Eπιλέγει ο άνδρας μία όμορφη αιχμάλωτη, την παίρνει σπίτι του, της ξυρίζει το κεφάλι και της λιμάρει τα νύχια· μετά είναι δική του:

Βιβλικοί τρόποι απόκτησης συζύγου

- Eπιλέγει ο άνδρας μία όμορφη αιχμάλωτη, την παίρνει σπίτι του, της ξυρίζει το κεφάλι και της λιμάρει τα νύχια· μετά είναι δική του:



«Εάν δε εξελθών εις πόλεμον επί τους εχθρούς σου και παραδώση Κύριος ο Θεός σου εις τας χείρας σου και προνομεύσης την προνομήν αυτών και ίδης εν τη προνομή γυναίκα καλήν τω είδει και ενθυμηθής αυτής και λάβης αυτήν σεαυτώ γυναίκα και εισάξης αυτήν ένδον εις την οικίαν σου, και ξυρίσης την κεφαλήν αυτής και περιονυχιής αυτήν.» («Δευτερονόμιον», κα΄ 10-12.)



- Aγοράζει ο άνδρας μία ιδιοκτησία και παίρνει τη γυναίκα ως μέρος της συμφωνίας:



«Και είπεν Βοόζ· εν ημέρα του κτήσασθαί σε τον αγρόν εκ χειρός Νωεμίν και παρά Ρουθ της Μωαβίτιδος γυναικός του τεθνηκότος, και αυτήν κτήσασθαί σε δει... Και είπεν Βοόζ τοις πρεσβυτέροις και παντί τω λαώ· μάρτυρες υμείς σήμερον, ότι κέκτημαι πάντα τα του Ελιμέλεχ και πάντα, όσα υπάρχει τω Χελαιών και τω Μααλών εκ χειρός Νωεμίν· και γε Ρουθ την Μωαβίτιν την γυναίκα Μααλών κέκτημαι εμαυτώ εις γυναίκα.» («Ρουθ», δ΄ 5-10.)




- Πηγαίνει ο άνδρας σε μία γιορτή, κρύβεται, κι όταν κάποια γυναίκα πάει να χορέψει, την αρπάζει και την παίρνει μαζί για γυναίκα του:



«Ιδού δη εορτή Κυρίου εν Σηλώμ... και ενετείλαντο τοις υιοίς Βενιαμίν λέγοντες· πορεύεσθε και ενεδρεύσατε εν τοις αμπελώσι· και όψεσθε και ιδού, εάν εξέλθωσιν αι θυγατέρες των οικούντων Σηλώ χορεύειν εν τοις χοροίς, και εξελεύσεσθε εκ των αμπελώνων και αρπάσατε εαυτοίς ανήρ γυναίκα, από των θυγατέρων Σηλώμ, και πορεύεσθε εις γην Βενιαμίν... Και εποίησαν ούτως οι υιοί Βενιαμίν και έλαβον γυναίκας εις αριθμόν αυτών από των χορευουσών, ων ήρπασαν· και επορεύθησαν και υπέστρεψαν εις την κληρονομίαν αυτών.» («Κριταί», κα΄ 19-24.)



- Συμφωνεί ο άνδρας να εργάζεται δωρεάν για επτά χρόνια με αντάλλαγμα τη γυναίκα, που επιθυμεί. Εάν τον ξεγελάσουν και του δώσουν άλλη γυναίκα, τότε εργάζεται άλλα επτά χρόνια. («Γένεσις», κθ΄ 15-30.)



- Κόβει ο άνδρας εκατό ακροβυστίες εχθρών και τις παραδίδει στον μελλοντικό πεθερό του:



«Και ανέστη Δαυίδ και επορεύθη αυτός και οι άνδρες αυτού και επάταξεν εν τοις αλλοφύλοις εκατόν άνδρας και ανήνεγκε τας ακροβυστίας αυτών και επιγαμβρεύεται τω βασιλεί και δίδωσιν αυτώ την Μελχόλ θυγατέρα αυτού αυτώ εις γυναίκα.» («Βασιλειών Α΄», ιη΄ 27.)





Η θέση της γυναίκας στην Παλαιά Διαθήκη




- Η γυναίκα είναι υποχρεωμένη να παντρεύεται τον βιαστή της. («Δευτερονόμιον», κβ΄, 28-29.)



- Γνωρίζετε τι πρέπει να συμβεί σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, εάν κάποια κοπέλλα δεν βρεθεί παρθένα; Πρέπει να λιθοβοληθεί μέχρι θανάτου: «Εάν δε επ΄ αληθεwας γsνηται ο λyγος ούτος και μή ευρεθή παρθsνια τη νεqνιδι και εξqξουσι την νεάνιν επί τας θ{ρας του οίκου του πατρός αυτής και λιθοβολuσουσιν αυτtν εν λwθοις, και αποθανείται, ότι εποwησεν αφροσ{νην εν υιοίς Ισραήλ εκπορνεύσαι τον οίκον του πατρός αυτής». («Δευτερονόμιον», κβ΄ 20-21).




Όλα τα παραπάνω είναι δειγματοληπτικά επιλεγμένα παραδείγματα ανάμεσα σε αναρίθμητα άλλα. Η Παλαιά Διαθήκη αποτελεί ιερό βιβλίο για το Χριστιανισμό, ό,τι γράφεται εκεί μέσα έχει γραφεί με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και βρίσκεται εν πλήρει ισχύ και στις μέρες μας.





Η θέση της γυναίκας στην Καινή Διαθήκη

- «Κεφαλή δε γυναικός ο ανuρ.» (Α΄ προς Κορινθίους, ια΄ 3).



- «Κάθε γυναίκα ...;με ακάλυπτη την κεφαλή εξευτελίζεται ...; Διότι εάν η γυναίκα δεν καλύπτεται, ας κουρεύεται ...; Εάν είναι αισχρό για τη γυναίκα να κουρεύεται ή να ξυρίζεται, τότε ας καλύπτεται ...; Κάθε άνδρας ...; έχων καλυμμένη την κεφαλή αυτού εξευτελίζεται ...; Ο άνδρας δεν οφείλει να καλύπτει την κεφαλή αυτού, διότι υπάρχει ως εικών και δόξα Θεού. Δεν επλάσθη ο άνδρας για τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα για τον άνδρα ...; Οι γυναίκες στις εκκλησίες ας σιωπήσουν. Δεν επιτρέπεται σ΄ αυτές να ομιλούν, αλλά να υποτάσσονται καθώς ο (μωσαϊκός) νόμος λέγει ...; Αν θέλουν να μάθουν κάτι, ας ρωτούν στο σπίτι τους άνδρες τους» («Α΄ προς Κορινθίους», ια΄ 4-12, ιδ΄ 31-40, β΄ 8-15).



- Η γυναίκα για την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «μόλυνση». Η ερωτική συνεύρεση μαζί της (ότι πιο φυσικό δηλαδή μπορεί να συμβεί στους ανθρώπους) αποτελεί εστία μόλυνσης όχι μόνο για το σώμα, αλλά και για την ψυχή. Γι αυτό εξαίρονται εκείνοι, «που δεν μολύνθηκαν από τις γυναίκες γιατί είναι παρθένοι» («Αποκάλυψις», ιδ΄ 4).



- Αν δικαιολογήσετε το απόσπασμα αυτό επειδή μιλά για σεξουαλική συνεύρεση, γυρίστε την Καινή Διαθήκη σας πιο μπροστά στο «κατά Ματθαίον» (ε΄ 2 και διαβάστε: «Κι εγώ σας λέγω ότι αυτός που βλέπει μια γυναίκα και την επιθυμεί, ήδη μοίχευσε μέσα στην καρδιά του».



- Για τον Παύλο («Α΄ προς Κορινθίους», ζ΄ 1) η γυναίκα δεν είναι καν άνθρωπος: «Είναι καλό ο άνθρωπος να μην αγγίζει γυναίκα».



- Οι επιστολές είναι πολύ σαφείς όσον αφορά στην επίσημη θέση του Χριστιανισμού απέναντι στη γυναίκα: «Η γυναίκα δεν εξουσιάζει το ίδιο της το σώμα, αλλά ο άνδρας» (Α΄ προς Κορινθίους, ζ΄ 4). «Οι γυναίκες να υποτάσσεσθε στους άνδρες σας στα πάντα» (προς Εφεσίους, ε΄ 22-24). «Οι γυναίκες να υποτάσσεσθε στους άνδρες» (προς Κολασσαείς, γ΄ 1. «Ομοίως οι γυναίκες υποτασσόμενες στους άνδρες τους» (Α΄ Πέτρου, γ΄ 1). Νομίζω, ότι δεν διέφυγε της προσοχής σας η επανάληψη του ρήματος «υποτάσσομαι».






Οι απόψεις των Πατέρων της Εκκλησίας για τη γυναίκα

Οι επιλεγόμενοι Πατέρες της Εκκλησίας δεν είχαν καλύτερη γνώμη για τις γυναίκες:



- Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, πρώτος στη σειρά των Αλεξανδρέων πατέρων της Εκκλησίας και διδάσκαλος του Ωριγένη γράφει στο βιβλίο του «Παιδαγωγός» 2.33: «Μια γυναίκα, αν λάβουμε υπ' όψη μας ποια είναι η φύση της, πρέπει να αισχύνεται γι΄αυτήν».



- Ο ΙΑ΄ Κανόνας του Ιωάννη του Νηστευτή (Πηδάλιο σελ. 697-71 επιβάλλει 40 μέρες ξηροφαγία (δηλαδή μόνο ψωμί και νερό) και 100 μετάνοιες ημερησίως (ήτοι 4.000 μετάνοιες) και αποχή από την κοινωνία σε κάθε γυναίκα που θα δεχθεί «ασπασμούς ανδρός» και «επαφές χωρίς ωστόσο να διαφθαρεί». Αν διαφθαρεί κιόλας, μαύρο φίδι που την έφαγε!



- Ο Μέγας Αθανάσιος υποστηρίζει: «Με τις γυναίκες δεν είναι ασφαλές ούτε από κοινού να αποφασίζει κανείς.» («Α΄ περί ειδωλολατρίας», από το έργο του «κατά Ελλήνων» - ωραίος τίτλος!)



- Ο Μέγας Βασίλειος (ο Αγιοβασίλης) περιγράφει τις σχέσεις των δύο φύλων στο πλαίσιο της ορθόδοξης οικογένειας: «Η γυναίκα δεν έχει την άδεια να αφήνει τον άνδρα της, αλλά κι άν δέρνει αυτήν εκείνος, πρέπει να υπομένει κι όχι να χωρίζεται, κι άν την προίκα της ξοδεύει, κι άν σε άλλες γυναίκες πορνεύει, αυτή πρέπει να καρτερεί. Ώστε η μεν γυναίκα, η αφήσασα τον άνδρα της, μοιχαλίς είναι άν πάρει άλλον, ο δε αφεθείς αυτός άνδρας, άν πάρει άλλη, συγχωρείται.» («Πηδάλιον», κανών Θ΄). Επομένως, σύμφωνα με την Ορθοδοξία η εκμετάλλευση, ο ξυλοδαρμός και η υποβάθμιση -γενικότερα- της συζύγου είναι έργο ευλογημένο.




- Τα ίδια υποστηρίζει κι ο Θεολόγος Γρηγόριος: «Η γυναίκα πρέπει να υποφέρει τον άνδρα, κάν υβρίζει, καν δέρνει αυτήν, καν εξοδεύει την προίκα της, καν ό,τι άλλο τής κάμει.» («Πηδάλιον», Ερμηνεία Κανόνος ΜΗ΄).








Ένας εκ των θεωρητικών του χριστιανισμού, ο Τερτυλλιανός, (γ΄ αι. μ.Χ.) διατύπωσε το ερώτημα: «Τι κοινόν έχει η Αθήνα με την Ιερουσαλήμ;» (De Praescriptione, 7) και θεωρώντας αυτονόητη την αρνητική απάντηση, συνέχισε αναρωτώμενος: «Τι κοινό έχουν ο φιλόσοφος κι ο χριστιανός; Ο μαθητής της Ελλάδος κι ο μαθητής του ουρανού; O εργαζόμενος για τη φήμη κι ο εργαζόμενος για τη ζωή; O άνθρωπος των λόγων κι ο άνθρωπος των έργων, ο χαλαστής κι ο οικοδόμος; Ο φίλος κι ο εχθρός της πλάνης; O διαφθορέας της αλήθειας και ο τηρητής κι εκφραστής της, ο κλέφτης κι ο φρουρός της;» (Απολογητικός, XLVI 1. Στο εικονιζόμενο βιβλίο του αναλύεται η πρέπουσα τουαλέτα της χριστιανής. Τα σχέδια για την αρμόζουσα κόμμωση των γυναικών έχουν ζωγραφισθεί σύμφωνα με τις περιγραφές του. Πρόκειται για τον κότσο, που συνηθίζουν να κάνουν ακόμα και στις ημέρες μας οι λεγόμενες "θεούσες".





- Διαβάστε το μίσος, που ξεχειλίζει ο λόγος του Ιωάννη του Χρυσόστομου για τις γυναίκες: «Οι γυναίκες, όταν υποτάξουν κάποιον στην εξουσία τους, τον καθιστούν ευκολοκυρίευτο από τον Διάβολο, περισσότερο απρόσεκτο, ζωηρότερο, αδιάντροπο, ανόητο, οξύθυμο, θρασύ, ενοχλητικό, ταπεινό, απότομο, ανελεύθερο, δουλοπρεπή, αυθάδη, φλύαρο και με μία λέξη όλα τα γυναικεία ελαττώματα, τα οποία έχουν αυτές, τα αποτυπώνουν στην ψυχή του. Είναι λοιπόν αδύνατον εκείνος ο οποίος διαρκώς βρίσκεται μαζί με γυναίκες με τόση συμπάθεια και μεγαλώνει με τη συναναστροφή τους, να μην γίνει αγύρτης και αργόσχολος και μηδαμινός. Κι αν λέει κάτι, όλα θα είναι λόγια των αργαλειών και των μαλλιών, επειδή η γλώσσα του θα έχει μολυνθεί από το είδος των γυναικείων λόγων. Και αν κάνει κάτι, το κάνει με πολλή δουλοπρέπεια, επειδή βρίσκεται μακριά από την ελευθερία, η οποία αρμόζει στους Χριστιανούς και για κανένα σπουδαίο κατόρθωμα δεν είναι χρήσιμος» (Ιωάννης Χρυσόστομος, Δ΄ Λόγος «περί Νηστείας και Σωφροσύνης»).



- «Γενικά η γυναίκα είναι ένα σκουλήκι που σέρνεται, η κόρη του ψεύδους, ο εχθρός της ειρήνης. Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος: είναι ελαφρόμυαλη, φλύαρη και ακόλαστη. Πάνω απ' όλα είναι παθιασμένη με την πολυτέλεια και τις δαπάνες. Φορτώνεται με κοσμήματα, πουδράρει το πρόσωπό της, βάφει τα μάγουλά της με κοκκινάδι, βάζει μυρωδικά στα ρούχα της κι έτσι γίνεται θανάσιμη παγίδα για τον εκμαυλισμό των νέων. Όσος και να είναι ο πλούτος δεν επαρκεί να ικανοποιήσει τη γυναικεία επιθυμία. Μέρα και νύκτα η γυναίκα δεν σκέπτεται τίποτε άλλο παρά το χρυσάφι και τα πολύτιμα πετράδια, τα πορφυρά υφάσματα και τα κεντήματα, τις κρέμες και τα αρώματα. Αν δεν υπήρχε η σεξουαλική επιθυμία, κανένας άνδρας με τα σωστά του δεν θα ήθελε να μοιράζεται το σπίτι του με μια γυναίκα και να υφίσταται τις επακόλουθες ζημιές, παρά τις οικιακές εργασίες που εκτελεί». (Ιωάννης Χρυσόστομος, «Προς τους Έχοντας Παρθένους Συνεισάκτους».)




- Ο επίσκοπος Γάζης, Πορφύριος, σε εκτέλεση του «ες έδαφος φέρειν» του Αρκαδίου, το 401 μ.Χ. κατάστρεψε όλα τα αγάλματα και τα έργα τέχνης, τις δημόσιες και ιδιωτικές βιβλιοθήκες κι ισοπέδωσε όλους τους ελληνικούς ναούς της πόλης (βλ. Η Θαμμένη Ελλάδα). Όπως γράφει ο συναξαριστής του, Μάρκος ο Διάκονος, όταν ο Πορφύριος πυρπόλησε και κατάστρεψε το Μαρνείον (ξακουστό ναό του Δία στη Γάζα), χρησιμοποίησε τα μάρμαρά του γιά την πλακόστρωση ενός δρόμου. Όπως υπερήφανα είπε ο ίδιος: «Για να πατούν όχι μόνον άνθρωποι, αλλά και γυναίκες και γουρούνια και άλλα ζώα»! («Βίος Πορφυρίου».)















Ο μισογυνισμός, που καλλιεργούσε η εκκλησιαστική ιεραρχία αντικατοπτρίζεται στο έγγραφο, που κρατάει ο άγιος της εικόνας από τη μονή Λειμώνος Λέσβου, στο οποίο αναγράφεται, ότι ο άνδρας, άν και προέρχεται από τη γυναίκα, μόλις την πλησιάζει διαλύεται, όπως διαλύεται το αλάτι, όταν πλησιάσει το νερό άν και προέρχεται από αυτό.








Η θέση της γυναίκας στο χριστιανικό Μεσαίωνα

Όπως εξετάσαμε παραπάνω, στην Παλαιά Διαθήκη η γυναίκα θεωρείται κατώτερο ον κι υπαίτια για όλα τα κακά της ανθρωπότητας. Η εβραϊκή αυτή αντίληψη πέρασε και στην Καινή Διαθήκη, αλλά και σε όλη τη χριστιανική διδασκαλία καλλιεργώντας την αντίληψη, ότι η γυναίκα ήταν υπεύθυνη για όλους τους πειρασμούς, που έστελνε ο Σατανάς και πως η θέση της στην κοινωνία προοριζόταν μόνο για την διαιώνιση του είδους. Όπως στο βυζάντιο έτσι κι επί τουρκοκρατίας η γυναίκα δεν είχε δικαιώματα, παρά μόνον καθήκοντα:



- Δεν επιτρεπόταν να βγαίνει από το σπίτι. Άν το σπίτι είχε παράθυρα προς τον δρόμο τα παντζούρια τους ήταν πάντοτε κλειστά.



- Οι γυναίκες των λαϊκών τάξεων πήγαιναν στα αμπέλια και στα χωράφια, ο ήλιος όμως δεν τις έβλεπε στο δρόμο γιατί ξημερώματα πήγαιναν για τη δουλειά και νύκτα γύριζαν σπίτι.



- Στους ναούς υπήρχε ο γυναικωνίτης κατ΄ αντιγραφή των συναγωγών.



- Αν κάποια γυναίκα τολμούσε να ντυθεί, να βαφεί και να κυκλοφορήσει έξω -σε κάποια γιορτή ή πανηγύρι- αντιμετώπιζε την κατακραυγή των τοπικών ιεραρχών και της κοινωνίας.



- Στην αυτοκρατορία επικρατούσε η κλειστή (σπιτική) οικονομία, γι΄ αυτό το δημοτικό τραγούδι έλεγε για τη γυναίκα: «Να ξερει ρόκα κι αργαλειό, να ξέρει να υφαίνει, να ξέρει και το κέντημα, να ξέρει να κεντάει».



- Επειδή οι γαμπροί ζητούσαν μεγάλη προίκα πολλά πτωχά κορίτσια έμεναν ανύπαντα.



- Στις αγροτικές περιοχές της Στερεάς, της Ηπείρου και της Θεσσαλίας ο ξυλοδαρμός των γυναικών από τους άντρες τους ήταν σύνηθες φαινόμενο, ενώ σε ορισμένες περιοχές έφτασε να θεωρείται και δείγμα αγάπης υπήρχε μάλιστα και η παροιμία: «Δεν μ΄ αγαπά ο άντρας μου γιατί δεν μ΄ εματσούκωσε».





Η ακολουθία του γάμου

Παρ΄ όλα αυτά, χριστιανοί προπαγανδιστές διατείνονται, πως δήθεν ο Χριστιανισμός «δια της ηθικής του διδασκαλίας εξύψωσε τη θέση της γυναίκας και καθιέρωσε την ισότητα των φύλων». Πείτε μου, πότε το έκανε αυτό και σε ποιά περίπτωση, αφού ακόμα και τη στιγμή που παντρεύεται, η Εκκλησία της επιτάσσει να διεξάγει τα συζυγικά της καθήκοντα υπό το καθεστώς του «φόβου» του συζύγου της. Δεν υπάρχει νομίζω κανένας, που να μην γνωρίζει τη φράση: « ...;η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα» («προς Εφεσίους», ε΄ 33). «Φοβήται», όχι εκτιμά ή σέβεται.



Και μην νομίζετε ότι αυτό είναι το μόνο φοβερό που λέγεται κατά τη διάρκεια του ελληνοχριστιανικού γάμου. Το απόσπασμα που ακολουθεί συμπεριλαμβάνεται στην «Ευχή» από την «Ακολουθία του Γάμου», που διαβάζει ο ιερέας στο ανδρόγυνο:



« ...;και δός τη παιδίσκη ταύτη (εννοεί τη νύφη) εν πάσιν υποταγήναι (νάτο πάλι το επίμαχο ρήμα) τω ανδρί και τον δούλο σου τούτον είναι εις την κεφαλήν της γυναικός (ένας τρόπος να πει περιφραστικά το ίδιο πράγμα),όπως βιώσωσι κατά το θέλημά σου. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Αβραάμ και την Σάρραν. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ισαάκ και την Ρεβέκκαν. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ιακώβ και πάντας τους πατριάρχας. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ιωσήφ και την Ασυνέθ. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ιωακείμ και την Άνναν. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ζαχαρίαν και Ελισάβετ. Διαφύλαξον αυτούς, Κύριε ο Θεός ημών, ως διεφύλαξας τον Νώε εν τη κιβωτώ. Διαφύλαξον αυτούς, Κύριε ο Θεός ημών, ως διεφύλαξας τον Ιωνάν εν τη κοιλία του κήτους ...;Μνημόνευσον αυτών, Κύριε ο Θεός ημών, ως εμνημόνευσας του Ενώχ, του Σήμ, του Ηλία ...;». Αυτή είναι η «ευχή», που παίρνουν οι νεοέλληνες από τον ορθόδοξο παπά. Σε τι διαφέρει από μια ευχή πού δίδεται σε μιά συναγωγή; Ούτε ένα ελληνικό όνομα.




Λίγο πιο κάτω οι «ευχές» συνεχίζονται: «Και συ, Νύμφη, μεγαλύνθητι ως η Σάρρα (που την πούλησε δυό φορές ο σύζυγός της Αβραάμ) και ευφράνθητι ως η Ρεβέκκα (που συνωμότησε εναντίον του συζύγου της ώστε να λάβει την ευχή των πρωτοτοκίων ο αγαπημένος της γιός Ιακώβ) και πληθύνθητι ως η Ραχήλ (που έκλεψε τα είδωλα του πατέρα της) ευφραινομένη τω ιδίω ανδρί (που μοιραζόταν το κρεβάτι του συζύγου της με την ίδια της την αδελφή και μερικές ακόμα δούλες) ...;».



Ο διαχωρισμός των δύο φύλων κατά τις ώρες της λατρείας εισήχθη στη λατρεία από τα πρώτα κιόλας χρόνια και επίδραση σ΄ αυτό είχε η ίδια επικράτηση στις ιουδαϊκές συναγωγές (Φίλων, «περί Βίου Θεωρητικού» 3). «Χωριστά οι άνδρες και χωριστά οι γυναίκες» (προφήτης Ζαχαρίας, ιβ΄ 12-13).



Οι γυναίκες στο Χριστιανισμό είναι κατώτερες από το νόμο και τη φύση, υποκείμενες σε μια κατάσταση μόνιμης τιμωρίας για το προπατορικό αμάρτημα και ακάθαρτες. Δεν φορούν ιερά άμφια, δεν αγγίζουν ιερά αντικείμενα και δεν λαμβάνουν κοινωνία ενώ αιμορραγούν. Επιπλέον, όπως είδαμε, οφείλουν να καλύπτουν τα κεφάλια τους για να δηλώνουν έτσι, ότι είναι υπόδουλες στους άντρες τους, αλλά και γιατί δεν αποτελούν αυθύπαρκτα όντα. Στη σύγχρονη Ελλάδα δεν επιτράπηκε σε κορίτσι να κολυμβήσει για να πιάσει το σταυρό την ημέρα των Θεοφανίων στο Ναύπλιο, οι γυναίκες δεν μπορούν να περπατήσουν στο Άγιο Όρος κ.ά..










Στη φωτογραφία με τον ιερέα, ο οποίος ερμηνεύει το Ευαγγέλιο σε συγκέντρωση γυναικών εικονίζονται οι ιδανικές χριστιανές. Παρατηρείστε τη χριστιανική ένδυση, τη χριστιανική κόμμωση και το χριστιανικό τους ύφος. (Πηγή: «Ο άγιος παπά-Νικόλας Πλανάς, ο απλοϊκός ποιμήν των απλών προβάτων», εκδόσεις «Αστήρ», Αθήνα).







Γιά όλα αυτά βέβαια δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να επισημάνουμε την ευθύνη, που φέρουν για την κατάσταση αυτή οι ίδιες οι γυναίκες, οι οποίες από τη φύση τους ρέπουν -περισσότερο από τους άνδρες- προς τη θεοκρατία και τη μεταφυσική, οπότε ανέχονται τέτοια απαξιωτική συμπεριφορά από τη θρησκεία, που οι ίδιες ασπάζονται.




Οι χριστιανοί προπαγανδιστές τα πρώτα χρόνια εξάπλωσης του χριστιανισμού στις γυναίκες απευθύνονταν περισσότερο κι όχι τους άνδρες, καθ΄ ότι τις θεωρούσαν ως τον κύριο κι ευκολότερο στόχο. Όταν έλειπαν τα πρωινά οι άνδρες για δουλειές, πήγαιναν στις γειτονιές και κήρυτταν στις γυναίκες. Αφού η γυναίκα γινόταν χριστιανή, κατόπιν άρχιζε τον κατ΄ οίκον προσηλυτισμό του συζύγου της. Αυτό περιγράφεται σαφώς στα συναξάρια των πρώτων αγίων, όπου στις περισσότερες περιπτώσεις φαίνεται, ότι πρώτα προσηλυτιζόταν η γυναίκα και μετά ο άνδρας.



Σε όλες τις εποχές παρατηρούμε, ότι το θρησκευτικό συναίσθημα αναπτύσσεται σαφώς πίο έντονα στις γυναίκες. Ακόμα και στις ημέρες μας οι γυναίκες είναι αυτές, που πηγαίνουν πιό τακτικά στην εκκλησία, βάζουν εικονοστάσια στα σπίτια, ανάβουν τα καντήλια κ.ά.· σπάνια ο άνδρας ασχολείται με αυτά. Οι γυναίκες είναι αυτές, που πηγαίνουν πιό πολύ στις καφετζούδες, οι γυναίκες ρίχνουν τα χαρτιά, τους ρούνους, ασχολούνται με την αστρολογία κ.τ.λ..






* * *



Είναι απαράδεκτο στη σύγχρονη Ελλάδα για τις ίδιες τις γυναίκες πρωτίστως, να ανέχονται τέτοια απαξίωση από τους θεοκράτες. Οι φεμινίστριες συνεχώς διαδηλώνουν για τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά ουδέποτε τούς πέρασε από το μυαλό να απαιτήσουν π.χ. να πάνε στο Άγιο Όρος. Κι άν αύριο εκλεγεί μιά γυναίκα πρωθυπουργός ή πρόεδρος της δημοκρατίας στη νεοελλάδα, θα έρθει αντιμέτωπη με την παγκόσμια πρωτοτυπία, να μήν μπορεί να επισκεφθεί ένα μέρος της ελληνικής επικράτειας.



Ένας ακόμη τραγέλαφος της Ρωμιοσύνης...

πηγη "http://eleusis.pblogs.gr"