Το τέρας του κανιβαλισμού της εξουσίας

Στα χέρια των κανιβάλων

“ Ο "κρατικός κανιβαλισμός" εκδηλώνεται με κάθε μορφή και κυρίως με το έλλειμμα σε όλα τα επίπεδα ”

Παρακάμπτοντας κάποιος τον ακατάσχετο κυμβαλισμό της ειδησεογραφίας, βρίσκεται αντιμέτωπος με το τραγικό της ανθρώπινης ύπαρξης, το δυσοίωνο της πορείας του ανθρώπινου είδους, αλλά και της κοινωνίας μας ειδικότερα. Οι αναφορές στους κανίβαλους της Κορέας, τους γονείς δηλαδή που έφαγαν τα παιδιά τους, πέρα από το αποτρόπαιο και το φρικιαστικό, καταδεικνύουν και το μικρό εύρος της συναισθηματικής και ηθικής βελτίωσης του ανθρώπου, αλλά και το τεράστιο έλλειμμα, σε επίπεδο κοινωνικής οργάνωσης και ευαισθησίας. 

Σήμερα λοιπόν, οι ..

διθύραμβοι για την τεχνική πρόοδο και την "τεχνητή" ανάπτυξη γίνονται θλιβερές διαπιστώσεις στην προσπάθειά μας να μελετήσουμε την εξέλιξη της ανθρώπινης φύσης και κυρίως να αξιολογήσουμε την προσφορά των σύγχρονων κοινωνιών προς τους πολίτες συνολικά. Από τα πρωτόγονα στάδια μέχρι και σήμερα, ο άνθρωπος και ως μονάδα, αλλά και ως συλλογικό υποκείμενο, δηλαδή ως κρατική υπόσταση, κινείται στα επίπεδα τις ομοτροπίας και εκδηλώνει διαθέσεις ωμοβορίας και κανιβάλισμού, δηλαδή ανθρωποφαγίας. Η ανθρωποφαγία αρχικά συνδέθηκε με τον τύπο λατρείας που απαιτούσε ανθρωποθυσίες και έχει τις ρίζες της στη θεοφαγία. Όμως, η θεοφαγία γεννήθηκε από τις σκοτεινές βλέψεις των κυρίαρχων θεοτήτων και τους ανελέητους ανταγωνισμούς στην προσπάθεια υπεράσπισης της πρωτοκαθεδρίας.  Έτσι ο Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του και ο Δίας γεύθηκε την ξεριζωμένη καρδιά του Διόνυσου.

Βέβαια σε κάποιες περιπτώσεις, η ανθρωποφαγία ήταν ή είναι αποτέλεσμα της ανάγκης. Ας θυμηθούμε τους επιζώντες μετά από ένα αεροπορικό δυστύχημα που αναγκάστηκαν να φάνε τους ήδη νεκρούς συνεπιβάτες τους. Τις περισσότερες, όμως, φορές, ο κανιβαλισμός είναι συνειδητή επιλογή, πράξη δηλαδή που οφείλεται ή στην μυσαρότητα κάποιων διεστραμμένων υποκειμένων ή στον απανθρωπισμό των εξουσιαστικών μηχανισμών και των κρατικών σχηματισμών. Σε κάθε περίπτωση δηλώνει τη βδελυρότητα  του ανθρώπου, όταν αυτός επιχειρεί να κατοχυρώσει τα κεκτημένα ή βαυκαλίζεται με την ιδέα της πρωτιάς. Πριν λίγο καιρό, κάποιος δημοσιογράφος, αντί να βοηθήσει κάποιον πολίτη που βρέθηκε στις ράγες του μετρό προσπαθούσε να απαθανατίσει την σκηνή για να έχει το προνόμιο της μοναδικότητας του θέματος. Στο βάθος κάθε τέτοιας μιαρής πράξης υπάρχει το στοιχείο της βιολογικής επιβίωσης και κυρίως της εξουσιαστικής ισχύος που διασφαλίζει την ζωική ευφορία και την κυριαρχική επιβεβαίωση. Ο Θυέστης γεύτηκε, χωρίς να το γνωρίζει, τις σάρκες των παιδιών του, τιμωρούμενος με αυτόνμ τον τρόπο από τον Ατρέα γιατί διεκδικούσε το θρόνο. Οι "απόστολοι" του Πέτρου, πρωτοπαλίκαρου του Κυρίλλου, έφαγαν τις σάρκες της Υπατίας, στο όνομα της καθαρότητας της πίστης, η οποία εχρευόταν το φως της γνώσης ...

Σήμερα οι κανίβαλοι στους χώρους των ιστών εκμεταλλεύονται την αδυναμία κάποιων ανθρώπων να αποφύγουν τη μέγγενη της υποβολής. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι στις αρχές του 21ου αιώνα, αν τον κόσμο, αλλά και στο χώρος μας βιώναμε μορφές κανιβαλιστικής βαρβαρότητας που ντύνονται με το ρούχο της νομιμότητας. Οι ωμοβόροι σύγχρονοι νεόπλουτοι, υπερασπίζονται τη ζωική τους παρουσία, "ξεριζώνοντας" τους νεφρούς ή άλλα ζωτικά όργανα από τους κολασμένους και απελπισμένους σε πολλά μέρη του κόσμου, τα θύματα δηλαδή του αδηφάγου παγκόσμιου Κεφαλαίου. Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και οι έμποροι - πειρατές οργάνων, κυρίως μικρών παιδιών, αλλά και όσοι χρησιμοποιούν αυτά τα όργανα. 

Σε αυτό το δρόμο πορεύεται και το ανάλγητο σύγχρονο κράτος, που "νομιμότατα" στήνει το φρικιαστικό φαγοπότι με τις "σάρκες" των πολιτών και κυρίως των νέων. Οι σύγχρονοι "ωμηστές", γνήσια τένκα του αιμοβόρου Κρόνου καταναγκάζουν τους πολίτες να τους εκχωρήσουν κάθε δικαίωμα και κάθε δίκαιο και "γεύονται το αίμα των παιδιών τους". Όντως η σημερινή Ελλάδα δεν συνιστά κράτος σύγχρονο, ευαίσθητο και δίκαιο. Γιατί η ευαισθησία εκδηλώνεται από τους φορείς εξουσίας κυρίως απέναντι στους νέους. Όμως, οι νέοι είναι τα θύματα της κρόνιας πρακτικής, η οποία στοχεύει στην πλήρη εξαθλίωση τους ώστε να αποδυναμωθούν τα ανακλαστικά τους. Ο "κρατικός κανιβαλισμός" - η λέξη κανίβαλος σχετίζεται με τη λέξη carib, που σημαίνει δυνατός, κραταιός - εκδηλώνεται με κάθε μορφή και κυρίως με το έλλειμμα σε όλα τα επίπεδα.

Δυστυχώς, όμως, το έλλειμμα αφορά στους νέους, στους άνεργους, στα θύματα της φτώχειας που απλώνεται επιδημικά. Οι άτυχοι σπουδαστές της Λάρισα, δεν είναι θύματα της άγνοιας, αλλά θύματα του αδηφάγου πολιτικού συστήματος  και της αναισθησίας της πολιτείας, η οποία εξασφαλίζει πολυτελέστατα γραφεία και κλιματιζόμενα αναλόγως για τυχάρπαστα στελέχη - τους "σωτήρες" μας δηλαδή - και αρνείται τη στοιχειώδη μέριμνα για τους άπορους σπουδαστές και για τους σπουδαστές γενικά, ώστε να διαβιούν σε ανθρώπινες συνθήκες. 

Η κοινωνία που αναλώνεται σε πρακτικές διασφάλισης των κεκτημένων και κυρίως υπερασπίζεται τους βολεμένους δεν έχει καμία τύχη. Αυτές τις πολιτικές που αφαιμάσσουν υλικά, ψυχικά και διανοητικά τους νέους και τρέφουν τον εφιάλτη του υπερελέγχου ,καλούνται οι πολίτες και κυρίως οι νέοι να τις ανατρέψουν και να ξεδοντιάσουν το τέρας του σύγχρονου κανιβαλισμού.

Του Σπύρου Μπεκιάρη