Τι κοινό έχουν μια μικρή ομάδα bloggers και μερικές δασκάλες γιόγκα στην Αθήνα;... Την κοινωνική προσφορά προς τις γυναίκες και τις μαμάδες που βρίσκονται φυλακισμένες στις γυναικείες φυλακές Θήβας μαζί με τα παιδιά τους, τις «μωρομάνες». Με φορτηγά από δώρα και πράγματα και με μαθήματα γιόγκα μέσα στη φυλακή και για τις φυλακισμένες γυναίκες του Ελεώνα.
Αυτά που συνήθως συγκεντρώνουν κατά καιρούς οι εθελοντές στο xeblogarisma είναι χαρτί υγείας, αφρόλουτρα, σαπούνια, σαμπουάν, πάνες, μωρομάντηλα, σερβιέτες, χαρτί Α4, σεντόνια, πετσέτες, βιβλία ελληνικά και ξενόγλωσσα: αλβανικά, ρώσικα, ρουμάνικα, βουλγαρικά, κινέζικα, πολωνικά.
Αλλά εκείνο που είναι πιο απαραίτητο από όλα είναι οι τηλεκάρτες. Όποιος θέλει να βοηθήσει αυτές τις γυναίκες θα μπορούσε να αρχίσει από αυτές. Η ανάγκη για επαφή με τον έξω κόσμο, οι περιορισμένες δυνατότητες επικοινωνίας τις καθιστούν κυριολεκτικά πλαστικό χρήμα και πολύτιμο αγαθό.
Οι γυναίκες χρειάζονται και τη δική μας αλληλεγγύη, δηλαδή όχι μόνο ότι τις σκεφτόμαστε, αλλά να είμαστε κοντά τους αν και όποτε χρειαστεί. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για ανθρώπους που μπορεί να βρέθηκαν στη φυλακή δίκαια ή λιγότερο δίκαια και παράλογα (όπως η Αφγανή μετανάστρια με τα 3 παιδιά της), αλλά η αξιοπρέπειά τους είναι καθρέφτης της δικής μας και ο σεβασμός της επίσης.
Κάποιοι αρνούνται να βοηθήσουν φυλακισμένους που βρίσκονται μέσα για εγκλήματα που μπορεί να επαναλάβουν όταν αποφυλακιστούν. Μια καλή απάντηση είναι ότι σε εκείνον που έχει διαπράξει αδίκημα του επιβάλλεται ποινή φυλάκισης με την οποία στερείται την ελευθερία του. Όχι την αξιοπρέπειά του ή τα υπόλοιπα δικαιώματά του. Η συνδρομή στις φυλακισμένες τις στηρίζει εκεί όπου η πολιτεία αδυνατεί ή απέχει από το να διασφαλίσει τα στοιχειώδη σε ανθρώπους που, ναι μεν στερήθηκαν την ελευθερία τους (κάποιοι μάλιστα είναι απλά υπόδικοι ή εκτίουν ποινή επειδή δεν έχουν χρήματα) αλλά όχι και την αξία τους ως άνθρωποι. Άλλωστε σκοπός της ποινής, σύμφωνα με το νόμο δεν είναι η καταστροφή ή αποξένωση του ατόμου, αλλά ακριβώς η αποδοχή του και η επανένταξη στην κοινωνία αφού εκτίσει την ποινή του.
Σε καιρούς κρίσης συχνά ακούω το επιχείρημα: εδώ καίγεται το σπίτι μας, γιατί να νιαστούμε για τους άλλους; Τελικά, τα κινήματα πόλης απαντούν στο «δίλημμα» με την έμπρακτη αλληλεγγύη τους, ξεκινώντας δειλά-δειλά να γράφουν στη νέα γκρίζα σελίδα της πολιτικής μας ιστορίας.
ΥΓ. Πριν 2 χρόνια η Κατερίνα Γκουλιώνη κατήγγειλε με ένα συνταρακτικό γράμμα την κολπική πειθαρχική έρευνα και τον εξευτελισμό στις γυναικείες φυλακές Θήβας. Το Μάρτη του 2009 άφηνε την τελευταία της πνοή κατά την πειθαρχική μεταγωγή της. Με παρέμβαση του Συνηγόρου του Πολίτη η κολπική έρευνα απαγορεύτηκε τυπικά το Σεπτέμβρη του 2009 αλλά μαρτυρίες λένε ότι συνεχίζεται ακόμη και σήμερα λόγω.. γραφειοκρατίας.
*Ο Μίλτος Παύλου είναι Διευθυντής του i-RED
Αυτά που συνήθως συγκεντρώνουν κατά καιρούς οι εθελοντές στο xeblogarisma είναι χαρτί υγείας, αφρόλουτρα, σαπούνια, σαμπουάν, πάνες, μωρομάντηλα, σερβιέτες, χαρτί Α4, σεντόνια, πετσέτες, βιβλία ελληνικά και ξενόγλωσσα: αλβανικά, ρώσικα, ρουμάνικα, βουλγαρικά, κινέζικα, πολωνικά.
Αλλά εκείνο που είναι πιο απαραίτητο από όλα είναι οι τηλεκάρτες. Όποιος θέλει να βοηθήσει αυτές τις γυναίκες θα μπορούσε να αρχίσει από αυτές. Η ανάγκη για επαφή με τον έξω κόσμο, οι περιορισμένες δυνατότητες επικοινωνίας τις καθιστούν κυριολεκτικά πλαστικό χρήμα και πολύτιμο αγαθό.
Οι γυναίκες χρειάζονται και τη δική μας αλληλεγγύη, δηλαδή όχι μόνο ότι τις σκεφτόμαστε, αλλά να είμαστε κοντά τους αν και όποτε χρειαστεί. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για ανθρώπους που μπορεί να βρέθηκαν στη φυλακή δίκαια ή λιγότερο δίκαια και παράλογα (όπως η Αφγανή μετανάστρια με τα 3 παιδιά της), αλλά η αξιοπρέπειά τους είναι καθρέφτης της δικής μας και ο σεβασμός της επίσης.
Κάποιοι αρνούνται να βοηθήσουν φυλακισμένους που βρίσκονται μέσα για εγκλήματα που μπορεί να επαναλάβουν όταν αποφυλακιστούν. Μια καλή απάντηση είναι ότι σε εκείνον που έχει διαπράξει αδίκημα του επιβάλλεται ποινή φυλάκισης με την οποία στερείται την ελευθερία του. Όχι την αξιοπρέπειά του ή τα υπόλοιπα δικαιώματά του. Η συνδρομή στις φυλακισμένες τις στηρίζει εκεί όπου η πολιτεία αδυνατεί ή απέχει από το να διασφαλίσει τα στοιχειώδη σε ανθρώπους που, ναι μεν στερήθηκαν την ελευθερία τους (κάποιοι μάλιστα είναι απλά υπόδικοι ή εκτίουν ποινή επειδή δεν έχουν χρήματα) αλλά όχι και την αξία τους ως άνθρωποι. Άλλωστε σκοπός της ποινής, σύμφωνα με το νόμο δεν είναι η καταστροφή ή αποξένωση του ατόμου, αλλά ακριβώς η αποδοχή του και η επανένταξη στην κοινωνία αφού εκτίσει την ποινή του.
Σε καιρούς κρίσης συχνά ακούω το επιχείρημα: εδώ καίγεται το σπίτι μας, γιατί να νιαστούμε για τους άλλους; Τελικά, τα κινήματα πόλης απαντούν στο «δίλημμα» με την έμπρακτη αλληλεγγύη τους, ξεκινώντας δειλά-δειλά να γράφουν στη νέα γκρίζα σελίδα της πολιτικής μας ιστορίας.
ΥΓ. Πριν 2 χρόνια η Κατερίνα Γκουλιώνη κατήγγειλε με ένα συνταρακτικό γράμμα την κολπική πειθαρχική έρευνα και τον εξευτελισμό στις γυναικείες φυλακές Θήβας. Το Μάρτη του 2009 άφηνε την τελευταία της πνοή κατά την πειθαρχική μεταγωγή της. Με παρέμβαση του Συνηγόρου του Πολίτη η κολπική έρευνα απαγορεύτηκε τυπικά το Σεπτέμβρη του 2009 αλλά μαρτυρίες λένε ότι συνεχίζεται ακόμη και σήμερα λόγω.. γραφειοκρατίας.
*Ο Μίλτος Παύλου είναι Διευθυντής του i-RED
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.