Ματαίως ο τούρκος πρωθυπουργός εκλιπαρεί τις ΗΠΑ να κάνουν τη «βρώμικη δουλειά» στη Μέση Ανατολή
Είναι ολοφάνερο ότι ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται σε δυσχερή θέση λόγω της κλιμακούμενης εμφύλιας σύρραξης στη Συρία. Και αναζητεί απεγνωσμένα συμμάχους, ικανούς να ανατρέψουν επ’ ωφελεία της Αγκυρας το - πολύ ανθεκτικότερο απ’ ό,τι νόμιζαν αρκετοί - καθεστώς του αλεβίτη σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Ασαντ.
Αυτή η πραγματικότητα ρίχνει βαριά σκιά στην επίσκεψη Ερντογάν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο ισχυρός άνδρας της Τουρκίας ζητεί, ουσιαστικά σχεδόν εκλιπαρεί τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα να παρέμβει με κάθε μέσο ώστε να κάνουν οι Αμερικανοί τη «βρώμικη δουλειά» στη Συρία.
Δηλαδή, να επιβάλουν μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, να ξεκινήσουν βομβαρδισμούς εναντίον στόχων του κυβερνητικού στρατού, να στείλουν ακόμη περισσότερα χρήματα, όπλα και πολεμοφόδια στους αντάρτες και να συγκροτήσουν μια διεθνή «συμμαχία των προθύμων», αφού είναι εντελώς απίθανο η Ρωσία και η Κίνα να επιτρέψουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να αποφασίσει τη θανατική καταδίκη του φιλικού τους καθεστώτος της Δαμασκού.
Ολοι οι αναλυτές συμφωνούν ότι ο πρόεδρος Ομπάμα δεν θα ανταποκριθεί στις εκκλήσεις του Ερντογάν να βγάλει η Ουάσιγκτον τα κάστανα από τη φωτιά.
Με περίπου 400.000 πρόσφυγες από τη Συρία στο έδαφός της (το κόστος της ανθρωπιστικής επιχείρησης για την επιβίωσή τους έχει ήδη υπερβεί το ένα εκατομμύριο ευρώ) και με τη ζοφερή προοπτική το κύμα της προσφυγιάς να αγγίξει το ένα εκατομμύριο ψυχές ως τα τέλη του 2013, ο Ερντογάν βλέπει να χάνει το παιχνίδι του «ισχυρού πόλου του μουσουλμανικού κόσμου».
Πόσω μάλλον που η συνδεόμενη με τη Συρία τυφλή τρομοκρατία έπληξε ήδη τη χώρα του με το πρόσφατο λουτρό αίματος από τη βομβιστική επίθεση στην παραμεθόριο πόλη Ρεΐχανλί και η προσπάθεια επαναπροσέγγισης με το Ισραήλ - αποτέλεσμα ισχυρών πιέσεων της Ουάσιγκτον - κάνει ακόμη τα πρώτα της βήματα μέσα σε καθεστώς αμοιβαίας καχυποψίας ανάμεσα στην Αγκυρα και στο Τελ Αβίβ.
Το πολυδιαφημισμένο «δόγμα Νταβούτογλου» για «μηδενικά προβλήματα με τις όμορες χώρες» και για ανάδειξη της Τουρκίας σε περιφερειακή υπερδύναμη και χώρα πρότυπο για τον αραβικό και ευρύτερα μουσουλμανικό κόσμο κλονίζεται επικίνδυνα από τα ωστικά κύματα των εκρήξεων του ακήρυχτου πολέμου στη Συρία, καθώς και από τους πρόσφατους ισραηλινούς βομβαρδισμούς σε συριακούς στόχους - ένα σαφές ισραηλινό μήνυμα προς το θεοκρατικό Ιράν.
Από την πλευρά τους οι Αμερικανοί έχουν σοβαρότατους λόγους να είναι επιφυλακτικοί.
Δεν ξεχνούν την κακή εμπειρία της Λιβύης, όπου την πτώση του συνταγματάρχη Καντάφι διαδέχθηκε μια συνεχιζόμενη σύρραξη ανάμεσα σε αντιμαχόμενες φατρίες, όχι όλες πρόθυμες να συνεργαστούν οικονομικά με τη Δύση, όπως έκανε τα τελευταία χρόνια ο ρεαλιστής όσο και αιμοσταγής λίβυος δικτάτορας.
Με δεδομένο το απαγορευτικό κόστος (οικονομικό και πολιτικό) μιας στρατιωτικής επιχείρησης που θα διακινδύνευε τις ζωές χιλιάδων αμερικανών στρατιωτών για ένα αμφίβολο ως προς τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον αποτέλεσμα, ούτε η επιβολή «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» φαίνεται πιθανή ούτε, πολύ περισσότερο, η έναρξη χερσαίων επιχειρήσεων - το περίφημο «boots on the ground» («αρβύλες στο έδαφος»).
Η μήκους 910 χιλιομέτρων τουρκοσυριακή μεθόριος μετατρέπεται αυξανόμενα σε μια ασταθή και χαοτική περιοχή που ξεφεύγει από τον πλήρη έλεγχο της Αγκυρας. Η κυβέρνηση Ερντογάν δεν μπορεί πλέον να αντιμετωπίσει την αστάθεια που κομματιάζει τη Συρία και μπορεί να έχει μελλοντικά αποσταθεροποιητική επίδραση στις γειτονικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ευρώπης. Οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες απέτυχαν να συλλέξουν πληροφορίες για τους δράστες της τρομοκρατικής επίθεσης στο Ρεϊχανλί.
Επίσης κλιμακώνεται η εγχώρια αντιδημοτικότητα για τη στάση του Ερντογάν στο θέμα της Συρίας.
Ούτε η Τουρκία ούτε τα συντηρητικά αραβικά κράτη είναι σε θέση να δράσουν αποφασιστικά χωρίς οι ΗΠΑ να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Την ίδια στιγμή η de facto συμμαχία Ρωσίας, Ιράν, Ιράκ και Χεζμπολάχ του Λιβάνου δρα συστηματικά για να εμποδίσει την ανεξέλεγκτη πτώση του Ασαντ.
‘Η για να ελέγξει τη διάδοχη κατάσταση, στην καλύτερη περίπτωση μέσα από μια πολιτική λύση, ενδεχομένως με ελεγχόμενη διάσπαση της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας, που θα επιτρέπει στον σιιτικό άξονα να διατηρήσει μέρος της επιρροής του, από τις ακτές της Μεσογείου ως τη «μακρινή» Τεχεράνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.