Ελα να κλάψουμε Ελλάδα. Τίποτα δεν θα απομείνει πια για να πεθάνει. Μόνο ο θάνατος θα περιμένει το θάνατό του!..

Έλα να κλάψουμε Ελλάδα!

Ηχοι κυμβάλων κρύβουν την αυθαιρεσία στη μαρτυρία της πολιτικής πολλαπλότητας. 

Η “λαμπρότητα” του κοινωνικού δικαίου ταπεινώθηκε στα υπερφίαλα κυβερνητικά σχήματα. Τα πρόσωπα, τα ορισμένα να διαχειριστούν την τύχη του τόπου τούτου, γονυκλινώς υπηρετούν την απληστία του μηδενός, λίγο πριν τη συντριβή τους.

Και χαμογελάνε. Ειρωνικά “χαμογελάνε” με την αγνοούμενη ευτυχία της κοινωνίας, που στην ατσάκιστη κλωστή της μοίρας της φορτώθηκε τη μαθητεία των παθημάτων της και αναμένει παθητικά τη γεωμετρική σαφήνεια κάποιας ανώνυμης σύνεσης.

Η εγρήγορση της πολιτικής αθλιότητας ανάγλυφα αποτυπώνεται στις αποφάσεις των κυβερνώντων: 

Ψηφίζονται ευνοικές τροπολογίες σε νομοσχέδια που εξασφαλίζουν προνόμια σε κυβερνητικά στελέχη. 

Υπουργοί υπογράφουν με κυνική αναίδεια για τις προσωπικές τους “ανέσεις”, ενώ υφυπουργοί,

πρώην υπάλληλοι και όμηροι μέχρι πρότινος συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων, αναλαμβάνουν την “εξυγίανση” φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα. 

Διορισμοί παλαιοκομματικής “κοπής” και λογικής με υπέρογκους μισθούς στην ημερήσια διάταξη της κυβερνητικής πλειοψηφίας, την ίδια χρονική περίοδο που απολύσεις χωρίς αξιολόγηση και προγραμματισμό σωρεύουν κοινωνικό πόνο. 

Και με το πολιτικό θράσος “παχύρευστο” και το πολιτικό ψέμα “λιπόσαρκο” να προσκρούουν στα άλαλα χείλη της σιωπής μιας οικονομικά ισχνής και “σακατεμένης” κοινωνίας, που προκαλεί ακόμη και του θεού την απελπισία…

Οι αδέσποτες μνήμες των νεοελλήνων αδυνατούν να συνδέσουν το ιστορικό παρελθόν με το άθλιο παρόν. 

Και είναι πολλοί οι δεινοπαθούντες πολίτες, που κουβαλάνε το φορτίο της μιζέριας τους με επικλήσεις στη θεία παρέμβαση, στη σκιά της “πεθαμένης” ζωής τους. Και η πολιτική βλακεία “φλυαρεί” την εκλογή του “μηδενός” αιωρούμενου προκλητικά μεταξύ κενού και πληρότητας. Με το θόρυβο του ήχου του να ακούγεται σαν μια κραυγή αγωνίας των δυσπραγούντων Ελλήνων, που μετακινεί τα σύνορα της ελπίδας στην αποθέωση της ετυμηγορίας του κοινωνικού θανάτου.

Η “δραστηριότητα” των πολιτικών επιγόνων, των παντός είδους “γελωτοποιών” ενός σαθρού πλέον πολιτικού συστήματος, των αυτόκλητων “σωτήρων”, φιλοτεχνεί την κόλαση της κοινωνίας. Οχι μόνο στο παράδοξο μέλλον,αλλά και στον παρόντα χρόνο,με την προσχηματική άγνοια του αμαρτήματος, για το μαρτύριο των σύγχρονων δουλοπάροικων αυτής της πολυπλάνητης χώρας στην εσχατιά της Ευρώπης.

Και οι “δανειστές” ως σμιλεμένα γλυπτά, με τη παγερή τελειότητα αγαλμάτων γοτθικού ναού, στην πραγματικότητα και κάτω από τη μαρμάρινη μορφή τους, με τη σιγουριά των υψηλών βάθρων τους, κοιτάζουν με ψυχρότητα να κινείται σπαρακτικά και ζέουσα η υπαρξιακή αγωνία των παντοιοτρόπως εκφοβισμένων Ελλήνων.

Και μέσα στο άλγος αυτής της ελληνικής πραγματικότητας, θεσμοί και πολιτική δημοκρατία, παραμένουν τελικά διακοσμητικά στοιχεία, ενώ ολόκληρες οροσειρές πολιτικής ματαιοδοξίας και καιροσκοπισμού κινούνται και συνωθούνται μέσα στο “τίποτα”. Και αποκαλύπτουν στην ουσία μια δραματικά γυμνή αλήθεια για την κατάντια του τόπου τούτου, όπου το παρωχημένο διαθλάται στις διαδικασίες του χρόνου και παλεύει να βρεί την έξοδο…

Ελα να κλάψουμε Ελλάδα. 

Τίποτα δεν έμεινε γνήσιο. 

Μόνο το κλάμα των θηλαζόντων νηπίων είναι γνήσιο.

Τίποτα δεν έμεινε όρθιο. Μόνο η Ακρόπολη συνεχίζει να ορθώνεται επιβλητική και αγέρωχη, έστω αν κι αυτή για είκοσι και πλέον χρόνια περιβαλλόμενη με σκαλωσιές, καταδείχνει την “βάρβαρη” αδιαφορία των ανερμάτιστων πολιτικών ηγεσιών του υπουργείου Πολιτισμού.

Ελα να κλάψουμε Ελλάδα. 

Κάθε μέρα που περνά το πρόσωπο του προδομένου Ελληνα συναπαντά την παρουσία του στο σταυρό της οδύνης και την απουσία του στην πολιτική αποκτήνωση και στο θρίαμβο της πλαστότητας. 

Με τους κυβερνώντες να εκστομίζουν ανενδοίαστα “στιχάκια” περί “σωτηρίας” και εξόδου της χώρας από την κρίση, με παράτονους και πολυκαιρισμένους ήχους, που “λογχίζουν” μανιασμένα τις αρχές του ηθικού επανοπλισμού των Ελλήνων, για να εξασφαλίσουν την δια του φόβου αποδοτική σιωπή τους. Και με τη γνωστική και πάσχουσα κοινωνική συνείδηση, με την κάθε απελπισμένη συνείδηση, να αφανίζεται διαπορούσα…

Ελα να κλάψουμε Ελλάδα. Τίποτα δεν θα απομείνει πια για να πεθάνει. Μόνο ο θάνατος θα περιμένει το θάνατό του!..

του Στέλιου Συρμόγλου