«Παπαγάλε, πες καλημέρα!...»

---

Είναι χειμώνας, πολύ βαρύς μάλιστα, σε θέματα που αφορούν στην εθνική μας οικονομία, στο πολιτικό σύστημα, στην κοινωνική αλληλεγγύη και την κοινωνική συνοχή, στην Εθνική μας αξιοπρέπεια, αλλά «ευτυχώς» έχουμε «Νέα» Κυβέρνηση (ανανεωμένη στο εκπληκτικό ποσό του 20% περίπου), λιγότερο ανανεωμένη από άλλες φορές που είχαμε ανασχηματισμό στις Κυβερνήσεις που εκλέξαμε τα τελευταία 37 χρόνια, αλλά ΣΙΓΟΥΡΑ έχουμε νέο Πρωθυπουργό…

Είναι φθινόπωρο, όμως, και σε εξέλιξη βρίσκονται τόσο τα εθνικά μας πρωταθλήματα όσο και οι αγώνες της Εθνικής μας ομάδας για το EURO-CUP.

Η σημερινή μου blog-άποψη είναι ένα κάλεσμα να δούμε μέσα από τις ιδιομορφίες της σχέσης προπονητή - ομάδας ποδοσφαίρου και τις άλλες επίσης συναρπαστικές σχέσεις «ηγέτη - ακολούθων» στην πολιτική ζωή.

Για να ’μαι ειλικρινής, όπως θυμούνται και μπορούν να το επιβεβαιώσουν στους νεότερους οι σαρανταπεντάρηδες της μπλογκόσφαιρας, η πρώτη φορά που έκανα χρήση αυτού του ψυχολογικού ανέκδοτου που θα σας διηγηθώ ήταν στα χρόνια που είχα ασχοληθεί ως ψυχολόγος της Καλαμαριάς και του ΗΡΑΚΛΗ και ήμουν επισκέπτης στο Τμήμα Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης διδάσκοντας στον τομέα της κοινωνικής ψυχολογίας των σπορ και του αθλητισμού.

Το έναυσμα μου το είχαν δώσει γνωστοί Έλληνες προπονητές ποδοσφαίρου, που με παράπονο μου είχαν ζητήσει να σχολιάσω από τη δική μου σκοπιά τα προβλήματα του προπονητή, ο οποίος τη μια στιγμή ανακηρύσσεται «νικητής, στρατηλάτης και αρχιτέκτονας οραμάτων» και την άλλη στιγμή, αν κάτι δεν πάει καλά, πληρώνει τα σπασμένα παραγόντων και παικτών και άλλων παρασκηνιακών, μεταβαλλόμενος σε «αποδιοπομπαίο τράγο»…

Το σκέφθηκα το πράγμα, το έψαξα και διαπίστωσα ότι εδώ, στον δικό μας τον ελληνικό χώρο, οι αλλαγές προπονητών στις ποδοσφαιρικές μας ομάδες γίνονται με ταχύτητα που μοιάζει με την παροιμιακή ταχύτητα ορισμένων φιλάρεσκων ανδρών να αλλάζουν πουκάμισα...

Και μέσα από τις συχνές αλλαγές περνά απαρατήρητη η ανάγκη παικτών και ποδοσφαιριστών να γνωρίσουν, να μάθουν ο ένας τα χούγια του αλλού, να δουλέψουν μαζί αναπτύσσοντας πνεύμα συνεργασίας και σύμπνοιας, μαθαίνοντας και εφαρμόζοντας στρατηγικές και τεχνικές επιθετικού και αμυντικού παιχνιδιού...

Μήπως αυτά τα ίδια πράγματα δεν χρειάζονται σε τόσες και τόσες άλλες από τις καθημερινές πτυχές της ζωής μας, όχι μόνο στα γήπεδα του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ ή των σπορ και του αθλητισμού;

Νομίζω ότι και η δικιά σας η απάντηση θα είναι ΝΑΙ!

Ας δούμε όμως το ανέκδοτό μας…

Αγόρασε κάποια μέρα ένας ορνιθοτρόφος, ένας «κοτοπουλάς», που λέει και ο λαός μας, ένα πανάκριβο παπαγαλάκι για να του κρατάει συντροφιά, μια και ήταν... γεροντοπαλίκαρο. Βάλθηκε ο άνθρωπος από την πρώτη κιόλας μέρα να του μάθει να λέει «καλημέρα»...

Στήθηκε λοιπόν μπροστά στον παπαγάλο του με τις ώρες και του επαναλάμβανε μονότονα: «Πες καλημέρα, πες καλημέρα...».

Πέρασαν οι μέρες και οι εβδομάδες και ο πανάκριβος και, υποτίθεται, πανέξυπνος παπαγάλος παρέμενε βουβός...

Ο ορνιθοτρόφος δεν το έβαλε κάτω. Του ’κοψε του παπαγάλου το φαγητό του και επέμενε: «Αν θες να φας, πες καλημέρα...».

Το αποτέλεσμα;

Πάλι τζίφος...

Μετά ο άνθρωπος σοφίστηκε μια καλύτερη μέθοδο: τον τάισε και τον πότισε τον ακριβοπληρωμένο του παπαγάλο, τον άφησε ήσυχο για μερικές ημέρες χωρίς μαθήματα και έτσι σε λίγο... φαγητό πιοτό και τεμπελιά, φαγητό πιοτό και τεμπελιά ήρθε και πάχυνε το πουλί, οπότε πήρε ξανά στα χέρια του ο ορνιθοτρόφος τη βέργα και μια στο σφυρί και μια στο πέταλο...

«Πες καλημέρα...», μουγκός ο παπαγάλος, νάτην η βεργιά...

Ξανά και ξανά και ξανά και... τζίφος η υπόθεση.

Μπούχτισε ο άνθρωπος, απηυδισμένος πέταξε τον παπαγάλο στο κοτέτσι με τα κοτόπουλα και τις κότες του και γύρισε στο σπίτι του κλαίγοντας τα λεφτά του.

Δυο ώρες αργότερα αναγκάστηκε ο φίλος μας να τρέξει αλαφιασμένος στο κοτέτσι με την καραμπίνα στο χέρι γιατί εκεί γινόταν χαμός από «κακαρίσματα και βαβούρα». Κοιτάζει μέσα στο κοτέτσι του και... ω του θαύματος!

Βλέπει σαστισμένος ο ορνιθοτρόφος φίλος μας τον παπαγάλο με μια βεργούλα πιασμένη στο πόδι του να κυνηγάει τις κότες, να τις δέρνει και να φωνάζει έντονα «…πες καλημέρα... πες καλημέρα...».

Με όποιον δάσκαλο θα κάτσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις, λέει σοφά ο λαός μας. Και δυστυχώς στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στον στεγνό και τον υγρό στίβο, στο σχολείο, στην επιχείρηση, στην πολιτική όταν συμβαίνει να αλλάζεις συχνά προπονητές και δασκάλους είναι άγνωστο ποια χούγια και ποιες συνήθειες θα πρέπει να διορθώσει ο επόμενος προπονητής, δάσκαλος ή διευθυντής για να μπορέσει να δημιουργήσει ένα παραγωγικά σωστό, αρμονικό σύνολο που και λέγεται και λειτουργεί ως ομάδα...

Ο κ. Μόντι στην Ιταλία με 17 Υπουργούς και ο κ. Παπαδήμος με… 49!!!

*O Γιώργος Πιπερόπουλος είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ