Η αλεπού και τα κοράκια...

Η αλεπού αφού έζησε όλο τον αλεπουδίσιο βίο της, τελικά πέθανε. Πριν οδηγηθεί στις νήσους των Μακάρων αλεπούδων, έπρεπε να δώσει λόγο στους δικαστές του κάτω κόσμου. Δεν ήταν κατηγορούμενη, αλλά στάθηκε μπροστά τον Αιακό, τον Ραδάμανθυ και τον Μίνωα. Απάντησε λοιπόν στις ερωτήσεις τους. Όχι, δεν έκανε τίποτα που για τους ανθρώπους θεωρείται παράπτωμα. 

Σαν αλεπού τρύπωσε στα κοτέτσια και έφαγε πολλές κότες. Αν υπήρχε χρηματιστήριο, θα γινόταν ένας πετυχημένος χρηματιστής, εξαπατώντας τους πελάτες της με 1.00+1 τρόπους που αυτή θα εφεύρισκε. Μπήκε σε αμπέλια και έφαγε όλα τα σταφύλια που μπορούσε να φτάσει. Έκανε δηλαδή τα πάντα που θα περιμέναμε από μία αλεπού.

Το δικαστήριο έβγαλε λοιπόν την ετυμηγορία του. Η αλεπού είναι..
αθώα. Τα Ηλύσια πεδία την περιμένουν με τις πόρτες ανοιχτές. Πριν όμως υπογραφεί η απόφαση, ένας τρομερός θόρυβος ακούστηκε. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου έστειλε τον γραμματέα για να δεί τι συμβαίνει. Ο γραμματέας δήλωσε: “Δεκάδες ψόφια κοράκια, (οι ψυχές τους δηλαδή), καλύψανε τον ουρανό πάνω από το δικαστήριο. Ο αρχηγός τους ζήτησε να τον ακροαστεί το σεβαστό δικαστήριο.

-Κύριε πρόεδρε δήλωσε. Αιτούμεθα όπως το δικαστήριο καταδικάσει την αλεπού, γιατί ευθύνεται για τον θάνατο όλων αυτών των αθώων κοράκων. Χωρίς καμμία αιτία θανάτωσε πουλιά που δεν της έφταιγαν σε τίποτα. Άλλωστε οι αλεπούδες όπως γνωρίζετε, δεν τρώνε τα κοράκια.

Γιατί λοιπόν αφαίρεσε την πολύτιμη και άγια ζωή τους; Ζητούμε να οδηγηθεί στα Τάρταρα. Στο πιό ζεστό, σκοτεινό και δυσώδες μέρος τους.

-Τι έχετε να πείτε για τις κατηγορίες αυτές κυρία αλεπού; Ρώτησε ο Μίνως.

-Κύριε πρόεδρε δηλώνω ένοχη για την κατηγορία της ανώφελης (κατά τους μη γνωρίζοντας) κορακοκτονίας. Θα εξηγήσω όμως την απαράδεκτη κατά τους κόρακας στάση μου.

Όταν ήμουν μικρό αλεπουδάκι και ζούσα σε μία σπηλιά μαζί με τα αδέλφια και την μητέρα μου, ένα πρωί όταν έλειπε η μητέρα μου και εμείς τα μικρά βγήκαμε από την φωλιά , ξαφνικά δεχθήκαμε την επίθεση από αιμοβόρα κοράκια που με τα ράμφη τους μας χτυπούσαν στο κεφάλι για να μας εξοντώσουν. Με δυσκολία κατάφερα μόνον εγώ με τα αίματα στο κεφάλι, να ξανατρυπώσω στην φωλιά. 

Τα δυό μου όμως αδέλφια δεν τα κατάφεραν. Κείτοντο εκεί αιμόφυρτα να ψυχοραγούν και να δέχονται τα τελευταία χτυπήματα των μαυροκοράκων. Το περιστατικό έμεινε χαραγμένο στην μνήμη μου, γι αυτό και εγώ σαν αλεπού που ήμουν, ακολούθησα την εξής στρατηγική. Κοιτούσα τον ουρανό και όποτε έβλεπα κάποιο μαυροκόρακα να έρχεται από την έρημο, της Αιγύπτου, έπεφτα και έκανα την ψόφια. Οι μαυροκόρακες όπως βλέπετε είναι θρασύδειλοι και πλησίαζαν όταν θεωρούσαν πως είμαι ψόφια. Τότε πεταγόμουν και τους ξεπουπούλιαζα. Αυτό έκανα σε όλη μου την ζωή και σας υπόσχομαι πως άν ποτέ αναστηθώ όπως πιστεύουν οι μαυροκόρακες πως γίνεται , θα βρώ τρόπο να ξεπουπουλιάζω ακόμη περισσότερους. Μέχρι που την έρημο των μαυροκοράκων να την παραδώσω στην έρημο της ύπαρξής τους. 

Ο Αιακός, ο Ραδάμανθυς και ο Μίνωας αποσύρθηκαν για να συσκευθούν. Μετά από πολλές ώρες έβγαλαν την απόφαση. Αυτό θα γινόταν για πρώτη φορά στην ιστορία των αλεπούδων. Το σεβαστό δικαστήριο αποφάσισε να στείλει ξανά στην ζωή την αλεπού με εντολή να στείλει όσα περισσότερα κοράκια στο Άδη για να απαλλάξει τον κόσμο από την μαύρη ψυχή τους.

Με πολύ αγώνα η αλεπού κατάφερε και αποδεκάτισε τους μαυροκόρακες στην έρημο της Αιγύπτου, κάποιοι όμως που γλύτωσαν, δραπέτευσαν και κρύφτηκαν στην Δοξασμένη χώρα της Μακεδονίας, εκεί κάτω σε χερσόνησο της Χαλκιδικής, για να συνεχίσουν το πανάθλιο έργο της εξόντωσης των αλεπούδων, των λεόντων και των αετών που γεννά η Ιερή μας Ελλάδα. 

Ο Σάχης

Καμαρωτοί Ορθόδοξοι καλόγεροι φωτογραφίζονται με τους Γερμανούς κατακτητές