Γιατί οι πιστοί των θρησκειών θα υπερέχουν πάντοτε αριθμητικά των άθεων

Οι πιστοί των θρησκειών, τα ποίμνια των ιερατείων, απορούν με την στάση των άθεων. Από την άλλη μεριά οι άθεοι απορούν και με το δίκιο τους, πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να πιστεύει στις ανοησίες και στα ανύπαρκτα κατασκευάσματα της αρρωστημένης φαντασίας των ιερατείων, τα οποία συντηρούν όλο το θρησκευτικό αλαλούμ για να χειραγωγούν και να οδηγούν τα ποίμνια μέσα στην στάνη τους, για να τα αρμέξουν.

Πώς λοιπόν μπορεί να εξηγηθεί η στάση των πιστών οι οποίοι υποτάσσονται σε κηφήνες και μάλιστα με ευχαρίστηση; Δίχως απολύτως καμμιά κριτική στάση και καμμιά τάση αμφισβήτησης των λόγων της υποταγής τους σε ανθρώπους καταφανώς απατεώνες;

Δεν είναι δυνατόν οι περισσότεροι άνθρωποι της υφηλίου να υποτάσσονται στους απατεώνες ιερείς των θρησκειών, δίχως να υφίσταται βαθειά αιτία η οποία να τροφοδοτεί την συμπεριφορά τους αυτή, την παράδοξη, ούτως ή άλλως.

Ένας κοινός παρονομαστής όλων των εξηγήσεων που έχουν προταθεί μέχρι στιγμής είναι ο ..

περιορισμός του φόβου για το τι μέλλει γενέσθαι μετά θάνατον. Τουλάχιστον οι τρείς μονοθεϊστικές θρησκείες, που κυριαρχούν στην οικουμένη των ανθρώπων, υπόσχονται την μετά θάνατον σωτηρία της ψυχής από την κόλαση. Κυρίως μάλιστα οι δυο κόρες της Βίβλου, ο χριστιανισμός και ο Ισλαμισμός.

Αγάπα τον θεό, αλλιώτικα θα ψήνεσαι αιωνίως στα καζάνια της κολάσεως. Και φυσικά αγάπα με, εμένα τον θεό δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από το υποτάξου ολοκληρωτικά στους ιερείς μου. Βλέπετε ελαχιστότατοι των ανθρώπων έχουν πάρει πρέφα το δεδομένο ότι οι θεοί είναι δημιουργήματα των ιερατείων.

Μέχρις εδώ, για τα περί του φόβου της κολάσεως, ουδεμία αντίρρηση. Αυτός είναι ο βασικός τσορμπάς με τον οποίο τρέφονται κυρίως τα θρησκευτικά ποίμνια. Αυτή η σούπα από κοπανιστό αέρα και ιερατικά κόπρανα.

Μελετώντας τις συμπεριφορές των πιστών, οι οποίοι ανήκουν σε πολλές διαφορετικές διαβαθμίσεις, παρατήρησα μια μερίδα, η οποία υπερέχει αριθμητικά όλων των άλλων, και η οποία διαθέτει έντονο το εξής χαρακτηριστικό: οι άνθρωποι λοιπόν αυτής της μερίδας από την μια απαιτούν σεβασμό για την γνώμη τους επ’ όλων των θεμάτων και ζητημάτων, με τα οποία ουδέποτε ασχολήθηκαν  καν επιφανειακά κι από την άλλη περιφρονούν χαρακτηριστικά την γνώμη οποιουδήποτε έτυχε να κατέχει αρκετά καλά κάποιο θέμα, για το οποίο αφιέρωσε πολύ μελετητικό κόπο, και σε μερικές περιπτώσεις ακόμη κι όλη του την ζωή. Η συχνότητα της συμπεριφοράς αυτής μ’ έβαλε σε μεγάλες σκέψεις. Μου υποκίνησε μεγάλες απορίες και πολλούς προβληματισμούς.

Ποια ενέργεια τροφοδοτούσε την συμπεριφορά αυτή; Από την μια να μην έχει κανείς διαβάσει ούτε γραμμή από βιβλίο ιστορίας, αλλά να ξέρει την ιστορία απ’ έξω κι ανακατωτά, κι από την άλλη τον διπλανό του, ο οποίος αφιέρωσε όλον τον ελεύθερο χρόνο του στην μελέτη της ιστορίας, να μην τον αφήνει καν να ανοίξει το στόμα του σε θέματα ιστορικά. Επί πλέον, επιρρέπεια στην συνομοσιολογία, βουλιμία στην καταβρόχθιση εσχατολογικών παπαρολογιών και προ παντός αίσθηση άριστης γνώσεις των θρησκευτικών, δίχως ποτέ στην ζωή τους τα άτομα αυτά να έχουν ανοίξει ποτέ ένα ευαγγέλιο ή να έχουν διαβάσει μια γραμμή από χριστιανικό βιβλίο. Μάλιστα όσο περισσότερο άσχετοι τυχαίνει να είναι, τόσο και περισσότερο απαιτούν να γίνεται σεβαστή η γνώμη τους.

Στην μερίδα αυτή των πιστών που περιέγραψα θα βρει κανείς κάθε λογής φρούτα. Τα εξωτικά όμως φρούτα της είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Αυτοί οι κατ’ εξοχήν αίτιοι της άθλιας δημόσιας εκπαίδευσης της χώρας μας (βλέπε ντοκουμέντα επ’ αυτού ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ) . Ας μην αναφέρει κάτι κανείς για εξαιρέσεις. Είναι ανάξιες λόγου.

Δυο πτυχές λοιπόν της απαράδεκτης συμπεριφοράς του κύριου κορμού των πιστών: εγώ γνωρίζω την αλήθεια για όλα τα θέματα, κι ας μην έχω ανοίξει βιβλίο στην ζωή μου, κι εσείς όλοι που ξεστραβωθήκατε νυχθημερόν στην μελέτη τους δεν γνωρίζεται τίποτε. Είναι δε ολοφάνερο ότι και οι δυο συμπεριφορές πηγάζουν από την εξάσκηση των ίδιων «αρετών», στις οποίες επιδίδονται οι πιστοί των θρησκειών με αξιοθαύμαστες επιδόσεις. Πρόκειται σαφώς για τις «αρετές» της αναίδειας, της χυδαιότητας, της ακοσμίας, του θράσους, της ασέβειας, της υπεροψίας…

Ψάχνοντας όμως απ’ εδώ κι απ’ εκεί την ενέργεια που τροφοδοτεί την εν λόγω συμπεριφορά, μετά από κόπο (για κάποιον έξυπνο δεν θα χρειάζονταν μάλλον και πολύ σκοτούρα), κατέληξα ότι αυτή δεν είναι άλλη από την οξεία πνευματική τεμπελίτιδα, η οποία φαίνεται να είναι έμφυτη στην ανθρώπινη υπόσταση. Έκτοτε τείνω να θεωρώ τον  εξανθρωπισμός ως απόκλιση από την εγγενή αυτή πνευματική τεμπελιά. Το ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πνευματικώς τεμπέληδες, δεν νομίζω ότι απαιτείται να το αποδείξω. Έπειτα δεν πρέπει να συγχέουμε νομίζω την μελετηρότητα κάποιων μαθητών με την απουσία πνευματικής τεμπελιάς, επειδή στις περισσότερες περιπτώσεις οφείλεται σε επιτυχημένο εξαναγκασμό, δίχως βεβαίως να αποκλείουμε και κάποιες εξαιρέσεις;

Ο πιστός των θρησκειών είναι ο κατ’ εξοχήν τύπος του πνευματικού τεμπέλη. Την αδιόρθωτη αυτή του πνευματοτεμπελίτιδα μόνο η θρησκεία του την αποδέχεται. Και μάλιστα ως δείγμα θείας χάριτος: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι», διότι μόνον η απόδοση της θείας χάριτος καθιστά κάποιον μακάριο (υψηλό θεολογικό συμπέρασμα, βασικής θεολογικής κατάρτισης).

Ο Τερτυλλιανός (χριστιανός θεολόγος κι απολογητής) είπε το αξεπέραστο:

«Αυτό το πιστεύω επειδή είναι απίστευτο!». Το άκρον άωτον της πνευματοτεμπελίτιδος.

Ο πνευματικός τεμπέλης, μετά από την παιδεία του θεολόγου, προχώρησε πολύ πιο μπροστά – προέκυψε εν τω μεταξύ πρόοδος επιστημονική – και είπε: αυτό δεν το πιστεύω διότι αυτοί που το είπαν είναι επιστήμονες κι όχι αγράμματοι κι αμόρφωτοι καλόγεροι (οι πνευματοτεμπέληδες της χώρας της Ελλάδος έχουν πρότυπο, επί παντός επιστητού, τον χαζοβιόλη καλόγερο Παΐσιο – ένα βούρλο περιωπής, έναν βλάκα με περικεφαλαία).

Ο πνευματοτεμπέλης είναι κουτοπόνηρος. Γιατί να καθίσει ο ερίφης να σπάσει την κεφάλα του – την νεροκολοκύθα – για να μάθει τον λόγο του θεού του. Σάμπως θα τον μάθει καλύτερα από τον άγιο; Και αφού ο άγιος είπε ότι ο θεός είναι καλός, πρέπει τώρα δηλαδή να το ερευνήσει κι αυτός το θέμα αυτό;

Έπειτα γιατί να αμφισβητήσει, ας πούμε, την συμβολή του παπαδαριού στην επανάσταση του 1821, αφού το λένε στα σχολεία όλοι οι δάσκαλοι. Να χρειαστεί να διαβάσει τόσους τόμους ιστορίας. Κι αν του αντιτείνεις ότι η ιστορία λέει ότι το παπαδαριό αφόρισε τους επαναστάτες, τότε ως κατίνα απαντά: καλά, εσύ τα ξέρεις όλα. Εμείς τίποτε δεν ξέρουμε καημένε. Προσωπικά τίποτε δεν μου έχει προκαλέσει τόση αηδία όσο η συμπεριφορά αυτή μιας αρσενικής κατίνας. Και πολύ περισσότερο όταν τυχαίνει να είναι δάσκαλος ή καθηγητής.

Είτε λοιπόν μας αρέσει είτε όχι, η φύση γεννά τους ανθρώπους προικισμένους με πνευματική τεμπελιά. Την τεμπελιά αυτή εκμεταλλεύονται τα ιερατεία. Για τον λόγο αυτόν οι θρησκευόμενοι πιστοί πάντοτε θα υπερτερούν αριθμητικά των απίστων και άθρησκων. Ο ρόλος της εκπαίδευσης δεν είναι άλλος από το να μειώνει το ποσοστό αυτό της πνευματικής τεμπελιάς.

Σταύρος Βασδέκης