Πόσο γελοίος μπορεί να είναι κάποιος.....

Επιμένω πως η μόνη πραγματική λύση όσον αφορά το χρέος, είτε ιδιωτικό είτε δημόσιο, είναι η διαγραφή του. Όλα τα υπόλοιπα είναι ημίμετρα και αναπόφευκτα μελλοντικά αδιέξοδα.

Δεν μπορεί η χώρα και οι πολίτες να αγωνιούν παράλληλα για την καθημερινή τους επιβίωση και για ένα χρέος που τους φόρτωσαν οι ξεπουλημένες πολιτικές ηγεσίες που έχουν κυβερνήσει αυτό τον τόπο από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους.

Στο θέμα μου, όμως, που δεν είναι άλλο από την συνηθισμένη μου μουρμούρα. Αυτή τη φορά θέλω να ασχοληθώ με τον Σταύρο Θεοδωράκη, αυτό τον τιτάνα της πολιτικής σκηνής.

Με αφορμή το σύντομο σχόλιο του για την Ζωή Κωνσταντοπούλου και την προτροπή του να την καθαιρέσουν οι κυβερνητικοί.

Πόσο γελοίος μπορεί να είναι κάποιος στη μοναδική ζωή που έχουμε;

Ο Σταύρος, τελικά, είναι η ξεκάθαρη απάντηση σε αυτό το ερώτημα.

Είναι η στέγη κάτω από την οποία έχουν κρυφτεί ο Ψαριανός, ο Τατσόπουλος, ο Λυκούδης και ένα σωρό άλλοι, εξίσου γελοίοι και τιποτένιοι αχυράνθρωποι.

Ενώ η λέξη ποτάμι συνήθως παραπέμπει σε ένα θαύμα της φύσης και σε κρυστάλλινα νερά, μάλλον εδώ παραπέμπει σε έναν βούρκο για όλους τους τελειωμένους.

Δυστυχώς, όταν βλέπεις τη ΝΔ δεύτερη, το Ποτάμι τρίτο και τέταρτο κόμμα την Χρυσή Αυγή, τότε ξέρεις πού οφείλεται η κατάντια της χώρας.

Ο Θεοδωράκης, αφού έφαγε από την ΕΡΤ, με ύποπτες υπερτιμολογήσεις εκπομπών, ανάλογες μιας κάποιας κυρίας Παναγιωταρέας, αφού χαριεντίστηκε με όλους τους πολιτικούς εγκληματίες των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αποφάσισε τώρα να «συγκρουστεί» με τα συμφέροντα, ελπίζοντας πως δεν θα τον θυμούνται.

Τελικά, σε αυτό είχε απόλυτο δίκιο. Ένα κόμμα που δημιουργήθηκε από κοπανιστό αέρα και έκανε την πρώτη του εμφάνιση στα τσοντοκάναλα, με τις ευλογίες του Μπόμπολα, του Βαρδινογιάννη και του Λάτση βρέθηκε από το πουθενά στην τρίτη θέση.

Χωρίς πρόγραμμα μέχρι σήμερα, 

χωρίς να έχει ασκήσει ούτε μια φορά κριτική στις παρελθοντικές πολιτικές και στις εμετικές δανειακές συμβάσεις, 

χωρίς να κάνει τίποτε άλλο κάθε μέρα από το να γλείφει γερμανικούς πισινούς και να κατακρίνει το ΣΥΡΙΖΑ και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις, κάτι που κάνει δηλαδή και η ΝΔ.

Γιατί λοιπόν να ψηφίσει κανείς το ιμιτασιόν και να μην πάει με κλειστά τα μάτια στη Συγγρού; Ιδού η απορία.

Παρακαλώ τους Έλληνες ολιγάρχες να με προσέξουν και μένα. Είναι οι μόνοι που μπορούν να μετατρέψουν το ασχημόπαπο σε κύκνο. Και εμείς που τον ψηφίσαμε αντί να τον στείλουμε από εκεί που φύτρωσε, δεν φταίμε ποτέ. Τέλος πάντων.

Ο ελληνικός λαός κάθεται και ανέχεται αυτή την κατάσταση και επιτρέπει να πολιτευτεί ένας δημοσιογράφος που κάποτε φιλούσε το χέρι παπαδήμιων για το οικονομικό θαύμα της Ελλάδας.

Ο ελληνικός λαός έδωσε παράταση 5 χρόνων στα μεγαλύτερα καθάρματα που έζησαν σε αυτή τη χώρα. Ο ελληνικός λαός έδωσε βήμα στους νεοναζί.

Ο ελληνικός λαός έκανε πρωθυπουργούς τον βλαμμένο γιο του Ανδρέα Παπανδρέου και τον πιτσαδόρο, πρώην γκόμενο της Βίσση, Σαμαρά.

Ο ελληνικός λαός κρατάει με νύχια και με δόντια στη Βουλή, τον Βενιζέλο και τους σκληρά εργαζόμενους Κυριάκους.

Ο ελληνικός λαός ανέχεται τα Ζάππεια, τα Καστελόριζα και τα Βατοπέδια.

Ο ελληνικός λαός δυστυχώς έχει χρειαστεί να δώσει πάμπολλες φορές τη συγκατάθεση του.

Όμως, είναι πολύ βολικό να ρίχνουμε τις ευθύνες αλλού, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πολύ διαφορετικός, αν είχε απέναντι του έναν λαό που θα ξέσκιζε όποιον τσαλαπατούσε την αξιοπρέπεια του.

Προτιμάει να παντρευτεί τους ολιγάρχες, γιατί αυτούς φοβάται περισσότερο.

Σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε ταύτιση του με τους προηγούμενους θα δρομολογήσει γρηγορότερα τις όποιες μελλοντικές εξελίξεις.

Όπως πολύ σωστά λέει διαχρονικά ο Ηλίας, το στοίχημα είναι στη μετα-ΣΥΡΙΖΑ εποχή.

Δεν περιμένω, λοιπόν, από ένα κόμμα να φέρει την αλλαγή, όσον και αν ήλπιζα να την επισπεύσει. Είναι όπως με τη Χρυσή Αυγή.

Ο μόνος που μπορεί να φέρει τη Δημοκρατία και να απαιτήσει Δικαιοσύνη είναι ο ελληνικός λαός.

Αλλά μάλλον δεν θέλει και αυτό είναι που τρομάζει. Μακάρι να κάνω λάθος. Το θέλω όσο τίποτα να κάνω λάθος.

Για να κλείνω σιγά σιγά. Είδα τον Κώστα Γαβρά και νοιώθω προδομένος που προτιμήθηκε ο Πάκι για ΠτΔ. Μου άρεσε η σύντομη κουβέντα του: «Λένε μερικοί ότι έχουμε μια κυβέρνηση ριζοσπαστών. Δεν είναι αλήθεια. Ριζοσπαστική στη σύγχρονη Ευρώπη δεν είναι η ελληνική κυβέρνηση, ριζοσπαστική είναι η ίδια η δημοκρατία.»

Έπρεπε να περάσουν εξήντα χρόνια για να μείνει η ελληνική Βουλή χωρίς Παπανδρέου. Κανονίστε να χρειαστούν άλλα εξήντα για να μείνει χωρίς Μητσοτάκηδες, Καραμανλήδες, Μπακογιάννηδες, Βαρβιτσιώτες κτλ.

Και όποιος εστιάζει στη Ζωή Κωνσταντοπούλου όταν θέλει να μιλήσει για οικογενειοκρατία -λόγω του πατέρα της-, μάλλον πρέπει να πάει να τον δει κανένας γιατρός.

Αν μη τι άλλο, τιμάει όσο λίγοι τον θεσμικό της ρόλο και αποδεικνύει έμπρακτα την ιδέα που έχει για τη δημοκρατία.

Επιπρόσθετα, θυμάται 4 μήνες μετά γιατί την ψήφισε ο ελληνικός λαός, ενώ κάποιοι άλλοι δείχνουν να το έχουν ξεχάσει και προτιμούν να στάζουν μέλι για τα κεκτημένα και την αστυνομοκρατία τύπου Παπουτσή ή Δένδια ή να ξεροσταλιάζουν για κάτι θαυματουργά, ιερά λείψανα εν έτει 2015.

Δεν πειράζει, ραντεβού στα λουλουδάδικα. Τα γουναράδικα μάλλον…. αργούν.

Με εκτίμηση

Άρης