Ύπνος με αγκαλιές τα καυλωμένα βράδυα. . .

Το ρολόι χτυπά μεσάνυχτα...

Αταίριαστες σκέψεις στη σειρά. Προσπάθειες να ξεγελάσω την αλήθεια μου. Να την ντύσω. Να της φορέσω τα καλά της για τη σημερινή γιορτινή (;) βραδυά. Δίχως πολλά φτιασίδια για να την αναγνωρίσεις…


Ανοησίες, νομίζεις πως εκφράζεσαι!

Μη… Άσε τα υφάσματα. Μη σου λέω. Σταμάτα τις σκέψεις. Μη... Κρύψτες σε μια ντουλάπα, σε ένα συρτάρι, στο βάθος. Σε ένα βάθος. Την αλήθεια ξέχνα την. Μήπως και σε ξεχάσει κι αυτή. Λίγο τρυφερά αν τη δεις, θα γίνει το κλουβί σου. Γκρίζο κλουβί με μεταλλικό κέντημα.

Ξέχνα κάθε μικρή αλήθεια που σε παίδεψε. Με το χρόνο, αυτόν που αλλάζει απόψε. Κι όταν την δεις μπροστά σου ξανά, να μην την αναγνωρίσεις όσο κι αν πλησιάσει. Σταμάτα να πονάς. Στην καρδιά… Να νιώθεις το τσίμπημα. Το βάρος.

Τα πλάσματα γύρω σου μικρές κατάρες που αναζητούν αγάπη στους κήπους με τα εκατόφυλλα. Που τρυπιούνται από τα αγκάθια τους μα συνεχίζουν να ψάχνουν. Δεν ξέρουν ότι η αγάπη βρίσκεται στν αχνό της νυχτιάς, ψηλά δηλαδή, κι όχι σε κήπους με εκατόφυλλα. Κι ούτε χρειάζεται να το μάθουν ποτέ, μην πήξουν οι ωραίες πληγές τους.

Μολυβένιες καρδιές σε παραδείσους με εκατόφυλλα…



Αλμύρα, ιβίσκοι, άμμος, μικρές πεταλίδες, φοίνικες, στόματα που γυρεύουν καυτά φιλιά, παγωτό σοκολάτα, καπνός, τσιγάρα, ωκεανός από χάδια, κέρινο φως, φεγγάρι, σταλαματιές πόθου, μαρμάρινοι απόηχοι, βελόνια από έλατα στο στήθος, στα μαλλιά.

Παντού δυναμίτες…

Ύπνος με αγκαλιές τα καυλωμένα βράδυα, σεργιάνα σε πόλεις που αγαπάς, κάστρα σκαρφαλωμένα στα σύννεφα, ουρανός βραδινός γεμάτος μαβιές πινελιές, βόλτες μαζί σου. Σου κρατώ το χέρι και η ψυχή μου συνεχίζει να χτυπά.

Όλα έχουν θέση στο Ιμαρέτ της καρδιάς μας

 Σ’ αγαπώ…


πηγη