Μούσες ... οι Έλληνες τις λατρεύανε, γιατί οι Έλληνες λατρέψανε τον λόγο και δεν σταματάνε. Σήμερα κάτι παρόμοιες που ανακατεύονται στα τέτοια , και μάλιστα παρασκηνιακώς, δεν τις λένε Μούσες. Τις λένε μουσίτσες...

Πρέπει να πούμε κάτι αληθινό. Πολύ λίγοι από εμάς, τούς Έλληνες γνωρίζουν καλά την Ελληνική Μυθολογία . Μας την διδάσκουν επιπόλαια και επιδερμικά στα σχολεία, αν και θα πρέπει να τονίσουμε ότι η Μυθολογία μας δεν ξεφεύγει και πολύ από την επιστημονική εξήγηση της Κοσμογονίας. Οι θεωρίες του Εντιγκτον, του Λεμαίτρ, του Ρώσελ, του Μίλν, του Μέντζ, του Χέρτζμπουργκ, του Λαπλάς, και άλλων επιστημόνων συγγενεύουνε αρκετά με την Κοσμογονία του Ησίοδου. Δεν έχει σημασία αν η θρησκεία των προγόνων μας πέθανε ή αν την δολοφόνησαν. Σημασία έχει ότι αυτή η γη που τρέφει σήμερα τους Έλληνες και ευλογούνε τον σημερινό Θεό, έχει γαλουχηθεί και μεγαλώσει η ίδια με τούς κάμπους, τα βουνά τα δάση, τον ουρανό και την θάλασσα της, με την μαρμάρινη θρησκεία των πατέρων μας, και το άρθρο αυτό αποσκοπεί να την κάνη ευχάριστη και όχι "σχολαστική".
Οι Μούσες:
Αυτές δεν είναι τρίο. Είναι μπαλέτο πια. Εννέα κορίτσαροι και πολύ ξεγυρισμένοι. Ο Ησίοδος λέει ότι μαμά τους ήτανε η Μνημοσύνη. Την πέτυχε ο Δίας στην Πιερία και της έκανε πρόταση.
-Μνημοσυνούλα, τι λέτε; Μμμμ;
-Ε;
Εννιά βραδυές συνέχεια κοιμήθηκε ο Δίας μαζί της, ξεκατινιάστηκε. Έφυγε λοιπόν να πάει στο χαμάμι να συνέλθει η Μνημοσύνη, ύστερα από ένα χρόνο άρχισε να γεννάει κομπολόι σαν βατραχίνα... Τράβαγε και τα μαλλιά της.
- Αμ το παράκανε κιόλας.
Τίς βάφτισε κιόλας. Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Πολύμνια, Τερψιχόρη, Ερατώ, Ουρανία και Καλλιόπη, που ήτανε και η πιό ζωηρή από τα εννιάδυμα. (Δεν πιστεύω να μου ξέφυγε καμιά από το προσκλητήριο).
Γιατί τις λένε κόρες της Μνημοσύνης; Γιατί η Μνημοσύνη είναι το ανθρώπινο μνημονικό, που δημιουργεί τις καλές τέχνες. ( Ο Παυσανίας αναφέρει τρεις Μούσες, τη Μελέτη, τη Μνήμη, και την Άοιδή, αλλα αυτά είναι μεταγενέστερες εξελίξεις. Στους Δελφούς αυτές τις τρείς τίς λεγανε Νήτη, Μέση, Ύπάτη απο τις τρείς χορδές της κιθάρας. Οι θεότητες αυτές είναι γεννημένες καθαρά από το ίδιο το Ελληνικό πνεύμα. Ήτανε εκείνες που γοητεύανε την ψυχή του Διός και αντιπροσωπεύανε το "καλόν" των αρχαίων. Καμιά φορά ευνοούσανε τους θνητούς και τους κάνανε καλλιτέχνες. Ο Πίνδαρος, λέει, κοιμότανε στην ύπαιθρο και στείλανε μέλισσες και φτιάξανε στο στόμα του μία κερύθρα αόρατη και ο Πίνδαρος έγινε μελίρρυτος...
Να πούμε την ειδικότητα κάθε μιας.
Η Κλειώ (Κλέος) προΐσταται στην επική ποίηση και την εξύμνηση των Ηρώων. Με τον καιρό γίνεται η ιστορία.
Η Ευτέρπη, παρέα με τον Διόνυσο, αποκτά τον διπλό αυλό, το σουραύλι, και είναι η μουσική των πνευστών. ( Τέρπω ΕΥ).
Η Θάλεια ζούσε και αυτή στα ρουμάνια και όχι πολύ αθώα με τους Διονυσιακούς. Αγροτική από το θάλλω, ΄έφτιαξε πρώτα τα βουκολικά τραγούδια και ποιήματα, ύστερα κεφάτη όπως ήτανε, γέννησε την κωμωδία και είναι η θεά της.
Τ´ αδελφάκι της η Μελπομένη τσάκωσε την τραγωδία. Μελπόμενος ήταν ο Διόνυσος, η παρέα της, έμελπε κι´ αυτή και πήρε το όνομα και καλά πέρασε.
Η Τερψιχόρη (τέρπω και χορός) ήτανε χορευταρού απάνω στις δραματικές χορωδίες. Ύστερα, όπως γίνεται με τις χορεύτριες που γερνάνε αγρίως και με όλα τους τα γεράματα δεν το βάζουνε κάτω, κατάληξε μούσα της λυρικής ποιήσεως και μη χειρότερα.
Η Ερατώ είχε άλλη δουλειά. Πλάκωνε την κιθάρα και τραγούδαγε τον Υμέναιο για να γίνει αργότερα θεά της ερωτικής ποιήσεως γενικώς. Το όνομα της είναι από το ερώ= αγαπάω.
Η Πολύμνια είχε αρπάξει την παντομίμα, την μιμική να πούμε, και βολευότανε.\
Η Ουρανία, είχε όπως λέει και το όνομα της δουλειά στην αστρονομία. Γι´ αυτό και την δείχνουμε όλο με ένα διαβήτη στο χέρι.
Η Καλλιόπη (καλόν και έπος) , αρχηγίνα του μπαλέτου, είναι θεά της επικής ποιήσεως και αργότερα του λόγου γενικά. Αυτή είναι που βάζει όλο τον κόσμο να κάνει τον συγγραφέα και δεν μας άφηνε να κάνουμε καμιά δουλειά με φλέξ φόρμ, να τα κονομήσουμε και εμείς να μην ταλαιπωρείστε και του λόγου σας.
Αυτά για τις Μούσες ... οι Έλληνες τις λατρεύανε, γιατί οι Έλληνες λατρέψανε τον λόγο και δεν σταματάνε. Σήμερα κάτι παρόμοιες που ανακατεύονται στα τέτοια , και μάλιστα παρασκηνιακώς, δεν τις λένε Μούσες. Τις λένε μουσίτσες...
Μεγάλο πράγμα η Μούσα. Μέσα στην φαντασία του κοσμάκης τις άκουγε, λέει να φλυαρούν κοντά στις πηγές, και στα ποτάμια και στα δάση, γιατί φαίνεται η ποίηση ξεκίνησε από εκεί. Εκεί πάνω στα Πιέρια, στην πατρίδα τους γεννηθήκανε...
Μπράβο λοιπόν στην Πιερία που έβγαλε τέτοια κορίτσια και εδώ που τα λέμε όλες οι χώρες του κόσμου το χώρο στον οποίο μνημονεύουν την Ιστορία τους τον ονομάζουνε ΜΟΥΣείο. Όποια γλώσσα κι´ αν μιλάνε.
1Απόσπασμα από ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ –ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ (για πρώτη φορά το1964)