Με μία "πορτοκαλί" ζαλάδα να έχει εγκατασταθεί μονίμως μέσα μας. Μας θολώνει το βλέμμα και σταδιακά σταματάμε να ακούμε. Το κεφάλι μετατρέπεται σε ένα κενό δοχείο και το διαπερνάν οι εξελίξεις, οι ειδήσεις, τα πιο νέα μέτρα, χωρίς να σκαλώνουν πουθενά.
Αδειάζουμε καθημερινά, γινόμαστε λιγότεροι και έχουμε σοβαρές πιθανότητες σύντομα, να αγγίξουμε τα όρια της απόλυτης ατομικότητας και να μετατραπούμε σε "idiots" με την ερμηνεία που πολύ σωστά έχουν δώσει στην λέξη οι Αγγλοσάξονες.
Αυτή η κενότητα, θεωρώ ότι είναι η χειρότερη επίπτωση της κρίσης.
Της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο. Έχει καταφέρει να μας κάνει διαρκώς κάτι λιγότερο από αυτό που ήμασταν, κάτι πιο περιορισμένο, λιγότερο κομψό, λιγότερο ενδιαφέρον, λιγότερο αξιόλογο, πιο μοναχικό και όλο και πιο ...λιγότερο!
Είναι παράξενο, αλλά αντί όλη αυτή η αναταραχή να αφυπνίσει και να ενεργοποιήσει τα κοινωνικά μας ένστικτα, αντί να μας κάνει πιο πολλούς και πιο πολύ, μας απομονώνει καθημερινά, μας αδειάζει μας μετατρέπει σε "τενεκέδες ξεγάνωτους" για να χρησιμοποιήσω και μια γνωστή έκφραση από το μακρινό παρελθόν.
Η κοινωνία πεθαίνει με γοργούς ρυθμούς και εμείς απλά την παρατηρούμε.
Η πόλη πεθαίνει, η γειτονιά πεθαίνει, οι φίλοι μας φεύγουν, τα φυτά στα μπαλκόνια ξεραίνονται και τα παιδιά έχουν σταματήσει να...
ονειρεύονται.
Τα φράγματα που συγκρατούσαν τους δεσμούς, την αξιοπιστία, τη σταθερότητα και τη συνοχή έσπασαν και έχουμε κατακλυστεί από "πειστικές" φοβίες.
Βαρέθηκα. Κουράστηκα και είμαι έτοιμος να υποχωρήσω. Είμαι έτοιμος να αγκαλιάσω την μανάβισσα της γειτονιάς μου και να της πω, "έχεις δίκιο", να της συμπαρασταθώ και να της υποσχεθώ ότι όταν θα έρθει εκείνη η μέρα, θα προσπαθήσω να τη βοηθήσω.
Μόλις πριν από δύο ημέρες μου είπε ότι σκέφτεται να κλείσει το μαγαζί. "Δεν πρόκειται" μου είπε με όλη της τη σοβαρότητα, "να μείνω εδώ όταν χρεοκοπήσουμε, θα έρθουν να μας σκοτώσουν για ένα μπουκάλι λάδι".
Γέλασα γιατί θυμήθηκα την παροιμιώδη ανησυχία του Λεωνίδα: "θα μας σκοτώσουν δηλαδή!" και προσπάθησα να της εξηγήσω τους λόγους του γέλιου μου.
Το μετάνιωσα αμέσως. Με κοιτούσε με δέος λες και περίμενε από εμένα, ένα μικρό γρανάζι κάποιου συστήματος, να της απαλύνω τους φόβους και να αντιπαρατεθώ στον Ράπανο, στον Καρατζαφέρη, στον Βενιζέλο, στον Παπαδήμο και στα ΜΜΕ. Περίμενε να της πω ότι όλα αυτά είναι αηδίες και μας τα λένε για να μας τρομοκρατήσουν, για να μας κάνουν να δεχθούμε τις νέες μειώσεις μισθών-συντάξεων-αξιοπρέπειας, την ίδια ώρα που όπως η ίδια παραπονιόταν χαμηλοφώνως "ακρίβυνε πάλι το γάλα".
Ήμουν έτοιμος να της συμπαρασταθώ, αλλά για πρώτη φορά στη μεταμνημονιακή Ελλάδα ένιωσα το δίλημμα. Για πρώτη φορά σκέφτηκα ότι μπορεί να έχει δίκιο. Ότι τελικά μπορεί η άτακτη χρεοκοπία να έρθει, όχι γιατί δεν παίρνουμε μέτρα, όχι γιατί δεν εφαρμόζουμε το μνημόνιο, αλλά για τους ακριβώς αντίθετους λόγους. Μπορεί να χρεοκοπήσουμε γιατί το μνημόνιο και η εφαρμογή του είχαν ακριβώς αυτό το στόχο. Γιατί η χρεοκοπία έχει ήδη συντελεστεί και απλά η χώρα, το πολιτικό σύστημα, εμείς λειτουργούμε ως προδημοσίευση. Ως προαναγγελία!
Μπορεί όταν θωρακιστούν ακόμη περισσότερο οι δανειστές μας, να πάρουν μία απόφαση και να μας αδειάσουν, όπως άδειασαν την Αργεντινή, όπως αδειάζουν εδώ και αιώνες κάθε περιφερειακή αποικία. Μπορεί αν το πουν οι στατιστικές τους να χρειαστεί να μείνουμε και πάλι μόνοι. Μπορεί να χρειαστεί να ξαναδούμε από που ερχόμαστε και που θέλουμε να πάμε.
Από που ερχόμαστε και που θέλουμε να πάμε;
Κυριάκος Αργυρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.