πελάτες; Και για ποιο λόγο η Ιαπωνία κατάφερε σ’ αυτό που ονομάστηκε οικονομικό θαύμα και – άσχετα από την σημερινή κατάληξή του – παραμένει μια από τις ισχυρότερες χώρες του πλανήτη; Τι ήταν δηλαδή η Ιαπωνία;

Μια χώρα που επίσης βγήκε καθημαγμένη από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα σεισμογενές αρχιπέλαγος χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Δούλεψε, όμως, σκληρά και κράτησε κάποιες αρχές.

Η Ιαπωνία άρχισε να καταρρέει όταν εγκατέλειψε αυτές τις αρχές και οι πολιτικοί της βουτήχτηκαν στη διαφθορά και στην αδιαφορία. Όταν είσαι διεφθαρμένος, όταν τα έχεις αρπάξει, δεν κάνεις κιχ ακόμη κι’ αν κινδυνεύεις εσύ ο ίδιος να πάθεις καρκίνο και να πας να συναντήσεις τον Δημιουργό σου.

Σας θυμίζει τίποτε αυτό; Αναρωτιόμαστε συχνά πώς δεν τολμά κανείς να μιλήσει για τούτο ή για κείνο. Πώς δεν έχει διερευνηθεί τίποτε. Πώς δεν έχει πάει κανείς στη φυλακή. Για ποιο λόγο όλα κουκουλώνονται και όλα παραγράφονται.

Μα για τον ίδιο λόγο που η Ιαπωνία  σήμερα δεν μπορεί ως κράτος, ως πολιτικό κατεστημένο, να υψώσει το ανάστημά της σε μια ιδιωτική εταιρία που προσπαθεί να διασφαλίσει τα κέρδη της. Όταν κάποιος διασφαλίζει τα κέρδη του, κάποιοι άλλοι διασφαλίζουν την σιωπή αυτού που διασφαλίζει τα κέρδη του. Και όλοι μαζί διασφαλίζουν κέρδη και μίζες.

Παρ’ όλα αυτά, εδώ στην Ελλάδα είμαστε σε χειρότερη μοίρα ακόμη και από την Ιαπωνία που ξέχασε τις αρχές της και βουτήχτηκε στη διαφθορά.

Διότι, στο κάτω-κάτω, στην Ιαπωνία έχουν μετατρέψει το χαρακίρι σε παραίτηση. Τον περασμένο μόλις Νοέμβριο, παραιτήθηκε ο υπουργός Δικαιοσύνης Γιαναγκίντα, μόνο και μόνο για μια φραστική γκάφα του. (Αν ήταν εδώ να παραιτούνται για τέτοιου είδους γκάφες, δεν θάχει απομείνει κολυμπηθρόξυλο).

Νωρίτερα, τον Ιούνιο του 2010, είχε παραιτηθεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός Χατογιάμα (του Δημοκρατικού Κόμματος), επειδή δεν είχε τηρήσει την προεκλογική του υπόσχεση να μεταφέρει την αεροπορική βάση που διατηρούν οι πεζοναύτες των ΗΠΑ στην Οκινάουα, αλλά και επειδή ξέσπασε σκάνδαλο χρηματοδότησης του κόμματός του. (Αν ήταν να παραιτούνταν εδώ για μη τήρηση προεκλογικών υποσχέσεων και για υπόγειες χρηματοδοτήσεις, δεν θα είχε μείνει πολιτικός για πολιτικό).

Για ποιο λόγο είχε παραιτηθεί ο Χατογιάμα; Μα επειδή, όπως γράφτηκε στον Τύπο, «δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις τεράστιες προσδοκίες που είχε δημιουργήσει». Η απογοήτευση που δημιουργήθηκε στην κοινή γνώμη ήταν ευθέως ανάλογη με την αποτυχία του, είπαν. Ήταν, γράφτηκε, «απλώς ένα πλουσιόπαιδο, χωρίς πείρα και ηγετικές ικανότητες». (Αν στην Ελλάδα έφευγαν από την πολιτική τα άπειρα πλουσιόπαιδα με τις ανύπαρκτες ηγετικές ικανότητες, η  χώρα θα έχανε σχεδόν το σύνολο του πολιτικού της προσωπικού).

Και τον Ιούνιο του 2006 ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Ιαπωνίας Τοσιχίκο Φουκούι, ζητώντας για πολλοστή φορά συγγνώμη, παραδέχθηκε εσφαλμένους χειρισμούς και παρατυπίες ηθικής τάξεως και δέχθηκε μείωση του μισθού του κατά 30% για ένα εξάμηνο. (Αν στην Ελλάδα έδειχναν  τέτοιες ευαισθησίες, θα έπρεπε να έχουν εκδοθεί άπειρες άδειες επαιτείας, σαν κι’ αυτή που το – έκτοτε – άθλιο ελληνικό κράτος είχε επισήμως δώσει στον Νικηταρά, διότι δεν μπορούσε να του βγάλει μια σύνταξη να πεθάνει ήσυχος).

Λίγες μόλις μέρες πριν από τον καταστροφικό σεισμό και το τσουνάμι, είχε παραιτηθεί και ο υπουργός των Εξωτερικών της Ιαπωνίας Σέιτζι Μαεχάρα, αφού παραδέχθηκε ότι ελάμβανε δωρεές από Κορεάτη επιχειρηματία. Μάλιστα, ο πρωθυπουργός Ναότο Καν ένιωσε τόσο ανασφαλής, που διόρισε στη θέση του τον προσωπάρχη του, στέλνοντας ουσιαστικά το μήνυμα ότι δεν έχει αδιάφθορους να τοποθετήσει στις θέσεις – κλειδιά. Ήδη μάλιστα, συζητείτο και το ενδεχόμενο να πάει η χώρα σε πρόωρες εκλογές.

Όλοι αυτοί, είναι αρκετοί λόγοι για να ανησυχούμε και να πιστεύουμε ότι το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της Ιαπωνίας μας κρύβει πολλά σχετικά με τις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Φουκουσίμα.

Άλλους τόσους λόγους έχουμε να ανησυχούμε και για το μέλλον της Ελλάδας – όσο δεν βγαίνει κανένα συμπέρασμα γύρω από τα πολυπληθή σκάνδαλα διαφθοράς.

Οι πολιτικοί μας δεν παραλείπουν να ειρωνεύονται τον Μπερλουσκόνι και να μας τον παρουσιάζουν ως παράδειγμα προς αποφυγή. «Τι θέλετε;», μας απειλούν. «Να φύγουμε εμείς και να έλθει κανένας Μπερλουσκόνι;».

Ο Μπερλουσκόνι, όμως, κάθισε χθες στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Και έχει να αντιμετωπίσει τέσσερις δικαστικές μάχες – κι’ ας είναι εν ενεργεία πρωθυπουργός. Και έχει δεσμευτεί να παραστεί σε όσες περισσότερες ακροάσεις του επιτρέψουν τα καθήκοντά του για να αποδείξει την αθωότητά του.

Αυτές τις μέρες μάλιστα, η Ιταλία αντιμετωπίζει μια πολεμική ατμόσφαιρα, λόγω της εισβολής των μεταναστών. Ο Μπερλουσκόνι, όμως, δεν χρησιμοποίησε αυτό το τόσο σοβαρό θέμα για να πάρει αναβολή. Πήγε στο δικαστήριο.

Επομένως, οι  Ιάπωνες παραιτούνται και όλοι οι υπόλοιποι, συμπεριλαμβανομένου και του Μπερλουσκόνι τον οποίο η ελληνική πολιτική τάξη αρέσκεται να λοιδορεί, τραβολογιούνται στα δικαστήρια.

Ας μην παραπονούνται, λοιπόν, οι δικοί μας. Ούτε για τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας του κόσμου, ούτε για την απαξίωση, ούτε για την περιφρόνηση. Είναι χειρότεροι κι’ από τον Μπερλουσκόνι!