Κάνω ένα τσιγάρο και την κάνω. . .

Ώρα να φύγω!

της Ηλέκτρας Αλευρίτη

Κάνω ένα τσιγάρο και την κάνω, όπως λέει και το λαϊκό άσμα…

(Ή καλύτερα στριφτό πια, γιατί όλοι το έχουμε γυρίσει για οικονομία στον καπνό…)

«Στο καλό», θα πουν οι περισσότεροι, μια θέση εργασίας διαθέσιμη θα σκεφτούν.

Αναρωτιέμαι όμως, προτού αποχωρήσω…

Είμαι 24 ετών, τελείωσα με άριστα το σχολείο, τελείωσα στα 4 χρόνια το πανεπιστήμιο, πήρα τα πτυχία μου στις ξένες γλώσσες, το ECDL μου, πήγα ακόμα και σε ιδιωτική σχολή για καλύτερες σπουδές πάνω στο αντικείμενο μου…

 Έκανα με άλλα λόγια όλα όσα έπρεπε να κάνω για να έχω τα προσόντα να πετύχω στη ζωή μου. Ε, και;

Ποτέ δεν πίστευα πως θα μου περνούσε η ιδέα να φύγω από τον τόπο μου. Κι όμως, να που οι εποχές αλλάζουν, και μαζί με εμένα, οι περισσότεροι νέοι είτε άνεργοι είτε απαισιόδοξοι είτε απογοητευμένοι, σκέφτονται σοβαρά να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους για να μπορέσουν να ζήσουν αξιοπρεπώς.

 Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε πως στο γκουγκλάρισμα για «Δουλειές στο εξωτερικό», τα αποτελέσματα ξεπερνούν τα 952.000!

Ποιος φταίει;

 Ίσως η τρόικα… 

Ίσως οι κυβερνήσεις…

 Ίσως ο λαός που έχει ότι κυβέρνηση του αξίζει…

 Ίσως και η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου, η γενιά των γονιών μας, η πιο διεφθαρμένη, η πιο βρωμερή…

Μάλλον όλοι μαζί. Όλοι αυτοί που μου ζητούν να επιβιώσω, να ζήσω ευτυχισμένη και να κάνω οικογένεια με κατώτατο μισθό 527 ευρώ μεικτά και αφορολόγητο 5.000, τη στιγμή που ο καφές στις καφετέριες έχει 5 ευρώ, το σουβλάκι 2,5 και τα pampers 20 ευρώ.

 Με δεδομένα το ότι ποτέ μου δεν θα πάρω σύνταξη, ποτέ μου δεν θα εξυπηρετηθώ σαν άνθρωπος σε δημόσια υπηρεσία και ποτέ μου δεν θα πάψω να έχω άγχος το βράδυ όταν πέφτω στο κρεβάτι.

 Δεν μιλάω για πολλά λεφτά. Ούτε κότερα, ούτε αμάξια. Μιλάω για μια αξιοπρεπή ζωή.

Δυστυχώς, κέρδισαν. «Στα δύσκολα φεύγεις;» Θα μου πουν...

 Η απάντηση βρίσκεται σε κάτι στίχους:

«Η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία…Κι έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις…με ποιους θα πας…και ποιους θα αφήσεις…»

---

---