Ακόμα ψάχνω την "Ασπασία μου"! Ή, έστω, μιαν εταίραν βρε αδελφέ...

Σ’ αντίθεση με τις αρχαίες Αθηναίες, οι γυναίκες στις Δωρικές, Αιολικές και Μινωικές πόλεις είχαν πολλά δικαιώματα κι ελευθερίες.

Ειδικά οι Σπαρτιάτισσες, φόραγαν εκείνους τους κοντούς χιτώνες που έμοιαζαν σα μίνι φουστίτσες, και με το βαθύ κόψιμο στο πλάι σού πέταγαν τα μάτια έξω...

Τις Αθηναίες τις είχαμε μόνο για...τεκνοποιία.

Τις κλείναμε στους γυναικωνίτες, και οι μόνες γυναίκες που μπορούσαμε να συναναστραφούμε δημόσια και να μιλήσουμε για φιλοσοφία και τέχνες ήταν οι εταίρες.

Για την ηδονή του σώματος είχαμε τις παλλακίδες, και για την τέρψη του πνεύματος τις εταίρες.

Ο πρωθυπουργός μας, ο Περικλής, ήταν μεγάλος μισογύνης.

"Το καλύτερο που ’χουμε να κάνουμε για τις γυναίκες", έλεγε, "είναι να μην μιλάμε καν γι’ αυτές"!

Ήταν όμως τυχεράκιας γιατί βρήκε την Ασπασία, μια σπάνια γυναίκα, με μόρφωση, καλλιέργεια, προσωπικότητα.

Το ειδύλλιο Περικλή-Ασπασίας μοιάζει πολύ μ’ εκείνο του Αντρέα και της Δήμητρας.

Η πρώτη γυναίκα του Περικλή ήταν "περιορισμένης ευθύνης", χωρίς ιδιαίτερα θέλγητρα.

Η Ασπασία, αντίθετα, ήταν του πνεύματος, διάβαζε Κούντερα και είχε πολιτική αντίληψη.

Ο Περικλέτος τόλμησε και δημοσιοποίησε το δεσμό τους.

Κι ας ήξερε πως θα το εκμεταλλευόντουσαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.

Οι κωμοδιογράφοι είχαν ξεσαλώσει, αποκαλούσαν την Ασπασία "αναίσχυντη παλλακίδα", ενώ πολλοί την παρομοίαζαν με τη βασίλισσα της Λυδίας Ομφάλη, που ’χει χώσει ολόκληρο Ηρακλή κάτω απ’ το φουστάνι της και τον είχε μετατρέψει σε καμαριέρα βάζοντάς τον να πλένει και να σιδερώνει...

Η αξία της Ασπασίας αποδείχθηκε περίτρανα μετά το θάνατο του Περικλή.

Η χαροκαμμένη χήρα ξαναπαντρεύτηκε έναν άξεστο δερματέμπορα, τον Λυσικλή, και σε λίγα χρόνια τον μετέτρεψε σε "πρώτο μυαλό της Αθήνας"...