Από μια άποψη οι μαθητές… «υποκινούνται»

Ας δούμε τι συμβαίνει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στο πλαίσιο της… «δημόσιας και δωρεάν Παιδείας»:

• Προ 4ετίας το Πανεπιστήμιο της Αθήνας είχε κρατική χρηματοδότηση περίπου 40 εκατομμύρια ευρώ. Σήμερα ο προϋπολογισμό του 2015 προβλέπει χρηματοδότηση 11 εκατομμύρια ευρώ.
• Το Πανεπιστήμιο χρειάζεται 2.000 υπαλλήλους για να λειτουργήσει στοιχειωδώς. Σήμερα έχει 732…
• Μόνο με το PSI τα αποθεματικά του Πανεπιστημίου της Αθήνας «κουρεύτηκαν» κατά 13 εκατ. ευρώ, του Πολυτεχνείου κατά 30 εκατ. ευρώ, του Πανεπιστημίου Μακεδονίας κατά 4,5 εκατ. ευρώ, του Αριστοτέλειου κατά 8 εκατ. ευρώ, της Πάτρας κατά 4 εκατ. ευρώ, του Παντείου κατά 9 εκατ. ευρώ και ούτω καθ’ εξής.
• Στη χώρα που ο πρωθυπουργός κύριος Σαμαράς για να δικαιολογήσει την ένταση στα Πανεπιστήμια επιτίθεται στους φοιτητές – «θρασίμια» (!) που δεν έχουν καλή αγωγή από το σπίτι τους, όπως είπε στη γιορτή της ΟΝΝΕΔ, οι φοιτητές και οι βυθισμένες στην φτώχεια οικογένειές τους καλούνται να πληρώνουν για οτιδήποτε έχει σχέση με την… «δημόσια και δωρεάν Παιδεία», από σίτιση και στέγαση μέχρι για μετακινήσεις και για συγγράμματα.

***

    Ας δούμε τι συμβαίνει στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο πλαίσιο της… «δημόσιας και δωρεάν Παιδείας»:

• Στα τρία μόνο πρώτα χρόνια των Μνημονίων οι κυβερνώντες βάλανε λουκέτα σε 980 σχολεία, αλλά σύμφωναμε το λεξικό της πολιτικής απάτης φρόντισαν τα λουκέτα να τα βαφτίσουν… «συγχωνεύσεις».
• Στις σχολικές αίθουσες τσουβαλιάζονται σε κάθε τάξη 27 – 30 μαθητές και αυτό λέγεται «μάθημα»…
• Μόνο πέρσι από τα σχολεία χάθηκαν λόγω ελλείψεων σε καθηγητές πάνω από 32.000 (!) διδακτικές ώρες.
• Από το 2009 και μετά, οι μειώσεις δαπανών για τα σχολεία ξεπέρασαν το 47%!
• Στα σχολεία δεν καλύπτονται στοιχειώδεις ανάγκες, από τη στέγαση και τη θέρμανση, μέχρι τις καθαρίστριες και τους φύλακες.
• Η Ελλάδα είναι η χώρα της ΕΕ, που, εκτός από το υψηλότερο ποσοστό μαθητικής διαρροής, παρουσιάζει και το «προνόμιο» το ποσοστό της αύξησης των νέων που βρίσκονται εκτός εκπαίδευσης, κατάρτισης και απασχόλησης να έχει αυξηθεί από το 2008 μέχρι το 2011 κατά 54,7%!
• Με την πολιτική τους περί το λεγόμενο «νέο Λύκειο» εκείνο που κατόρθωσαν ήταν το με – μαθηματική ακρίβεια – προβλεπόμενο: Να έχουν εξαναγκάσει τα παιδιά και τους γονείς να τρέχουν στα φροντιστήρια από το… Δημοτικό!

    Εν ολίγοις: Στα σχολεία της χώρας, που παιδιά λιποθυμούν λόγω της ασιτίας, οι μεν καθηγητές πασχίζουν να αντεπεξέλθουν στο λειτούργημά τους σε συνθήκες φτωχοποίησής τους (σσ: ο μισθός του νέου εκπαιδευτικού ισοδυναμεί πλέον με το 56% του μέσου όρου των χωρών της Ευρώπης), οι δε γονείς πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους: Γι’ αυτή την «Παιδεία» οι Έλληνες γονείς πληρώνουν πάνω από 5 δισ. ευρώ το χρόνο.

***

    Αν αυτή είναι (και είναι) η κατάσταση της Παιδείας στην Ελλάδα των Μνημονίων, ας πάμε να θυμηθούμε τι συνέβαινε και πριν από τα Μνημόνια.

    Μια παλιότερη μελέτη των καθηγητών Μάνου Αντωνίνη και Πάνου Τσακλόγλου(www.aueb.gr/Users/tsakloglou/educ-imop.pdf) με θέμα τις «αναδιανεμητικές επιπτώσεις της δημόσιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα» δίνει ενδιαφέρουσες απαντήσεις για τον (ταξικό) χαρακτήρα της ακολουθούμενης εκπαιδευτικής πολιτικής με ή χωρίς Μνημόνια. Τα στοιχεία και συμπεράσματα των ερευνητών μιλούν από μόνα τους:

α) Η εμπειρία όλων των (καπιταλιστικών) χωρών δείχνει ότι στην κούρσα για την είσοδο στην ανώτατη εκπαίδευση τα παιδιά των πλούσιων στρωμάτων έχουν πολλαπλάσιες πιθανότητες από τα παιδιά των φτωχότερων στρωμάτων. «Παρόμοια – τονίζεται - είναι η κατάσταση και στην Ελλάδα».

β) Η δομή του συστήματος για την είσοδο στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα οδηγεί στη δημιουργία ενός παράλληλου εκπαιδευτικού συστήματος φροντιστηρίων και ιδιωτικών μαθημάτων για την υποστήριξη των υποψηφίων «σε βάρος της ποιότητας της διδασκαλίας στη σχολική αίθουσα (…). Αναπόφευκτα το σύστημα αυτό επιδρά στις πιθανότητες επιτυχίας μαθητών από διαφορετικά εισοδηματικά στρώματα».

    γ) Η θεωρία της «δωρεάν δημόσιας» εκπαίδευσης είναι μια απάτη καθώς στην πράξη «οι μαθητές που δε συνεχίζουν τις σπουδές στο λύκειο προέρχονται κυρίως από φτωχότερες ομάδες του πληθυσμού». Η πιθανότητα να μη μετέχουν οι φτωχοί στην εκπαιδευτική διαδικασία του λυκείου «είναι 12 φορές μεγαλύτερη» από την πιθανότητα να μη μετέχουν οι πλούσιοι. «Έτσι λιγότερα παιδιά από τα φτωχότερα νοικοκυριά φτάνουν στο σημείο αφετηρίας για τις πανελλήνιες εξετάσεις».

δ) Η πιθανότητα ένας μαθητής να συμμετέχει στην παράλληλη διαδικασία (φροντιστήρια, ιδιαίτερα) για την προετοιμασία του για τις πανελλήνιες είναι 3 φορές υψηλότερη αν ανήκει στα πλούσια εισοδηματικά στρώματα έναντι των φτωχότερων. Καθόλου τυχαία λοιπόν, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση εισάγονται 6 στους 10 πλούσιους μαθητές λυκείου έναντι 3 στους 10 των φτωχών μαθητών.

    ε) Στις ηλικίες των 15-17 ετών εκτός εκπαιδευτικού συστήματος σύμφωνα με στοιχεία της δεκαετίας του ’90 ήταν το 2,5% των μαθητών από πλούσια εισοδηματικά στρώματα έναντι 31,5% των μαθητών από τα φτωχά εισοδηματικά στρώματα. Μάλιστα, τα 3/5 των παιδιών που εγκαταλείπουν το σχολείο στην ηλικία των 14 χρόνων προέρχονται από τα πιο φτωχά, μεταξύ των φτωχών, στρώματα.

    Συμπέρασμα:  Στα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης οι εκάστοτε κυβερνώντες – οι ίδιοι που έκαναν καμιά τριανταριά (!) εκπαιδευτικές «μεταρρυθμίσεις» – κάθε φορά παρέδιδαν χειρότερο μπάχαλο απ’ ό,τι παραλάμβαναν.

Προκάλεσαν αμορφωσιά. Μετέτρεψαν τα σχολεία σε πάρκινγκ παιδιών και σε παρακολούθημα του φροντιστηρίου. Επέβαλαν ένα σύστημα ταξικής εκπαιδευτικής «κρησάρας».

Αυτή είναι η κατάσταση στο χώρο της Παιδείας, συνολικά. Τόσο «δημόσια» και τόσο «δωρεάν» είναι.

Αλλά οι καλοί ταγοί μας, από τους κυβερνώντες μέχρι τους Ποταμίσιους φίλους τους, εκείνο που προκρίνουν ως «φάρμακο» είναι τo ίδιο το «δηλητήριο»: Την επέκταση της ιδιωτικοποίησης!

***

    Μετά από όλα αυτά, οι κύριοι που διαλύουνε τα πάντα, που την πολιτική για την Παιδεία από ταξικό κόσκινο την «αναβάθμισαν» σε ταξικό πέλεκυ για τα παιδιά του λαού,

οι ταγοί μας που στα κάθε λογής «Χάρβαρντ» που σπούδασαν πρέπει να είχαν ιδιαίτερη έφεση στα μαθήματα της υποκρισίας, του θράσους και του «μαυρογιαλουρισμού»,

αυτοί που εξοντώνουν τους γονείς των μαθητών, αυτοί που εξαθλιώνουν τους δασκάλους των μαθητών,

έχουν για μια ακόμα φορά το «ανάστημα» να παριστάνουν τους προστάτες των «ονείρων», των «ελπίδων» και των «δικαιωμάτων» των μαθητών.

Οι μαθητές – όπως λένε οι ταγοί μας – κινητοποιούνται, διαδηλώνουν και διαμαρτύρονται διότι«υποκινούνται» από… σκοτεινές δυνάμεις και όχι γιατί βιώνουν πραγματικό πρόβλημα.

Από μια άποψη, πράγματι, οι μαθητές… «υποκινούνται». Οι δημοκράτες της κυβέρνησης, λοιπόν, που έχουν επιδοθεί στο κατασταλτικό σαφάρι «του νόμου και της τάξης» αναζητώντας τους «υποκινητές» των κινητοποιήσεων των μαθητών, μπορούν με μια απλή κίνηση να εντοπίσουν τους υποκινητές των μαθητικών καταλήψεων: Ας κοιταχτούν στον καθρέφτη. 

ΝίκοςΜπογιόπουλος

enikos.gr.