Οι εργαζόμενοι έχουν υποστεί απώλεια εισοδήματος.
Κυριώτατα όμως έχουν υποστεί απώλεια πολιτικής ισχύος.
Η χώρα έχει περιέλθει υπό καθεστώς Κατοχής Ευρωαμερικανών Τοκογλύφων και, σχεδόν αμαχητί, οι εργαζόμενοι χάνουν ένα-ένα όσα κατέκτησαν μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η επιστροφή του πολιτισμού της εργασίας στη βαρβαρότητα της αγοραίας ζούγκλας δεν είναι ante portas αλλά inter arma.
Παρά ταύτα, το κακό είναι ακόμα στην αρχή του, άλλες, ακόμα σκοτεινότερες εξελίξεις επέρχονται. Αλλά, αν ο Γιώργος Παπανδρέου έχει ιστορικές ευθύνες για αυτήν την επίθεση εναντίον των δικαιωμάτων του λαού, δεν έχουν ανάλογες ευθύνες κι εκείνοι που δεν μπορούν να οργανώσουν την άμυνά του;
Γιατί δηλαδή, ενώ φανήκαμε ικανοί για το «δεν πληρώνω - δεν πληρώνω» όσον αφορά τα διόδια, είμαστε ακόμα ανίκανοι για το «απεργώ-απεργώ» εις ό,τι αφορά τα μεροκάματα, τις περικοπές, τη βαρειά φορολόγηση, τα σκάνδαλα και την πολιτική δημαγωγία;
Οι ευθύνες για κάτι τέτοιο προφανώς βαραίνουν την Αριστερά, αν όχι στο σύνολό της, αλλά ...
πάντως στην αδυναμία της να εμφανίσει το σύνολό της ως δύναμη ικανή και αναγκαία για την άμυνα (ίσως και την αντεπίθεση) του λαού.
Το πρόβλημα αυτό έχει κρατήσει πολύ. Ουδείς ζητά απ' την Αριστερά να ενωθεί, οι πολιτικές της επιλογές διαφέρουν έντονα - και καλώς! όμως πολλοί, κι όχι μόνον αριστεροί, ζητούν απ' την Αριστερά να συμπαραταχθεί.
Γιατί αυτό, τουλάχιστον για την ώρα, φαίνεται ακατόρθωτο;
Ισως διότι εδώ και πολλά χρόνια η Αριστερά έχει πάψει να παράγει ιδεολογία και ταυτότητα.
Το μεν ΚΚΕ έχει ταριχεύσει τις ιδεολογικές του αναζητήσεις μέσα στο ιστορικό του δίκιο και παράγει όση πολιτική χρειάζεται για την αυθυπαρξία του, η δε υπόλοιπη Αριστερά δεν παράγει τίποτα εδώ και χρόνια.
Ηδη από το 1990 και μετά η κάποτε ανανεωτική, αλλά και η υπόλοιπη, η ριζοσπαστική Αριστερά, έπαψαν να παράγουν λόγο οι ίδιες κι άρχισαν απλώς να υιοθετούν τον λόγο των μη-κυβερνητικών-οργανώσεων κι άλλων νεόκοπων σχημάτων
με τα οποία το αστικό καθεστώς νομιμοποιούσε αταξικές προσεγγίσεις όπως οι «κοινωνίες των πολιτών», πολύ βολικές εν τέλει στον πολιτικό νεοφιλελευθερισμό εν πρώτοις και στον άγριον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό στη συνέχεια.
...........................................
Ετσι, σιγά-σιγά κι ανεπαισθήτως σημαντικό μέρος της Αριστεράς (περισσότερο τα στελέχη της, παρά τα μέλη και οι ψηφοφόροι της) βρέθηκε περιτειχισμένο από θεωρίες, έννοιες, λέξεις, ιδέες, ρητορική και σημειολογία, αμερικανικής κυρίως
προέλευσης όπως ο μεταμοντερνισμός, η πολιτική ορθότης, ο πολυπολιτισμός, ο αυτοπροσδιορισμός, το φαντασιακό, η αφήγηση της ιστορίας, η αλήθεια του άλλου -ένα δηλαδή
ιδεολογικό πλεκτό πολύ της μόδας, εν πολλοίς αντιμαρξιστικό και οπωσδήποτε χρήσιμο για την αφομοίωση απ' το καθεστώς άλλοτε επαναστατικών ή μεταρρυθμιστικών πολιτικών.
Μια ιδεολογία που με τον καιρό ένα μέρος της Αριστεράς άρχισε να νομίζει ότι ήταν δική της, ενώ απλώς
διευκόλυνε πολλούς να κάνουν κρατικοκομματικές καριέρες, να απομυζούν το κράτος μέσω ΜΚΟ, διορισμών και αναθέσεων και πάντως μια ιδεολογία που διέρρηξε τη σχέση αυτών των αριστερών με τον λαό, τη λαϊκή παράδοση, αλλά και τις λαϊκές ανάγκες.
Τα αποτελέσματα αυτής της μετάλλαξης, να έχουμε δηλαδή μια Αριστερά με ιδεολογίες άλλων, τα είδαμε σε κρίσιμα θέματα, όπως το Σχέδιο Ανάν, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ και άλλα...
Οπως και να 'χει, η βλάβη δεν είναι ανήκεστος -ίσως η δυναμική της κρίσης να αποκαλύψει τη φενάκη- ίσως ο μαρξισμός τώρα περισσότερο παρά ποτέ μπορεί να φωτίσει τα πράγματα...
ΥΓ. Η στήλη σάς ευχαριστεί όλους θερμώς -ξέρετε εσείς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.