Ο κύριος Γ. Προβόπουλος, Δοικη τής της αποκαλούμενης “Τράπεζα ς της Ελλάδος”, ακολουθώντας τ ην ίδια πολιτική με τον Υπουργ ό Οικονομικών κ. Ευ. Βενιζέλο κα ι με το ίδιο περισπούδαστο ύφο ς, μας απείλησε ότι η επιστροφή στο Εθνικό μας νόμισμα, την ξακουσ τή Δραχμή, θα σήμαινε την επιστρο φή της χώρας στη δεκαετία του 1950 όταν η Ελλάδα μετά από έναν παγκόσμιο πόλεμο και έναν εμφύλιο σπαραγμό ανα συγκροτούσε τις δυνάμεις της για να φθάσει, μέ χρι τις αρχές της μεταπολίτευσ ης, σε ένα βιοτικό επίπεδο που μπόρεσε να σπουδάσ ει και να μορφώσει όλους αυτού ς που σήμερα την έχουν καταντήσει παγκόσμιο περ ίγελο.
Ας δούμε όμως αρχικά ποιά είνα ι η «Τράπεζα τηςΕλλάδος» την ο ποία διευθύνει ο κ. Γ. Προβόπο υλος και ως εκ τούτου φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη όλων όσων τη χρησιμοποιούν για την εξυπηρέ τηση ιδίων συμφερόντων.
Εκ του καταστατι κού της, οι ιδιώτες μέτοχοι τη ς τράπεζας με ποσοστό συμμετοχ ής μικρότερο του 5% μπορούν να παραμένουν ανώνυμοι.
Το αποτέλεσμα είναι ότι παραμένου ν άγνωστοι οι μέτοχοι της τράπ εζας που συνολικά κατέχουν το 92% των μετοχών τη ς. Αυτό γεννά τέσσερα ερωτήμα τα και καταγγελίες.
1. Ποίος είναι ο ρόλος της κεντρικής τράπεζας της Ελλ άδος όταν σε αυτή συμμετέχουν ιδιώτες, ασχέτως του ποσοστού συμμετοχής τους ή της ανωνυμίας τους;
2. Πως αυτή η μετοχική σύνθεση εξασφαλίζει τα εθνικά συμφέροντα έναντι του ντόπιου και ξένου χρηματοπιστωτικού συστήματος;
3. Γιατί αυτοί οι μέτοχοι παρ αμένουν άγνωστοι και γιατί ένα τέτοιο κερδοσκοπικό ίδρυμα χρησιμοποιεί τον παραπλανητικό και ψευδεπίγραφο τίτλο της “Τ ραπέζης της Ελλάδος”;
4. Με τι δικαίωμα ο Διοικητής ενός τέτοιου ψευδεπί γραφου...
κερδοσκοπικού ιδρύματος
Όσον αφορά την επιλογή Ευρώ ή Δραχμή θα πρέπει να λάβ ουμε σοβαρά υπόψη ότι η Ελλάδα είναι μία χώρα με δίδυμα ελλείμματα, το δημοσιον ομικό έλλειμμα της κυβέρνησης αλλά και το έλλειμ μα εξωτερικών συναλλαγών, που κατά την τελευταία δεκαετία ανέρχεται κ ατά μέσο όρο στα 30 δις € ετησ ίως, χωρίς ποτέ κανένας από τους κυβερνώντες ν α μιλήσει για αυτό.
Για το 2012 έχουν συντάξει έναν προϋπολογισμό 170 δις εκ των οποίων τα 50 δις περίπου ε ίναι για μισθούς, συντάξεις, παιδεία, υγεία και ασφάλεια κα ι λίγο πολύ θα καλυφθούν από φ όρους και τα άλλα έσοδα του κράτους.
Θα πληρώσουμε 32 δις για να αναπληρώσουμε τις ζημίε ς των τραπεζών από το κούρεμα που με αυτό τον τρόπο το επιφορτίζεται ο Έλλην ας πολίτης.
Οι τράπεζες ονομά ζονται δήθεν “Ελληνικές” από τη σύνθεση του μετοχικού τους κεφαλαίου στο οποίο η συμμετοχή του ελληνικού δημοσί ου έχει ως ακολούθως: Τράπεζα της Ελλάδος 8%, Εθνική 1,2%, Alpha bank 0,5%, Eurobank 0%.
Το σύνολο των 120 δις θα το δανειστούμε στερώντας το ν μέσο Έλληνα από τα στοιχειώδ η για τη διαβίωση του, βάζοντας υποθήκη τη χώρα και το μέλλον των παιδιών μας, χωρίς να δοθεί ούτε μία δραχμή για α ναπτυξιακά έργα.
Και όλα αυτά όχι για να αναπληρώσουμε κάποια εθνική κα ταστροφή από λοιμό, σεισμό, κα ταποντισμό ή επιδρομή αλλοφύλων. Θα τα πλη ρώσουμε για να ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις τοκογλύφων και τα χρέη που δημ ιούργησαν οι κυβερνήσεις της τ ελευταίας τριακονταετίας για να παραμείν ουν στην εξουσία εξαπατώντας τ ο λαό ότι η φαινομενική ευημερία που παρεί χαν προερχόταν από ανακατανομή του πλούτου που πέτυχαν οι σο σιαλιστές.
Πέραν τούτου, αποβιομηχανοποίη σαν τη χώρα, εισήγαγαν ένα σωρ ό άχρηστες καταναλωτικές συνήθειες για ξένα προϊόντα κα ι το χειρότερο έβαλαν τη χώρα στο Ευρώ, μία χώρα με δίδυμα ελλεί μματα σε ένα νόμισμα με αμετάκλητη νομισματική ισοτιμί α.
Αυτή η ιδιορρυθμία της χώρ ας μας απαιτεί την ευχέρεια έκδοσης ν ομίσματος και την δυνατότητα ά σκησης νομισματικής πολιτικής που να ενθαρρύνει τις εξαγωγές και να επιβάλλει δασμούς σε ανταγωνιστικά προϊόντα, πράγμα αδύνατο με τη συνθήκη τ ου Μάαστριχ.
Η τράπεζα της Ελλάδος δεν μπορεί να δράσ ει ως δανειστής έκτακτης ανάγκ ης αλλά ούτε και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανα λαμβάνει το ρόλο αυτό για τα π ροβληματικά μέλη της ΕΕ, τα οπ οία είναι αναγκασμένα να δανεί ζονται με τους κερδοσκοπικούς όρους της αγορά ς.
Είμαστε αναγκασμένοι να συναλλασσόμαστε με ένα νόμι σμα αμετάκλητης ισοτιμίας και να καταφεύγουμε σε εσωτερική υποτίμηση που αν και μειώνει την αγοραστική δύναμη των πολιτών δεν αυξάνει αντίστοιχα την ανταγων ιστικότητα των εξαγωγών καταδι κάζοντας τη χώρα σε συνεχή ύφεση.
Είτε με το Ευρώ είτε με τη Δραχμή το βιοτικό μας επίπεδο θα πέσει στα επίπεδα της παραγωγικότητα ς μας διότι οι εταίροι μας δεν πρόκειται να μας χαρίσουν τίποτε.
Όμως με τη Δ ραχμή θα έχουμε την ελπίδα της ανάκαμψης εκμεταλλευόμενοι τις πλουτοπαρ αγωγικές δυνάμεις του τόπου (γ εωργία,κτηνοτροφία, ορυκτό πλο ύτο, μεταποιητική βιομηχανία, ενέργεια και πολλά άλλα) που σήμερα έχουμε εγκαταλείψει .
Εάν αυτό ονομάζεται επιστρο φή στη δεκαετία του1950, όταν οι Έλληνες έβγαζαν το ψωμί του ς με τον ιδρώτα τους, τότε αντίστοιχα η παραμο νή μας στο Ευρώ θα πρέπει να ε ξομοιωθεί με την περίοδο της Γ ερμανικής κατοχής που οι άνθρω ποι πέθαιναν στους δρόμους, ή με την κατάσταση στις τριτοκοσμικές χ ώρες που οι πλουτοπαραγωγικές μονάδες ανήκουν στους ξένους ενώ οι εντόπιοι λ ιμοκτονούν ή εκδίδονται για να επιβιώσουν.
Κάτι τέτοιο πρότεινε εμμέσως και ένας εκ των υποστη ρικτών της παρούσας μεταβατική ς κυβέρνησης, που με μία κωλοτούμπα ανέτρεψε τις ιδέες του κόμματος του περί ε θνικής ανεξαρτησίας. Για τα υπόλοιπα κόμματα δεν λέμε τίποτε γιατί είναι γνωστή η νεοφιλελεύθερη και εθ νομηδενιστική πολιτική τους, που ευνοεί μεν τις βιομηχανικ ές χώρες, μητροπόλεις του καπι ταλισμού, όμως αποτελεί ταφόπλ ακα για τα αδύνατα κράτη της π εριφέρειας.
Ηλίας Σταμπολιάδης, Καθηγητής Πολυτε χνείου Κρήτης.
Σπύρος Λαβδιώτη, Οικονομολόγος.
lefana@shaw.ca |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.