κανείς δεν κατάλαβε γιατί ακριβώς κουβαλούσε μαζί του τον... Δρούτσα

Αποκλειστικό: «Αρχή δια συναίνεση»

Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Ώστε, λοιπόν, ο πρωθυπουργός πιστεύει σοβαρά ότι στην παρούσα πολιτική φάση υπάρχουν ακόμη περιθώρια επίσημης παροχής συναίνεσης από τη Ν.Δ. στις επιλογές της κυβέρνησής του. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τη δήλωση που έκανε ο Παπανδρέου χθες, μερικές ώρες (!) μετά το τέλος της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών υπό την προεδρία του Κάρολου Παπούλια. Γιατί όχι; Άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει πάντα, αλλά... τελευταία.
Θεωρητικά θα μπορούσε να έχει απόλυτο δίκιο. Ειδικά επειδή η χθεσινή κακοστημένη παράσταση είχε μοναδικό στόχο να αποσπάσει τη συναίνεση του Σαμαρά, ο οποίος εκ των πραγμάτων και καθ’ ομολογία του έχει παράσχει στήριξη στο 70% των επιλογών της κυβέρνησης, ενώ έχει πρώτος εισηγηθεί την κεντρική πολιτική επιλογή της, η οποία αποτελεί την πιο σημαντική απαίτηση των δανειστών μας: την εκποίηση της εθνικής περιουσίας.
Εκ του αποτελέσματος της χθεσινής συνάντησης όμως προκύπτει ότι αυτή η συναίνεση γίνεται μια όλο και πιο δύσκολη υπόθεση. Και θα γίνεται πιο δύσκολη όσο το πολιτικό κύρος της κυβέρνησης βυθίζεται στα Τάρταρα. Τι συνέβη όμως χθες;

Σύμφωνα με όλες τις δηλώσεις των ηγετών της αντιπολίτευσης (πλην Καρατζαφέρη, ο οποίος βρήκε έναν μοναδικό τρόπο να αυτογελοιοποιηθεί) ο πρωθυπουργός προσήλθε στη συνάντηση με διάθεση που εκινείτο μεταξύ αμηχανίας, βαρεμάρας και πολιτικής αυτοκτονίας. Προσέξτε τι κατάφερε:
1. Δεν πρόσθεσε τίποτε απολύτως σε όσα είχε ο ίδιος χρησιμοποιήσει ως επιχειρήματα στις διμερείς συναντήσεις με τους ίδιους ελάχιστες μέρες πριν, ώστε να πείσει τουλάχιστον ότι ασκεί μια πραγματική πίεση στην αντιπολίτευση και να δραματοποιήσει την τρέχουσα κατάσταση. Πήγε έτσι τζάμπα και η πρωτοβουλία της Δαμανάκη να μας προειδοποιήσει ότι θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ και τα επόμενα τριάντα χρόνια θα τρώμε ρίζες και βολβούς, τους οποίους θα πληρώνουμε σε μνα, καθότι η συζήτηση περί δραχμής απαγορεύεται ρητά ως δημοσιονομική τρομοκρατία.
2. Δεν έθεσε κανενός είδους πολιτικό «δίλημμα» ή «εκβιασμό», κάτι τέλος πάντων που να συνιστά επιπλέον πίεση ώστε να εκμαιεύσει περαιτέρω στήριξη στην ατζέντα του. Τζάμπα ο κόπος μας από προχθές να προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε τη μεγάλη πολιτική κίνηση και τον «λαγό» που θα έβγαζε από το καπέλο του. Τελικά έμεινε η αίσθηση ενός γκρινιάρικου και ολίγον μαζοχιστικού «αφήστε με μόνο μου στον πόνο μου».
3. Μαζί με τον Παπακωνσταντίνου – που ενημέρωσε αναλυτικά για την κατάσταση της οικονομίας – εμφανίστηκαν, χωρίς καμιά πίεση μάλιστα, αντιφατικοί και αυτοδιαψευδόμενοι: από τη μια να λένε ότι πετυχαίνουν τους οικονομικούς στόχους τους και από την άλλη ότι η πίεση των Ευρωπαίων είναι αφόρητη και πως τα λεφτά μάς φτάνουν μέχρι τον Ιούλιο. Ποιους στόχους ακριβώς πετυχαίνουν κανείς εκ των συνομιλητών τους δεν κατάλαβε!
4. Ακόμη κανείς δεν κατάλαβε γιατί ακριβώς κουβαλούσε μαζί του τον... Δρούτσα, του οποίου η παρουσία παραλίγο να τρομοκρατήσει τον κόσμο ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει με την εξωτερική πολιτική της χώρας και οι Τούρκοι μπορεί να έφτασαν κιόλας στον Κάτω Καρβασαρά. [Η απάντηση για την παρουσία του ΥΠΕΞ βρίσκεται στο σημείο 10 του παρόντος αποκλειστικού ρεπορτάζ – για όσους αντέξουν να φτάσουν μέχρι εκεί].
5. Έδωσε, τζάμπα και βερεσέ, την ευκαιρία στον Σαμαρά να τρέξει στον αιφνιδιασμό και να καρφώσει άνευ αντιπάλου την μπάλα στο καλάθι έπειτα από διπλή εναέρια πιρουέτα παίζοντας με χαρακτηριστική άνεση τον Ρομπέν των χρεοκοπημένων χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων και τον... καλόγερο Σαμουήλ απέναντι στις ορδές των εκβιαστών Ευρωπαίων και Αμερικάνων με επικεφαλής τον Όλι Ρεν. Η Μαρία Σπυράκη σε ρόλο τσιρλίντερ είναι βέβαιον ότι προσέλκυσε την προσοχή των Αγγελοπουλαίων και θα αξιοποιηθεί σε περίπτωση που ο Ολυμπιακός πάρει το φετινό πρωτάθλημα στο μπάσκετ.
Μάλιστα ο αρχηγός της Ν.Δ. έριξε με καταιγιστική συχνότητα (πέντε φορές στο τρίλεπτο) και μια μεγαλειώδη ατάκα («Συναίνεση μόνο σε επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου») με την άνεση του αλεξίσφαιρου επιθεωρητή Κάλαχαν και με τη βεβαιότητα ότι ο Κλιντ Ήστγουντ επιτέλους βρήκε τον μάστορά του.
6. Εμφανίστηκε, με τη δική του δήλωση, να ζητάει απεγνωσμένα πολιτική βοήθεια – ακόμη και κυβερνητική συνεργασία – από τους πολιτικούς του αντιπάλους δηλώνοντας ουσιαστικά αδυναμία να σηκώσει το βάρος της ευθύνης που ανέλαβε έναντι της τρόικας. Τελικά ένα αμφισβητήσιμο είδος «βοήθειας» έλαβε μόνο από τον Καρατζαφέρη – και, για όσους είχαν το ψυχικό σθένος να αναζητήσουν τις δηλώσεις της, από την Ντόρα Μπακογιάννη με την ομιλία της στο συνέδριο του κόμματός της.
Ο Φώτης Κουβέλης, αιφνιδιασμένος, απέφυγε να μπλέξει με τα δύσκολα και τα έριξε συγκεκαλυμμένα στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, με βάση την ανάλυση του Χατζησωκράτη, ζητάει έξοδο από το ευρώ – να δείτε που με τα πολλά θα το πιστέψει μέχρι και ο Τσίπρας και ποιος τον γλιτώνει από τον Παπαδημούλη.
7. Προκάλεσε πολύ περισσότερες συζητήσεις για την έλλειψη σκοπιμότητας σε αυτή τη συνάντηση παρά για το – έτσι ή αλλιώς ανύπαρκτο – πολιτικό αποτέλεσμα. Ματαίως οι δημοσιογράφοι έψαχναν να βρουν κάποιους σκόρπιους πικάντικους διαλόγους για να διανθίσουν το ξεψυχισμένο ρεπορτάζ τους.
Με το ζόρι ξεχώρισε η... «επίπληξη» του Παπανδρέου προς τον Τσίπρα, ο οποίος τον είχε χαρακτηρίσει πιο νεοφιλελεύθερο κι από τον Πινοσέτ. Μάλλον του μικρού του είχε διαφύγει ο Φουτζιμόρι, που ήτανε και αφεντικό της Παναρίτη. Κάπως έτσι τον αδίκησε τον Γιώργο και με το δίκιο του έβαλε τις φωνές.
Νικητής με διαφορά σ’ αυτό το ανιαρό «ατάκα γκέιμ» βγήκε με άνεση ο... Πρετεντέρης, που σχολίασε για τον Όλι Ρεν πως, έτσι που το πάει με τους εκβιασμούς για την εκταμίευση της επόμενης δόσης του τροϊκανού δανείου, σε λίγο – μετά την Ακρόπολη – θα μας ζητήσει και τη... Βάνα Μπάρμπα. Αποκαλύπτοντας πάντως έτσι ακουσίως ότι έχει μείνει καμιά δεκαπενταριά χρόνια πίσω στις ραγδαίες εξελίξεις στον σκληρό κόσμο του ελληνικού λαϊφστάιλ – στείλτε τον επειγόντως στην Τατιάνα και τη Λαμπίρη για μετεκπαίδευση. Τώρα δικαιώνεται η διά βίου μάθηση που μας υπόσχεται η Διαμαντοπούλου.
8. Ανάγκασε τον Λοβέρδο και τον Λυκουρέντζο – άκεφοι σαν μπαγιάτικα μύδια – να κάνουν ότι πλακώνονται στα παράθυρα για το ποιος από τους δύο είναι πιο συναινετικός και πρόθυμος να γίνει Ιφιγένεια για να βγει η χώρα από την κρίση. Αποκαμωμένοι και οι δύο, στο τέλος της πεντάλεπτης αντιπαράθεσης, δεν είχαν ούτε το κουράγιο να διεκδικήσουν την τελευταία ατάκα. Αυτή, ρε παιδί μου, που μένει στον τηλεθεατή και τον συγκλονίζει.
9. Ο μόνος που πιάστηκε κορόιδο και πήρε σοβαρά την πρωτοβουλία Παπανδρέου ήταν ο αγαπημένος μας επίτροπος Όλι Ρεν, ο οποίος εξεδήλωσε τη «λύπη» της Κομισιόν για την αποτυχία να υπάρξει συναίνεση μεταξύ των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων. Προφανώς, γράφοντας τη δήλωσή του, μάλλον συνειδητοποίησε τη ματαιότητα της παρέμβασής του και είπε ακόμη μια φορά να δείξει τη σκοτεινή, ηδυπαθή, περιπετειώδη και ψιλοαυταρχική πλευρά του εαυτού του. Ως εκ τούτου συμπλήρωσε:
«Ο χρόνος εξαντλείται. Είναι καθοριστικής σημασίας για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας όλα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, να υιοθετήσουν εποικοδομητική στάση και να υποστηρίξουν την εφαρμογή του προγράμματος. Το εύρος της πρόκλησης αποτελεί τεστ για την ελληνική κοινωνία συνολικά και γι’ αυτό απαιτεί τη συμβολή όλων των κομμάτων και των πολιτών».
Πρόσκληση σε παλλαϊκό πάρτι με ούζα συναίνεσης. Τίθεται στα υπ’ όψιν, καλέ μας Όλι...
10. Εν τέλει αυτό που έμεινε είναι ότι η ακατάβλητη Αλέκα (Παπαρήγα) είπε στο Mega τη μοναδική «είδηση» της ημέρας: «Η αίσθησή μου είναι ότι (σ.σ.: Παπανδρέου και Σαμαράς) θα συμφωνήσουν μετεκλογικά»! Επιβεβαίωσε έτσι όσους υποστήριζαν από πριν ότι έτσι ή αλλιώς βρισκόμαστε στην αρχή μιας επί της ουσίας συναίνεσης στην εφαρμογή των καλιγούλειων απαιτήσεων της τρόικας.
Παρεμπιπτόντως ο εν λόγω Ρωμαίος αυτοκράτορας (Καλιγούλας), διάσημος για τις θαυμαστές επιδόσεις του στη διοργάνωση οργίων με πρωταγωνίστριες τις γυναίκες των συγκλητικών του, σε μια από τις κορυφώσεις της πνευματικής και ψυχικής του διαύγειας είχε χρίσει συγκλητικό το άλογό του. Μια παρόμοια εξέλιξη δεν θα πρέπει να μας ξενίσει αν τη δούμε και στην Ελλάδα μετεκλογικώς, καθώς η συζήτηση περί κυβέρνησης «προσωπικοτήτων» ή «τεχνοκρατών» αποτελεί στα σοβαρά μέρος της πολιτικής μας ατζέντας. Αν δεν μας πιστεύετε, ρωτήστε και τον Δασκαλόπουλο.
Αυτό εννοούσε και η Αλέκα με την παραπάνω αναφορά της, αλλά τα είπε λίγο σεμνά γιατί είναι σοβαρή και δεν ήθελε να εκτεθεί στους ξενέρωτους του Mega και την έπιασε κι ένας τρόμος στο ενδεχόμενο να μπλέξει σε ανάλυση με τον Παύλο Τσίμα – σ’ εμάς, καθότι για το «Π» δεν ισχύει το άβατο του Περισσού, τα ανέλυσε με ανατριχιαστικές ιστορικές λεπτομέρειες ο πάντα γλαφυρός και παραστατικός Μάκης Μαΐλης, στον οποίο οφείλουμε τη σημερινή καυτή αποκλειστικότητα.
Κατόπιν όλων αυτών – και μάλλον επειδή στην Εσπερία, μετά τα χθεσινά, πήραν για τα καλά χαμπάρι ότι η πολιτική μας σκηνή δεν διαφέρει σε σοβαρότητα από το στρουμφοχωριό – πήραν μπροστά οι διαβουλεύσεις για να βρεθεί συμβιβασμός μεταξύ «σκληρών» και «ισορροπιστών» στη διαχείριση του ελληνικού χρέους, με πρώτο σταθμό το έκτακτο Γιούρογκρουπ της 6ης Ιουνίου. Τι θα βγει; Η νεκροψία θα δείξει...

---