Του Μιχάλη Χαραλαμπάκη
Κύριε Καλόπουλε,
Σας γράφω με αφορμή σχόλιο αναγνώστριας στο άρθρο μου «Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΑΝΤΙΕΡΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΨΕΥΤΟΗΘΙΚΗ ΤΟΥ» που βρίσκεται αναρτημένο στην ιστοσελίδα σας.
Η αναγνώστρια στο σχόλιό της χρησιμοποίησε τη λέξη «ταγκαλάκι», χωρίς ακριβώς να καταλάβω τι εννοούσε. Ομολογώ ότι δεν ήξερα ακριβώς το νόημα της λέξης «ταγκαλάκι» κι έτσι ρώτησα ένα φίλο μου (κατ’ επάγγελμα άνθρωπο της εκκλησίας) που μου είπε κατά λέξη: «Πού τη βρήκες αυτή τη λέξη, αυτή τη χρησιμοποιούσε ο γέροντας Παΐσιος,....που έκανε τον προφήτη και συνήθως τη χρησιμοποιούνε σε κάποια παλαιοημερολογήτικα μοναστήρια για να ψαρώνουνε οι χριστονύμφες και κάποιοι μεγαλοσταυρήτες καλόγεροι».
Επειδή λοιπόν ήθελα να δω τι “σοφία” και τι “πνευματικότητα” κρύβεται σ΄ αυτή τη λέξη, βρήκα ένα διάλογο του γέροντα Παϊσίου με μια καλογριά και παραθέτω για τους αναγνώστες της ιστοσελίδας ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, όπου η λέξη «ταγκαλάκι» αναφέρεται πέντε φορές!
Θαυμάστε λοιπόν αγαπητοί αναγνώστες την “πνευματικότητα” και την “ανωτερότητα σκέψης” αυτού του διαλόγου, ώστε ο άνθρωπος «να φωτίζεται από το Θεό και να στρέφεται προς το μοναχισμό, την ιδανικότερη λύση», κατά τα λεγόμενα πολλών κατηχητών και ηγουμένων.
Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου "Λόγοι" τ. Ε΄ "Πάθη και Αρετές".
Ι. Ησυχαστήριον "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος" Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
«Γέροντα, η κατάκριση έχει έλλειψη αγάπης;
- Έμ, τι έχει; Και έλλειψη αγάπης έχει και αναίδεια έχει. Όταν δεν έχεις αγάπη, δεν βλέπεις με επιείκεια τα λάθη των άλλων, οπότε τους ταπεινώνεις μέσα σου και τους κατακρίνεις. Πάει μετά το ταγκαλάκι και τους βάζει να κάνουν και άλλο σφάλμα. Το βλέπεις εσύ, τους κατακρίνεις πάλι και ύστερα συμπεριφέρεσαι με αναίδεια.
- Μερικές φορές, Γέροντα, με στεναχωρεί η αδελφή με την οποία συνεργάζομαι και την κατακρίνω.
- Πού ξέρεις εσύ με πόσα ταγκαλάκια πολεμάει εκείνη την ώρα η αδελφή; Μπορεί να τη πολεμούσαν πενήντα δαίμονες, για να την ρίξουν, ώστε να σε κάνουν να πεις: «Ά, τέτοια είναι». Ύστερα, όταν δουν ότι την κατέκρινες, θα έρθουν πεντακόσιοι δαίμονες να την ρίξουν πάλι μπροστά σου, για να την κατακρίνεις ακόμα περισσότερο. Μπορεί λ.χ. να της πεις: «Αδελφή, μη βάζεις αυτό το πράγμα εκεί, εδώ είναι η θέση του». Την άλλη μέρα θα την κάνει το ταγκαλάκι να ξεχάσει τι της είπες και να το βάλει πάλι στην ίδια θέση. Θα κάνει και καμιά άλλη αταξία και θα λες με το λογισμό σου: «Μα χθες της είπα να προσέξει και σήμερα το έβαλε πάλι εκεί! Έκανε κι άλλη αταξία!». Οπότε την κατακρίνεις και δεν μπορείς να συγκρατηθείς και να μη μιλήσεις. «Αδελφή, της λες, δεν σου είπα να μην το βάλεις εκεί; Αυτό είναι ακαταστασία. Με έχει σκανδαλίσει η συμπεριφορά σου!». Αυτό ήταν! Ο διάβολος έκανε την δουλειά του. Σε έβαλε να την κατακρίνεις, αλλά και να ψυχρανθείς μαζί της. Και εκείνη, επειδή δεν ξέρει ότι εσύ ήσουν η αιτία για την απροσεξία της, θα νοιώθει τύψεις που σε σκανδάλισε και θα πέσει σε λύπη. Βλέπετε με τι πονηριά εργάζεται το ταγκαλάκι κι εμείς το ακούμε;
Γι’ αυτό προσπαθήστε να μην κρίνετε κανέναν. Να κρίνετε μόνον τα ταγκαλάκια που, ενώ ήταν Άγγελοι, κατάντησαν δαίμονες και , αντί να μετανοήσουν, γίνονται πιο πονηροί και κακοί και βάλθηκαν με μανία να καταστρέψουν τα πλάσματα του Θεού.»
Για όλα λοιπόν φταίνε τα… ταγκαλάκια!
ΠΟΣΟ ΑΦΕΛΗΣ, ΕΥΚΟΛΟΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΝΗΠΙΑΚΟ ΨΥΧΙΣΜΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΧΕΤΑΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ;;;
Ο Victor Hugo (Βίκτωρ Ουγκώ) είχε πει: «Μοναχισμός σημαίνει ακρωτηριασμός στο γενεαλογικό δένδρο της ανθρώπινης οικογένειας».
Ο μοναχισμός όμως έχει και άλλες σκοτεινές ή αρνητικές πλευρές. Δεν συμβιβάζεται για παράδειγμα να νομίζει κάποιος τον εαυτό του «όργανο του Θεού» και να βιώνει την απραξία του μοναστηριού, χωρίς να συνεισφέρει στα «εγκόσμια», χωρίς να συμπάσχει με τον συνάνθρωπό του… Κι όμως ακόμα και σήμερα, κάποιοι αμαθείς και “θεόπληκτοι” γονείς, είτε με δική τους πρωτοβουλία ή παρακινούμενοι από κάποιον πονηρό “πνευματικό”, αφιερώνουν τα παιδιά τους στο θεό, στην Παναγία ή σε αγίους και σε εκπλήρωση του «τάματος» τα κλείνουν στα μοναστήρια!...
Ευτυχώς που δεν ακολουθούν πολλοί το παράδειγμα των αρνητών της ζωής, στο όνομα μιας υποτιθέμενης μέλλουσας και «εν τοις ουρανοίς», η οποία όμως γίνεται ταυτόχρονα και η ταφόπλακα της «επί της γης» πραγματικής παρούσας ζωής.
Γιατί θάνατος είναι και η άρνηση της ζωής, όπως και ο χωρισμός της λογικής σκέψης από τον εγκέφαλο! Και κάποιοι δυστυχώς εξαργυρώνουν τη ζωή τους αγοράζοντας απραξία και θάνατο! Γι αυτό και οι περισσότεροι μοναχοί και ασκητές των θρησκειών έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου, αφού δεν έχουν να χάσουν και πολλά πράγματα από μια “ζωή μισή”, από μια ζωή όμοια με θάνατο! «Γενού ως νεκρός κατά την ζωήν και θέλεις ζήσει μετά θάνατον», προτρέπει ο Ισαάκ ο Σύρος στα «Ασκητικά» του.
Θύματα λοιπόν όσοι και όσες από το «χριστεπώνυμο ποίμνιο» ακολούθησαν τις παράλογες, διαστροφικές (μη φυσιολογικές) και αντικοινωνικές απόψεις των πατέρων της εκκλησίας, βασανίστηκαν από πλαστές ενοχές και φοβικά σύνδρομα, απομονώθηκαν από την κοινωνία και κλείστηκαν σε μοναστήρια, γύρισαν την πλάτη τους στη φυσιολογική ερωτική συμπεριφορά (η οποία είναι η μήτρα και η πηγή της αιώνιας, δηλ. της διαχρονικής ζωής) και με το φόβο του “διαβόλου” και της… “κολάσεως” στερήθηκαν τις χαρές του φυσιολογικού έρωτα και της ανθρώπινης επικοινωνίας και μέθεξης με το άλλο φύλλο.
Έτσι, αποστεωμένοι και άφροντεις, πετάνε τη ζωή τους στα σκουπίδια για μια παραίσθηση ανατολίτικης προέλευσης, μέσα από τα δεσμά της μεταθανάτιας ελπίδας και της σωτηριολογικής εξάρτησης, με τα οποία η αίσθηση της πραγματικότητας μετατρέπεται σε παραίσθηση μιας θολής υπερβατικότητας! Εκεί λοιπόν που αρχίζει η «Βασιλεία του Θεού» τελειώνει το αληθινό, το πλήρες νόημα της φυσιολογικής ζωής!
Μιχάλης Χαραλαμπάκης
http://www.greatlie.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.