Έτυχε στη ζωή μου να συναντήσω έναν καθηγητή που άλλαξε τη ζωή μου. Φαντάζομαι ότι έχει τύχει σε χιλιάδες άλλους. Αντί για «μαθητές» έλεγε τα «παιδιά». Ή μάλλον, «τα παιδιά μου». Αλλιώτικος. Μαζί παίζαμε μπάλα. Μαζί ξενυχτάγαμε το Σάββατο σε ταβέρνες συζητώντας με τις ώρες γι’ αυτά που βασανίζουν τις ψυχές των εφήβων. Άλλωστε, κι εκείνος ήταν έφηβος. Μαζί χανόμασταν στ’ ανεξερεύνητα παιχνίδια της γλώσσας και των νοημάτων, μαζί στην Αντιγόνη, μαζί στον Όμηρο. Τον Κυριάκο Παπάζογλου δεν τον θυμάμαι, με γλύκα και ευγνωμοσύνη, γιατί μου έμαθε τα λίγα γράμματα που ξέρω, αλλά γιατί είμαι ακόμα μαθητής του. Μαθητής του να αγαπάς, να δίνεσαι και να αισθάνεσαι. Και ακόμη να μάθω!
Μια άλλη τύχη το’ φερε να ζω χρόνια ανάμεσα σε ...καθηγητές της γενιάς μου. Καθηγητές Δημοσίου. Έτυχε να κρυφακούσω τις αγωνίες τους στα πρώτα τους βήματα. Ήμουν εκεί όταν γύρισαν την πρώτη φορά από το σχολείο. Αυτό κι αν ήταν πανηγύρι. Δεν έχω δει πιο χαρούμενα πρόσωπα. Θυμάμαι τότε που ξανάρχισαν τα ατέλειωτα διαβάσματα για να ξεπεράσουν τα ανεπαρκή πανεπιστήμια και τα ξεπερασμένα σχολικά βιβλία. Τους θυμάμαι να διορθώνουν τόνους διαγωνίσματα, να βάζουν βαθμούς, να σβήνουν βαθμούς-να σβήνουν βαθμούς, να βάζουν βαθμούς. Περνάει, δεν περνάει; Με κόκκινα στυλό. Τους θυμάμαι να βουρκώνουν, να τρελαίνονται από αγωνία για ένα λάθος. Τους θυμάμαι να τσακώνονται για μια αποβολή. Τους θυμάμαι να κρυώνουν. Τους θυμάμαι κολλημένους σαν στρείδια σ’ ένα σχολείο, σ’ ένα σύλλογο. Θυμάμαι μεταθέσεις που ήταν σαν ξεριζωμοί. Να εξοργίζονται με νομοσχέδια και υπουργούς Παιδείας.
Ψυχοφθόρα δουλειά, αλλά έτυχε να ξέρω πως τους γεμίζει, τους μπαγάσηδες. Μα πιο πολύ θυμάμαι το ρεφραίν: Τα παιδιά, τα παιδιά, τα παιδιά. Κι ήταν όλα παιδιά με ονοματεπώνυμο. Ζήλευα πότε πότε.
Ξέρω πότε βγαίνουν από τις αίθουσες και κατεβαίνουν στους δρόμους. Κατά βάθος ξέρετε και εσείς, κύριε Σημίτη. Άλλωστε είστε καθηγητής κατά κάποιο τρόπο. Απλώς, έτυχε οι καθηγητές που έχω γνωρίσει εγώ να είναι μ’ ένα μόνο τρόπο. Κατεβαίνουν στους δρόμους όταν πρέπει πια με την κραυγή τους να θυμίσουν την λίγη περηφάνια που τους οφείλεται… Και σ’ αυτούς και στο σχολείο.
Άκουσα πως, κατά κάποιο τρόπο, δεν σας αφορά η απεργία. Σας αφορά η ανάπτυξη. Οι καθηγητές που έτυχε να ζω ανάμεσά τους τόσα χρόνια είναι αυτοί που μεγαλώνουν τα μυαλά και τις ψυχές της χώρας που κυβερνάτε. Είμαι περίεργος να μάθω κατά βάθος πώς τους θέλετε τους δασκάλους; Αξιοπρεπείς, αυτάρκεις, επαρκείς ή μια ζωή στα ζόρια; Ανάμεσα σε σπίτι και σχολείο, αντλώντας αιωνίως τα αποθέματα της ψυχής τους; Έτσι τους θέλετε; Και δεν είστε καθόλου περήφανος που βγήκαν στους δρόμους; Δεν το πιστεύω. Ότι τους θέλετε υπολογιστές, συμβιβασμένους, παραιτημένους, καθηγητές της ρουτίνας, τους καθηγητές της χώρας που κυβερνάτε. Δεν θα’ ταν τυχερά σαν κι εμένα τα παιδιά τέτοιων δασκάλων.
Επειδή έχει τύχει να ζήσω ανάμεσά τους, ξέρω πως θα γυρίσουν έτσι κι αλλιώς με περισσότερο κουράγιο στο σχολείο. Απλώς, είναι κρίμα για σας που δεν μπήκατε στον κόπο τους. Θα’ ταν συναρπαστικό να σας διηγηθούν μια μέρα από το σχολείο. Ίσως, κατά κάποιο τρόπο να βοηθούσε στην ανάπτυξη που σχεδιάζετε.
«Είμ
αι ακόμη μαθητής του δασκάλου που αγάπησα» του Σωκράτη Τσιχλιά (Περιοδικό ΜΕΤΡΟ, Τεύχος 17, Μάρτιος 1997).
Το άρθρο αυτό γράφτηκε όταν οι καθηγητές έκλειναν την 5η εβδομάδα απεργίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.