Δ α κ ρ υ ζ ε ι ς ???

ΔΑΚΡΥΖΕΙΣ με δάκρυα χαράς, επειδή δακρύζει όλος ο κόσμος;

Σαν τότε που 'μπηξες τα κλάματα γιατί σκοτώθηκε η πριγκίπισσα Νταϊάνα; Ή είχες άλλου τύπου ευαισθησίας για τους εγκλωβισμένους μεταλλωρύχους της Χιλής; Και γιατί δεν έκλαψες για τους εκατοντάδες εργάτες που σκοτώθηκαν τις προάλλες απ' τον σεισμό; Δεν τον θυμάσαι καν; (!) Μόνο τον σεισμό στην Αϊτή θυμάσαι; (!)

ΠΟΤΕ δάκρυσες για τα εκατομμύρια παιδάκια της Αφρικής, που πεθαίνουν αβοήθητα από δίψα, πείνα και αρρώστιες; Μήπως συγκινήθηκες τώρα γιατί η κοινωνία του θεάματος μετέτρεψε τον απεγκλωβισμό αυτών των ανθρώπων σε διεθνές τηλεοπτικό σόου; Σ' ένα «μπιγκ μπράδερ» απ' τα έγκατα της Γης; Ή γιατί ο «Φοίνικας» μπορεί να συγκριθεί μόνον -όπως είπε ένας σπίκερ- με την προσεδάφιση του «Απόλλων» στο φεγγάρι;
ΟΧΙ, δεν είμαι κυνικός! Δακρύζουμε και κλαίμε για όλα. Για τον ανθρώπινο πόνο και τη δυστυχία. Από λύπη για τον θάνατο, από χαρά για την, προσωρινή έστω, ανάσταση. Ισως και από ανακούφιση, γιατί ως υπέρτατο αγαθό αναδεικνύεται και πάλι η ανθρώπινη ζωή. Αλλά και η ασφάλεια, τα δικαιώματα στην εργασία για μας που ψυχολογικά είμαστε πάντα αριστεροί.
ΝΑ 'ρθει το ΔΝΤ και τι να πει; Οτι το κόστος του απεγκλωβισμού είναι τεράστιο και δεν μπορεί με 33 ζωές να αποσβεσθεί;...

Γιώργος Βασιλειάδης (Δήμος Κόρφου)