Ό,τι φάνε, ό,τι πιούνε, και ό,τι .....

...μπορέσουμε να  γλυτώσουμε

Είναι παραπάνω από ολοφάνερη η προσπάθεια όλων των παραγόντων που στηρίζουν, εκφράζουν ή χαράζουν την εφαρμογή της πολιτικής της τρόικας στη χώρα μας, να κυλήσει η θητεία της κυβέρνησης Παπαδήμου με όσο γίνεται λιγότερες αντιδράσεις εκ μέρους των πολιτών και συγχρόνως όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη για τα συμφέροντα που εξυπηρετεί.

Ήδη έχει αρχίσει να πέφτει το «χαρτί» της δόσης των 89 δις ευρώ του Μαρτίου, ως «μπλόφα» εκβιασμού και εκφοβισμού, ενώ παράλληλα η οικονομική αφαίμαξη των πολιτών έχει ως σκοπό την ηθική κατάπτωσή τους σε τέτοιο βαθμό που να μην μπορούν ούτε στους δρόμους να βγουν για την τιμή των όπλων.

Η εμπέδωση, εκ μέρους των πολιτών, ότι τα χαράτσια δεν πάνε για να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις αλλά για να χορτάσουν τους τοκογλύφους δανειστές, σε συνδυασμό με το ότι το μπλοκ της κυβερνητικής τρόικας συγκεντρώνει περίπου το 30% του εκλογικού σώματος στις φανερές δημοσκοπήσεις, έχει σημάνει συναγερμό στους σχεδιαστές της πολιτικής που εφαρμόζεται στη χώρα μας.

Συγχρόνως, ιδέες-ζιζάνια φυτρώνουν στο λαϊκό κίνημα που σχετίζονται με την άρνηση πληρωμών, όχι μόνο στα χαράτσια αλλά και στους φόρους, διότι, ο κάθε πολίτης πληρώνει φόρους για να έχει δωρεάν και υψηλού επιπέδου παιδεία, υγεία και εργασιακή ασφάλεια. 

Όταν δεν του παρέχεται τίποτα από τα προηγούμενα, για ποιο λόγο να πληρώνει φόρους, ειδικά όταν βλέπει τα ποσά της φοροδιαφυγής να γεμίζουν βιβλιάρια τραπεζικών καταθέσεων του εξωτερικού;

Με την καταβολή του πρώτου δεκαπενθήμερου του 2012, φάνηκε ξεκάθαρα τι σημαίνει το ενιαίο μισθολόγιο-βαθμολόγιο για τα εισοδήματα των δημοσίων υπαλλήλων το οποίο θα αποτελέσει σημείο αναφοράς και για τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, στον οποίο η ασυδοσία βασιλεύει και η τήρηση κανόνων συγκρίνεται με την αντίδραση της ηγεσίας της ΓΣΣΕ, δηλαδή είναι ανύπαρκτη.

Η πεπατημένη που προτείνεται από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, τις οποίες όμως εμείς εκλέξαμε, είναι γνωστή: « Πάτε στα δικαστήρια και άμα βρείτε άκρη, χαι…ρετίστε μας».

Το ανησυχητικό στην όλη υπόθεση συμπυκνώνεται στην ευχή ενός άνεργου συμπολίτη μας που κατέφυγε στο συσσίτιο του Δήμου Αθηναίων για να επιβιώσει. Τι ευχήθηκε; «Μακάρι, να είχα δουλειά και ας έπαιρνα και 300 ευρώ το μήνα».

Δεν ξέρω! Η απόγνωση του ανθρώπου είναι σεβαστή και κατανοητή. Το ερώτημα είναι, τι θα άλλαζαν σε κείνον τα 300 ευρώ το μήνα;

Κατά τη γνώμη μου, τίποτα! Θα άλλαζε όμως πολλά στη ζωή όλων των υπόλοιπων εργαζόμενων που τώρα παίρνουν περισσότερα από 300 ευρώ αλλά καθώς θα κατέβαινε και ο δικός τους μισθός στα 300 ευρώ. Έτσι πάει.

Η σύγκριση μισθών, όταν γίνεται μεταξύ των εργαζομένων, τους εξισώνει προς τα κάτω και όχι προς τα πάνω. Όταν το καταλάβουμε και σταματήσουμε να τσακωνόμαστε μεταξύ μας ίσως μπορέσουμε να ανακαλύψουμε τους πραγματικούς υπεύθυνους για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και οι οποίοι δεν είναι σίγουρα εργαζόμενοι που αμείβονται, ενδεχομένως, περισσότερο από εμάς. 

Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης