Ποιος τους πιστεύει; Μόνο οι μικροί τρόφιμοι βρεφονηπιακών σταθμών. Ολοι μαζί, από τον Σαμαρά μέχρι τον Βορίδη, προσβλέπουν στις καρέκλες για να ικανοποιήσουν την αρχομανία τους. «Μωρέ δεν πάει να καεί ο τόπος. Αρκεί εγώ να βγω βουλευτής και ίσως υπουργός».

Λόγω αβρότητας, το επίθετο «καιροσκόπος», είναι light

Pablo Picasso, La Minotauromachie, gravure, 1935

Σιγά μην κάτσω να γράψω εγώ το προφανές, το κάνει καλύτερα ο Δανίκας στο «Βήμα»:

Το θέατρο του παραλόγου καλά κρατεί σ’ αυτή την ανυπόληπτη ελληνική, πολιτική σκηνή. Για δύο λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με την ολική επιστροφή. 

Οπου στη Νέα Δημοκρατία συμπλέουν, από την άκρως φιλομνημονιακή Ντόρα Μπακογιάννη μέχρι τους Πλευροβελόπουλους που μόλις πριν μερικά εικοσιτετράωρα πυροβολούσαν τους μνημονιακούς ως προδότες του τόπου επειδή λέει με την πολιτική τους εκχωρούν στους ξένους κυριαρχικά δικαιώματα της ελληνικής γης. Ποιος τους πιστεύει; 

Μόνο οι μικροί τρόφιμοι βρεφονηπιακών σταθμών. Ολοι μαζί, από τον Σαμαρά μέχρι τον Βορίδη, προσβλέπουν στις καρέκλες για να ικανοποιήσουν την αρχομανία τους. «Μωρέ δεν πάει να καεί ο τόπος. Αρκεί εγώ να βγω βουλευτής και ίσως υπουργός». 

Ο καιροσκοπισμός πορεύεται με το χάος και τον φιλοτομαρισμό.

Ο δεύτερος λόγος σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου έχει να κάνει με την ουσία της πολιτικής. Με το διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών. Ωραία λοιπόν. 

Ας πούμε ότι ο Τσίπρας είναι αφελής και τυχοδιώκτης. Πάμε παρακάτω. Δηλαδή στις τάχα μου υπεύθυνες και πατριωτικές δυνάμεις. Της Νέας Δημοκρατίας και του ΠαΣοΚ. Οι αρχηγοί και τα στελέχη αμφοτέρων των δύο αυτών κομμάτων ισχυρίζονται σε όλους τους τόνους και σε όλα τα τηλεοπτικά πάνελ ότι θα επαναδιαπραγματευτούν τους όρους του Μνημονίου. Συμπληρώντας μάλιστα ότι η συνταγή που έχει επιβληθεί στην χώρα από τους δανειστές της αποδείχθηκε καταστροφική. Ωραία; 

Καθόλου. 

Γιατί αν λάβω σοβαρά, πράγμα που πρέπει να κάμω, τις απόψεις και δηλώσεις, όλων των πρωταγωνιστών της κεντρικής, παγκόσμιας σκηνής, τότε κανένα περιθώριο απαγκίστρωσης – κατά τον Κουβέλη – και επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου. 

Αντε, σου λένε οι ξένοι δανειστές, να σου επιμηκύνουμε κατά ένα χρόνο την έναρξη επαναπληρωμής των δανεικών. Ολοι το λένε αυτό. Από τον Μπαράκ Ομπάμα μέχρι τον «φιλέλληνα» πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρασίας Φρανσουά Ολάντ.

Και ακόμα χειρότερα. Γιατί αυτοί οι δύο αρχηγοί των τέως μεγάλων κομμάτων και όχι ο Τσίπρας, έβαλαν την τζίφρα τους κάτω από τους όρους του δανείου και του Μνημονίου. 

Που σημαίνει ότι αν προσπαθήσουν να επαναδιαπραγματευτούν τους όρους είναι σα να δηλώνουν πλαγίως ότι είναι υποκριτές και ανεύθυνοι. Οτι δηλαδή άλλα πράγματα έχουν υπογράψει και τώρα δεν τιμούν τις υπογραφές τους επειδή δεν τους συμφέρει. 

Επομένως όσο τυχοδιωκτικές θεωρούνται οι απόψεις του Τσίπρα, άλλο τόσο του Σαμαρά και του Βενιζέλου. [Το Βήμα 24.05.12]

***

Και πάμε τώρα στον «σοβαρό» Μάνο (γεράματα, άστα να πάνε) που στα 70 θέλει κι αυτός να σώσει τη χώρα, συνεργαζόμενος με τον νέο καιροσκόπο των ακροδεξιών θέσεων που προσφάτως –λίγο πριν την περίφημη «συνεργασία» τους, στην «εκπομπή» του Κωστόπουλου(sic) λέει για τον Μάνο ή μάλλον δείτε καλύτερα το παρακάτω βίντεο, μη τα επαναλαμβάνω:

Ο Τζήμερος για Μάνο…

Διαβάστε (καλή όρεξη) τις ακροδεξιές θέσεις της «Δημιουργία–my ass- Ξανά» για τη μετανάστευση:

- Να καταργηθούν όλες οι απαράδεκτες ρυθμίσεις – όπως στο σύστημα υγείας και στην συνταξιοδότηση αλλοδαπών – που δίνουν στους μετανάστες περισσότερα προνόμια από ότι στους Έλληνες!

- Να χρησιμοποιηθούν όσοι μετανάστες δεν μπορούν να απελαθούν για φτηνό εργατικό δυναμικό σε ειδικές οικονομικές ζώνες που ταυτόχρονα θα είναι και περιοχές διαμονής τους. Διαφωνούμε με τις «φιλελεύθερες» απόψεις πως κάθε εργαζόμενος, είτε είναι μετανάστης είτε «ντόπιος», έχει τα ίδια εργασιακά δικαιώματα, διότι είναι ανεφάρμοστες στην πράξη. Όταν κάποιος φεύγει από μια χώρα όπου το επίπεδο αμοιβών είναι 1 δολλάριο τη μέρα είναι πρόθυμος να εργαστεί με αμοιβή που μπορεί να είναι κατώτερη από τον κατώτατο μισθό της χώρας προορισμού, αλλά πάντως είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που θα έπαιρνε στη χώρα του. Να μην ξεχνάμε ότι κάθε εργαζόμενος μετανάστης στερεί μια θέση εργασίας από έναν Έλληνα άνεργο. Μπορεί να υπάρχουν δουλειές που δεν τις «καταδέχονται» οι Έλληνες, αυτό όμως ίσχυε περισσότερο στα χρόνια της της πλαστής ευημερίας με δανεικά.

***

από Po