ΜΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΓΑΜΩ ΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΜΟΥ;;;

Η Επανάσταση των Γέρων

Αλίμονο στους Νέους...


Κατεβαίνω το πρωί στο κέντρο της Αθήνας στην πανεργατική διαδήλωση.
Για να είμαι ειλικρινής, δε θυμόμασταν πού ήταν το κάλεσμα ποιου (είναι και πολλά παναθεμά τα) και κατεβήκαμε βλέποντας και κάνοντας ώσπου να συναντήσουμε τα μπλοκ.
Περιδιαβαίνοντας τα μπλοκ με την παρέα και απογοητευόμενοι από τη μικρή -σχετικά με το διακύβευμα- προσέλευση κόσμου παρατηρούσα τον κόσμο σαν περιηγητής πλέον, αφού δεν ήλπιζα σε τίποτα.

Τι παρατήρησα;
Ότι η πλειοψηφία των συμμετεχόντων στη διαδήλωση ήταν ηλικίας άνω των 45 ετών.
Και μεγάλη η συμμετοχή ανθρώπων πάνω από 55 ετών...

Όσο περνούσε η ώρα εξοργιζόμουν.
ΜΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΓΑΜΩ ΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΜΟΥ;;;
Μονολογούσα σχεδόν φωνάζοντας.

Πού είναι εκείνο το 1 ή 1,5 εκατομμύριο ανέργων;
Μη μου πει κανείς πως είχαν ανάγκη το σημερινό πρωί να ανοίξουν τη Χρυσή Ευκαιρία;
Όποιος δε βρίσκει καμία δουλειά εδώ και τόσους μήνες, δε χάνει κάτι με το να θυσιάσει ένα πρωινό ψαξίματος και να κατέβει να διαδηλώσει. Λέτε να βρήκαν σήμερα δουλειά;
Δε τους φάγαν οι δουλειές τους ανέργους.
Πίνουν καφέ στο σπίτι τους, χαζεύουν στο facebook κι οι πιο φιλότιμοι κλαίνε και τη μαύρη μοίρα τους.
Πού είναι οι δεκάδες χιλιάδες των φοιτητών που πριν 5-6 χρόνια κάνανε ανάστατη την Αθήνα προκειμένου να μην περάσει ΜΙΑ αναθεώρηση ΕΝΟΣ άρθρου του Συντάγματος σε σχέση με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια;
Πού είναι τώρα που, εκτός από τα πανεπιστήμια, ιδιωτικοποιούνται τα πάντα;
Πού είναι τώρα που ξεπουλιούνται τα πάντα;
Που παραβιάζονται όλα τα άρθρα του Συντάγματος;
Πού στο διάολο είναι;
Τι τους ψεκάζουν; Μαλακία στον εγκέφαλο τους ψεκάζουν;
Τι αποβλάκωση τους έχει βαρέσει;
Υπήρχε περίπτωση να 'μαι φοιτητής και να μην κατέβω να διαδηλώσω τώρα; ΤΩΡΑ;;;
Μη μου πει κανείς ότι δεν κατέβηκαν να διαδηλώσουν διότι ήθελαν να παρακολουθήσουν μάθημα στο Πανεπιστήμιο ή να συγκεντρωθούν στα διαβάσματά τους, γιατί θα γελάσει ο κάθε πικραμένος...
Απλούστατα είναι πιο τρέντυ να κωλοβαράνε κάπου και να μην ασχολούνται "μ' αυτά".
Τρελαίνομαι γαμώτο!
Τρελαίνομαι όταν βλέπω η γροθιά της ανατροπής να υψώνεται από ροζιασμένα, κουρασμένα χέρια, από κρεμασμένα απ' τον καιρό μπράτσα.
Να βλέπω να γυαλίζει το μάτι ρυτιδιασμένων προσώπων.
Να βλέπω να έχουν φτερά τα πόδια με οστεοπόρωση και αρθριτικά.
Να βράζει το αίμα που 'χει υπέρταση.

Και την ίδια ώρα τα σφιχτά νεανικά χέρια, τα φουσκωμένα μπράτσα, τα έντονα μάτια, τα φρέσκα, αψεγάδιαστα πρόσωπα, τα γυμνασμένα πόδια, το νεανικό αίμα να σέρνονται κάπου μεταξύ καφετέριας και playstation, μπάφου και τάβλι.

Κάθε επανάσταση, κάθε εξέγερση, την κάνουν οι νέοι που βράζει το αίμα τους και ανατρέπουν ένα καθεστώς γιατί ελπίζουν, ονειρεύονται να ανοίξουν τα φτερά τους σε ένα καινούριο.
Ανεξαρτήτως του τι θα προκύψει μετά, πάντα μια γενεσιουργός αιτία των εξεγέρσεων είναι η νεανική ορμή.

Η ανατροπη που ίσως γίνει στην Ελλάδα μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα θα είναι η πρώτη στην Ιστορία "Επανάσταση των Γέρων".
Και μιλώ για ανθρώπους που έζησαν ανατροπές επί ανατροπών στα νιάτα τους, έζησαν την Κατοχή, την μετεμφυλιακή πόλωση, το 114, τα Ιουλιανά, τη Χούντα, το Πολυτεχνείο, τη Μεταπολίτευση...
άλλά το λέει η καρδούλα τους ρε γαμώτο!
Αυτούς τους θαυμάζω!
Ζήσαν τόσα, αγωνίστηκαν σαν νέοι για το μέλλον τους κι έρχονται τώρα σαν γέροι και αγωνίζονται για το μέλλον το δικό μας, αφού εμείς λείπουμε.
Εμείς, η γενιά των κάτω των 45 ετών, που δεν έχουμε "φτιαχτεί" ακόμη κοινωνικά και οικονομικά, δεν έχουμε ζήσει τίποτα σπουδαίο, εμείς που βλέπουμε τη ζωή μας απ' την τηλεόραση και το internet, να περνά από μπροστά μας.
Και άρχισα και αναλογιζόμουν πως σε μεγάλο βαθμό και το καλοκαίρι επί "Αγανακτισμένων" πάλι οι ηλικιωμένοι δίναν τον παλμό.
Και σε σχεδόν όλες τις συγκεντρώσεις-εκδηλώσεις που γίνονται ιδιαιτέρως τα δύο τελευταία χρόνια με θέμα την ανατροπή του παρόντος καθεστώτος, συναντώ ως επί το πλείστον απομάχους της ζωής και της εργασίας, ανθρώπους που θεωρητικά δεν έχουν κανένα λόγο να σκοτώνονται για το μέλλον, αφού όσο μεγαλώνει κανείς, τόσο μεγαλύτερη αξία δίνει στο παρόν του, σε αντίθεση με τον νέο που κεντρικός του άξονας είναι το μέλλον.

Ρίξτε μια ματιά (ανεξαρτήτως αν συμφωνείτε ή όχι με αυτά) σε κάποια κινήματα αντικαθεστωτικά.
"Δεν Πληρώνω", "Ε.ΠΑ.Μ", "Σπίθα"... οι περισσότεροι άνω των 50 ετών!
Αν ρίξατε μια ματιά και στη σημερινή διαδήλωση, και κυρίως στο μοναδικό πολύ μαζικό μπλοκ, αυτό του ΠΑΜΕ, η πλειοψηφία του κόσμου μεσήλικες και άνω.
Ούτε οι Κνίτες δεν κατέβηκαν μαζικά! Ούτε οι Κνίτες!

Αυτή είναι η μεγαλύτερη τραγωδία του Ελληνικού λαού.
Ότι η νεολαία έχει αναθέσει στα περήφανα γηρατειά να κάνει την ανατροπή για λογαριασμό της.
Το -υποτίθεται- πιο δυναμικό κομμάτι του πληθυσμού (18-45 ετών) αποδεικνύεται άξιο της μοίρας του.
Την ώρα που χιλιάδες περήφανοι ηλικιωμένοι διαδηλώνουν, τα εκατομμύρια των νέων αυνανίζονται μπροστά σε μια οθόνη.

Την ώρα που ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μανώλης Γλέζος εδώ και δύο χρόνια κάνουν έναν τεράστιο αγώνα για να συγκροτηθεί ένα παλλαικό κίνημα αντίστασης ενάντια στις νεο-κατοχικές κυβερνήσεις, δεν υπάρχει ούτε ένας νέος που να επιδιώκει κάτι αντίστοιχο.
Είχα κατέβει μάλιστα το καλοκαίρι στη μεγάλη εκδήλωση-ομιλία που διοργάνωσε το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο με το Μίκη Θεοδωράκη στα Προπύλαια και είχε γεμίσει ασφυκτικά το κέντρο της Αθήνας εκείνο το απόγευμα από πολίτες με τη φλόγα της ανατροπής στα μάτια τους. Από πολίτες ως επί το πλείστον, άνω των 50 ετών.
Πολλοί κατηγορούν αυτούς τους ανθρώπους γιατί είναι γέροι και σηκώνουν τα λάβαρα.
Ε, εγώ λοιπόν σήμερα απαντώ ότι καλά κάνουν οι γέροι.
Ας πάνε να βρούνε δυο νέους να βγουν μπροστάρηδες στον αγώνα και να 'χουν τα αρχίδια του Μίκη και του Γλέζου.
Δε θα βρεθεί κανείς.
Γιατί είναι κότες. Γιατί η γενιά μου είμαστε κότες μπροστά σε πραγματικούς άντρες, σε πραγματικούς ήρωες του λαού, της ελευθερίας και της δημορατίας.
Γιατί σ' αυτή τη χώρα η τελευταία γενιά που άξιζε τελικά ήταν η γενιά του Μικη Θεοδωράκη και του Μανώλη Γλέζου.
Η γενιά που είδε ναζιστική σημαία και την έκανε κουρελόπανο στα μούτρα του Χίτλερ.
Η γενιά που έκανε του Μουσολίνι τις επελαύνουσες φασιστικές ορδές να μοιάζουν με πορδές.
Η γενιά που φώναξε αέρα στην Πίνδο και στο Γοργοπόταμο.
Η γενιά που δεν παραδόθηκε ούτε στον Ανταρτοπόλεμο που ακολούθησε.
Η γενιά που  βγήκε και φώναξε για τη Δημοκρατία και το 114 και για την ειρήνη μαζί με το Γρηγόρη Λαμπράκη.
Αυτή ήταν η τελευταία γενιά της Ελλάδας που θαυμάζω.
Η Ελλάδα που αναδείκνυε ήρωες, ηγέτες, ποιητές, αγωνιστές, μουσικούς.
Κι όχι η σημερινή Ελλάδα που αναδεικνύει μόνο πλατινέ ξανθιές πουτάνες πολυτελείας της τηλεόρασης.
Η σημερινή ηλικιακά ανερχόμενη γενιά Ελλήνων είμαστε ένα μάτσο υπηκόων.
Ένα μάτσο αποβλακωμένοι λεγεωνάριοι της "παρακμής της Ρώμης".
Μαζί με τους ήρωές της χάνεται κι η "Ρώμη". 

Άυτή η τελευταία άξια γενιά του Μίκη και του Γλέζου έχει "το μεν πνεύμα πρόθυμον, τη δε σάρκα ασθενή".
Αλλά το πνεύμα δίνει πνοή και στη σάρκα ώρες-ώρες.
Και πόσες φορές σαν τον Χορν στο "Αλίμονο στους νέους" δε θα πουλούσαν την ψυχή τους στον Διάολο, αρκεί αυτός να τους ανταμείψει με τα νιάτα;
Κι αυτοί, όχι όπως στην ελληνική παραλλαγή του "Φάουστ", όπου ο Χορν πούλησε την ψυχή του για να κατακτήσει τη νεαρή Κοντού.
Αλλά για να κατακτήσουν το νεανικό όνειρο της ανατροπής του συστήματος, της λαικής νίκης.
Για να νικήσουν εκεί που έχασαν κάποτε. Αλλά έχασαν αγωνιζόμενοι.
Και τι δε θα 'διναν για μια δεύτερη ευκαιρία!!!
Εμείς δεν είμαστε άξιοι ούτε για την πρώτη.
Γαμώ τα νιάτα και την ομορφιά μας.
Είμαστε δυο-τρεις γενιές για πέταμα.
Ξέρουμε να χειριζόμαστε ένα laptop αλλά αδυνατούμε να χειριστούμε τις ζωές μας.
Μας αποβλάκωσε η κατανάλωση κι ο καπιταλισμός.
Έχετε γεια βρυσούλες...

Αυτοί οι γέροι μόνο (που γέρικο είν' το μάτι μου, αν τούτοι δω είναι γέροι) έχουν τα κότσια να σηκώσουν το λάβαρο της αλλαγής.
Αυτοί έστω και με μπαστούνι θα μπουκάρουν στη Βουλή.

"Χράτσα-χρούτσα, χράτσα-χρούτσα" θα τα καταφέρουν.

Αλλά τώρα που ξέρουν τι έκαναν λάθος τότε, δεν έχουν πια τις φυσικές δυνάμεις για να το διορθώσουν.
Αλλά εγώ πιστεύω σ' αυτούς.
Αυτοί μπορούν, γιατί αυτοί θέλουν.
Από μας δεν περιμένω τίποτα πια.
Τίποτα παραπέρα απ' το να σκύβουμε το κεφάλι.

Η σημερινή Ελλάδα:
Υποταγμένοι νέοι.
Μα αγέρωχα γηρατειά!

Αλίμονο στους Νέους.
Ζήτωσαν οι Γέροι!




ΥΓ.: Αφιερωμένο σε σας, περήφανα γηρατειά, που με κάνετε να ντρέπομαι για τη γενιά μου!